บทที่ 8 รังเกียจ 2

ทิวากรตีหน้ายุ่งปฏิเสธเสียงแข็ง ยิ่งเห็นเพื่อนสาวคนสนิทยังยิ้มล้อเลียนไม่เลิกก็ยิ่งไม่พอใจ พลันนึกถึงคนที่ทำให้เขาโดนเซ้าซี้ก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม

‘เป็นเพราะเธอคนเดียวเขมิกา ออกไปแล้วยังสร้างความยุ่งยากใจให้ฉันอีก’

“คิดอะไรอยู่”

“ก็คิดถึงเรื่องที่ต้องประชุมไง ถามอะไรนักหนา นู่น! กลับไปนั่งที่โซฟาได้แล้ว มายืนทำไมตรงนี้ เกะกะ”

“อ้าว! ยูเป็นคนลากไอมาเองนะ ใช้งานเสร็จแล้วชิ่งเหรอ” แพทริเซียพูดเสียงเขียวหากชายหนุ่มกลับไม่สนใจ ก้มหน้าอ่านเอกสารที่ผู้ช่วยส่วนตัวหยิบมาให้เมื่อครู่ เห็นดังนั้นหญิงสาวยิ่งฮึดฮัดใจ

“เหอะ” หญิงสาวร้องในลำคอแล้วเดินทิ้งส้นไปกระแทกก้นนั่งที่โซฟา ด้วยความที่ไม่มีอะไรทำหญิงสาวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นและคุยกับ ‘พ่อ’ ไปพลาง ๆ

ทิวากรเหลือบสายตามองเพื่อนสาวคนสนิทเล็กน้อย เห็นอีกคนคุยโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็ไม่สนใจอีก เขาแสร้งก้มหน้าอ่านเอกสารในมือ ทว่าแท้จริงแล้วหาได้สนใจตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บนเนื้อกระดาษนั้นไม่ ชายหนุ่มหลุบสายตาครุ่นคิดกับตัวเอง

‘สายตาเจ็บปวดแบบนั้นเธอก็แค่แกล้งทำ คงจะหวังให้ฉันตกลงไปในหลุมพรางของเธอล่ะสิ เสียใจด้วยเขมิกา ครั้งนี้ฉันไม่โง่! ฉันไม่เหมือนทิวากรที่เธอรู้จักเมื่อหกปีที่แล้วอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มีแค่ทิวากรที่มีแต่ความแค้นและอัปความฉลาดขึ้น ไม่หลงมัวเมาในภาพลักษณ์ใสซื่อของเธอแล้วเท่านั้น!’

ด้านเขมิกาหลังออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวของเจ้านายคนใหม่ ก็ขบเม้มริมฝีปากตนเองแน่น พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่กำลังตีตื้นขึ้นมาจุกอก ทั้งยังขับไล่หยดน้ำตาที่กำลังจะรินไหล ทว่าไม่สามารถทำได้ เพราะทันทีที่ประตูห้องปิดลงหยดน้ำตาของหญิงสาวพลันไหลริน

“ฮึก!” เธอกลั้นเสียงสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร พยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ ทว่าห้ามตัวเองไม่ไหว จึงปรี่เข้าห้องน้ำ

คำว่ารังเกียจที่ออกจากปากเขา ทำเอาความอดทนอดกลั้นทั้งหมดของเธอพังทลาย น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตั้งแต่เช้าไหลบ่าออกมาจนหยุดไม่อยู่ กว่าเจ้าตัวจะออกจากห้องน้ำก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี

ด้วยไม่อยากให้ใครเห็นใต้ตาที่บวมช้ำ เขมิกาจึงหลีกเลี่ยงการไปรับประทานอาหารกลางวันร่วมกับเพื่อนสนิทอย่างเคย เธอเลือกกินแซนวิชกับนมที่มักพกติดกระเป๋าอยู่เสมอแทน กินเสร็จก็หอบเอกสารสำคัญขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อนำเอกสารเร่งด่วนที่ต้องได้รับการเซ็นอนุมัติไปไว้ให้คุณทิพย์ประภาประธานบริษัทเซ็น ไม่คาดว่าเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปจะเจอทั้งคุณทิพย์ประภาและทิวากรนั่งอยู่ภายใน

