ตอนที่ 1 ลาก่อนร่างเดิมของฉัน

ตอนที่ 1 ลาก่อนร่างเดิมของฉัน

“วันนี้นิยายอัปถึงไหนแล้วน้าาาา” หญิงสาวร่างอวบนอนไขว้ขากระดิกไปมา มือขวาก็ไล่หานิยายอ่านในมือถือ มือซ้ายหยิบจับขนมขึ้นใส่ปาก ทำอย่างนี้ไปเรื่อยทั้งวันทั้งคืน ‘ลูกพีช’ เรียนจบมาได้หลายเดือนแล้วแต่ยังหางานทำไม่ได้จึงยังนอนอยู่บ้านเกาะพ่อที่เป็นคุณครู กับแม่ที่ทำงานบริษัทไปวันๆ

จะดีหน่อยที่เธอยังทำอาหารเช้ากับเย็นให้คนที่บ้านกินกับสอนหนังสือน้องชายบ้างเป็นบางครั้ง แต่หลักๆ กิจวัตรของเธอก็คือ ตื่นนอน ทำอาหาร กิน อ่านนิยาย ดูซีรีส์ นอน วนเวียนกันอยู่อย่างนี้จนตอนนี้น้ำหนักเธอก็ขึ้นมาหลายกิโลกรัมเข้าแล้วแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอโปรดปรานที่สุด จนมาวันหนึ่งในขณะที่เธออาบน้ำอยู่นั้น ได้ร้องเพลงไปเต้นไปด้วย โดยไม่ทันระวังเนื่องจากไม่ได้หลับได้นอนเป็นเวลาจะครบ 24 ชั่วโมงอยู่แล้วทำให้หน้ามืดตาลายลื่นล้มหัวฟาดพื้นอย่างแรง

พลั่กกกกก!!

อีกฟากหนึ่งของอีกที่ที่ไกล้แสนไกลกลับเกิดเหตุร้ายขึ้นกับสาวน้อยเช่นกัน “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”

ตุ้มมมม

“ช่วยด้วย ๆๆ” เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของสาวน้อยวัย 11 ขวบปีที่ใกล้จะจมเต็มทีในบึงบัวของจวนตระกูลใหญ่ที่มีผู้นำตระกูลมีตำแหน่งสูงถึงรองเสนาบดีกรมพิธีการ

“มีคนตกน้ำช่วยด้วยๆ”

“ช่วยด้วยยยย ช่วยข้าด้วย!” สิ้นเสียงของเด็กสาวที่กระเสือกกะสนจะมีชีวิตรอด ตัวนางก็เริ่มจมลงไปในบึงบัว

ตุ้มมมมมมม

เสียงบ่าวในจวนกระโดดลงไปช่วยนางขึ้นมา กว่าจะขึ้นมาได้นางก็สลบไปเสียแล้ว

“ฮือๆๆๆๆ อาเถาลูกแม่ เถาเอ๋อร์ฟื้นสิลูก ใครก็ได้ช่วยลูกข้าที คุณหนูเจ้าคะช่วยลูกข้าด้วย ฮือๆๆ” มารดาของแม่นางน้อยที่แสนโชคร้ายตกลงไปในน้ำ หลังได้ยินคนตะโกนว่ามีคนตกน้ำและมีชื่อของลูกตน นางก็รีบมาในที่เกิดเหตุในทันที

“ทำไมต้องให้ข้าช่วยด้วย ลูกเจ้าตกน้ำเอง เจ้าก็ดูแลเองสิ”

“แต่ว่าคุณหนู...” หนิงอ้ายสาวใช้ของคุณหนูกำลังจะพูดแต่ก็ต้องรีบปิดปาก เมื่อคุณหนูของนางมองด้วยสายตาน่ากลัว คางเชิดอย่างไม่ยอมรับว่าตนเองผิดอะไร

โดยคุณหนูของนางมีนามว่า เทียนหลิ่งเจีย เป็นคุณหนูรองที่เอาแต่ใจเนื่องด้วยมารดานางนั้นเป็นฮูหยินใหญ่ ทั้งมารดายังมาจากตระกูลใหญ่อีกด้วยทำให้นางยิ่งมีนิสัยเอาแต่ใจ โมโหร้ายเมื่อไม่ได้ดังใจนาง หรืออะไรขวางหูขวางตานางเพียงเล็กน้อยนางก็อาละวาดได้แล้ว

