ตอนที่ 8 ซื้อยา

ตอนที่ 8 ซื้อยา

หลังจากที่ชิงเถาเข้ามาในเรือนแล้ว ก็เดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้าไปในห้องนอนตามคำบอกของเทียนซืออิ๋งที่มีอยู่ห้องเดียวของเรือน แล้วก็เจอเข้ากับร่างของหญิงสาวรูปร่างผอมนอนห่มผ้าผืนหนาอยู่บนฟูกนอนข้างเตียงเตา ชิงเถาเดินเข้าไปคุกเข่านั่งลงใกล้กับคนป่วยที่หน้าตาซีดเซียวในทันที

“โห ตัวร้อนจี๋เลย” ชิงเถาร้องขึ้นหลังจากรองเอาหลังมือแตะหน้าผากพี่สาวเป่ยดู

“อาเป่ย ตัวร้อนเยี่ยงนี้มาตั้งแต่ช่วงกลางดึกแล้ว” เทียนซืออิ๋งบอกด้วยหน้าคิดหนัก

“ท่านไม่ได้เช็ดตัวให้นางรึ”

“ข้าเช็ดให้ครั้งหนึ่ง แต่อาเป่ยก็บอกว่าหนาว ข้าก็ทำได้แค่เอาผ้าห่มมาเพิ่มให้นาง” เทียนซืออิ๋งบอกกลับอย่างจนใจ

“ไม่ได้นะเจ้าคะ ถึงนางจะว่าหนาวเราก็ต้องเช็ดให้ไข้นางลดลงก่อน ไม่อย่างนั้นไข้นางจะยิ่งขึ้นสูงอาจจะถึงเสียชีวิตได้นะเจ้าค่ะ มีผ้ากับน้ำไหมเจ้าค่ะข้าน้อยจะได้เช็ดตัวให้พี่สาวเป่ย” ชิงเถาบอกกับเทียนซืออิ๋งอย่างจริงจังพร้อมกับมองหาอุปกรณ์เช็ดตัวให้ตัวไข้ทันที

“เดี๋ยวข้าไปเอามาให้เจ้าเอง” เทียนซืออิ๋งบอกแล้วก็รีบไปจากห้องทันที และไปปล่อยให้รอไม่นานนางก็กลับมาพร้อมกับชามไม้ใบไม่เล็กไม่ใหญ่ที่มีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่งพร้อมกับผ้าผืนเล็กสีซีด

“นี่ได้แล้ว เดี๋ยวข้าเช็ด-” ยังไม่ทันที่เทียนซืออิ๋งจะเอ่ยจบชิงเถานางก็คว้าชามใส่น้ำและผ้ามาเริ่มเช็ดตัวให้อาเป่ยทันที ชิงเถานางเช็ดไปสองรอบแล้วจนคนป่วยไข้จะลดลงนิดหน่อยนางจึงเลิกเช็ดเพราะอากาศยังหนาวเย็นนางกลัวว่าเช็ดนานกว่านี้คนป่วยจะหนาวตายซะก่อน

“ท่านได้นางกินยาหรือยังเจ้าคะ แล้วนางมีอาการอื่นอีกหรือไม่” ชิงเถาถามหลังจากห่มผ้าให้คนป่วยเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“นางอาเจียนเมื่อช่วงเช้าครั้งหนึ่ง ข้าให้นางกินไปแล้วเมื่อคืน แต่น่าเศร้านักเนื่องจากที่เรือนข้าเหลือยาแค่ชุดเดียวเท่านั้น สมุนไพรจะต้มให้นางกินก็ไม่มีแล้ว ข้าจะออกจากตัวเรือนไปไกลก็ไม่ได้เจ้าก็น่าจะรู้ไม่ใช่รึ” เทียนซืออิ๋งเอ่ยอย่างเศร้าๆ และใช่ ชิงเถาหรือทุกคนในจวนรู้เรื่องนี้เพราะไม่ใช่เรื่องปิดบังอะไรว่าหนูใหญ่ห้ามเดินออกไปไกลกกว่าตัวเรือนเกิน 10 ก้าว นอกเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตเป็นกรณีๆ ไป

