Siren & Tie - 7 ไม่ได้จะพาไปฆ่าสักหน่อย

Siren & Tie - 7

ไม่ได้จะพาไปฆ่าสักหน่อย

Rrrrr

เทียร์มองเบอร์โทรแปลกก่อนจะกดรับ

(เทียร์ครับ) ใบหน้าสวยนิ่งไปกับเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความนุ่มแต่ซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้

“มีอะไรคะแล้วรู้จักเบอร์นี้ได้ยังไง อ๋อคงจะสืบอีกแล้วใช่ไหมคะ ไม่มีมารยาทเลยนะคะ” เธอต่อว่าอีกฝ่ายทันทีด้วยความโมโหและยิ่งบวกกับเรื่องที่พึ่งเจอมาทำให้น้ำเสียงของเธอก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

(ฮ่า ๆ ขอโทษแล้วกันนะครับ พอดีผมอยากสัมภาษณ์นักศึกษาฝึกงานของผมเสียหน่อย) คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจกับท่าทีที่ไม่เจ็บแสบอะไรของอีกฝ่าย

“หนูยังไม่ได้ตอบตกลงจะฝึกงานที่นั่นเลยนะคะ อย่าพึ่งเข้าใจผิด”

(เหรอครับ ว่าแต่ยังมีบริษัทไหนรับเทียร์อีกเหรอครับ..หรือผมตกหล่นไปนะ) คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักทันที เขาพูดเหมือนกับว่ารู้ทุกอย่างที่เธอทำหมดแล้ว

“นี่คุณคะ!!” เธอตะคอกใส่ปลายสายด้วยความโมโหแต่ทางนั้นก็พูดขึ้นมาก่อน

(รีบมานะครับผมให้ลูกน้องไปรับแล้วเจอกันครับ) หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไปอย่างไร้มารยาท เทียร์สบถออกมาเล็กน้อยกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย ผู้ชายที่เคยยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนในวันนั้นตอนนี้เขากลายเป็นผู้ชายที่เอาแต่บีบบังคับเธอให้เดินไปตามทางที่เขาเสนอให้โดยที่ไม่สนเลยว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่เทียร์รีบลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านแต่ทว่า

“สวัสดีครับคุณเทียร์ผมชินเลขาของคุณไซเรนได้รับคำสั่งให้มารับคุณเทียร์ไปหาเจ้านายน่ะครับ”

“คะ? ฉันไม่ไปหรอกค่ะ” เธอปฏิเสธเต็มเสียงพร้อมกับสองขาที่เริ่มก้าวเดินแต่ยังไม่ทันจะเดินไปไหนได้ไกลก็มีชายชุดดำสองคนเดินมาดักหน้าเธอไว้

“หลบไปค่ะนี่มันสถานศึกษาคงจะรู้ใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบปรายตามองผู้ชายที่ชื่อชินอย่างเอาเรื่อง

“เจ้านายบอกว่าถ้าคุณขัดขืนก็ให้อุ้มไปได้เลย”

“คะ!?”

“ผมไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะครับเพราะฉะนั้นไปกับพวกเราอย่างโดยดีเถอะครับคุณเทียร์” เทียร์เค้นหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเหลือจะเชื่อ ทั้ง ๆ ที่ตรงนี้เป็นเขตการศึกษาห้ามบุคคลภายนอกเข้ามาแท้ ๆ เขาไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้างเลยหรือไงกัน

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูสิคะ ฉันจะฟ้องให้หมดตะ ว้ายยย!!” ยังไม่ทันที่จะพูดจบร่างของเธอก็โดนอุ้มขึ้นทันที เธอร้องโวยวายเสียงดังออกมามีคนมากมายที่หันมองมาทางเธอแต่ไม่มีใครสักคนที่จะกล้าเข้ามาช่วยรวมถึงรปภ.ของมหาวิทยาลัยด้วยเช่นกัน

….

