ตอนที่ 2 ทหารรับจ้าง

ตั้งแต่ที่ผู้นำตระกูลกุ่ยทรมานจนเกือบตายวันนั้น ความคิดของปิงปิงก็เริ่มเปลี่ยนไป ในโลกที่มีความแข็งแกร่งเป็นกฎเกณฑ์ ต้องไม่มีคำว่าปรานีถึงจะอยู่รอด คนชั่วเหล่านั้น หากนางเป็นเด็กสาวอ่อนแอ ป่านนี้คงไม่เพียงจะถูกปล้นชิงแต่ยังต้องถูกย่ำยีอีกด้วย เพราะฉะนั้นฆ่าทิ้งไปเสียเลยดีกว่า พวกมันจะได้ไม่ไปเป็นภัยต่อผู้อื่น 

หลังจากที่เดินชมธรรมชาติจนพอใจ ปิงปิงถึงได้เรียกเสี่ยวเฮ่ยออกมา ก่อนจะขึ้นไปยืนบนกระบี่ พากันมุ่งหน้าสู่เมืองถัดไป ระหว่างทาง ยังพบเจอผู้ฝึกตนอีกหลายคนที่พากันแยกย้ายไปยังเมืองต่างๆ "เสี่ยวไป๋เคยมาที่นี่หรือ?"

"อืม ไม่มีที่ไหนที่ข้าไม่เคยไป" พอตอบไปเช่นนั้น เฉิงชิวก็นึกไปถึงจักรพรรดิเหลิ่งขึ้นมา ความจริงที่เฉิงชิวต้องการให้ปิงปิงมายังดินแดนแห่งนี้ เจ้าตัวก็มีแผนเอาไว้อยู่แล้ว ไม่ต่างอะไรกับเมื่อตอนที่เจอกันในสำนักฉือคุน แม้ว่าตอนนั้นปิงปิงจะอยู่นอกแผนก็ตามที แต่ตอนนี้ ปิงปิงจะเป็นคนที่ทำให้แผนการของเฉิงชิวดำเนินไปได้สะดวกขึ้น

จักรพรรดิเหลิ่งแม้จะเป็นคนรุ่นหลัง แต่บรรพบุรุษตระกูลเหลิ่ง คือหนึ่งในเทพที่ล้อมปราบเฉิงชิว เหมือนกับอีกสี่ตระกูลจักรพรรดิ ฉะนั้นการมาดินแดนจักรพรรดิเหลิ่งในครั้งนี้ก็คือมาแก้แค้นดีๆ นี่เอง

"ปิงเอ๋อ หากดินแดนแห่งนี้ถูกทำลาย มีผู้คนล้มตายมากมาย เจ้าจะรู้สึกอย่างไร"

"เหมือนผู้คนในสำนักฉือคุนน่ะหรือ?"

"อืม"

ปิงปิงครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตอบออกไปเสียงเย็น "แล้วข้าจำเป็นต้องสนใจด้วยหรือ มิใช่ว่าวิถีชีวิตของคนที่นี่คือคนอ่อนแอต้องตายหรอกหรือ เจ้าเป็นคนบอกข้าเอง"

ชีวิตจากชาติที่แล้วของปิงปิง ความจริงเลวร้ายมากกว่าที่นี่หลายเท่า ด้วยความที่ชาติก่อนเป็นคนพิการเลยได้แต่เก็บความคั่งแค้นเหล่านั้นไว้ในใจ พอได้มาเกิดใหม่นางก็อยากเป็นคนแข็งแกร่งเพื่อจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ หากใครดีกับนาง นางก็จะดีตอบเป็นพันเท่า แต่หากใครร้ายกับนาง นางก็จะร้ายตอบเป็นพันเท่า 

เสี่ยวไป๋ได้ยินเช่นนั้น แววตาก็ทอประกาย ยิ่งนับวันก็ยิ่งถูกใจในตัวเด็กสาว "เจ้าคิดได้เช่นนั้นก็ดีแล้วปิงเอ๋อ แค่เจ้าแข็งแกร่งมากพอ เจ้าก็ครองโลกนี้ได้ และไม่ว่าผู้คนจะเกลียดชังเจ้าอย่างไร ก็ต้องยอมก้มหัวให้เจ้า" 

