ได้โปรดอย่าร้าย

บทนำ

ประโยคที่หล่อนเอ่ยออกมาทำให้เขานิ่งอึ้ง คนตัวสูงนิ่งค้างเป็นหินแล้วจ้องเข้าไปในดวงตากลมวาวที่ตนหลงใหลมาโดยตลอด คิดว่าหูฝาดไปหรือเปล่า เมื่อวานยังรักกันหวานชื่นมาบัดนี้กลับถูกทิ้งไม่ไยดี เขาค่อยก้าวเข้าหาเธอพร้อมกุมมือบางเอาไว้ เสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัดไม่เคยต้องอ้อนวอนใครมาก่อน แต่เพราะคนตรงหน้าคือผู้หญิงที่เขารักมาก วาดฝันอนาคตของเราร่วมกัน จึงอยากมีเธออยู่ในชีวิตถึงแม้ตอนนี้ตัวเองจะไม่เป็นที่ต้องการก็ตาม

“ล้อพี่เล่นหรือเปล่า” น้ำเสียงสั่นเครือกับขอบตาที่ร้อนผ่าว กลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้วเมื่อได้ยินเรื่องไม่น่าเชื่อกับหูตัวเอง

บางทีเธออาจจะกำลังเซอร์ไพรส์เขาจึงทำการแสดงอยู่ก็เป็นได้ เราคบกันมาเกือบห้าเดือน ผ่านทุกข์สุขมากมายกับความฝันที่จะสร้างครอบครัวด้วยกัน ถึงมันอาจจะริบหรี่เพราะฐานะทางบ้านเราค่อนข้างต่าง แล้วบิดาของเธอก็ดุมากจนเขาที่เคยไปส่งหญิงสาวอยู่บ้านสองถึงสามครั้งไม่กล้าจะสบตา

จิรัศยา นริศร์ธร คุณหนูผู้สูงศักดิ์มีบิดาเป็นถึงประธานบริษัทส่งออกอาหารแปรรูปชั้นนำของประเทศ มีบ้านหลังโตราคาหลายสิบล้าน อยากได้อะไรก็มีคนประเคนให้ทันที กับเขาที่เป็นเพียงลูกชายของคุณครูโรงเรียนชนบท

จะเทียบกันได้อย่างไร...

แต่ก็ไม่คิดว่าดอกฟ้าจะโน้มลงมาหาหมาวัดอย่างตน จนเราได้คบหากันนานพอสมควร หัวใจของเขาเบ่งบานมีความสุข หมายจะฝ่าฟันทุกอุปสรรคไปกับหล่อนแม้หนทางข้างหน้าจะโรยด้วยหนามแหลมทิ่มแทงก็ไม่เกรงกลัว

ขอเพียงแค่มีคนรักอยู่เคียงข้าง โมกข์ จงกลสวัสดิ์คนนี้ก็พร้อมลุย...

“ไม่คิดว่าพี่จะจริงจังขนาดนี้ ขอโทษที่ทำให้คิดไปไกล แต่เอยไม่เคยคิดกับพี่มากกว่าพี่น้อง ที่ทำก็แค่เล่นพนันสนุกกับเพื่อนเท่านั้นเอง พี่คิดจริงเหรอว่าเอยจะคบกับคนแบบพี่ได้” แขนเรียวยกขึ้นกอดอกแล้วตอบเขาเสียงเรียบ ดวงตากลมเบิกกว้างขณะจ้องเขานิ่ง

ร่างสูงเจ็บจนพูดไม่ออก จุกอยู่ในลำคอพร้อมกับอาการคล้ายคนหมดแรง ถอยหลังสองถึงสามก้าวแล้วพยายามบอกตัวเองให้ยืนหยัดไว้ หนามแหลมนับพันพุ่งเข้าแทงที่หัวใจแล้วปักไว้เช่นนั้นจนเจ็บทั่วโพรงอก เขาไม่อยากร้องไห้แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

รักหล่อนมากเหลือเกิน...อย่างที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน

หญิงสาวน่ารักน่าเอ็นดู ช่างอ้อนช่างเจรจา ไม่เคยบ่นหรือแสดงอาการหงุดหงิดให้เห็นแม้จะพาไปในที่อากาศร้อนหรือคนแออัด เธอเป็นคุณหนูติดดินและเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน ไม่เช่นนั้นคนเจียมตัวอย่างโมกข์คงได้แค่มองดอกฟ้าอย่างเดียว

ไม่นึกเลยว่าการเข้าหาครั้งนั้น จะเป็นเพียงแผนลวงของคนรวยที่ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น

“เลิกกันเถอะ เอยไม่สนุกแล้ว เอยเบื่อ ไม่อยากอยู่กับพี่อีกแล้ว...” ลมหายใจสะดุดเมื่อเขาตรงเข้ามากอดหล่อนเอาไว้จนจมอก กลิ่นหอมที่คุ้นเคยกับสัมผัสอ่อนโยน เขาอยากให้คำพูดของหล่อนเป็นเพียงแค่ความฝัน ดวงตาคมหลับนิ่งคิดจะให้มันเป็นเพียงจินตนาการของตัวเอง แล้วพอลืมตาตื่นขึ้นมาก็จะได้พบหญิงสาวคนเดิมที่เขารัก

เจ้าเอยแสนหวานของพี่โมกข์...

