EPISODE 5 คำสัญญา

พลั่ก! กริ๊ก

มาเฟียหนุ่มได้ยินคำด่าที่ออกมาจากปากของหญิงสาวก็ชักปืนที่เหน็บออกมาแล้วจ่อไปยังขมับของเธอด้วยแววตาเหี้ยมเกรียมไฟโทสะลุกโหมท่วมตัวเขา

หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าเขากำลังทำอะไรแต่เธอแสร้งทำเป็นใจดีสู้เสือแม้นัยน์ตาจะสั่นไหวหัวใจจะเต้นโครมครามก็ตาม

เธอจ้องมองลึกลงไปในตาเขาแม้จะมีสายตาโกรธแค้นแต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น มือหนาของเขากำปืนแน่น

“ยิงสิ ฆ่าฉันสิ” เธอท้าทายเขาอีกครั้ง

คนทั้งสองยืนมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“นายครับ” ไนล์เรียกสติเจ้านายหนุ่มแล้วใช้มือของเขาเข้าไปแตะเบาๆที่ข้อศอกผู้เป็นนาย เคลย์ตันสะบัดมือของลูกน้องคนสนิทออกแล้วยิงไปทางด้านขวาของตนเองรัวๆ อย่างระบายอารมณ์ที่เดือดดาลอยู่ในใจ

ปัง! ปัง! ปัง!

หญิงสาวตกใจปิดตาแล้วใช้มือเล็กปิดหูของตัวเองก้มหน้าลงกับพื้น หลังจากมาเฟียหนุ่มระบายความอัดแน่นที่อยู่ในใจเสร็จและเริ่มมีสติเขาก็ปรายตามองเธออีกครั้งอย่างตักเตือนแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป โดยมีไนล์มองตามมาเฟียหนุ่มไปด้วยแววตายากจะอธิบาย

หลังจากเคลย์ตันเดินเข้าห้องไป อลิสเองก็เดินเข้าไปยังห้องตัวเองเช่นเดียวกัน เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรงเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะเช้าแล้วและวันนี้เธอผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายจนผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า

เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียเพราะนอนไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง

เมื่อดูเวลาก็เห็นว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงตรงและมีเสียงกำลังไขกุญแจจากหน้าประตูห้องไม่นานก็มีคนเปิดเข้ามาซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไนล์ เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนสะลึมสะลือมองเขาอยู่แล้วพูดขึ้น

“ผมเคาะประตูหลายรอบแล้วครับ เห็นว่าคุณอลิสไม่เปิดจึงคิดว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันคงไม่กระโดดหนีพวกนายจากชั้นสามสิบหรอก”

“คุณต้องออกไปรับประทานอาหารเช้ากับนายครับ อาหารจะเตรียมขึ้นโต๊ะเวลาเจ็ดโมงสิบห้านาที ในเช้าของทุกวันและตอนนี้คุณมีเวลาแค่สิบห้านาทีในการเตรียมตัว”

“ปกตินายนั่นก็กินข้าวคนเดียวไม่ใช่เหรอ ฉันไม่หิว ไม่ไป” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจแล้วใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมโปงหนีหน้าไนล์

“แต่นายสั่งมาครับ ตอนนี้คุณเหลือเวลาสิบสี่นาที” ไนล์ยกแขนที่สวมนาฬิกาเรือนหรูขึ้นมา

“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ”

เธอเปิดผ้าห่มอีกครั้งแล้วใช้สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวปาไปทางไนล์อย่างโมโห ไนล์เห็นดังนั้นก็ยกแขนแล้วใช้นิ้วชี้ที่นาฬิกาว่าเวลากำลังเดินเรื่อยๆ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที

เคลย์ตันได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากห้องนอนของอลิสก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมโยนผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรงแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของผู้หญิงที่แสนจะดื้อรั้นคนนั้น

มาเฟียหนุ่มผลักประตูเข้าไปก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เธอตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจแต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจสายตาคู่นั้น

“ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทหรือยังไง”

“คุณเหลือเวลาสิบนาทีในการทำธุระส่วนตัว”

“บอกว่าไม่กินไง ฉันไม่กินข้าวกับคนที่เอาปืนจ่อหัวฉันหรอก” เธอจ้องเขาตาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัวแม้ว่าในใจจะตรงกันข้ามก็ตาม

