EPISODE 4 ไม่รอด

หญิงสาวเดินออกมาพร้อมชุดราตรีสีครีมโชว์ทรวดทรงสวยงามและสวมรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน ผมประบ่าของเธอถูกรวบขึ้นและจัดทรงอย่างดูดี เคลย์ตันปรายตามองใบหน้าหวานครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งคู่จึงเดินออกไปขึ้นรถที่เตรียมไว้แล้วมุ่งหน้าไปยังโรงแรมหรูซึ่งเป็นสถานที่จัดงานในคืนนี้

เคลย์ตันยกแขนให้เธอควงหลังออกมาจากรถแต่หญิงสาวกลับนิ่งเฉยจนเขาต้องกระชากแขนเล็กให้ทำตามและใช้สายตาเป็นเชิงขู่

อลิสเห็นดังนั้นก็ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปในงานเกือบทุกสายตาจับจ้องไปทางคนทั้งสอง เหล่าบรรดาสาวๆ แผ่รังสีความอิจฉาริษยาส่งไปทางอลิสอย่างเปิดเผยจนเธอรู้สึกประหม่า

หลังจากเคลย์ตันเดินไปทักทายนักธุรกิจคนอื่นๆ อลิสจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำโดยมีไนล์คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

“จะเข้าไปกับฉันด้วยไหมล่ะ” เมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำเธอหันไปถามไนล์อย่างประชด

บอดี้การ์ดหนุ่มจึงเดินไปหยุดอยู่อีกมุมหนึ่งเพื่อรอเธอ

อลิสเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วพยายามคิดหาทางหนี จึงเดินออกไปมองหาไนล์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเห็นว่าเขายืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอเห็นดังนั้นก็รีบใช้สายตากวาดมองยังประตูที่สามารถหนีออกไปได้ สายตาเหลือบไปเห็นบันไดหนีไฟจึงรีบถอดรองเท้าส้นสูงและถือมันไว้พร้อมเดินไปให้เบาและเร็วที่สุด เมื่อเปิดประตูได้เธอรีบก้าวเร็วๆ ลงบันได โชคยังเข้าข้างเธอบ้างที่งานจัดขึ้นแค่ชั้นสาม

เมื่อลงมาถึงชั้นหนึ่ง เธอหันไปมองด้านหลังอย่างหวาดระแวง ก็เห็นว่าไม่มีใครตามมาจึงยิ้มแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจรีบไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดอยู่แล้วให้คนขับขับไปยังจุดหมายที่เธอจะไปโดยทันที

ทางด้านบอดี้การ์ดหนุ่ม เมื่อเห็นว่าผู้หญิงของเจ้านายเข้าไปในห้องน้ำนานแล้วจึงเข้าไปหาเธอแต่กลับไม่เจอใคร

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียและให้ลูกน้องคนอื่นไปดูกล้องวงจรปิด ส่วนเขารีบไปรายงานผู้เป็นนายในเรื่องที่เกิดขึ้นและรู้ดีว่าเขาต้องเจอกับอะไร

หลังจากเคลย์ตันรู้เรื่องเขารีบกลับไปยังเพนต์เฮาส์และเรียกลูกน้องทุกคนมาด้วยอารมณ์โกรธ

“ผู้หญิงแค่คนเดียวยังปล่อยให้หนีไปได้ พวกมึงทำงานกันยังไงวะ”

เขาเดินเข้าไปปล่อยหมัดใส่ไนล์อย่างแรงหลายครั้ง ตามด้วยลูกน้องคนอื่นๆ แต่ละคนมีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำและเลือดซึมออกมา

“ผมจะพาเธอกลับมาให้เร็วที่สุดครับ” ไนล์พูดอย่างมั่นใจแล้วเดินออกไปพร้อมบอดี้การ์ดคนอื่นๆ

เคลย์ตันยืนกำมือแน่น กรามขบเข้าหากันดังกรอด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นลุกวาวอย่างน่ากลัว

หญิงสาวขึ้นแท็กซี่ไปได้ครึ่งทางก็พยายามโทรหาพี่ชายแต่ไม่สามารถติดต่อได้ ตอนนี้เธอต้องการความช่วยเหลือจากผู้เป็นพี่

อลิสลงมาจากแท็กซี่หลังจากมาถึงจุดหมายซึ่งเป็นโรงแรมขนาดเล็ก ที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมือง หลังจากทำการเข้าพักเสร็จเธอรีบต่อสายหาพี่ชายอีกครั้งอย่างไม่ย่อท้อแม้ความหวังแทบจะไม่มีก็ตาม เธอรู้ดีว่าหากโดนจับตัวไปอีกครั้งเธอจะหนีออกมาไม่ได้แล้ว

หญิงสาวนั่งเม้มริมฝีปากอย่างใช้ความคิดอยู่หลายชั่วโมง จู่ๆ มีเสียงเคาะประตูห้อง เธอมองไปที่บานประตูด้วยหัวใจสั่นระรัวหน้าเริ่มถอดสีอย่างไม่ไว้ใจ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงโดยคนที่อยู่ด้านนอก

กรี๊ด!!

เธอกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวแล้วลุกขึ้นยืนถอยหลังจนชนกับผนังเย็นๆ คนที่เดินเข้ามาก็คือไนล์ตามมาด้วยคนอื่นอีกสามคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“กลับกับผมเถอะครับ”

ไนล์มองหน้าเธอนิ่งแต่อลิสกลับมองใบหน้าฟกช้ำของเขาแล้วขมวดคิ้ว

“ทำไมหน้าพวกนายเป็นแบบนั้น”

“ถ้าคุณไม่กลับกับผม พวกผมจะโดนมากกว่านี้อีก”

“มันก็เรื่องของพวกนายสิ” แม้ในใจจะรู้สึกผิดแต่เธอไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก

“คุณหนีนายไปไหนไม่ได้หรอกครับ แม้ว่าคุณจะหนีอีก พวกผมก็จะหาคุณเจออยู่ดี”

“พวกนายเลิกยุ่งกับฉันไม่ได้เหรอ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพี่เดลอยู่ที่ไหน เลิกตามฉันสักที!!” เธอตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“ผมต้องทำตามคำสั่งของนายครับ”

“นายก็ให้ไอ้บ้านั่นจูงจมูกอยู่ได้ ไม่เห็นรึไงว่ามันทำอะไรกับนายบ้าง”

“ผมสมควรโดนแล้วครับ”

“นายนี่มัน...” เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนพวกนี้ยอมอดทนอยู่กับคนแบบเคลย์ตันได้ยังไง

“กลับกับผมเถอะนะครับ ผมไม่อยากใช้กำลังกับคุณจริงๆ” บอดี้การ์ดหนุ่มพูดแกมขอร้อง

เธอใช้สายตามองดูสภาพลูกน้องของเขาแต่ละคนพลางทบทวนสิ่งที่ไนล์พูดว่าหนียังไงก็ไม่รอดมันคงจะจริงจึงจำใจยอมกลับไปกับพวกเขาในที่สุด เธอเองก็ไม่อยากให้ใครโดนทำร้ายเพราะเธอ

เมื่อมาถึงเพนต์เฮาส์หลังใหญ่ ก็เห็นว่ามาเฟียหนุ่มนั่งสูบซิการ์ควันโขมงราวกับว่ากำลังรอเธออยู่ อลิสเดินเข้าไปหาเขาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้านัยน์ตาใสมีความขุ่นเคืองพร้อมจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง

เคลย์ตันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้มลงพ่นควันซิการ์ใส่เธอด้วยใบหน้ายียวน อลิสที่มีความสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเมื่อยืนกับเขาที่มีความสูงถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบ เธอก็เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ เท่านั้น

“สุดท้ายก็หนีไม่รอด” เคลย์ตันยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะแล้วพูดต่อ

“ไม่ต้องหนีให้เหนื่อยหรอก”

“บนหน้าของคนพวกนั้นฝีมือคุณใช่มั้ย ไปลงกับพวกเขาเพราะฉันหนีไปอย่างนั้นเหรอ”

“พวกมันเป็นคนที่ต้องดูแลคุณ แต่กลับปล่อยให้คุณหนีไปได้ ก็ต้องโดนแบบนั้นแหละ”

“คุณมันบ้า”

“คุณโกรธที่ผมทำร้ายพวกมันหรือโกรธที่ต้องกลับมาที่นี่กันแน่”

หญิงสาวเงียบไม่พูดอะไรจนเขาพูดด้วยน้ำเสียงแค่นหัวเราะ

“ทั้งสองอย่างสินะ”

“ฉันไม่ชอบให้ใครต้องมาลำบากหรือโดนทำร้ายเพราะฉัน”

“คุณนี่ยังอ่อนต่อโลกเหมือนเดิมเลยนะ อลิส” เคลย์ตันเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกจนหญิงสาวรู้สึกแปลก ในใจ

“ทำไม ฉันต้องใช้ชีวิตบัดซบแบบคุณเหรอ”

“ถ้าคุณไม่ได้เจอผม ชีวิตคุณจะบัดซบและตายทั้งเป็นมากกว่านี้อีก”

“เพราะฉันเจอคนอย่างคุณต่างหากชีวิตเลยเป็นแบบนี้”

“ปากดีจริงๆ” เขาสูบซิการ์อีกครั้งแล้วทิ้งมวนมันลงกับพื้นใช้เท้าขยี้มันจนแหลกละเอียดโดยสายตายังคงจับจ้องไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอแล้วพ่นควันสุดท้ายใส่หน้าหญิงสาวริมฝีปากเขายกยิ้มขึ้นมา

อลิสกำมือเล็กเข้าหากันแน่นอย่างอดกลั้นแล้วพูดออกมาอย่างสังเวช

“มารยาททราม ไม่มีใครสั่งสอน ขาดความอบอุ่นหรือไง”