ตอนที่ 3-4

อัคคีลอบถอนใจ มองใบหน้าของมารดาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เอาอีกแล้ว...นัดบอด คราวก่อนก็ล่มไปทีหนึ่งแล้ว เขาและมารดาทะเลาะกันใหญ่โต เมื่อเขาพังการดูตัวนั่นจนทำให้ท่านและเพื่อนมองหน้ากันแทบไม่ได้ เขาปรายตามองไปยังใบหน้าเนียนใส ที่แดงเรื่อของหญิงสาวหน้าหวาน จิ้มลิ้มพริ้มเพราที่นั่งข้างวิไลพร แล้วแอบเบ้ปาก

เด็ก...คราวนี้หาเด็กจากไหนมาให้เขากันล่ะนี่ อัคคีไม่มีรสนิยมชอบเด็กสาวๆ นัก เพราะว่าอ่อนประสบการณ์ ไม่ร้อนแรง และน่าเบื่อ

การชวนสนทนาพูดคุยในมื้ออาหารวันนี้ เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ นั่นก็คือสุวีร์พยายามโฆษณาชวนเชื่อในตัวเขา ว่าเขาดีวิเศษเพียงใด วันนี้อัคคีไม่มีอารมณ์อยากจะอาละวาดนัก จึงเล่นไปตามเกมของมารดา ด้วยการเพียงแค่ตอบรับ หรือยิ้มน้อยๆ อัคคีในตอนนี้เหมือนคลื่นใต้น้ำ ที่กำลังรอเวลาปะทุและอาละวาด

“พี่อาร์ตเก่งจังเลยนะคะ ได้ปริญญาตั้งสองใบ”

สาวน้อยมองเขาอย่างทึ่งๆ สายตาปลาบปลื้มนั่นอดทำให้เขาภูมิใจนิดๆ ไม่ได้ อัคคีเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ให้เธอ รัญชิดาก็หน้าแดงซ่าน จนเขาต้องหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู เด็กจริงๆ นั่นแหละ เด็กเกินกว่าที่เขาจะแตะต้อง และอัคคีก็ไม่อยากจะได้ตุ๊กตาสาวน้อยมาไว้เล่นเสียด้วย เธอไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด

“พี่เบื่อๆ น่ะครับ ก็เลยลงเรียนให้เวลาหมดไป”

ชายหนุ่มตอบตามความเป็นจริง เขาไม่อยากฟุ้งซ่านและคิดมากเกี่ยวกับเรื่องปัญหาหยุมหยิมทางบ้าน ตอนที่ไปเรียนต่อที่อเมริกา อัคคีจึงใช้ชีวิตกับการเรียน และสนุกให้สุดเหวี่ยงกับชีวิตอีกด้าน นั่นก็คือชีวิตแบบชายหนุ่มเสเพล เขาไม่เคยปฏิเสธที่จะไปคลับ ไปเที่ยวกับแก๊งค์ซิ่ง สนุกกับการแข่งรถ เหล้า และผู้หญิง ยาเสพติดเขาก็ใช้บ้างเพียงแค่ลองให้รู้ แล้วก็บอกลาขาด ไม่ได้จริงจังนักเพราะชายหนุ่มไม่อยากทำลายทำร้ายตนเอง แค่สิ่งที่เขาทำ สุกัญญาก็แทบจะหัวใจวายตายวันละหลายรอบ ยามที่เธอมาเยี่ยมเขาที่อเมริกา

“หาได้น้อยนะคะ คุณวีร์ คนหนุ่มที่คิดแบบนี้”

วิไลพรว่า อย่างชื่นชม ตอนนี้เธอมองว่าอัคคีเป็นชายหนุ่มที่น่าให้บุตรสาวเกี่ยวพันด้วยมากที่สุดไปแล้ว เพราะอัคคีทั้งฉลาด มีหัวคิดก้าวหน้า และสุดท้าย เขาเป็นทายาทคนเดียวของเสรษฐภูมิ

“ตาอาร์ตน่ะ เป็นลูกชายคนเดียวที่ดิฉันปลื้มมากๆ เลยน่ะค่ะ”

สุวีร์ว่า คำพูดของเธอทำให้คนฟังหัวใจกระตุกวาบ ก่อนจะหดห่อลงไป เมื่อคิดว่านั่นเป็นเพียงแค่คำโฆษณาชวนเชื่อของมารดากับอีกฝ่ายก็เท่านั้น ท่านไม่เคยภูมิใจในตัวเขาจริงๆ เลยแม้แต่น้อย มีแต่รังเกียจเขาเสียมากกว่า มือของเขากำเข้าหากันแน่น ใบหน้ายิ้มแต่ในใจนั้นคล้ายอยากจะร้องไห้นัก

ในที่สุดการรับประทานอาหารเพื่อนสานสัมพันธ์มื้อนั้นก็จบลง ทันทีที่ส่งวิไลพรและรัญชิดาไปขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว อัคคีก็เอ่ยขึ้นลอยๆ

“จะหาผู้หญิงให้ผมทั้งที ทำไมต้องหาเด็กมาด้วยล่ะครับ”

“ทายาทคนเดียวของธนาคารมหไพศาลรุ่งเรือง ยังเด็กก็ดีสิ หัวอ่อนว่าง่าย หน้าตาก็สวยน่ารัก แม่ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่น่าเสียหาย และที่แกจะไม่ชอบใจหนูรัญ”

“ผมไม่อยากจะเถียงอะไรกับคุณแม่ ให้ปวดหัวหรอกนะครับ จะทำอะไรก็ตามสบาย แต่บอกตามตรงว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเกี่ยงดองกับใครทั้งนั้น”

อัคคีตอบเสียงแข็ง แล้วสะบัดหน้าหนีมารดา เดินไปขึ้นรถของเขา ขับมันแล่นปราดออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สุวีร์มองตามหลังแล้วทำคอแข็ง สายตาเธอกราดเกรี้ยวเมื่อมองตามหลังบุตรชายคนเดียว

“ก็คอยดูกันไป ว่าฉันจะจัดการกับแกได้ไหม ตาอาร์ต”