Ep.4 ดั่งนางฟ้ากับทาซาน

โยลดาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความมืดก็มาเยือนแล้ว มีเพียงแสงไฟจากที่ไหนสักแห่งสาดส่องมาถึงที่เธอนอนอยู่

ร่างเล็กค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งเพื่อมองสำรวจไปโดยรอบ

“ที่นี่ที่ไหน เรามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”

“ที่นี่คือถ้ำ” คำตอบจากทางด้านข้างทำให้หญิงสาวรีบหันขวับไปมอง ก็เห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สวยงามที่สุดทันที

“ทาร์ซาน! คุณคือคนป่าเหรอ” หญิงสาวมองอย่างระแวงระไวระคนตื่นเต้น เขาตัวโตมาก ผมยาวเคลียบ่า ผิวสีแทน สวมชุดคล้ายทาร์ซานที่เคยเห็นในภาพยนตร์ เขาอาจจะเป็นคนของเผ่าบารายันต์ก็ได้

แต่ความจริงก่อนที่หญิงสาวจะตื่น ไซฟานสวมชุดของคนในเมือง แต่พอมาอยู่ในถ้ำและเป็นเวลากลางคืนที่ไม่มีใครเห็น เขาก็กลับมาอยู่ในชุดสบายๆที่เคลื่อนไหวสะดวกแทน

“ใช่ ผมเป็นคนป่า เรียกผมว่าทาร์ซานก็ได้”

แล้วโยลดาก็พยายามนึก ว่าเมื่อตอนกลางวันเธอเจออะไรมา แล้วก็คิดว่าระหว่างเสือกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้อย่างไหนน่ากลัวกว่ากัน

“ฉันจำได้ว่า ฉันเกือบโดนเสือขย้ำ”

“ใช่ ถ้าผมไปช่วยคุณไม่ทัน คุณคงเหลือแค่เศษกระดูก” เขาบอกไปตามตรง ทำเอาหญิงสาวรู้สึกสยองจนขนลุกขนพองเมื่อนึกไปถึงวินาทีนั้น วินาทีที่เจ้าเสือตัวใหญ่กำลังกระโจนเข้ามาหาเธอ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน” อย่างน้อยการที่เขาเป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้ เขาก็น่าจะเป็นคนดีมีน้ำใจ น่าจะไว้ใจได้

“คุณคงเป็นคนในเมือง”

“ค่ะ ฉันมาจากกรุงเทพฯ แต่ว่าคุณพูดภาษาของเราได้ คุณเป็นคนป่าจริงๆเหรอคะ”

“ผมว่าคุณอย่าถามมากเลย นอนพักผ่อนดีกว่า ตอนเช้าผมจะไปส่งคุณกลับ”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้โยลดาค่อยคลายใจลงหน่อย เขาบอกว่าตอนเช้าเขาจะไปส่งเธอ ก็แสดงว่าเขามีน้ำใจจริงๆ เธอควรไว้ใจเขาใช่ไหม แต่ค่ำคืนในถ้ำ บรรยากาศแบบนี้มันน่าไว้ใจเหรอ แต่เธอไม่มีทางเลือกแล้วนี่

จะออกไปไหนยามค่ำคืนก็คงไม่ได้ เพราะพวกสัตว์ที่มีพิษภัยคงกำลังออกหากินกัน

“ขอบคุณมากค่ะ แต่ว่าฉันรู้สึกเหนียวตัวจัง ขอฉันล้างหน้าเช็ดตัวหน่อยได้ไหม คุณพอมีน้ำหรือเปล่า” คนหน้าตามอมแมมหันมาถาม ไซฟานมองใบหน้าที่ดูไม่ออกว่าหล่อนหน้าตาเป็นเช่นไรก็พยักหน้าให้ แล้วเดินไปหยิบถุงน้ำที่ทำด้วยหนังยื่นมาให้

“เป็นน้ำสะอาดในลำธาร ใช้ดื่มด้วยก็ได้” เขาบอก เผื่อว่าหล่อนจะหิวน้ำ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับไป แล้วเดินออกไปในทิศทางตรงข้ามกับเขา แล้วก็จำได้ว่า ตอนที่เธอหกล้มตอนกลางวัน เธอเจ็บข้อเท้าจนลุกไม่ขึ้น แต่ตอนนี้เดินได้เป็นปกติแล้ว หรือว่าเขาช่วยเธองั้นเหรอ โยลดานึกแปลกใจแต่ก็เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ เธอล้างหน้าล้างตา เพราะรู้สึกเหนียวเหนอะหนะจนคันยิบๆ

เมื่อหญิงสาวเดินกลับมาอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่ล้างจนสะอาดใส ก็ทำให้ไซฟานตะลึงมองจนตาค้างทีเดียว

‘นางไม้ เธอสวยเหมือนนางไม้’ ในใจคนคิดเริ่มเต้นแรง ไม่คิดเลยว่าเบื้องหลังใบหน้ามอมแมมจะซ่อนความงามเอาไว้เช่นนี้ แม้แต่แปยีที่เขาคิดว่าหล่อนสวยที่สุดในเผ่า ก็ยังไม่เทียบเท่าแม่สาวชาวเมืองคนนี้เลย

โยลดาเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องมอง ก็ออกอาการขัดเขินบ้างเหมือนกัน ในเมื่อรูปร่างหน้าตาของคนป่าตรงหน้า ก็ดูมีเสน่ห์พาใจให้หวามไหว ชายหนุ่มเหมือนกับกระโจนออกมาจากปกนิยายแปลก็ไม่ปาน

หล่อล่ำ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หน้าท้องเป็นลอนสวยไร้ไขมันส่วนเกิน ช่างมีรูปร่างที่ขยี้ใจสาวๆเหลือเกิน

“คุณหิวไหม” เพราะหญิงสาวเพิ่งตื่นยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หล่อนน่าจะหิว

“ฉันเริ่มรู้สึกหิวเหมือนกันค่ะ” ไม่หิวได้ยังไง ในเมื่อตอนกลางวันเธอกินขนมปังไปแค่ห่อเดียว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรนอกจากน้ำเปล่าในถุงนี่

เจ้าของร่างสูงใหญ่เดินไปหยิบย่ามที่เขาสะพายมา แล้วล้วงดูข้างใน หยิบห่อข้าวที่ห่อด้วยใบตองออกมายื่นให้ ห่อหนึ่ง

“อะไรคะ”

“เปิดดูสิ คุณน่าจะกินได้”

หญิงสาวเปิดออก มันคือข้าวเหนียวหมูแดดเดียวย่าง ช่างน่ากินอะไรแบบนี้ นาทีนี้เธอหิวเสียจนจะกินช้างเข้าไปได้ทั้งตัว กับข้าวธรรมดาๆแบบนี้กลายเป็นอาหารเลิศรสไปเลย

“อร่อยมากค่ะ” พอกินเข้าไปคำแรกก็น้ำลายแตกฟอง คำต่อๆมาจึงถูกกลืนลงท้องอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณมากนะคะ หมดเกลี้ยงเลย”

“เอาอีกห่อไหม” เขาถามอย่างมีน้ำใจ

“ไม่ดีกว่าค่ะ อยู่ในป่าแบบนี้ควรประหยัดของกินของใช้”

“คุณชื่ออะไร” เขาถามเสียงเรียบ

“โยลดา เรียกฉันว่ายาโยก็ได้ค่ะ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร”

“เรียกผมว่าไซฟาน”