เมืองฟั่น

หน้าประตูเมืองแห่งนี้ค่อนข้างแตกต่างจากเมืองป้อมปราการ แต่กฎห้ามเหาะเหินบนน่านฟ้าในเขตเมืองมีไม่ต่างกัน ปิงปิงร่อนลงที่พื้นก่อนถึงหน้าประตูราวครึ่งลี้ ก่อนจะใช้ท่าเท้าตรงไปรอเข้าเมืองเหมือนผู้ฝึกตนคนอื่น การจะผ่านเข้าเมืองก็นับว่าไม่ได้ยุ่งยาก แต่ด้วยความงดงามของปิงปิง ไม่ว่าจะไปที่ใดจึงมักตกเป็นจุดสนใจของผู้คน ยิ่งพลังเหยียบถึงขั้นเซียน ผิวพรรณก็ยิ่งทอประกาย บุรุษหลายคนที่พบเห็นนางจึงมิอาจละสายตา โดยเฉพาะทหารของเจ้าเมือง ทำให้นกน้อยที่เกาะอยู่บนบ่าของปิงปิง ทำเสียงจิ๊จ๊ะ บ่นฮึมฮัมด้วยความไม่พอใจ ซ้ำยังเตะเท้าเล็กๆ ไปมา ท่าทางจะโมโหไม่น้อย

"จิ๊! ไอ้พวกนี้ มันน่าควักลูกตาออกมายิ่งนัก ฮึ่ม! " 

ด้วยความที่ปิงปิงไม่ได้สนใจสายตาคนรอบข้าง จึงไม่เห็นสายตาหื่นกระหายของแต่ละคน จะเรียกว่านางไม่ได้มองเลยก็ว่าได้ เพราะการถูกจับจ้อง ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติที่แล้ว ปิงปิงถูกมองเสียจนชิน แต่พอเห็นท่าทางงอแงของเจ้านกน้อยแล้ว นางก็อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ "เสี่ยวไป๋เป็นอะไรไป? หงุดหงิดอะไรหรือ?"

"หึ! ข้าก็อยากควักลูกตาคนน่ะสิ!" ยิ่งเห็นปิงปิงใสซื่อจนไม่รู้เรื่องรู้ราว เฉิงชิวก็ยิ่งอยากจะเก็บนางซ่อนเอาไว้ไม่ให้มีใครเห็น เวลานี้ท่านจอมมารหึงหวงเสียจนในตาคู่เล็กกลายเป็นสีแดงเข้ม ทำให้ปิงปิงต้องช้อนตัวมันลงมาจากบ่า ก่อนที่จะจุมพิตลงบนขนสีดำของมันอย่างอ่อนโยน พร้อมทั้งพูดจาเอาอกเอาใจกันอีกพักใหญ่ เสี่ยวไป๋ถึงได้อารมณ์ดีขึ้น 

"ปิงเอ๋อ ระวังตัวหน่อย เจ้าเมืองฟั่นผู้นี้หาใช่ตัวดีอันใด ข้าเห็นสายตาทหารพวกนั้นแล้ว ไม่แน่ว่าคืนนี้ อาจมีแขกไม่ได้รับเชิญมาหาเจ้าก็เป็นได้" 

"พวกเขาต้องการอะไรจากข้า?"

"ก็จับเจ้าไปส่งให้ไอ้เจ้าเมืองเฒ่านั่นน่ะสิ เจ้าฟั่นถง เจ้าเมืองฟั่นผู้นี้ มีตำแหน่งเป็นอ๋องครองหัวเมือง มีพลังเซียนขั้นสาม เป็นชายชรามักมาก หญิงสาวที่ตกเป็นสมบัติของมันนอกจากจะเสียตัวแล้ว ยังต้องกลายเป็นเตาหลอมพลังให้มันอีก เจ้าต้องระวังตัวให้ดี" 

ปิงปิงได้ยินแล้วก็นิ่วหน้า แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจในความหมายสักท่าไหร่ "เตาหลอมพลัง?"

"อืม การใช้สตรีเป็นเตาหลอมพลัง นับว่าเป็นทางลัดที่ดีที่สุดสำหรับผู้ฝึกตนขั้นเซียน เพราะไม่เพียงแต่จะมีอายุขัยเพิ่ม บางคนยังได้กลับเป็นหนุ่มแน่น ทำให้หลายคนนิยมใช้ทักษะนี้"

"คิดกันได้ไง! สารเลวสิ้นดี!" คำสบถด่าของปิงปิง ทำให้เสี่ยวไป๋ถึงกับสะดุ้ง หึหึ ส่วนเสี่ยวเฮ่ยในมือปิงปิงกำลังสั่นน้อยๆ คล้ายว่ามันกำลังหัวเราะ 

แน่นอน เสี่ยวเฮ่ยย่อมต้องหัวเราะอยู่แล้ว เพราะครั้งแรกที่เจอกัน ท่านจอมมารเองก็คิดจะใช้ปิงปิงเป็นเตาหลอมพลังเช่นกัน การได้เห็นจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ทำสีหน้าไม่ถูก ถือว่าเป็นของขวัญเล็กน้อยสำหรับเสี่ยวเฮ่ย หลังจากที่ต้องทนอัดอั้นมานานแรมปี 