“งั้นเดี๋ยวข้าจะไปขอยาจากรองหัวหน้าพ่อบ้านให้เจ้าค่ะ” ชิงเถาอาสาไปขอยาจากรองหัวหน้าพ่อบ้านมาให้ ปกติบ่าวในจวนป่วยไปขอยาก็ได้มาต้มเพื่อบรรเทาบ้างอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้มาเยอะจนหายแต่อย่างน้อยมีให้ก็ยังดีกว่าไม่มี

“ไม่ต้องหรอก แต่ก่อนอาเป่ยเคยไปขอแต่ก็ไม่ได้มา บ่าวตัวน้อย เจ้าชื่ออาเถาใช่มั้ย ข้าวานเจ้าไปซื้อข้างนอกมาได้หรือไม่”

‘ตอบตกลงเลย ช่วยชีวิตมนุษย์เจ้าจะได้แต้มความดีด้วยนะ’ อยู่ๆ เชี่ยนเชี่ยนก็โพล่มาตรงหน้านาง ดีที่นางไม่ร้องตกใจออกมาไม่งั้นต้องหาคำแก้ตัวอีก

‘แต้มความดีอะไรรึ’ ชิงเถาถามกลับโดยเพียงคิดในใจ ไม่ได้พูดแบบมีเสียงออกมาเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกับเชี่ยนเชี่ยนแล้ว

‘เถอะน่า ทำความดีสะสมไว้ย่อมดีกว่าเพิกเผยต่อคำขอร้องอยู่แล้ว’ เชี่ยนเชี่ยนบอกกลับมาอย่างไม่ใส่ใจต่อคำถาม ส่วนแต้มที่ว่าก็นางก็ไม่ได้มีหน้าที่นับหรอก แต่การความดีมากๆ เดี๋ยวผลดีก็ย้อนกลับมาเองนั่นแหละ

“ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะออกไปซื้อยามาให้” ชิงเถาตอบตกลง จริงๆ นางก็จะตกลงอยู่แล้วก็ดูหน้าคุณหนูสิเว้าวอนซะขนาดนั้น ใครจะปฏิเสธได้ลง

เทียนซืออิ๋งเดินไปทางมุมห้องที่มีตู้ไม้ใส่ของตั้งอยู่ ชิงเถาคาดว่านางน่าจะไปหยิบเงินมานั้นเอง โดยขณะที่รอนางก็สำรวจรอบๆ ห้องพัก ที่เมื่อกี้ตอนเข้ามาไม่ได้สนใจ เรือนถึงจะเก่าไปหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับผุพังจนอยู่ไม่ได้ ข้าวของในห้องก็ถูกจัดเป็นระเบียบมีของใช้ครบครันถึงจะไม่ใหม่เอี่ยมแต่ก็ไม่ใช่ของเก่าเหลือทิ้งอะไร เสื้อผ้าที่คุณหนูเทียนซืออิ๋งถึงจะดูเก่าไปบ้างแต่ดูออกว่าเนื้อผ้านั้นดีเหมือนลูกคุณหนูที่นางเห็นเดินตามในเมืองกัน แสดงว่านางก็ไม่ได้ลำบากจนต้องจับสัตว์หลังบ้านมาย่างกิน สงสัยสินเดิมจากมารดานางก็น่าจะมีอยู่ไม่ได้โดยคนอื่นยืดไปจนไม่เหลือจะกิน

“นี่เงิน ข้าไม่รู้ว่าต้องใช้เท่าไหร่ ส่วนยาที่ต้องใช้เจ้าก็บอกอาการกับที่ร้านยาไปก็แล้วกันนะ” เทียนซืออิ๋งยื่นเงินให้แก่ชิงเถา ‘โห ตั้งตำลึงนึงแหน่ะ สงสัยนางจะรักสาวใช้มาก’ ชิงเถาคิดในใจเมื่อเห็นเงิน

