ในอุ้งมือข้ามีจอมมารและสี่ก้อนแป้งซาลาเปา

ตัวละครในเรื่อง

ไป๋ซินหลิวฝู อาฝู / หลิวฝู จากโลกปัจจุบัน

ทะลุมิติเข้าไปในนิยายเรื่อง

‘บรูพาไร้พ่าย หมื่นปีมีข้าครองยุทธภพ’

ตงฟางเซ่าหยาง (เฉินหลุน) สูญเสียความทรงจำ อดีตผู้นำลัทธิฟ้า

สวรรค์สูญหายไปจากยุทธภพนับสิบปี

ห่าวปู้อี้ ต้าเกอ ลูกอี้ อี้เอ๋อร์ ลูกชายบุญธรรมคนโตของเฉินหลุน

สกุลเดิม หนานกงพัดเหล็ก (หนานกง)

ห่าวซวน ซวนเจี๋ย/เจี่ยเจีย/เจียเอ๋อร์ ลูกสาวคนรองของเฉินหลุน

เด็กหญิงมีโรงเก็บสมุนไพรที่ อารามนางชี

ห่าวอู๋ อู๋เกอ / ลูกอี้ / อี้เอ๋อร์ เป็นพี่น้องแม่เดียวกันกับซวนเจี๋ย

มี่อิ๋งอาอิ๋ง เด็กหญิงที่อยู่กับเฉินหลุนก่อนที่เขาจะถูกตอกหมุด

ลบความทรงจำบางส่วน แม่นางน้อยมีปราณเซียนของ

เทพธิดา และพลังพ่นเมล็ดจี้จุดขบขัน

เฟยฉี ธิดาเทพแห่งพรรคสัตตบงกชโลหิต

ไม่ได้เปิดเผยหน้าใส่หน้ากากตลอด

คู่รักของเฉินหลุน (ในตอนที่เขาเป็นตงฟางเซ่าหยาง)

สวีติงเฮ่อ สำนักเก้ากระบี่ เจ้าสำนักรุ่นที่ห้า

ได้รับการแต่งตั้งผู้พิทักษ์แคว้นคนใหม่ของแคว้นฉาง

เหวินเป็นกำลังหนุนให้ไทเฮา

เถ้าแก่เหลียนฉาง เถ้าแก่ผู้ทำการค้าขายในเมืองเจี้ยน

กังซื่อ คนงานเลี้ยงม้า และดูแลรถม้าให้เฉินหลุน

หลี่ซวง แมงมุมกล้วย มือสังหารของเฉินหลุน

แม่ทัพถัง ถังเหวย สหายของเฉินหลุน

ท่านหญิงเจียง สตรีที่ผูกมิตรกับไป๋ซินหลิวฝู

พ่อบ้านเยว่เฟิง ผู้ดูแลจวนแม่ทัพ

แม่บ้านจาง คนสนิทของเจียงหลี่หว่า

เสิ่นหนิง ฮูหยินหม้ายสกุลถัง (มารดาถังเหวย)

หมอเซียว ผู้ดูแลสำนักการแพทย์ในเมืองเจี้ยน

สถานที่สำคัญ

แคว้นฉางเหวิน

ตำบลเยว่ เมืองเจี้ยน (ที่อยู่ปัจจุบัน)

เมืองที่หมู่บ้านไม้ไผ่ เมืองเฉิงตู (บ้านริมทะเลสาป)

ในห้วงเวลาดังกล่าว ไป๋ซินหลิวฝู หรือ หลิวฝู ผู้มีชื่อเหมือนกันซึ่งมาจากโลกปัจจุบัน ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในกองซีรีย์ ‘บรูพาไร้พ่าย หมื่นปีมีข้าครองยุทธภพ’ ทำหน้าที่สืบความลับเกี่ยวกับคดีที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งผัวพันถึงบุคคลระดับวีไอดีของวงการบันเทิงเกาะ A ประกอบด้วยนักแสดงหนุ่มแถวหน้า ผู้กำกับชื่อดัง และนักเขียน พร้อมพรรคพวกนับสิบชีวิต ที่ซื้อบริการหญิงสาวอายุน้อยกว่าสิบแปดปี ทั้งมีการบังคับข่มเหงจิตใจกับร่างกาย กระทั่งมีเหยื่อถูกพบกลายเป็นศพ ฝ่ายตำรวจที่ดูแลคดีดังกล่าวจงใจให้เป็นการฆ่าตัวตายเพราะโรคซึมเศร้า(หากความจริงคือการจัดฉาก) ฝ่าย หลิวฝู ซึ่งถูกส่งตัวมาค้นหาความจริง จากหน่วยพิเศษกลับพบเงื่อนงำมากมาย หากไม่ทันไขเรื่องต่างๆ ให้สำเร็จ หลิวฝูถูกซ้อนแผนกระทั่งกลายเป็นเหยื่อเสียเอง ด้วยมีคนที่ยื่นขาเข้าไปมีส่วนกับคดีฉาวโฉ่ ฝ่ายนั้นคือคนรักของหลิวฝู และทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน

สุดท้ายหญิงสาวถูกจับขังในห้องมืด ซึ่งเป็นเรือนหอของตน ผ่านนกต่ออย่างชายคนรัก คนชั่วช้าพวกนั้นกำลังจะทำเรื่องสกปรก ข่มเหงหลิวฝู พร้อมบันทึกภาพไว้ ทว่าระเบิดที่หญิงสาวตั้งเอาไว้ได้ทำงานจนเกิดเหตุการณ์รุนแรง

และนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้หลิวฝู จารชนหญิงจากโลกปัจจุบัน ทะลุมิติเข้ามาในนิยายซึ่งเธอกำลังสืบสวนคดีอยู่ เพียงแต่บทบาทซึ่งได้รับตอนแรก ชั่งน่าอนาถใจ เป็นขอทานไม่พอ ยังต้องตายด้วยมือสวะปลายแถว ที่อ้างตนว่าอยู่ในฝ่ายธรรมะ

*************

ขอทานคนนั้นเนื้อตัวมอมแมม และร่างบอบบางกำลังย่องเบาเข้าไปในห้องครัวหลักเรือนหลังใหญ่ของสำนักเก้ากระบี่ซึ่งกำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับการแต่งตั้งผู้พิทักษ์แผ่นดินคนใหม่ของแคว้นฉางเหวิน ฝ่ายขอทานผู้นี้ก็พลัดหลงกับเพื่อนอีกหลายชีวิต ความหิวจัดจนตาลายทำให้หยิบของกินเข้าปาก กระทั่งคว้าได้น่องไก่ย่างที่ห่อด้วยใบบัวมาหนึ่งชิ้น ซึ่งเจียนเตรียมกัดเพื่อลิ้มรสชาติ จู่ๆ ได้ยินเสียงดับตุบ! ตามด้วยอาการชาหนึบทั้งศีรษะ อึดใจเดียวกัน เลือดกองใหญ่พลันพุ่งออกจากริมฝีปาก ศีรษะปวดจัดจนต้องกรีดร้องระบายความรู้สึก

ภาพต่างๆ หมุนคว้างไปมา ดับๆ ติดๆ อยู่เช่นนั้น

ขอทานมึนงงและสับสน วิญญาณคล้ายหลุดออกจากร่างชั่วขณะ ก่อนถูกดึงกลับเข้ามาใหม่

ถึงอย่างนั้น ขอทานยังรวบรวมแรงพยายามปีนหน้าต่างหลบหนี ด้วยรู้ว่าอันตรายมาถึงตัว และมีเสียงหัวเราะ เสียงไล่ด่า ตามด้วยถ้อยคำรุนแรงต่อว่าขอทานไม่หยุด

“ลากตัวพวกคนชั้นต่ำออกไปให้หมด งานมงคลเช่นนี้ใครปล่อยให้พวกมันเข้ามาเกะเกะ เฮ้อ ขวางหูขวางตา ทั้งสกปรก สุดแสนน่ารังเกียจ ไป๊” พ่อบ้านตวาดลั่น ก่อนที่ใครคนหนึ่ง จะกระชากไหล่ขอทานอย่างแรง จนฝ่ายนั้นล่วงหล่นลงไปกองบนพื้น หมวกที่สวมอยู่หลุด ผมเส้นเล็กดำละเอียดเผยให้ผู้อื่นเห็น รวมถึงผิวขาวๆ ในเสื้อผ้าเนื้อหยาบ

สายตาหลายคู่จดจ้องขอทาน คนผู้นี้ช่างเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทอง นอกจากกลิ่นกายจะหอมอ่อนๆ เป็นธรรมชาติ ร่างกายยังนับว่าเป็นภัยต่อตัวเองโดยแท้ ทรวดทรงที่ตอนแรกถูกอำพรางด้วยผ้าหนา และใยนุ่นตอนนี้หายไป พวกเขาจึงพบว่า คนที่นอนบนพื้นคือ

“ฮ่า ๆ ๆ ที่แท้ มันก็เป็นสตรี!”

สิ้นคำพูดดังกล่าว มือใหญ่ๆ ก็เข้ามาดึงรั้งขอทานให้ลุกยืน

พวกมันใช้มือมาสัมผัสเนื้อนุ่มนิ่ม พร้อมบีบแก้มนุ่มเนียนที่แม้จะป้ายด้วยดิน กับทาผงถ่านอำพรางตาเอาไว้ ทว่ากลับไม่อาจซ่อนความงาม

“เอาน้ำเย็นๆ มาสาดหน้ามัน แล้วล้างทุกอย่างออกให้หมด ข้าอยากรู้นักว่า ขอทานผู้นี้ ใช้ประโยชน์ใดได้บ้าง”