ตอนที่ 14 ช่วยลูกของเราด้วย

หลังจากรู้ข่าวร้าย เอมิกาก็รีบพุ่งตัวไปที่โรงพยาบาลทันที เห็นพ่อกับแม่เลี้ยงนั่งหน้าถอดสีอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ปกติออสตินจะไม่ออกบ้านตอนค่ำ เพราะเธอสั่งห้ามเอาไว้ว่าถ้าแม่ไม่อยู่ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะถูกรถชน!

“มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณพ่อ ทำไมออสตินถึงถูกรถชน!”

“แล้วกูจะไปรู้หรอ เด็กมันแอบปีนหน้าต่างออกจากบ้านไปมั้ง”

“โกหก! ออสตินตัวเล็กแค่นี้จะปีนหน้าต่างออกมาได้ยังไง!”

“มึงจะโบยความผิดให้กูหรออีอ้อม”

มารุตดึงร่างของลูกสาวให้นั่งลงข้างๆ สองมือบีบหัวไหล่เล็กแล้วเล่าเรื่องราวที่ไม่เป็นความจริงให้เธอฟัง แต่คนอย่างเอมิกาไม่มีทางเชื่อหรอก ร้อยวันพันปีลูกชายของเธอไม่เคยออกจากบ้านตอนกลางคืน!

“เด็กมันออกจากบ้านแล้วโดนรถชนเอง จะมาโทษกูไม่ได้นะ”

“โอ้ย! แค่โดนรถชนเฉยๆ มันคงไม่เป็นอะไรมากหรอก” เสียงของนางศศิตาพูดเหมือนรำคาญเต็มทน พอเบือนหน้ามาอีกทางก็แอบเบ้ปาก ไม่ได้รู้สึกสลดใจเลยสักนิดที่เด็กตาดำๆ ถูกรถชน กลับกันหล่อนรู้สึกโล่งอกมากกว่า

ถ้าเด็กนั่นตายแล้วเอมิกาย้ายออกจากบ้าน พอปริยภัทรกลับมาแล้วไม่เจอเอมิกาอยู่ที่นั่น นิโลบลลูกสาวของเธอก็มีสิทธิ์ ภาวนาขอให้มันออกจากบ้านนี้ไปเร็วๆ!

“แค่โดนรถชนเฉยๆ งั้นหรอคะ แม่พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง ถ้าแม่โดนแบบออสตินบ้างจะรู้สึกยังไง!!”

“มึงจะโวยวายทำไมอี่อ้อม คนเขาดูกันใหญ่แล้ว!” มารุตดุลูกสาว พยายามดึงเอมิกานั่งลงที่เดิม

หญิงสาวร่ำไห้สะอื้น ป่านนี้ลูกของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บหรือเปล่า ยังตกใจอยู่ไหม เขาจะร้องเรียกหาแม่หรือเปล่าตอนที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกรถชน

ร่างเล็กทรุดนั่งหน้าห้องฉุกเฉิน เสียงร้องไห้ดังระงม ไม่อยากจะคิดเลยว่าออสตินจะเจ็บปวดแค่ไหน หากลูกเป็นอะไรไปแล้วเธอจะอยู่ยังไง เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก ชีวิตของออสตินอาภัพเหลือเกิน ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของเขา

ในระหว่างที่เอมิกากำลังร้องไห้สะอื้นอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เป็นจังหวะเดียวที่มาร์ตินกับลูกน้องอีกสามคนเดินผ่านมาพอดี แม้เขาจะสวมหมวกอำพรางใบหน้า แต่เธอก็จำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือมาร์ติน จำเสื้อผ้า จำลักษณะของเขาได้

แวบแรกเหมือนชายหนุ่มหยุดมอง เอมิกาเงยหน้าทั้งน้ำตาสบตากับอีกฝ่าย เหมือนเขาชะงักเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นขายาวก็ก้าวผ่านหน้าเธอไป

ตอนนี้เอมิกาไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่คิดอยู่ตอนนี้คือความปลอดภัยของลูก ภาวนาขออย่าให้เขาเป็นอะไรไปเลย เพราะเธออยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีลูก

“ใครเป็นญาติของเด็กชายออสติน” ผ่านไปสักพักเสียงคุณหมอก็ดังขึ้นพร้อมสีหน้าเคร่งเครียด

“ฉันค่ะ! ฮึก...ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหม ฮื้อๆๆ”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณแม่ ตอนนี้น้อง...เอ่อ...มีภาวะเลือดออกในสมองครับ ต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วน”

“ผ่าตัดเลยค่ะคุณหมอ ผ่าตัดเลย ทำยังไงก็ได้ให้ลูกของฉันหาย ฮื้อๆๆ!”