“ฝากซื้ออะไรเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ” ชิงเถาถาม เผื่อเทียนซืออิ๋งต้องการอะไรเพิ่มอีก

“ไม่แล้ว” คุณหนูรองตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“เจ้าค่ะ โปรดรอข้า แล้วข้าจะรีบไปรีบกลับ” ชิงเถาเอาเงินใส่ในอกเสื้อแล้วรีบวิ่งออกมาทันที โดยนางจะต้องกลับไปขออนุญาตหัวหน้าโรงครัวเสียก่อน ซึ่งนางคิดว่าไม่น่ามีปัญหาเพราะแกเป็นคนใจดี และใจดีกับนางอยู่แล้ว เอาจริงๆ ถึงจะถูกห้าม แต่ว่านางก็สามารถให้เชี่ยนเชี่ยนช่วยให้ได้รับอนุญาตได้อยู่ดี

หลังจากชิงเถาวิ่งไปขออนุญาตหัวโรงครัวมาแล้ว นางก็รีบไปในเขตค้าขายเพื่อซื้อยาทันที จวนท่านรองเจ้ากรมพิธีการตั้งอยู่เขตที่เป็นชุมชนของขุนนางหรือตระกูลร่ำรวยอยู่กัน จวนแต่ละหลังเลยใหญ่โต ทำให้กว่าจะออกไปพ้นเขตชุมชนคนรวยนี้นางก็เหนื่อยได้เหมือนกัน ระหว่างเดินทางนางก็คุยกับเชี่ยนเชี่ยนไปด้วย ยกเท้าเตะกองหิมะตามขอบถนนที่ชาวบ้านหรือบ่าวทาสของแต่ละจวนออกมาช่วยกันเก็บกวาดไว้

‘นี่เชี่ยนน้อย พี่สาวป่วยเป็นอะไร หรือว่าก็แค่พิษไข้ธรรมดา’ ชิงเถาถามอย่างสงสัย

‘ใช่เป็นไข้ แต่ถ้าที่โลกเก่าของเจ้าเรียกว่าไข้หวัดใหญ่ล่ะมั้ง’ เชี่ยนเชี่ยนตอบเมื่อนึกถึงอาการคนป่วย

‘ไข้หวัดใหญ่เหรอ แล้วเราจะบอกอาการนางกับเถ้าแก่ร้านยาไปหรือว่าจะบอกว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ไปเลย’ ชิงเถาปรึกษา

‘ลองบอกอาการไปก่อนแล้วกัน’ เชี่ยนเชี่ยนแนะนำ

ชิงเถาคุยเล่นกับเชี่ยนเชี่ยนมาไม่นานก็ถึงร้านยา

“เถ้าแก่เจ้าค่ะ มาซื้อยาเจ้าค่ะ” ชิงเถาเอ่ยทั้งแต่เข้ามาในร้านโดยไม่ต้องรอให้ใครถาม

“มีใบเทียบยามาไหมล่ะ” เถ้าแก่ร้านยาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงหลังโต๊ะยาวที่สูงกว่าโต๊ะกินข้าวเกือบศอกของนางถามกลับมา (นี่นางต้องเงยหน้าคุยใช่มั้ย)

“ไม่มีเจ้าค่ะ แต่นางมีอาการหนาวสั่น ตัวร้อน ร้อนมากเลยเจ้าค่ะ แล้วเมื่อเช้านางก็อาเจียนไปทีหนึ่ง” ชิงเถาอธิบายไปเท่าที่รู้

“นางคงเป็นไข้หนาวสั่นเพราะอากาศหนาว ช่วงนี้คนเป็นเยอะ รอเดี๋ยวนางหนูข้าจะจัดยาให้” เถ้าแก่ร้านหันไปสั่งยาที่ต้องการกับเด็กรับใช้

“เถ้าแก่เจ้าคะ ยาต้มกับยาเม็ดต่างกันอย่างไรเจ้าค่ะ”

