Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
1. ตามล่าเจ้าสาว EP1
“คุณธีครับ เจ้าสาวหายตัวไปครับ..”
“อะไรนะ!ภาน่ะหรือหายตัวไป..”
เขารู้สึกใจหาย เมื่อมองไปรอบตัวในห้องเพทายของโรงแรมหรู ในค่ำคืนที่จัดงานฉลองสมรส เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมายล้วนได้รับเชิญมาร่วมฉลองในค่ำคืนนี้ แต่กลับไร้วี่แววของเจ้าสาว ทั้งที่เขาตั้งตารอคอยด้วยใจจดจ่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีแม้เงาของเธอ
เขาพยายามใจเย็นแม้จะเลยเวลามาพอสมควรก็คิดว่า คืนนี้เจ้าสาวของเขาจะต้องบรรจงแต่งตัวให้สวยงามที่สุด จึงทำให้เขาอดทนรออยู่ได้
“อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
เขาลุกขึ้นยืน
“หาให้ทั่วก่อน เธออาจจะไปคุยกับใครอยู่ห้องไหนก็ได้”
คนของเขาก้มหน้าลง
“พวกเรากระจายกันออกตามหาจนทั่วแล้วครับ แต่ไม่พบ”
ตัถย์ธีรากำมือแน่น
“เธอจะหายไปไหน คนทั้งคนนะ หาให้ทั่วอีกครั้ง”
เขาพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์เข้าเบอร์ของเธอ แต่ก็ไม่มีเสียงสัญญาณตอบรับ
“ธีรา รู้หรือยังว่าเจ้าสาวหนีไปกับเรวัต..”
คำบอกเล่าของมณีมณฑ์พี่สาวของเขา ที่เดินเข้ามาพร้อมกับอธินน้องชายอีกคน ทำให้เขาถึงกับเข่าอ่อน
“มีคนเห็นเรวัตเข้ามาด้อม ๆ มอง ๆ ในงาน แล้วก็แอบขึ้นไปยังห้องแต่งตัวของจ้าสาว..”
“ไม่ใช่แน่ครับ..”
ขุดออกมาอย่างดัง
“ไม่ใช่การลักพาตัว แต่เป็นการหนีตามกันออกไป..”
ตัถย์ธีราส่ายหน้าไปมาด้วยหัวใจที่ปวดร้าวท่ามกลางสายตาของอธิน ที่รู้สึกเศร้าไม่ต่างกับพ่ายของเขานัก
“พี่ว่า ให้สุคนธาทำหน้าที่แทนเจ้าสาวก่อนดีไหม ดีกว่าให้งานล่มมันจะอายเขานะ..”
อธินิมองหน้ามณีมณฑ์แทบทันที
“ไม่..เจ้าสาวของผม คือภาวมาลาคนเดียวเท่านั้น..แล้วผมก็ไม่เชื่อว่าเธอจะหนีผมไปแบบนี้..”
ตัถย์ธีราพูดจบก็รีบวิ่งฝ่าฝูงชนตรงไปยังห้องแต่งตัว ตามด้วยร่างของอธิน ที่ตามไปติด ๆ
“ธีรา!..”
“เกิดอะไรขึ้นครับแม่ ภาไปไหน..”
ตัถย์ธีราเอ่ยถามพร้อมกับตวัดสายตาไปหาคุณพรรัมภากับอินทุพา แม่กับน้องสาวของภาวมาลาที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องนั้น
“ภาล่ะครับ..”
เขาหยุดตรงหน้าของพรรัมภาที่ก้มหน้างุด ท่ามกลางสายตาของอินทุพาที่มองหน้าแม่ของหล่อนด้วยหัวใจที่เจ็บลึก
“ไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ น้าขึ้นมาเพื่อจะดูว่าทำไมหนูภาไม่ลงไปสักที ก็ปรากฏว่า..”
“ผู้หญิงคนนั้นหักหลังความรักของคุณ ทรยศของความศรัทธาของอิน ด้วยการหนีตามเรวัตไป..”
อินทุพาเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าที่เอิบอาบด้วยหยาดน้ำตา
“ผู้หญิงคนนั้นหนีตามคนรักของอินไป ทั้งสองคนหักหลังเรา ได้ยินไหมคะพี่ธี ผู้หญิงสารเลวคนนั้นหนีตามชายชู้ไปแล้ว..”