ทำอย่างไรได้ละนางมีทั้ง บิดา มารดา และพี่ชาย ที่ตามใจนางมาตลอด หรือนางก่อความวุ่นวายความเสียหายก็มีคนตามล้างตามเช็ดปิดปากคนรู้เห็นให้ แล้วนางจะกลัวอะไร แล้วครั้งนี้ก็เช่นกันนางไม่พอใจสาวใช้นางนี้จึงได้ผลักจนตกน้ำ จริงๆ นางไม่ได้ตั้งใจให้ถึงกับตกน้ำหรอก แต่เป็นเพราะนังคนใช้แรงน้อยผลักนิดผลักหน่อยก็ปลิวไปไกลเองต่างหากล่ะ

“พี่ลี่จูข้าว่ารีบพาอาเถากลับไปพักที่เรือนดีกว่า เดี๋ยวข้าจะอุ้มนางไปส่งให้” บ่าวชายผู้ลงไปช่วยลูกนางเสนอขึ้นมา

“ดีๆ อาเว่ยลำบากเจ้าแล้ว ทางนี้ๆๆ” นางลี่จูรีบพยุงลกสาวช่วยบ่าวชาย แล้วเดินนำไปทางเรือนพักนางทันที

“วางเถาเอ๋อร์ตรงนี้เลยอาเว่ย” นางลี่จูรีบจัดแจงที่นอนให้อาเว่ยวางลูกสาวลง หลังจากอาเว่ยออกจากห้องไปนางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกสาวทันที

“ขอบใจเจ้ามากๆ เลยนะอาเว่ย ถ้าไม่ได้เจ้าช่วยลูกข้าไว้ไม่รู้ว่าอาเถาจะเป็นอย่างไร เอานี้เงินนี่ครอบครัวข้าเก็บไว้มีนิดหน่อย ถ้าไม่รังเกียจ” นางลี่จูนำถุงผ้าที่มีเงินอยู่ไม่มากมามอบให้หลังจากออกมาจากห้อง

“ไม่เป็นไนหรอกพี่ลี่จู คนกันเองข้ารับไว้ไม่ได้หรอก” อาเว่ยก็ได้แต่ปฏิเสธเพราะเขาช่วยด้วยความจริงใจไม่ได้หวังผลอะไร

“ไม่ได้หรอกเจ้าลำบากช่วยลูกข้าไว้ ถือว่านี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆเถอะนะ”

“ได้ข้าจะรับเงินไว้ แต่นี่ข้าให้ท่านเก็บไว้รักษาลูกเถอะ” อาเว่ยรับถุงเงินไป แต่แล้วก็ยัดใส่มือนางลี่จูคืนมา พร้อมด้วยมองด้วยความสงสารไปทางห้องพัก ซึ่งคนที่นอนอยู่บนเสื่อซึ่งไม่ได้มีแค่อาเถาที่พึ่งช่วยมาเมื่อกี้ แต่ยังมีลูกสาวคนโตของนางอีกที่ยังนอนป่วยอยู่มาหลายวันแล้ว

“เช่นนั้นก็ได้ ถ้ามีเรื่องลำบากเจ้าต้องบอกครอบครัวข้า พวกข้าพร้อมช่วยเหลือเสมอ บุญคุณครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก” นางกล่าว

“ใช่อาเว่ยครั้งนี้ครอบครัวข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าแล้ว” จิ้นสิงสามีนางลี่จูกล่าวต่อหลังรับวิ่งมาจากโรงเลี้ยงม้าด้านหลังของจวนพร้องบุตรชายอีก 2 คน หลังได้ยินข่าวลูกสาวจากบ่าวในจวนที่สนิทกันไปบอก

“ท่านแม่พี่รองเป็นยังไงบ้าง”

“พี่รองไม่เป็นไรใช่มั้ยท่านแม่” บุตรชายแฝดของนางร้องถามขึ้นหลังวิ่งตามผู้เป็นบิดามาพึ่งจะถึง

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะได้ท่านอาเว่ยช่วยไว้” นางลี่จูบอกกับบุตรชาย