เวลานี้ปิงปิงต้องพบเจอปัญหาใหญ่ นั่นคือเรื่องของหินปราณ เพราะหินปราณที่ปิงปิงเอาติดตัวมามีไม่มากนัก ซ้ำยังถือเป็นหินปราณระดับต่ำ และค่าใช้จ่ายในดินแดนระดับสูงก็แพงหูฉี่ เดินวนรอบเมืองอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังหาที่พักราคาถูกไม่ได้เสียที จนกระทั่งเดินมาที่หอสูงห้าชั้น 

"หอภารกิจ?"

"อืม ไปเถิดปิงเอ๋อ ถือเสียว่าเป็นการฝึกฝนไปในตัว" ความจริงเสี่ยวไป๋อยากจะแนะนำให้ปิงปิงไปปล้นชิงเอาเลยดีกว่า แต่เกรงว่าจะข้ามขั้นเกินไป เพราะหากเป็นท่านจอมมาร คงไม่มัวมานั่งรับจ้างทำภารกิจให้เสียเวลา 

ร่างบอบบางสาวเท้าตรงไปยังประตูทางเข้า หน้าหอมีป้ายประกาศกฎการสมัครเป็นทหารรับจ้างชัดเจน รวมถึงส่วนแบ่งที่จะได้รับ ในภารกิจแต่ละระดับ

ดวงตาคู่งามมองผ่านภารกิจระดับต่ำ ขึ้นไปถึงอันดับที่เก้า เพราะตั้งแต่อันดับที่เก้าขึ้นไป จะเป็นภารกิจสำหรับผู้ฝึกตนขั้นเซียน และค่าตอบแทนก็สูงมาก มิหนำซ้ำยังมีที่พักรับรองให้ด้วย  หลังจากที่อ่านกฎและวิธีสมัครจนเข้าใจแล้ว ปิงปิงก็สาวเท้าเข้าไปข้างใน 

ภายในโถงภารกิจ มีป้ายประกาศติดไว้ตามผนังมากมาย พอเข้ามาจนถึงศูนย์กลาง จะมีโต๊ะคล้ายเค้าน์เตอร์บาร์ ล้อมข้างบันไดวน พอเห็นการตกแต่งที่ไม่ต่างอะไรกับโรงแรมห้าดาวของหอภารกิจ ปิงปิงก็อดที่จะทึ่งไม่ได้ ในดินแดนระดับสูง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าการแต่งกายของผู้คนก็ล้วนแตกต่างจากที่นางเคยเห็นในดินแดนระดับต่ำ จนชุดที่ปิงปิงสวมใส่ แลดูเป็นพวกที่มาจากดินแดนด้อยพัฒนาอย่างเห็นได้ชัด

ตอนที่ปิงปิงเข้าไปยืนอยู่หน้าโต๊ะ หญิงสาวสามคนที่เป็นผู้ดูแล ยังไม่แม้แต่จะมองหน้านาง

"เอ่อ ข้าต้องการมาสมัครเป็นทหารรับจ้าง"

แผ่นไม้ระดับต่ำสุดขนาดเท่าฝ่ามือพร้อมเชือกห้อยเอว ถูกยื่นมาตรงหน้าของปิงปิง "ใช้พลังสลักชื่อ และข้อมูลลงในนี้ นั่นป้ายภารกิจระดับต่ำสุด ไปเลือกเอาแล้วก็สลักชื่อของภารกิจลงไป ค่าตอบแทนจะปรากฏในนั้นทันทีที่ทำภารกิจสำเร็จ"

หญิงสาววัยราวยี่สิบกว่าอธิบายรวดเดียวจบโดยไม่คิดจะมองหน้า ท่าทางคล้ายไม่อยากให้การต้อนรับ ด้วยความที่เจอคนจำพวกนี้มาทั้งชีวิต ปิงปิงจึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพียงแค่เลื่อนแผ่นไม้กลับคืนให้ "ข้าต้องการสมัครในตำแหน่งแม่ทัพ"

ประโยคนี้ของปิงปิง ทำให้หญิงสาวทั้งสามที่อยู่หลังโต๊ะ ต้องเหลือบมองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม ไม่เพียงแค่นั้น หนึ่งในนั้นยังแค่นเสียงอย่างดูถูก ซ้ำยังพูดเสียงดังจนทหารรับจ้างที่อยู่บริเวณรอบๆ พากันหันมอง