“ยาเม็ดออกฤทธิ์เร็ว สามารถรักษาอาการได้ทันท่วงทีไม่ต้องเสียเวลาต้มอีกด้วย ส่วนยาต้มก็สมชื่อต้องรอต้มให้ได้ที่ถึงจะกินได้แล้วคุณภาพที่ได้จากตัวยาก็ด้อยกว่าจึงมีราคาถูกกว่า เป็นราคาที่ชาวบ้านทั่วไปพอจะจ่ายได้” เถ้าแก่ร้านอธิบายให้ลูกค้าตัวน้อยฟังอย่างใส่ใจ

“แล้วราคาล่ะเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะได้เลือกซื้อถูก” ชิงเถาถามออกมา นางมีเงินอยู่ในมือคนเขาให้มาแล้วนางต้องใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดสิ

“ถ้าเป็นยาที่ตามอาการเจ้าว่ามานั้น ถ้าเป็นสมุนไพรนำไปต้มเองนั้นก็ชุดละ 17 อีแปะ ต้องกินอย่างน้อย 2-3 ชุดถึงจะดีขึ้น ส่วนยาเม็ดมีทั้งยาที่เป็นยาเม็ดทั่วไปกับยาเม็ดปราณหรือโอสถปราณที่มีราคาสูงมากคนทั่วไปไม่มีสิทธิได้ใช้หรอก ส่วนยาเม็ดที่เจ้าถามนั้นเม็ดละ 50 อีแปะ กิน 2 เม็ดก็เห็นผลแล้ว” หลังจากชิงเถาได้รับคำอธิบายกลับมา นางก็คิดต่อว่าต้องเอาแบบไหน จำนวนเท่าไหร่

พี่สาวเป่ยก็กินยาไปแล้วครั้งแต่อาการก็ยังชัดเจนอยู่ แต่นางเป็นไข้หวัดใหญ่จะต้องหนักกว่าสิ งั้นไหนๆ ก็มีแค่ 2 ชนิดให้นางเลือกก็เลือกไปหมดละกัน ซื้อไปเผื่อๆ หน่อยเผื่อพวกนางป่วยอีก

“งั้นเอายาแก้ไข้แบบเม็ด 5 เม็ด สมุนไพร 10 ชุด ขอยาสมุนไพรแก้ท้องเสีย ท้องร่วง ด้วยเจ้าค่ะ 2 ชุด แล้วก็ยาบำรุงร่างกายทั่วไปที่ไม่ต้องแพงมากเอาไว้ให้คนไม่ป่วยกินน่ะเจ้าค่ะซัก 10 ชุด” ชิงเถาสั่งออกไปอย่างละหลายๆ ชุด ก็นางอยากช่วยนี่นา ถึงจะช่วยออกเงินไม่ได้แต่ก็ช่วยให้หายป่วยได้นะ(ด้วยการมาซื้อยาให้กินเยอะๆ)

“เจ้าได้ยินแล้วใช่มั้ย จัดตามนั้น” เถ้าแก่หันไปบอกแก่เด็กรับใช้ร้าน

รอไม่นานยาที่สั่งเด็กรับใช้ก็ก็นำมาวางไว้บนโต๊ะที่คั่นระหว่างนางกับเถ้าแก่

“ยาเม็ดแก้ไข้ชุดละ 50 รวมเป็น 250 อีแปะ, สมุนไพรแก้ไข้ 17 รวมเป็น 170 อีแปะ, สมุนไพรแก้ท้องเสียชุดละ 15 รวมเป็น 30 อีแปะ, ส่วนสมุนไพรบำรุงชุดละ 15 รวมเป็น 150 อีแปะ รวมทั้งสิ้นก็ 1 เฉียน กับอีก 100 อีแปะ” เถ้าแก่อธิบายออกมาอย่างละเอียด เพราะชาวบ้านบางคนมาซื้อก็คิดไม่ทันหรือไม่รู้หนังสือ เขาจึงต้องค่อยๆ อธิบาย

