บทที่ 33

“หนี้ก้อนนี้ไม่ต้องจ่ายเป็นเงินนะ แต่ต้องจ่ายเป็นกอด จำได้ไหมว่าสัญญาอะไรกับผมไว้ตอนงานประมูล”

ธีรักษ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ในเมื่อถามดี ๆ ไม่ตอบก็ต้องใช้วิธีของผู้ชายเจ้าชู้มาต่อรอง “หนูบอกว่าถ้าผมใจเย็น ๆ ไม่อาละวาด หนูจะให้ผมกอดจนกว่าจะพอใจ”

“คุณธาร…แต่ว่าตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา คุณก็นอนกอดน้ำหวานไปแล้วนี่คะ ทั้งกอดทั้งหอมเลยด้วยซ้ำ”

“ผิดแล้ว หนูต่างหากที่นอนตะแคงกอดผม ให้ผมเป็นหมอนข้าง ส่วนเรื่องหอมไม่นับ ถือว่าเป็นค่าที่ทำให้ผมนอนหลับไม่สบายตัว”

“หลับไม่สบายตัว? แล้วทำไมคุณไม่ให้น้ำหวานกลับมานอนห้องนี้ตั้งแต่แรกล่ะคะ”

“ไม่สบายตัว แต่ว่าสบายใจ มีหนูนอนอยู่ข้าง ๆ ผมมีความสุขมากเลยนะ” ธีรักษ์เอาน้ำเย็นเข้าลูบ รู้ว่าเธอชอบฟังคำหวาน แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่ได้ผลอย่างที่เคย

“เลิกพูดเอาใจได้แล้วค่ะ น้ำหวานไม่หลงกลคุณแล้ว อยากนอนกอดก็ตามใจ แต่คืนเดียวจบนะคะ ไม่มีคำว่าติดค้างคำสัญญากันอีก แล้วก็ไม่ต้องเล่นลูกไม้ด้วย อยากหอมอยากจูบท่าไหนก็ตามใจ แต่หลังจากวันนี้ถือว่าเราหายกัน ถ้าไม่มีเรื่องงานก็ต่างคนต่างอยู่ ให้ความสัมพันธ์มันเป็นแบบเจ้านายลูกน้อง เจ้าหนี้ลูกหนี้ คุณโสด น้ำหวานโสด ไม่ต้องมาปวดหัวหรือว่าไม่สบายตัวอีก!”

“ที่แท้หนูโกรธที่ผมให้ข่าวว่าโสด?” ธีรักษ์เลิกคิ้วถาม “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม”

“ไม่ได้ร้องสักหน่อย อย่างคุณเนี่ยนะจะทำให้น้ำหวานร้องไห้ได้ ขนาดนอนเตียงเดียวกันตั้งหลายคืนยังไม่กล้าทำอะไรน้ำหวานเลย อ๊ะ!” ภัควรินทร์อุทานเมื่อถูกเขาผลักลงบนเตียง ยังไม่ทันจะออกฤทธิ์ขัดขืนก็ชาวาบไปทั่วแผ่นหลังเพราะคำพูดของเขา

“เมื่อคืนหนูบอกว่าไม่เจ็บก้นแล้ว งั้นผมไม่ใจดีนะ...”

ธีรักษ์รีบโน้มตัวทาบทับร่างบางที่นอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง ไม่เปิดโอกาสให้เธอเถียง สอดลิ้นมอบจูบเร่าร้อนให้สมกับที่อัดอั้นมานาน พอกันทีกับคำว่าอดทน ในเมื่อเธอกล่าวหาว่าเขาไม่กล้าจริง มันก็ถึงเวลาแล้วที่จะเปิดเผยความดุดันและความต้องการส่วนลึกของหัวใจตัวเองสักที

มือหนาบีบเคล้นทุกสัดส่วนอวบอัด เว้นแค่บั้นท้ายที่ลูบไล้เบา ๆ ผ่านชุดนอนตัวบาง เขายังกลัวว่าเธอจะเจ็บ ส่วนไหนควรรอก็ต้องรอ แต่จะให้หยุดแค่แตะต้องกันนิดหน่อย หัวใจของเขาไม่แข็งแรงขนาดนั้น

“คุณธาร…ปล่อย ปล่อยน้ำหวานนะคะ”

ภัควรินทร์ขอร้องเสียงสั่นสะท้าน หวาดหวั่นกับสัมผัสหวามในยามที่เขาจัดการกับเสื้อผ้าเธออย่างใจเย็น เหลือเพียงแค่บราเซียร์และแพนตี้ที่ยังขวางกั้นตัวตนของเขาไม่ให้รุกล้ำเข้ามา และถึงแม้หัวใจของเธอจะปรารถนาให้เขาเติมเต็มความต้องการจนไม่กล้าห้ามเต็มเสียง แต่ลึก ๆ กลับกลัวว่าตื่นเช้าแล้วเรื่องจะออกมาเป็นเหมือนเดิม เธอกลัวว่าเขาจะหายไป

“น้ำหวานไม่อยากเป็นของเล่นคุณเหมือนเมื่อห้าปีก่อน คุณปล่อยน้ำหวานเถอะนะคะ” ภัควรินทร์รับมือกับการถูกทิ้งไม่ไหวจริง ๆ หากต้องเริ่มต้นใหม่หลังจากถลำลึกทั้งกายและใจ เธอต้องเจ็บมากกว่าครั้งก่อนแน่ ๆ

ธีรักษ์ไม่สนใจฟังคำขอร้องออดอ้อน รีบถอดแว่นตาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ตามด้วยเสื้อผ้าที่เกะกะขึ้นมาเสียอย่างนั้น และก่อนที่ภัควรินทร์จะตั้งสติคลานหนีไปได้ เขาก็พาร่างเกือบเปลือยเปล่าโถมทับเธอให้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

“ไม่ปล่อย ผมชอบหนูมากขนาดนี้ พลาดจากหนูมานานขนาดนี้…” เขางับใบหูเล็กที่จำได้ว่าเป็นจุดอ่อนของเธอเบา ๆ ก่อนกระซิบประโยคที่ทำให้คนฟังแทบจะละลายไปทั้งตัว

“ถ้าคืนนั้นหนูไม่บ่นอยากกินโจ๊ก ผมกับหนูคงใช้คำว่าโสดไม่ได้มาตั้งนานแล้ว”

“คุณธาร…”

ภาพในหัวของภัควรินทร์ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้ว เธอบ่นว่าหิวและอยากกินโจ๊กร้านประจำที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาจึงจูบเธอ บอกเธอว่าจะจัดการให้ อยากได้อะไรจะตามใจทุกอย่าง ขอแค่เธอไม่ดื้อ รีบโตเร็ว ๆ และมีเขาคนเดียวก็พอ

“อื๊อ คุณธาร...เราคุยกันก่อนดีไหมคะ”

“หมดเวลาคุยแล้วน้ำหวาน”

ธีรักษ์ยิ้มกริ่ม ตรึงข้อมือเล็กไว้แล้วปลดบราเซียร์สีหวานออกอย่างเชื่องช้าทะนุถนอม เผยความงดงามที่กระตุ้นให้ความเป็นชายของเขาปวดร้าว ปรารถนาที่จะถูกความอ่อนนุ่มโอบกอดรัดรึงให้หลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวาน

“ตอนนี้ถึงเวลากิน…ผมจะกินหนูให้หายอยากเลย”