"เฮอะ! ข้าว่าเจ้ากลับไปอ่านป้ายข้างหน้ามาก่อนดีกว่า คิดจะมาสมัครในตำแหน่งแม่ทัพเนี่ยนะ!? เด็กสาวที่แลดูอ่อนแอบบอบบางอย่างเจ้า แค่จะรับเข้ามาทำงาน พวกข้ายังไม่อยากจะรับด้วยซ้ำ นั่นยังไม่นับ..." ริมฝีปากบางเหยียดออก แทนคำพูดที่เหลือ ถึงแม้ว่าหญิงสาวผู้นี้จะไม่ได้เอ่ยคำที่เหลือออกมา แต่สายตาที่มองปิงปิงตั้งแต่หัวจรดเท้าก็พอจะเข้าใจความหมาย

ทหารรับจ้างที่ยืนจับกลุ่มกันบริเวณรอบๆ ได้ยินเช่นนั้น  ต่างก็พากันส่ายหน้า บางคนก็ยิ้มขัน ถึงกับมีบางคนมองปิงปิงด้วยสายตาหื่นกระหายอย่างไม่ปิดบังเลยก็มี

ปิงปิงไม่ได้ให้ความสนใจกับสายตาที่มองมา ตอบกลับหญิงสาวนางนั้นด้วยใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ "ข้าอ่านป้ายข้างนอกมาจนเข้าใจหมดแล้ว และไม่มีตรงไหนที่ห้ามเด็กสาวอย่างข้าสมัครเป็นทหารรับจ้างในตำแหน่งแม่ทัพ หรือว่าสมัครไม่ได้?"

"ย่อมได้อยู่แล้วสาวน้อย" ผู้ที่เอ่ยประโยคนี้ กลับไม่ใช่สามสาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ แต่เป็นเสียงที่ดังมาจากบันไดวน จนทำให้สตรีทั้งสี่ต้องแหงนหน้าขึ้นไปมอง บุรุษชุดเกราะเหล็ก ค่อยๆ ก้าวลงมาพร้อมรอยยิ้มจนกระทั่งมายืนอยู่ข้างปิงปิงที่หน้าโต๊ะ 

"คารวะท่านนายพลปู้เซียวเจ้าค่ะ" หญิงสาวทั้งสาม ยอบกายคารวะนายพลหนุ่มด้วยท่าทางเขินอาย ผิดกับปิงปิงที่ยังยืนหน้านิ่ง มองอีกฝ่ายอย่างสำรวจ ในหัวเอ่ยถามข้อมูลจากเสี่ยวไป๋และเสี่ยวเฮ่ยไปด้วย "เสี่ยวไป๋ เสี่ยวเฮ่ย ตำแหน่งนายพลมีหน้าที่อะไรในหอภารกิจหรือ" 

"ก็แค่พวกที่มีพลังขั้นเซียนขึ้นไป ที่ทำภารกิจไม่เคยผิดพลาด ถึงได้เลื่อนขั้นจากแม่ทัพ มีที่ดินและมีกองกำลังเป็นของตัวเอง กลายมาเป็นผู้บัญชาการ" เสี่ยวไป๋อธิบายอย่างขอไปที "อ้อ เจ้าปากเบี้ยวนี่มีพลังขั้นเดียวกับเจ้า"

ปิงปิงถึงกับหลุดยิ้ม ทันทีที่ได้ยินเสี่ยวไป๋เรียกขานอีกฝ่าย จนนางอดที่จะมองไปยังริมฝีปากของชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ ความจริงปากอีกฝ่ายก็ไม่ได้เบี้ยวตรงไหน แค่เป็นคนชอบยกยิ้มมุมปากอยู่ตลอดเวลาแค่นั้นเอง

"สาวน้อย ยิ้มอะไรหรือ?" 

พอถูกคนตรงหน้าเอ่ยถาม นางถึงได้รู้ตัว ว่าตนเองหลุดเสียกิริยาออกไป "ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ ข้าแค่เห็นท่านยิ้ม ก็เลยยิ้มตาม"

"อ้อ" มุมปากนายพลหนุ่มยกสูงขึ้น ทันทีที่ได้ยิน

ความจริงหากจะมองในมุมหญิงสาว บุรุษผู้นี้นับว่ามีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ รูปร่างสูงกำยำ โครงหน้าหล่อเหลา ไอเซียนบนร่างทำให้แลดูน่าเกรงขาม และที่ชวนมองที่สุดก็คือดวงตาเวลายิ้ม แต่เสี่ยวไป๋กลับมองว่าอีกฝ่ายปากเบี้ยว จะไม่ให้ปิงปิงหลุดขำออกมาได้อย่างไร