“ประธานโทษค่ะ เขมนึกว่าคุณป้าออกไปกินข้าวข้างนอก” เขมิกาพูดออกไปอย่างคนรู้สึกผิดพร้อมกับชักเท้าเตรียมออกจากห้อง หากต้องหยุดการกระทำของตัวเองลงเมื่อผู้มีอำนาจมากที่สุดเรียกเอาไว้

“จะไปไหนกันหนูเขม ไม่เป็นไรหรอก เข้ามาก่อนสิ แล้วนั่นหอบอะไรมา เอามาให้ป้าดูหน่อยเร็ว”

เมื่อรู้แล้วว่าเลี่ยงออกไปไม่ได้จึงได้แต่จำใจเดินเข้าไปภายในพร้อมบอกจุดประสงค์

“เขมนำเอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติมาให้ค่ะ ที่จริงเอกสารส่วนนี้ต้องเป็นท่านรองที่เซ็น แต่เขมเห็นว่าท่านรองเพิ่งมา เลยเอามาให้คุณป้าเซ็นแทนค่ะ รอท่านรองประชุมบอร์ดบริหารและแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เอกสารสำคัญท่านรองถึงจะเซ็นได้”

“ว่าไงนะ!”

“เอ่อ คือ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่าเอกสารไหนฉันควรเซ็นหรือไม่ควรเซ็น ฉันเป็นเจ้านายเธอนะไม่ใช่ลูกน้อง จะได้ทำตามคำสั่งที่เธอเห็นว่าสมควร หึ ไม่เจียมตัว” ทิวากรพูดออกมาอย่างเหลืออดที่ได้ยินคำพูดของเขมิกา ที่สรุปได้ว่า เอกสารสำคัญเขายังไม่สามารถเซ็นได้

เจ้ากี้เจ้าการเหลือเกิน!

ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ตวัดสายตาคมดุแข็งกร้าวมองเจ้าของคำพูดแสลงหูทันที จนหญิงสาวไม่กล้าสู้หน้า ก้มหน้าคางชิดอกมองปลายเท้าของตนเองอย่างไร้คำพูดแทน

“เอาละ ๆ ตาทิว ใจเย็นก่อน เรื่องนี้แม่เป็นคนบอกหนูเขมเอง หากจะมีใครผิดก็แม่นี่แหละผิด หนูเขม หลังจากวันนี้ก็เอาเอกสารต่าง ๆ ให้ตาทิวเซ็นได้เลยนะ ไม่ต้องยกมาให้ป้าแล้ว”

เป็นคุณทิพย์ประภาที่ทนความกระอักกระอ่วนและบรรยากาศคุกรุ่นนี้ไม่ไหว เอ่ยปากห้ามทั้งสองไม่ให้โต้เถียงกันพร้อมทั้งอธิบายให้บุตรชายของตนเข้าใจถึงความจำเป็นของเขมิกา ก่อนจะหันมากล่าวกับหญิงสาวที่ตนเอ็นดูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเห็นใจ

“ค่ะ คุณป้า” หญิงสาวรับคำเสียงเบา

“ยืนทำไม เอาเอกสารมาให้คุณแม่สิ เสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว เป็นส่วนเกินแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ทิวากรพูดกับเขมิกาด้วยน้ำเสียงดุดัน แล้วบ่นพึมพำเสียงเบาในตอนท้าย แต่ถึงแม้จะเบา หญิงสาวก็ยังคงได้ยิน

หลังจากวางแฟ้มเอกสารเสร็จจึงรีบเดินออกมาด้วยนัยน์ตาแดงระเรื่อ

“ไม่เห็นต้องพูดขนาดนี้เลย คนใจร้าย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เขมิกายังไม่ได้ไปไหนไกล เธอยืนปรับอารมณ์อยู่หน้าห้อง เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่จึงเริ่มก้าวขาเดินกลับไปยังชั้นที่ตนต้องทำงาน พร้อมกับคิดถึงแพทริเซีย เมื่อไม่เห็นว่าหญิงสาวชาวลูกครึ่งอยู่ภายในห้อง แต่เธอไม่ได้สนใจนัก เดาว่าคงกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เธอยังเข้าห้องน้ำนั่นแหละ เพราะไม่เช่นนั้นเธอคงเห็นแล้ว