“ทีหลังก็อย่ายั่วโมโหแล้วหัดเชื่อฟังซะบ้าง” เขาเดินเข้าไปกระชากแขนเธอให้ลุกขึ้น

“โอ๊ย ฉันเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย”

“พูดดีๆไม่เคยฟัง” เขาพูดเสร็จก็กระชากชุดนอนของเธอออกแล้วลากไปยังห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

“จะอาบเองหรือจะให้ผมเอาก่อน..แล้วค่อยอาบ” เคลย์ตันเปิดฝักบัวให้เธอแล้วเดินไปหยุดยืนตรงประตูห้องน้ำ พร้อมกับใช้สายตามองเรือนร่างงดงามตรงหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ถ้ายังมัวโอ้เอ้ ผมจะกินคุณแทนข้าว”

เธอยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาเห็นดังนั้นจึงปล่อยให้เธอจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วไปนั่งรอหญิงสาวที่โต๊ะอาหารอย่างใจเย็น

เขานั่งใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะเพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังจะเดือดในไม่ช้าเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีและไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะออกมาจากห้อง

“ไปลากตัวมา”

“ครับ”

บอดี้การ์ดคนสนิททำตามคำสั่งของผู้เป็นนายโดยการเดินเข้าไปในห้องของหญิงสาวแล้วลากเธอที่สวมชุดคลุมออกมา ไนล์เลื่อนเก้าอี้พร้อมกับกดไหล่เธอให้นั่งลงตรงข้ามเจ้านายของเขาที่กำลังใช้สายตาคมกริบมองเธออยู่

“ฉันยังไม่ได้แต่งตัวเลยนะ”

“นั่งกินทั้งชุดนั้นแหละ”

“แต่ฉันหนาว”

“กินเข้าไป”

“ฉันไม่กิน” เธอพูดแล้วเบะปากอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับมองไปทางอื่น

เคลย์ตันหันไปมองหน้าไนล์เพื่อให้ลูกน้องอธิบายข้อตกลงระหว่างเขาและเธอ

“ระหว่างคุณอลิสอยู่ที่นี่เราจะมีข้อตกลงที่คุณควรรู้ด้วยนะครับ

หนึ่ง ในทุกๆ เช้าคุณต้องมารับประทานอาหารเวลาเจ็ดโมงสิบห้านาที ส่วนอาหารมื้อค่ำจะจัดเวลาสองทุ่ม

สอง หากคุณต้องการจะออกไปไหนให้บอกผมและจะมีบอดี้การ์ดตามคุณไปอย่างน้อยสองคน

สาม เมื่อนายเรียก คุณต้องพร้อมที่จะขึ้นเตียงเสมอเพราะนายจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นตราบใดที่คุณยังอยู่ที่นี่

สี่ คุณจะไปจากที่นี่ได้ก็ต่อเมื่อเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยและคุณคาเทียร์กลับมาอย่างปลอดภัย”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอแค่อย่างเดียว ถ้าพี่ชายฉันกลับมา คุณห้ามทำอะไรเขาเด็ดขาด คิดซะว่าฉันมาชดใช้แทนเขาแล้ว”

ไนล์หันไปมองหน้าเจ้านายหนุ่ม เธอจึงมองตามไปแล้วพูดอีกครั้ง

“ถ้าคุณทำอะไรพี่เดล ฉันจะฆ่าคุณ” เธอพูดอย่างจริงจัง

มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มแล้วลงมือรับประทานอาหารโดยที่ไม่พูดอะไร

“คุณสัญญากับฉันสิ”

“ไว้ผมจะคิดอีกที”

เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็ก้มลงมองอาหารในจานอย่างข่มอารมณ์ เธอรู้ดีว่าตนเองไม่มีอะไรจะสู้เขาได้และไม่มีหลักประกันว่าถ้าหากพี่ชายเธอกลับมาเขาจะไม่ทำอะไร มันก็เท่ากับว่าเธอมาอยู่ให้เขาข่มเหงฟรีๆ

หญิงสาวเหลือบมองมีดสเต๊กวางอยู่ข้างจาน เธอสูดลมหายใจแล้วหยิบมันขว้างไปทางมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ สัญชาตญาณที่เขามีทำให้หลบมีดเล่มนั้นได้อย่างเฉียดฉิว