“ขยะแขยง อยู่กับพี่เอยต้องทำใจแค่ไหนรู้หรือเปล่า พี่มันน่ารังเกียจ!” ผลักเขาสุดแรงจนร่างสูงล้มลงกับพื้น

ตัวเขาหนากว่าเธอและแรงของจิรัศยาก็ไม่ได้มากพอจะทำให้เขาล้มได้ เพียงแค่ตอนนี้โมกข์อ่อนแอจนไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ทำได้เพียงจ้องดวงหน้าหวานอยู่อย่างนั้นแล้วร้องไห้ออกมา ค่อยคลานเข่าเข้าไปกอดเอวบางเอาไว้

“อยู่กับพี่ อยู่กับพี่เถอะนะ พี่รักเอย พี่ขาดเอยไม่ได้...” พร่ำขอร้องไม่หยุดจนหล่อนไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป แกะมือของเขาออกจากเอวพร้อมพูดในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มอึ้งยิ่งกว่าเดิม

“เอยคบกับคนอื่นแล้ว! เอยคบซ้อนแล้วก็ไม่ได้มีแค่พี่ เอยตัดสินใจเลือกเขาเพราะเอยรักเขาไม่ได้รักพี่ ไม่เคย...ไม่เคยรัก ปล่อยเอยได้แล้วต่อจากนี้ก็อย่ามายุ่งกับเอยอีก ไม่อย่างนั้นพี่จะซวย...เอยไม่ปล่อยพี่ไว้แน่” ปลายเสียงของหล่อนสั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะเอาแต่มองแผ่นหลังบางที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

เขาทรุดนั่งลงบนพื้นปูนซีเมนต์อย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ดวงตาเลื่อนลอยกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรู ไม่สนใจว่าตัวเองจะน่าสมเพชมากแค่ไหน เพราะรู้อย่างเดียวว่าเสียใจที่ถูกหลอกมาโดยตลอด

นอกจากเข้าหาเขาเพราะเล่นเกมกับเพื่อน ยังคบคนอื่นขณะที่เราเป็นแฟนกัน...หรือเขาคือชู้

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บเพราะสุดท้ายแล้วความจริงก็ตีแสกหน้าคือจิรัศยาไม่เคยรักกันเลย คนรักมากก็เจ็บมากเป็นธรรมดา ต่างจากหล่อนที่ไม่เคยมีเขาในหัวใจ จะบอกเลิกโดยไม่มีความเสียใจในแววตาก็ไม่แปลก ร่างสูงบอกตัวเองเช่นนั้นแต่ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

หมดสภาพหนุ่มหล่อคณะครุศาสตร์ที่สาวหลายคนหมายปอง เขาคือหมาตัวหนึ่งที่ถูกเจ้าของทิ้งไม่ไยดี...

ภาพตัดมาที่ร่างสูงซึ่งนอนงอตัวอยู่บนพื้นปูน ยกแขนปิดหน้าถึงจะถูกกระทืบจนชาไปทั่วร่างก็ยังพยายามป้องกันตัวเองเอาไว้สุดความสามารถ เจ็บปวดหัวใจจากการถูกบอกเลิกไม่พอ ยังโดนแฟนใหม่ของหล่อนพาคนมารุมกระทืบไม่ให้เขารู้ จะป้องกันหรือปัดป้องก็ไม่ได้

“คนอย่างมึงอย่าสะเออะมายุ่งกับน้องเอยแฟนกูอีก เป็นคนหมาก็หัดเจียมตัวอยู่ในกรงของตัวเองไป อย่ามาเห่าเครื่องบิน!” คว้าคอเสื้อของคนที่นอนงอตัวบนพื้นขึ้นมา ก่อนมองใบหน้าหล่อที่เขาแสนจะเกลียดชัง แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าของโมกข์ทันที

ปกรณ์ ภพกรวรรณลูกชายรัฐมนตรีที่ภายนอกเป็นคนสุภาพมีผลการเรียนดี แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังโสมมแค่ไหน เอาทั้งการพนันและชอบใช้ความรุนแรง

ด้วยความหวังดีโมกข์จึงพยายามเตือนจิรัศยาไม่ให้ยุ่งกับคนแบบนี้ แต่ไม่อาจเข้าถึงตัวหล่อนได้เลยสักครั้ง กระทั่งวันนี้ที่ถูกลากมาซ้อมหลังคณะซึ่งไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามา ค่อนข้างเป็นส่วนตัวจนเขาเลิกหวังว่าจะมีคนมาช่วย

“อย่า...ทำให้เอยเสียใจ” ถึงจะถูกชกจนใบหน้าบวมช้ำ ตามตัวมีแต่รอยเท้ากับแผลที่เริ่มปริแตก เจ็บระบมไปทั่วร่างกาย แต่เขาก็ยังเลือกจะปกป้องหญิงสาวที่เคยทำร้ายตนเอาไว้ เพราะอย่างไรเธอก็เป็นคนที่เขารักไม่เปลี่ยน

ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน...