“อิน!ทำไมพูด แบบนั้น อาจไม่ใช่ก็ได้ลูก..”
อินทุพามองหน้าแม่ของหล่อนนิ่ง ในขณะที่อธินก็จ้องมองหล่อนด้วยความรู้สึกหนึ่งที่แวบเข้ามา ยิ่งเขาเห็นสภาพของหล่อนก็ยิ่งปวดใจ จากเด็กสาวที่เคยสดใสเริงร่า กลับมีแววตาที่เกรี้ยวกราด สีหน้าแสดงออกมาถึงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“จนป่านนี้ แม่ยังจะคิดว่าลูกสาวของแม่สะอาดอีกหรือคะ แม่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือคะ ที่อินเป็นแบบนี้ คนรักของอินพาพี่สาวหนีออกจากงานฉลองสมรสไป..”
หล่อนวางมือลงที่อกพลางสะอื้นไห้ออกมาอย่างแรง
“อินเจ็บ แม่รู้ไหมว่าอินเจ็บ..”
หล่อนสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกจากห้องนั้น เฉียดร่างของตัถย์ธีราที่รู้สึกเบาหวิวด้วยหัวใจที่เจ็บลึก
“ภา!ผมก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าภาจะกล้าทำแบบนี้ เธออาจะถูกลักพาตัวไปที่ไหนสักแห่ง..”
“แม่ก็อยากจะให้เป็นแบบนั้นนะธี..”
คุณผณินทร์เอ่ยออกมาเมื่อเขาทำท่าจะก้าวออกจากห้องนั้น
“แต่มีคนเห็นว่าสองคนนั้น หนีไปด้วยกัน..”
เขาส่ายหน้าไปมา
“ผมไม่เชื่อ..”
“พี่ธี จะไปหนครับ..”
อธินน้องถามพี่ชายของเขา
“ไปตามหาภา..”
“ผมไปด้วยนะครับ..”
“อย่าเลย..”
“ทำไมครับ หรือพี่ธีลืมไปแล้วว่า ผมก็เป็นผู้ชายคนหนี่งที่รักภาเหมือนกัน..”
ตัถย์ธีรามองหน้าอธินนิ่ง ใช่สิ เขาลืมไปเสียสนิทว่า ผู้ชายที่ทำให้เขาได้รู้จักกับภาวมาลาก็คืออธินน้องชายของเขาคนนี้ และการที่เขาได้สมหวังจนมีงานแต่งงานวันนี้ก็เพราะอธินหลีกทางให้ เนื่องจากรู้ดีว่า หัวใจของภาวมาลามีแต่ตัถย์ธีรา
“อย่างน้อยผมก็อยากเห็นคนที่ผมรัก อยู่ดีมีความสุข ได้อยู่กับคนที่รักเธอ แล้วเป็นคนที่เธอรัก..”
“แต่ตอนนี้ภาเป็นภรรยาของพี่แล้วนะอธิน ถึงแม้ว่านายจะเคยรักเธอ ก็ควรจะหยุดลงแค่ตรงนี้ เพราะภาคือพี่สะใภ้ของนาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่นายรักอีกต่อไป ..”
“ตราบใดที่ผมยังไม่สามารถจะส่งเธอให้ถึงจุดหมาย หน้าที่ของผมก็ยังไม่จบ..”
ตัถย์ธีรามองหน้าน้องชายของเขานิ่ง
“หากเป็นอย่างนั้น พี่อยากให้นายช่วยดูแลอินทุพาจะดีกว่า เพราะตอนนี้หัวใจของอินกำลังแตกสลาย..น่าจะมีใครสักคนช่วยปลอบโยนแล้วไม่ทำให้อินทุพาเข้าใจภาผิดแบบนี้..”
“ผมดีใจที่พี่ธีไม่เชื่อคำพูดของหลายคนที่หาว่าภาหนีตามเรวัต เพราะภาต้องไม่ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน..”
เขาก้าวออกจากงานฝ่าแขกเหรื่อและฝูงชนจำนวนมากที่มีทั้งนักข่าว หนังหนังสือพิมพ์นิตยสาร ไปยังคนของเขา
“ไม่ว่าจะอย่างไร ตามเธอกลับมาให้ได้..”
“ครับ...”
จบคำพูดของเขา ชายฉกรรจ์กว่าห้าคนก็รีบขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าติดตามหาเธอทันที
“คุณธีขา..”
