บทนำ(1)...ไฟเสน่หาเพลิงอารมณ์...

บทนำ(1)

“แต่งงานกับผมนะ”

เสียงทุ้มน่าฟังของชายหนุ่มบอกกับคนรักผู้เป็นหญิงสาวสวยคมขำจากสีผิวออกคล้ำตามบิดาที่มีเชื้อสายมาจากชาวมอญพระประแดงแหล่งหนุ่มหล่อสาวสวยที่ช่วยให้ดารุณีได้รับความสนใจจากชายหนุ่มรูปงามผิวสีอ่อนดีกรีนักเรียนนอกการันตีความโก้หรูที่ทำให้หล่อนไม่ปฏิเสธไมตรีที่เขามีให้ในคราวพบเจอกันครั้งแรก ทั้งสองคบหาเป็นคู่รักสวีตหวานกันมาเกือบสองปี และวันนี้ภีมะก็ทำเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานกลางงานเลี้ยงวันเกิดครบยี่สิบสี่ปีของหล่อนต่อหน้าเพื่อนฝูงมากมาย

“รับเลย...รับเลย...รับเลย”

เสียงเชียร์จากเพื่อนๆเป็นแรงผลักดันให้ดารุณีที่มีสีหน้างงงันในทีแรกเปิดยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นดีใจเหมือนหญิงสาวผู้สมหวังในความรักทั่วไป หล่อนรับช่อดอกไม้แสนสวยที่ภีมะลงทุนคุกเข่ายื่นส่งให้ด้วยกิริยาลังเลเล็กน้อยก่อนจะโผเข้ากอดจุ๊บปากจูบขอบคุณเขาแสดงความรักความดีใจต่อสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำ

“ขอบคุณค่ะ ภีม”

หล่อนบอกเสียงหวาน กอดซบร่างสูงเพรียวอย่างชายชาตรีของภีมะด้วยความรู้สึกสองอย่างในใจ ในทีแรกก็ลังเลไม่แน่ใจว่าจะรับคำขอแต่งงานดีหรือไม่จากเหตุผลที่ว่าตัวเองยังไม่พร้อมมีครอบครัวในเวลาอันใกล้และมีความรู้สึกส่วนลึกที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้ แม้ภีมะจะเป็นชายหนุ่มแสนดีที่ดูเด่นทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติมากกว่าชายหนุ่มอื่นใด แต่ก็ไม่ได้ถูกใจหล่อนไปหมดเสียทุกอย่าง บางครั้งหล่อนก็เบื่อที่เขาคร่ำเคร่งขยันขันแข็งทำงานจนไม่ค่อยมีเวลาพาเที่ยวหรือช้อปปิ้งตามที่หล่อนชอบมากนัก และมักจะเจอคำตอบว่าติดประชุมหรือติดงานสำคัญบ่อยครั้ง แต่การที่หล่อนยังคงสภาพเป็นคู่รักหวานกับเขาอยู่ เพราะภีมะเป็นชายหนุ่มอนาคตไกลและเป็นคู่รักที่โก้หรูว่าใครๆ

“ผมมีแหวนหมั้นมาให้หนูดาสวมไว้ก่อนด้วยนะ”

ดารุณีมองกล่องแหวนกำมะหยี่สีแดงที่ถูกเปิดออกโชว์แหวนเพชรเม็ดโตขนาดห้ากะรัตตามสายตาผู้สันทัดอัญมณี ราคาแพงที่ถูกถ่ายทอดมาจากมารดาผู้ชอบซื้อหามาประดับบารมี โดยคุณหญิงเดือนเพ็ญจะมีทั้งสร้อย(สร้อยคอ สร้อยสังวาล สร้อยข้อมือ)แหวนตุ้มหูกำไลเพชรหลากหลายชุดบางชุดมีมูลค่าชุดละนับล้านบาทเลยทีเดียว

“โอ...สวยจังเลยค่ะ...”

หญิงสาวเต็มใจยื่นมือส่งให้ผู้ขอแต่งงานสวมแหวนเพชรเม็ดใหญ่ส่องประกายวับวาบราวกับแสงดาวบนท้องฟ้าเรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนรอบกายลงบนนิ้วนางข้างซ้ายด้วยรอยยิ้มหวาน ต่อจากนั้นก็เป็นรายการเปิดแชมเปญขวดละหลายหมื่นบาทฉลองช่วงเวลาอันสำคัญของว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวในอนาคตอันใกล้ ซึ่งตัวดารุณีนั้นยังไม่แน่ใจว่าตัวเองพร้อมจะเป็นเจ้าสาว หรือยัง

“พรุ่งนี้ผมจะพาไปดูเรือนหอของเรานะ”

ดารุณีเงยหน้าขวับขึ้นมองคู่รักที่เพิ่งขอแต่งงานมาหมาดๆอย่างไม่คาดหมาย นี่เขาคิดจะสร้างครอบครัวกับหล่อนจริงจังถึงกับแอบซุ่มสร้างเรือนหอเอาไว้รอเชียวหรือ

“อะ...อะไรคะ ภีม เรือนหอที่ไหน เป็นเซอร์ไพรส์อีกแล้วหรือคะ”

หล่อนถามตะกุกตะกัก ทั้งแปลกใจไม่พอใจรวมกันสำหรับเซอร์ไพรส์ครั้งที่สอง หากต้องแต่งงานกับภีมะหล่อนก็หวังจะได้เข้าไปอยู่ในคฤหาสน์โออ่าอันเป็นมรดกตกทอดมาจากบรรพบุรุษสูงศักดิ์ของเขามากกว่า เพราะเป็นตึกโบราณสถาปัตยกรรมแบบเรอเนสซองส์ผสมผสานงดงามวิจิตรทั้งภายนอกภายใน จะมีก็แต่ลูกหลานตระกูลใหญ่อย่างสกุล ธนาวรรณสายตรงเท่านั้นที่จะมีบ้านแบบนั้นได้ แล้วภีมะเป็นหลานชายสายตรงคนเดียวของตระกูลจะต้องแยกตัวออกมาสร้างเรือนหอใหม่ทำไมกัน

“ครับ ผมได้ที่ดินทำเลสวยย่านชานเมืองจากคุณแม่ไว้แปลงหนึ่ง เลยสร้างเรือนหอของเราไว้”

“แล้วทำไมภีมไม่อยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ จะต้องเสียเงินทองไปสร้างใหม่ทำไม”

“ผมเห็นว่าหนูดาชอบอะไรที่โมเดิร์นมากกว่าเลยสร้างบ้านใหม่ไว้เป็นเรือนหอ หนูดาเห็นแล้วต้องชอบแน่”

ดารุณีสุดเซ็ง แอบกรอกตาอย่างเอือมระอากับท่าทีภาคภูมิใจด้วยความเข้าใจผิดของภีมะ หล่อนอาจจะชอบของใหม่ทันสมัยหลายสิ่งหลายอย่างก็จริงอยู่ แต่หล่อนไม่ได้โง่เง่าที่จะรังเกียจคฤหาสน์มูลค่านับร้อยล้านอันเก่าแก่เลิศหรูอย่างบ้านธนาวรรณ