Ep.5

“ชื่อคุณแปลกๆนะคะ แต่เพราะดี ขอถามหน่อยนะคะ คือคุณรู้จักเผ่าบารายันต์ที่คนเขาพูดถึงกันหรือเปล่า” ถามพลางมองการแต่งตัวของชายหนุ่ม คิดในใจว่าเขาจะต้องรู้จักเผ่านั้นแน่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นคนในเผ่าเลยก็ได้ ถามอย่างมีความหวัง เพราะเธอลงทุนเดินทางเข้ามาในป่าลึกนี่ก็เพื่ออยากจะรู้ว่าเมืองลับแลที่บรรพบุรุษของเธอเคยพูดถึงมีอยู่จริงหรือเปล่า

คำถามของหญิงสาวทำให้นัยน์ตาคมวาวโรจน์ขึ้นในเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนจะปรับให้เป็นปกติตามเดิม โดยที่คนถามไม่ทันสังเกตเห็น

“คุณถามถึงเผ่านั้นทำไม”

“เอ่อ คือ ฉันแค่อยากรู้น่ะค่ะ”

“งั้นผมขอถามคุณสักคำถาม ว่าคุณเดินทางมาที่นี่ ทำไม”

“คือฉันเดินทางมากับคณะ... เอ่อ...คณะท่องเที่ยวค่ะ” จะบอกว่ามากับคณะตามล่าหาสมบัติงั้นหรือ ไม่ควรพูดออกไปเด็ดขาด

“พวกคุณจะไปเที่ยวที่ไหนกัน”

“คือเราได้ยินมาว่า ป่าแถบนี้มีเห็ดมากมายค่ะ แล้วก็พวกของป่าหายาก พวกเรามาหาเห็ดกับของป่าค่ะ” หญิงสาวโกหกออกไป

“หาเห็ดกับของป่า บอกได้ไหมว่าของป่าที่คุณว่าหายากมีอะไรบ้าง”

“ต้นหญ้าไมยาราค่ะ ฉันกับคณะกำลังออกหาหญ้าชนิดนี้อยู่” โชคดีที่นึกออกหนึ่งอย่างซึ่งกำลังค้นหาอยู่พอดี

“งั้นหรือ” เขาจ้องมองหญิงสาวอย่างจับผิด

“ค่ะ”

“ขนาดผมเชี่ยวชาญในป่าแถบนี้ยังหาไม่เจอเลย”

“เหรอคะ”

“ผมว่าคุณรีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะรีบส่งคุณไปหาคณะของคุณ แล้วผมจะได้ไปทำธุระอื่นต่อ”

“ค่ะ” แล้วโยลดาก็มองหามุมที่จะนอน แต่สุดท้ายก็กลับไปนอนที่เดิมที่ลุกขึ้นมา

“แล้วคุณจะนอนตรงไหนคะ”

“ผมจะนอนใกล้ปากถ้ำนี่แหละ เผื่อสัตว์ร้ายเข้ามา จะได้ไม่ถึงตัวคุณ” บอกเหมือนจะห่วงใย ทว่าเสียงของเขากลับราบเรียบ แม้ว่าหัวใจของคนพูดออกจะเต้นแรง เมื่อสบตาแวววาวไหวระริกของสาวน้อย

เขายังมีความปรารถนาในตัวเพศตรงข้าม โดยเฉพาะผู้หญิงสาวๆกลางป่าคนเดียวแบบนี้ มันทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาได้เหมือนกัน

สายตาคมวับยังจับจ้องมองไปทางร่างเล็ก ที่นอนตะแคงหันหลังมาให้เขา ส่วนโค้งส่วนเว้าของหล่อนช่างน่าลูบไล้ อยากจะรู้จังว่า ภายใต้เสื้อผ้าที่มิดชิดนั่น จะซุกซ่อนความสวยงามไว้มากเพียงไร

โยลดาพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ มันยังหัวค่ำอยู่เลย แต่จะชวนผู้ชายแปลกหน้าคุย ก็เหมือนรนหาที่ ขึ้นชื่อว่าเพศชายย่อมมีอารมณ์ความต้องการเหมือนกันหมด เธอไม่อยากทำอะไรที่มันเป็นการกระตุ้นอารมณ์หื่นกามของเขาขึ้นมา การนอนอย่างสงบจึงเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด

แต่ทว่า เจ้าสัตว์หลายขาที่ไต่ดึ้บๆเข้ามา ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆถึงกับดีดตัวลุกขึ้นวิ่งถลาถึงตัวชายหนุ่มทันที

“ไซฟาน! ตะขาบค่ะ ตะขาบยักษ์” เธอกอดเขาตัวสั่น ขณะที่ร่างสูงมองไปทางทิศที่หญิงสาวถลามา แล้วมีดบินด้ามเล็กก็พุ่งไปปักฉึกที่ตัวตะขาบยักษ์อย่างแม่นยำ

โยลดาทั้งตกใจและตกตะลึง ตะขาบน่ากลัวจนขนลุก และผู้ชายคนนี้ช่างปามีดได้แม่นมาก หญิงสาวยังหอบหายใจ มือเล็กยังกำแขนใหญ่เอาไว้มั่น เพราะยังไม่หายตกใจกลัว นานหลายวินาทีกว่าที่เธอจะแหงนหน้ามองคนตัวสูงข้างๆ

“คุณ ปามีดได้แม่นมาก” เธอชมจากใจ

“คงฟลุกน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

“ไปนอนต่อเถอะ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่กล้านอนตรงนั้นอีกแล้ว” แล้วเธอจะไปนอนตรงไหน

“งั้นก็นอนข้างๆผม” เขาแนะด้วยน้ำเสียงปกติ

“นั่งดีกว่าค่ะ ฉันนั่งทั้งคืนได้”

‘หึ นี่หล่อนคงไม่ไว้ใจเขาสินะ ก็สมควรอยู่หรอก แต่ไซฟานก็ไม่คิดขืนใจเพศแม่ของตนเองหรอก หากหล่อนเต็มใจก็อีกเรื่องหนึ่ง’

“ตามใจคุณ”

แล้วชายหนุ่มก็นั่งลง หญิงสาวจึงนั่งลงตาม ต่างก็พิงผนังถ้ำมองไปคนละทาง ทว่าไม่นานก็หันมามองกันเป็นระยะ จนกระทั่งดึกดื่น โยลดาก็เริ่มหาว ไซฟานมองไปทางคนที่กำลังง่วงยิ้มๆ แต่เธอคงไม่สังเกตเห็นเพราะเขายิ้มหันไปทางอื่น

แปะ! แปะ!

แม้จะง่วงก็ยังได้ยินเสียงยุงบินว่อนอยู่แถวใบหู ถึงจะหลับตาแต่ก็ยกมือขึ้นมาตบตัวน่ารำคาญ แล้วร่างเล็กก็โงนเงนในชั่วโมงต่อมา ศีรษะเล็กพิงแขนใหญ่อยู่อย่างนั้นเมื่อหลับสนิท

ไซฟานอยากให้หญิงสาวนอนหลับในท่าสบาย จึงได้ยอมนอนลงกดร่างนุ่มนอนด้วย โดยเอาแขนของเขาเป็นหมอนให้หล่อนหนุนนอน

เสียงกรนฟี้ๆ ทำให้ไซฟานรู้ว่าหญิงสาวคงหลับลึกแล้วจริงๆ จึงได้หลับตาตาม แต่พอจะตั้งท่าหลับตา แขนเล็กที่ซุกอยู่ตรงสีข้างของเขาอยู่ๆก็ยกขึ้นมาโอบกอดตัวเขา ยังไม่เท่านั้น ขาของหล่อนก็ยกขึ้นมาก่ายบนลำตัวเขาด้วย ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง