ได้โปรดลงโทษผม

ร่างบอบบางบนเตียงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือนิยายพาฝันที่ชอบอ่านแล้ววางมันลงที่โต๊ะตัวเล็กข้างเตียง ตามมาด้วยแว่นสายตาที่สวมใส่ ลุกขึ้นยืนเหยียดยืดแขนทั้งสองข้างให้เหวี่ยงไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า ก่อนตวัดสายตาไปดูนาฬิกาเรือนหรูที่ฝาผนังซึ่งบอกเวลาอีกห้านาทีห้าทุ่ม ถ้าเป็นวันปกติที่เธอจะต้องไปทำงานป่านนี้คงกำลังหลับฝันดี โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์

พีชญา หรือพีช หรือครูพีช ที่เด็ก ๆ ที่โรงเรียนเรียกขาน เธอเป็นครูสาววัยยี่สิบแปด สอนวิชาภาษาไทยให้กับชั้นประถมศึกษาปีที่หกของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง นอกเวลาเรียนยังรับสอนพิเศษที่สถาบันแห่งหนึ่งเพื่อเป็นเพิ่มพูนรายได้ให้กับครอบครัวที่มีเธอเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเพียงคนเดียว เพื่อเลี้ยงดูแม่ที่มีโรคประจำตัวคือเบาหวาน ความดัน ไขมันในเส้นเลือด ดังเช่นคนสูงอายุทั่วไป ร่วมกับโรคไตที่พึ่งจะคุกคามในปีนี้ และน้องชายที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสาม

วันนี้เธอก็รับจ็อบพิเศษเช่นกัน แต่เป็นการมาติวพิเศษถึงที่บ้านให้กับน้องเดวา นักเรียนหญิงลูกครึ่งตะวันตก ชั้นประถมหกของโรงเรียนที่เธอสอนอยู่ เหตุเพราะว่าเด็กหญิงนั้นเป็นอีสุกอีใส ไม่สามารถไปโรงเรียนได้ถึงหนึ่งสัปดาห์ และใกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ดังนั้นคุณแม่ของเธอจึงได้ขอร้องคุณครูพีช ซึ่งเป็นครูที่ค่อนข้างสนิทกับลูกสาว เพราะวิชาภาษาไทยเป็นวิชาที่เธอชอบที่สุด ให้ช่วยมาติวพิเศษโดยการมาค้างที่บ้านของน้องเดวาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ช่วยติวทุกวิชาทั้งในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนและวันหยุดเสาร์อาทิตย์ โดยค่าจ้างนั้นเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนเลยทีเดียว นั่นทำให้ครูพีชปฏิเสธไม่ลง

วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เธอมาเป็นแขกของบ้านหลังใหญ่ตกแต่งหรูหราสไตล์โมเดิร์นในพื้นที่กว่าหนึ่งไร่ มีคนรับใช้ตามแบบฉบับของคนร่ำคนรวย ห้องที่เธอพักก็หรูหราดีแต่กลับนอนไม่หลับ คงจะแปลกที่แปลกทาง หรืออาจเป็นเพราะกาแฟคาราเมลเย็นที่คนรับใช้ในบ้านเสิร์ฟให้เมื่อบ่ายตอนที่เธอสอนน้องเดวากระมัง จึงทำให้ตาแข็งได้ขนาดนี้

ด้านซ้ายของบ้านมีสระว่ายน้ำ มีโต๊ะเก้าอี้เป็นชุด และมีการจัดสวนด้านข้างไว้อย่างงดงาม เธอรู้เพราะเมื่อเย็นนั่งสอนน้องเดวาที่นั่น วันนี้พระจันทร์เต็มดวง การได้นั่งทอดอารมณ์ชมจันทร์ริมน้ำนั่นน่าจะเป็นการดี อาจจะช่วยให้ผ่อนคลายและร่างกายอยากจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็เป็นได้

คงจะไม่เป็นการรบกวนผู้ใด เพราะพ่อแม่ของน้องเดวาเดินทางไปต่างประเทศเรื่องงานกะทันหัน ในบ้านก็มีแต่เด็กน้อยที่คงจะนอนหลับปุ๋ย และคนรับใช้ก็มีเรือนพักแยกออกไปเป็นสัดส่วนต่างหาก

หญิงสาวสาวเท้าไปยังจุดหมาย ต้องผ่านห้องโถงซึ่งมีแสงไฟจากแชนเดอเลียห้อยระย้าลงมาส่องประกายสีส้มนวลให้ความสว่างและสวยงาม ตกกระทบลงมายังเฟอร์นิเจอร์สวยหรูเบื้องล่าง เธอพยายามย่างก้าวอย่างแผ่วเบาและระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะทำเสียงดังหรือพลาดไปทำเฟอร์นิเจอร์ชิ้นไหนตกแตกเข้าคงไม่มีปัญญาจ่ายเป็นแน่

ในที่สุดเธอก็มาถึงประตูกระจกด้านข้างที่สามารถ เปิดออกไปยังสระว่ายน้ำ สองมือค่อย ๆ แหวกผ้าม่านสีเทา ที่คนรับใช้รูดปิดไว้ออก ดึงสลักประตูขึ้นแล้วเลื่อนเปิด ลมธรรมชาติเย็นฉ่ำพลิ้วมาต้องใบหน้าทันที สายตาตวัดมองลูกบอลสีเหลืองนวลกลมโตบนท้องฟ้าแล้วยิ้ม คิดไม่ผิดเลยที่ออกมารับลมริมสระว่ายน้ำในค่ำคืนนี้ ก่อนจะหันไปเลื่อนปิดประตูเพราะกลัวยุงหรือแมลงบินเข้าบ้าน

พลันเสียงบางอย่างแว่วดังแทรกแซงการดื่มด่ำบรรยากาศยามค่ำคืนอันงดงาม เธอเองไม่แน่ใจว่ามันคือเสียงประเภทใด มีที่มาจากตรงไหน พยายามหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเขม้นมองไปยังริมสระฝั่งตรงข้ามโน้นเพื่อให้เห็นชัดขึ้น

“ อะไรน่ะ ! ”

เธอบ่น หงุดหงิดความสายตาสั้นของตัวเองเหลือเกิน นึกโมโหที่ไม่ได้หยิบแว่นสายตามาด้วย จึงเห็นเพียงรูปร่างขมุกขมัวพร่าเบลอ ยากที่จะรู้ได้ว่าเป็นใครและทำอะไรอยู่