“โห... เยอะเหมือนนะเจ้าค่ะเถ้าแก่ ซื้อเยอะขนาดนี้ไม่มีลดมีแถมบ้างหรือเจ้าค่ะ” ชิงเถาถามออกมาตามความเคยชินด้วยความน่าสงสาร(ด้วยความเจ้าเล่ห์ของนาง)

“เพ้ย!! นางหนูมาขอลดกันได้ แต่เห็นแก่เจ้าซื้อไปเยอะแล้วกันข้าจะให้สมุนไพรบำรุงเพิ่มสัก 2 ชุดแล้วกัน เจ้าไปหยิบมาเพิ่มไป” เถ้าแก่ร้านบอกแก่ชิงเถาและหันไปสั่งเด็กในร้าน

“นี่เจ้าค่ะค่ายา ขอบคุณสำหรับของแถมด้วยนะเจ้าค่ะ ถึงข้าจะสบายดีไม่อยากป่วยแต่ถ้าต้องซื้อยาข้าจะนึกถึงร้านของท่านก่อนเลยเจ้าค่ะ” ชิงเถาพูดออกมายิ้มๆ

เรือนไผ่ท้ายจวน ชิงเถานำยาที่ซื้อมา มาให้แก่เทียนซืออิ๋ง พร้อมกับอธิบายคำแนะนำต่างๆ จากเถ้าแก่ร้านโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

“ขอบใจมากนะอาเถาที่ช่วยเป็นธุระให้ แถมยังซื้อยามาตั้งมากมาย เจ้าก็แบ่งไปใช้บ้างสิ เราใช้ไม่หมดหรอก” เทียนซืออิ๋งเอ่ยขอบคุณและยังแสดงความจริงใจออกมาเป็นอย่างมากอีกด้วย

“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะยาพวกนี้ท่านต้องใช้ ตอนนี้คนที่ออกไปไหนได้ก็ไม่มี ต้องมียามาตุนไว้ดีแล้วเจ้าค่ะ จะได้อุ่นใจ” ชิงเถาเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ

“ไม่ได้หรอก เจ้าช่วยเหลือข้า ข้าก็ต้องตอบแทน เจ้าออกไปข้างนอกทั้งๆ ที่อากาศยังเย็นอยู่เผื่อเป็นไข้ขึ้นมาข้าจะรู้สึกผิดมากกว่าเดิมนะ” เทียนซืออิ๋งกล่าว พร้อมกับสมุนไพรแก้ไขกับบำรุงร่างกายยัดใส่มือชิงเถาอย่างละ 2 ชุด พร้อมด้วยสายตาขอร้องว่ารับไปเถอะ

“งั้นข้าน้อยต้องขอบคุณคุณหนูจริงๆ เจ้าค่ะ นี่ข้าน้อยก็ออกมานานแล้ว ข้าน้อยต้องขอตัวกลับก่อน ถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกบอกได้นะเจ้าค่ะ เดี๋ยวอาหารมื้อต่อไปข้าจะเป็นคนเอามาให้เอง จนกว่าพี่สาวเป่ยจะหายดี” ชิงเถาอาสา

“ได้ เจ้ารีบกลับเถอะเดี๋ยวจะโดนดุเอาได้ ยังไงก็ขอบใจมากนะ” เทียนซืออิ๋งกล่าวยิ้มๆ

หลังจากกลับจากเรือนไผ่แล้ว ชิงเถานางก็รีบวิ่งกลับเรือนพักคนงานแล้วเอาสมุนไพรไปเก็บก่อนค่อยไปทำงานต่อ ไม่รู้ท่านลุงหัวหน้าโรงครัวจะบ่นอะไรนางบ้าง แต่ก็ถือว่าคุ้มนะนางได้ทั้งยาแก้ไข้และยาบำรุงร่างกายตีเป็นเงินก็หลายสิบอีแปะอยู่ คิดแล้วนางก็ยิ้มหน้าบานพร้อมออกตัววิ่งไปทำงานที่โรงครัวต่อ คนจะบ่นอะไรข้าก็สนไม่ เพราะข้ามีความสุข!!