สุคนธาเดินมาหยุดทางด้านหลังของเขา
“ใจเย็น ๆ เถอะนะคะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด คุณภาอาจจะถูกลักพาตัวไปก็ได้ค่ะ..”
หล่อนสอดแขนมากอดพร้อมกับซบใบหน้ามาหาแผ่นหลังของเขา
“ใจเย็น ๆ นะคะ สุจะอยู่เคียงข้างคุณ..”
เขาเงยหน้าพร้อมกับหลับตานิ่ง ก่อนจะวางมือลงที่มือของหล่อนแล้วรั้งออกไป พร้อมกับเดินตรงไปที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“คิดหรือว่า จะได้มันกลับมาเหมือนเดิม ไม่มีทาง หากมันไม่ตาย มันก็ต้องเสียหายจนย่อยยับ..”
สุคนธาคิดในใจเมื่อมองตามหลังเขาไปด้วยความสะใจ
“เราจะไปไหนกันคะเรวัต..”
หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี เธองดงามและเย้ายวนในชุดสีขาวพราว เธอหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่แก่กว่าเธอเล็กน้อยด้วยสายตาที่เกลื่อนไปด้วยความหวัง
“อย่ากลัวเลยนะครับ ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม..”
เรวัตมองหน้าเธอนิ่งด้วยแววตาชนิดหนึ่ง
“เพราะภาคุณต้องมาลำบากแบบนี้..”
“เพื่อคุณผมยอมทำทุกอย่าง ผมจะไม่ยอมให้คนที่กำลังจะได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวภรรยาของผมต้องเสียใจเพราะผู้ชายทรยศคนนั้นอย่างแน่นอน..”
เรวัตรวบมือบางของเธอไว้แน่น
“นอกจากเราจะเป็นเพื่อนกันแล้ว คุณยังเป็นพี่สาวของผู้หญิงที่ผมรักอีกด้วย คุณคือหัวใจของอินทุพา คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะฉะนั้นผมจะปกป้องคุณ ..”
เธอมองหน้าเขาด้วยความซาบซึ้งใจ
“ไปเถอะครับ..”
เรวัตรั้งร่างบางให้ก้าวขึ้นรถแล้วขับออกจากหลังโรงแรมหรู มุ่งหน้าไปยังทิศเหนือของประเทศ ด้วยแผนการหนึ่งที่เธอไม่รู้เลยว่า กำลังตกอยู่ในอันตราย ในขณะที่หัวใจของเธอกำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด เมื่อนึกถึงเหตุการเมื่อวานนี้
เธอไปหาตัถย์ธีราด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม แต่เธอกลับต้องตะลึงกับภาพที่ได้เห็น เขากำลังกอดจูบลูบคลำ เชยชมสุคนธาอย่างคลั่งไคล้ หัวใจของเธอเจ็บปวด ราวกับถูกกรีดกระหน่ำด้วยอาวุธที่คมกริบให้เจ็บปวดเจียนขาดใจ
เธอวิ่งออกมาจากที่นั่นด้วยใบหน้าที่เอิบอาบด้วยหยาดน้ำตา แต่ยังไม่เท่ากับคำพูดของสุคนธาที่วิ่งตามเธอมา ในสภาพที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่ปกปิดเรือนร่างไว้อย่างหมิ่นเหม่
“ในท้องของฉัน มีลูกของคุณธีอยู่..ได้โปรดเห็นใจด้วย..แม้คุณจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา แต่ก็ขอความเห็นใจ ให้เขาได้มาอยู่กับฉันบ้าง แม้บางเวลาก็ยังดี..”
เวลานั้นเธอ แทบไม่อยากจะหันกลับไปมองสภาพของหล่อนด้วยซ้ำ เธอขับรถออกจากที่นั่นด้วยหัวใจที่เจ็บลึก แล้วตั้งใจว่า จะต้องหนีจากเขาให้ได้
“หิวไหมครับ..”
เรวัตเอ่ยถามเมื่อขับรถออกจากรุงเทพฯมาได้ระยะหนึ่ง ทำให้เธอค่อย ยกมือปราดน้ำตาออกไปจากดวงหน้าแล้วหันไปหาเขา
“ไม่ค่ะ..”
“ขอผมแวะเติมน้ำมันก่อนนะครับ..”