“คุณชายจะออกไปไหนคะ” สาวใช้เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายกำลังเดินออกไปด้านนอกโดยไร้ลูกน้องข้างกาย ใบหน้าหล่อยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“ไปรับเมีย”

เทียร์มองรอบข้างของตัวเองที่มีชายชุดดำนั่งประกบด้วยหัวใจเต้นรัวอีกทั้งภายนอกรถยังมีแต่ป่าจนเธออดที่จะกลัวไม่ได้ ชินมองไปยังกระจกหลังพร้อมกับมองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายตอนที่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนายก็ตกใจไม่น้อยก่อนจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ช่วยเจ้านายของเขาไว้

“ไม่ต้องนั่งเกร็งขนาดนั้นก็ได้นะครับ ผมไม่ได้จะพาไปฆ่าสักหน่อย” ชินเอ่ยขึ้นเพื่อให้เทียร์ผ่อนคลายแต่ทว่า

“นี่คุณคะ!หนูโดนอุ้มมาแบบไม่เต็มใจนะคะแถมยังมีผู้ชายตัวโตหน้าโหดมานั่งคุมอีกไหนจะสองข้างทางที่มีแต่ป่าถ้าไม่ให้หนูกลัวเลยมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!” ชินชะงักไปกับคำบ่นของอีกฝ่ายใบหน้าสวยดูโมโหเอามาก ๆ แต่เขากลับมองว่ามันดูน่ารักดี

“ใจเย็น ๆ นะครับเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ชินเอ่ยอย่างใจเย็นเทียร์ถอนหายใจฟึดฟัดด้วยความหงุดหงิดแต่ไม่นานสองข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยสิ่งสวยงามทันที

“นี่มัน..” ใบหน้าสวยเบิกตากว้างมองบ้านหลังใหญ่โตที่ตกแต่งอย่างหรูหรารวมถึงต้นไม้หลากหลายพันธุ์ที่คงได้รับการดูแลอย่างดี ลานน้ำพุที่กว้างใหญ่และแปลงดอกไม้ที่เหมือนดอกไม้ของไซเรนที่เคยนำมาให้เธอมันเหมือนกับว่าเธอกำลังหลุดเข้ามาอีกโลกหนึ่งก็ไม่ปาน

“ถึงแล้วครับ” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นดึงสติของเธอให้กลับมา ก่อนที่ประตูฝั่งของเธอจะเปิดออกเทียร์ลงจากรถพร้อมกับมองไซเรนของไซเรนที่ยืนอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้ม

“ยินดีต้อนรับครับเทียร์” ไซเรนเอ่ยอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทำให้ทุกคนที่เห็นถึงกับตะลึงอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน ผู้ชายที่ไม่เคยยิ้ม วัน ๆ เอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมพูดจาขวานผ่าซากขู่ลูกน้องไปวัน ๆ ตอนนี้กำลังยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

“แต่หนูไม่ยินดีที่จะมาเลยสักนิดค่ะ” เธอตอบกลับสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจไซเรนหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าใกล้เธอ

“เข้าบ้านสิครับผมเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว” มือหนาจับมือบางให้เดินไปด้วยกัน เทียร์ทำท่าเหมือนจะไม่เต็มใจแต่ก็ยอมเดินไปกับไซเรนใบหน้าหล่อยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันหลังมามองบรรดาสาวใช้และลูกน้องที่พากันตั้งวงซุบซิบ เขาจึงส่งสายตาอาฆาตไปแน่นอนว่าวงก็แตกกระเจิงในทันทีเช่นเดียวกัน

“กินเยอะ ๆ นะครับ ผมสั่งให้สาวใช้ทำสุดฝีมือเลยถ้าหากว่าไม่ถูกปาก…” เทียร์มองใบหน้าหล่อที่แผ่รังสีความน่ากลัวส่งไปให้สาวใช้ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ

“คนพวกนี้ก็คงจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป…จริงไหมล่ะครับ” ใบหน้าหล่อกลับมายิ้มให้เธออีกครั้ง เทียร์มองบรรดาสาวใช้ที่ต่างก้มหน้าก้มตาตัวสั่นเทา เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตักอาหารกินท่ามกลางสายตาคาดหวังของบรรดาสาวใช้

“อะ อร่อยมากเลยค่ะ สาวใช้ที่นี่ทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ” เทียร์เอ่ยชมพร้อมทั้งยกนิ้วโป้งเป็นการการันตี ไซเรนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะลงมือทานอาหารด้วยเช่นกัน นั่นจึงทำให้สาวใช้พากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เทียร์มองสาวใช้ที่ต่างก็แสดงความขอบคุณเธอออกมาทางสีหน้า เธอยิ้มรับด้วยความหนักใจที่ชีวิตของพวกเธอขึ้นอยู่กับคำพูดของตัวเองในตอนนี้