“หึ เขาไม่เคยเสียใจที่ได้อยู่กับกูเพราะเขารักกู แต่รู้ไหมว่าน้องเอยเกลียดมึงแค่ไหน สมเพชแล้วก็ขยะแขยงมึงด้วย ความจริงวันนี้เขาก็บอกให้กูจัดการมึงเองนะ...เขาอยากให้มึงออกไปจากชีวิตของเขา ไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก”

ทุกประโยคที่เพื่อนต่างคณะพูดทำให้เขาเจ็บช้ำยิ่งกว่าถูกกระทืบ แต่ชายหนุ่มก็ส่ายหน้าไม่เชื่อในน้ำคำนั้น หล่อนไม่มีทางทำร้ายเขาหรอก

“ไม่จริง”

“อ้าว บอกเรื่องจริงก็ไม่เชื่อ...กูปรานีมึงสุดๆ แล้ว ไม่อย่างนั้นมึงได้นอนจมกองเลือดมากกว่านี้อีก รู้แบบนี้แล้วยังจะรักเขาลงเหรอวะ” น้ำลายของอีกฝ่ายที่อยู่บนใบหน้าคมไหลตามแรงโน้มถ่วง ก่อนจะตกลงพื้นเมื่อโมกข์ถูกผลักจนลงไปกองที่เดิม พร้อมเท้ากว่าห้าคู่กระหน่ำลงมาแล้วไม่มีทีท่าว่าเขาจะป้องกันตัวสักนิด

ร่างกายถูกทำร้ายและหัวใจถูกทำลายจนย่อยยับ...ผู้หญิงคนนั้นต้มเขาเสียเปื่อย

ส่วนตนก็โง่งมที่หลงรักสุนัขจิ้งจอกในคราบลูกแกะ

ต่อจากนี้ควรตื่นจากฝันได้แล้วโมกข์ อย่าไปหลงเชื่อผู้หญิงร้ายกาจอย่างนั้นอีก ให้ความรู้สึกรักมันตายไปกับโมกข์คนเดิมแล้วเริ่มต้นใหม่สักที!

คนที่นอนหลับสะดุ้งเฮือกตื่นจากฝันอันยาวนาน ความทรงจำเลวร้ายที่เขาพยายามลืมเลือน บาดแผลจากการถูกทำร้ายไม่หลงเหลือบนร่างกาย แต่มันยังตราตรึงในใจไม่เคยถูกลบถึงเวลาจะผ่านมากกว่าหกปีแล้วก็ตาม

บัดนี้เขาไม่ใช่นักศึกษาจนตรอกที่ยอมให้ใครทำร้ายโดยง่าย...

ร่างสูงลุกจากเตียงสวมกางเกงขายาวเพียงผืนเดียว เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาแม้จะนอนไปเพียงแค่สามชั่วโมงก็ตาม

ดวงตาเรียวยาวจ้องตัวเองในกระจก ใบหน้าตอบที่ดูโตขึ้น ลาดไหล่กว้างกับอกแน่นแล้วแผงลอนสวยบนหน้าท้อง รูปร่างกับหน้าตาของเขาจัดว่าดีมากจนคนมองเหลียวหลัง พร้อมชื่อเสียงที่มากับการเป็นนักแสดงตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย ไม่ได้เป็นครูตามที่ตัวเองใฝ่ฝันเอาไว้ว่าอยากเดินตามรอยมารดาผู้เป็นครูสอนคณิตศาสตร์

เขาทิ้งอาชีพนั้นไปแล้วมุ่งหาเงินในวงการบันเทิง จนกลายเป็นหนึ่งในคนที่ประชาชนทั่วประเทศรู้จัก ฝากผลงานเอาไว้มากมายนับไม่ถ้วน ตอนนี้ก็ยังแสดงละครปีล่ะสามเรื่องเหมือนเดิม ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ก็คุ้มค่ากับความพยายาม เพราะโฆษณาวิ่งเข้าไม่ขาดสาย มีอีเว้นท์ตลอดสัปดาห์ ที่สำคัญเป็นนักล่ารางวัลจากการแสดง

เท่านี้ก็เพียงพอให้เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้ด้อยค่า จากหมาวัดตัวหนึ่งกลายเป็นดอกฟ้าบ้างแล้ว...

เขาไม่ใช่โมกข์คนเดิมที่ใครจะถุยน้ำลายใส่หน้าได้อีกต่อไป

แล้วไม่ใช่คนที่หล่อนจะมาทำร้ายได้อีก!