“พวกเราขอบคุณท่านอาเว่ยขอรับ” แฝดทั้ง 2 กล่าวขอบคุณพร้อมก้มหัว

“เราเข้าไปหาพี่รองได้ไหมท่านแม่” แฝดคนโตนามหมิงเลี่ยนเอ่ยถาม

“ไปเถอะ แต่อย่ากวนพี่ๆล่ะ” “ได้เลยขอรับ” ทั้งหมิงเลี่ยน และแฝดน้องหมิ่งลู่ตอบแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องพัก

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะพวกท่าน” อาเว่ยบอกพร้อมขอตัวไปทำงานของตนต่อ

“ตามสบายๆ รีบไปเถอะหายมานานแล้วไม่ดี” จิ้นสิงเอ่ยตอบ

“งั้นเราเข้าไปดูลูกกันเถอะ” เอ่ยกับภรรยาพร้อมเดินนำเข้าไปในห้อง

เข้าวันที่ 3 แล้วที่อาเถาหรือชิงเถาที่หลับใหลไปหลับจากพลัดตกน้ำ หลังจากที่นำตัวนางกลับมานอนที่ห้องพักบิดานางก็ได้ไปพาลูกสาวไปให้หมอตรวจดูอาการแต่หมอก็บอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงคล้ายนางแค่หลับไปเพียงเท่านั้น แต่หลับอะไรนี่ผ่านมา 3 วันแล้วแต่นางก็ยังไม่ฟื้น!!

“ฮือๆๆ เป็นเพราะความผิดพี่คนนี่เองทำให้เจ้าต้องเป็นอย่างนี้ ฮือๆๆ เป็นเพราะข้าๆ” ลี่ถิงพี่สาวของสาวน้อยชิงเถาที่ยังนอนไม่ฟื้นร้องไห้คร่ำครวญทุกวันยามเวลาว่างจากงาน ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงของพวกบ่าว ทุกคนในครอบครัวก็จำกลับมาน้องล้อมวงกินข้าวในห้องเพื่อเฝ้าชิงเถาเพราะเวลาปกติทุกคนต้องทำงาน จะขาดงานก็ไม่ได้ แต่อย่างน้อง 2 แฝดที่ยังเด็กปกติจะไปช่วยบิดาที่โรงเลี้ยงม้าจะขอมาอยู่เป็นเพื่อนนางได้บ้าง

“ถิงเอ๋อร์ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลยนะ บ่าวคนอื่นใครก็เห็นว่าคุณหนูรองเป็นคนผลัก แต่จะทำอย่างไรได้เล่า พวกเราเป็นแค่บ่าว ถือว่าเป็นเคราะห์ของเถาเอ๋อร์แล้วกันนะลูก” นางลี่จูบอกกับลูก นางเห็นลูกสาวร้องไห้เสียใจมาหลายวันแล้วทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังป่วยยังไม่ทันจะหายดี

“แต่เป็นเพราะข้าป่วย นางถึงต้องไปทำงานรับใช้คุณหนูแทนข้า” ลี่ถิงพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อยอย่างรู้สึกผิด

เป็นจริงตามที่ลี่ถิงพูดแค่ส่วนน้อย เนื่องจากหน้าที่สาวใช้คุณหนูรองเป็นของนาง แต่เพราะว่านางป่วยหลายวันทำให้คุณหนูรองไม่พอใจที่สาวใช้ส่วนตัวหายไป ทั้งๆ นางก็มีสาวใช้หลายคน แต่ที่นางป่วยนั้นก็มาจากคุณหนูรองนั้นเป็นต้นเหตุ เพราะคุณหนูรองหัดทำอาหารแล้วให้สาวใช้เป็นหนูทดลอง สาวใช้คนอื่นก็ป่วยเหมือนนาง แต่ถ่ายท้องไม่กี่ครั้งนอนพักเพียงข้ามคืนก็หาย ผิดกับนางที่ป่วยไข้หลายวันจนคุณหนูรองไม่พอใจนางหาว่านางสำออย ขี้เกียจ จึงกล่าวว่าถ้าไม่อยากมาก็ต้องหาคนมาแทน ชิงเถาที่ปกติจะช่วยหัวหน้าพ่อครัวอยู่ในครัวจำต้องไปรับใช้นางแทน