“เอ่อ...แต่ว่าการผ่าตัดมันมีค่ารักษานะครับ เพราะเคสอุบัติเหตุไม่สามารถใช้สิทธิ์รักษาฟรีได้ คุณแม่สะดวกใช่ไหมครับ”

“ทะ...เท่าไหร่คะ” เอมิกากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เธอไม่ได้ทำประกันอุบัติเหตุให้ออสตินด้วยสิ แบบนี้ก็เท่ากับว่าค่าใช้จ่ายทุกบาทในโรงพยาบาลต้องเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด

“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดประมาณห้าแสนครับ”

“พะ...แพงขนาดนี้เลยหรอคะ” เอมิกาเข่าทรุด เงินมากมายขนาดนั้นจะไปหามาจากไหน แค่อาชีพพนักงานบัญชีมีรายได้แค่พอประทังชีวิตไปวันๆ หรือต่อให้เอาที่ดินไปจำนองก็ยังไม่พอเงินค่ารักษาเลย

แล้วเธอจะทำยังไงดี ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ออสตินต้องตายแน่ๆ เธอไม่อยากให้ลูกตาย ก่อนออกจากบ้านไปยังเจอหน้าเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้จะจากแม่ไปแล้วหรอ

แม่จะทำอย่างไรดีออสติน แม่จะไปหาเงินมาจากไหน

“ถ้าคุณแม่ยังไม่สะดวกผ่าตัดตอนนี้ น้องออสตินอาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชีวิต”

“ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอคะ ฉะ...ฉันหาเงินไม่ทัน”

“คุณแม่ยังมีเวลาหาเงินอีกสามวันนะครับ แต่ถ้าเป็นไปได้หมออยากให้ผ่าตัดตอนนี้จะเป็นผลดีที่สุดสำหรับคนไข้”

“เอาไตฉันไปข้างหนึ่งได้ไหมคะ ถ้าฉันขายไต...ฮึก...หนึ่งข้าง จะพอจ่ายค่ารักษาได้ไหมคะ ฉันหมดปัญญาจริงๆ ค่ะคุณหมอ ฉันไม่มีอะไรเลย ไม่มีบ้าน ไม่มีที่ดินที่จะพอไปจำนองได้ ฮื้อๆๆ แต่ฉันอยากช่วยลูก ฉันไม่อยากให้เขาตาย!”

“คุณแม่ใจเย็นๆ ดีกว่านะครับ” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พยายามปรามให้อีกฝ่ายใจเย็น “ถึงขายไตไปยังไงก็ไม่พอค่ารักษาอยู่ดี หมอแนะนำว่าให้คุณแม่กลับไปนอนคิดก่อนนะครับว่ามีทางออกอื่นอีกหรือเปล่า”

“ไม่มีแล้วค่ะ ฮื้อๆๆ ฉันจนปัญญาแล้ว ได้โปรดช่วยลูกชายของฉันด้วยนะคะ” เอมิกาทรุดนั่งลงตรงหน้า ยกมือไหว้ขอร้องคุณหมอทั้งน้ำตา เธอจนปัญญาแล้วจริงๆ เงินมากมายขนาดนั้นจะไปหาจากไหนได้ทัน “ฉันกราบก็ได้ อื้อๆๆ ได้โปรดช่วยน้องออสตินด้วย~”

“คุณแม่ลุกขึ้นก่อนนะครับ ใจเย็นๆ ก่อน ลองหาทางออกอื่นดู”

ในจังหวะที่เอมิกากำลังจะก้มกราบคุณหมอ จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเดินออกมาจากลิฟท์พอดี ทันใดนั้นก็เกิดความคิดชั่ววูบขึ้น ตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยออสตินได้ ลูกชายกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเขา เงินแค่ห้าแสนสำหรับเขาแล้วขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอก

จากที่คิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันให้มาร์ตินรู้ว่าในค่ำคืนนั้น มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาติดท้องมาด้วย

นี่คือทางออกสุดท้ายแล้ว ถ้าเธอไม่ทำ...น้องออสตินต้องตายแน่ๆ!

พรึ่บ!

เอมิการวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งไปที่ร่างสูงก่อนที่เขาจะก้าวขาขึ้นรถ ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการลูกหรือเปล่า จะด่าว่าเธอหน้าด้านหรือเปล่าที่ปล่อยให้ตัวเองท้อง หรือต่อให้ก้มกราบเท้าก็ยอม...ขอแค่ลูกชายของเธอปลอดภัย

“คุณมาร์ตินคะ ช่วยลูกชายของเราด้วย!!”