เขาพูดจบก็เลี้ยวเข้าปั้มแล้วเติมน้ำมัน แต่ทว่ากลับเป็นเวลาเดียวกับที่คนของตัถย์ธีราตามมาทัน
“บ้าที่สุด มันตามมาได้ยังไง..”
เขาคิดในใจเมื่อมองเห็นหนึ่งในจำนวนชายฉกรรจ์ที่เคยติดตามตัถย์ธีราเข้าออกที่บริษัท ดังนั้น เขาไม่รอช้ารีบทะยานรถออกมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เขาวางแผนไว้ทันที
“มีอะไรหรือคะ..”
“คนของคุณธีตามมาครับ..”
เรวัตบอกกับเธอแล้วก็เร่งความเร็วต่อไป แต่คนของตัถย์ธีราก็ตามไปอย่างรวดเร็ว
“บ้าเอ๊ย มันจะตามไปถึงไหนกันนะ..”
เรวัตเริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่สามารถจะหนีคนของตัถย์ธีราได้ เขาตัดสินใจเลี้ยวรถออกนอกเส้นทาง แล้วหลบหลีกไปตามเส้นทางอื่น ก่อนจะรีบเข้าสู่เส้นทางหลักแล้วมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางของเขา
“มันคงตามไม่ทันแล้ว..”
เขาผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อหันไปมองหน้าเธอ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณต้องปลอดภัย..ผมจะหาที่อยู่ที่ปลอดภัยที่สุดให้คุณ..”
“ค่ะ..”
เรวัตเริ่มทำตามแผนด้วยการพาเธอมุ่งหน้าไปยังสถานที่หนึ่ง เพื่อส่งมอบเธอให้กับคนกลุ่มหนึ่งที่จะทำให้เธอกลายเป็นคนสาบสูญ แต่ทว่าความสวยงามของเธอกลับทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนในหัวใจอย่างยิ่งยวด
“เราคงต้องจอดรถไว้ตรงนี้แล้วเดินด้วยเท้า”
“ค่ะ”
“ไหวไหมครับภา”
“ไหวค่ะ”
เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเมื่อก้าวลงจากรถเดินตามร่างสูงใหญ่ของเรวัต แต่เมื่อเดินมาได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเธอสะดุดรากไม้จนร่างบางล้มคะมำไปข้างหน้า แต่ดีที่เรวัตหันกลับมาแล้วรับร่างเธอไว้ทัน
“เจ็บตรงไหนครับภา”
“ไม่ค่ะ”
เธอปฏิเสธพร้อมกับเตรียมลุกขึ้น แต่ก็ต้องทรุดกายลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า ทำให้เรวัตสอดแขนมาช้อนร่างบางของเธอขึ้นสู่วงแขนของเขา
“เรวัตคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ตัวคุณเบานิดเดียว”
เขาอุ้มเธอเดินลัดเลาะผ่านป่าไม้มุ่งหน้าไปยังที่นัดหมาย ในขณะที่คนของตัถย์ธีรา ที่กว่าจะหาทางติดตามมาได้ก็กินเวลาไปเนิ่นนาน เมื่อพบรถของเรวัต ก็ไม่รอช้า พวกเขารีบสะกดรอยตามมาอย่างรวดเร็ว
เรวัตพาภาวมาลาจนมาถึงที่นัดหมายกับคนกลุ่มหนึ่ง เขาก็วางร่างบางลงยังพื้นไม้ที่ทำจากไม้ไผ่ พร้อมกับมองไปรอบตัว
“เดี๋ยวผมมานะครับ จะไปดูรอบ ๆ นี้สักหน่อยว่าปลอดภัยดีไหม”
“ระวังตัวด้วยนะคะ”
เธอร้องบอกเขาด้วยความห่วงใย ในขณะที่เรวัตก็เดินตรงมาหาคนของเขาที่ว่าจ้างไว้ด้วยเงินก้อนหนึ่ง
“เจ้านาย ให้ผมจัดการเลยใช่ไหม”
“ยัง”
“ทำไมครับ”
เรวัตหันไปมองยังทิศทางของกระท่อมไม้ที่ภาวมาลาอยู่ในนั้น
“เสียดายความสวย ขอเป็นเจ้าของก่อน แล้วพวกแกค่อยทำตามแผน”
เรวัตตกลงกับคนของเขาก่อนจะรีบกลับมาหาเธอ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
