EP 2

“แหม! แกนี่น่าจะเปลี่ยนจากเป็นหมอรักษาโรคไปเป็นหมอดูนะ ท่าจะรุ่งว่ะ”

“แค่นี้ก็ไม่มีเวลาใช้เงินแล้ว ไม่เหมือนแกนี่ วันๆ ลอยไปลอยมา ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร”

หมอหนุ่มยังคงจรดปลายปากกาไปด้วย ปากก็บ่นเพื่อนไปด้วย

“ฉันมันเป็นพวกไม่ชอบความซ้ำซากจำเจเหมือนแกนี่ ต้องหาอะไรทำใหม่ๆ ไปเรื่อย” ส่วนอีกคนก็ยังคงนั่งไขว้ห้างคุยด้วยท่าที่สบายๆ ไร้กังวลใดๆ ไป

“เอ่อดีนะแก! ว่าแต่ตกลงชอบใครล่ะ บอกไว้ก่อนนะว่า ถ้าผู้หญิงไม่เอาด้วยฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ และหวังว่าคงจะไม่ใช่คนที่สวยสุดของกะวันนี้หรอกนะ แก...”

“ฉันมีรูปให้ดูด้วย”

คฑาธรรีบเปิดมือถือแล้วลุกไปส่งให้เพื่อนดูทันที เพราะแอบถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ยืนรอลิฟต์แล้ว ชยุกรณ์รับไปดูแล้วก็ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ แถมด่าเพื่อนทันทีว่า

“วันนี้แกไม่น่ามาเล๊ยให้ตายดิ้น นี่ล่ะขวัญใจหมอหนุ่มๆ กับบรรดาแขกเลยนะเว้ย แกมาซิวไปแล้ว ยอดไตรมาสนี้ไม่ตกฮวบเหรอวะ”

“เว่อร์! คนมารักษาไม่สนใจจะมองของสวยๆ งามๆ หรอก เขาสนใจฝีมือหมอและการบริการโน่น ว่าแต่คนนี้ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ มีแฟนหรือยัง ถึงมีฉันก็ไม่ถือนะ เพราะจะหาผู้หญิงบริสุทธิ์สมัยนี้ คงมีแต่ในเด็กแรกเกิดเท่านั้นล่ะ”

“เฮ้อ!”

ชยุกรณ์ยื่นมือถือคืนให้หลังถอนหายใจหนักๆ อีกคนทำตาโตรอฟังคำตอบอยู่อย่างใจจดจ่ออยู่ แล้วกลับไปนั่งที่เดิม มองไปหาเพื่อนเพื่อรอคำตอบอย่างใจจดจ่อ

แต่พอดีเลขายกกาแฟกับน้ำเข้ามาให้ก่อน เขารับมาจิบเพื่อรักษาน้ำใจ แล้วรอจนทั้งห้องเหลือแค่สองคนตามเดิม ถึงได้มองไปหาเพื่อนอีกครั้ง

“ชื่อพิมพ์ภิษา หรืออะไรทำนองนี้ล่ะ ชื่อเล่นไวน์”

“ฟังแค่ชื่อก็น่าลิ้มลองแล้วว่ะแก ว่าแต่แฟนล่ะมียัง”

“ไม่รู้! ฉันไม่มีเวลาได้ศึกษาข้อมูลพนักงานละเอียดขนาดนั้น แต่คงยังไม่แต่งงานมั้ง”

“งั้นแกก็จัดการทาบทามให้ฉันเลยนะเพื่อน”

“เอางั้นเลยเหรอไอ้เบียร์ ถ้าผู้หญิงไม่ยอมล่ะ”

“แกก็รู้ว่าไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหน ปฏิเสธฉันได้สักคน ถ้าเล่นตัวหน่อยแกก็เสนอเงินงามๆ ให้สิ เท่าไหร่ฉันก็จ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว จัดการพรุ่งนี้เลยนะเพื่อนรัก”

“เฮ้อ! กูเบื่อมึงจริงๆ ว่ะไอ้เบียร์”

เจ้าของส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบ กำลังพารองเท้าส้นสูงสองนิ้ว เดินจากเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้นล่าง ตรงไปหาลิฟต์ขึ้นชั้นบนสุดด้วยใบหน้ามีกังวลไม่น้อย นี่ถือเป็นครั้งแรกในรอบสามปี ที่ถูกเรียกเข้าห้องผู้บริหารระดับสูง ตั้งแต่มาทำงานโรงพยาบาลนี้ ‘พิมพ์ภิษา วัฒนากรณ์’ ก็เดาได้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่

พนักงานสาวในชุดสูทเรียบร้อยสีน้ำเงินสั้นระดับเข่า ซึ่งเป็นชุดทำงานประจำวันนี้ยกมือไหว้เลขาหน้าห้องเจ้านายอย่างนอบน้อม และทำแบบเดียวกันกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเกินครึ่งมาหนึ่งเปอร์เซ็นต์

“เชิญนั่งครับ”

ชยุกรณ์ละสายตาจากเอกสาร ผายมือเชื้อเชิญคนตรงหน้า ยืนอยู่ประตูด้วยท่าทีลังเล เขาไม่อยากโทษเพื่อนรักนัก ที่อยากได้หรืออยากครอบครองของสวยๆ งามๆ เพราะเธองามจริง ไม่ว่าจะอยู่ในยูนิฟอร์มแบบไหน ก็สะกดใจหนุ่มใหญ่ หนุ่มน้อยได้ทั้งนั้น จนเป็นที่กล่าวขวัญกันทั่วโรงพยาบาล ว่าประชาสัมพันธ์ที่นี่ ไม่แพ้ที่อื่นหรือเหนือกว่าหลายช่วงตัว

“ขอบคุณค่ะ”

พิมพ์ภิษาเอ่ยเสียงแผ่วเบา แล้วทรุดกายลงนั่งหลังตรงตามได้รับการอบรมมาจนชาชิน รอฟังคำพิพากษาที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าทำความผิดอะไรไว้ เห็นจากสีหน้าของเจ้านายแล้วนั้น คงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

“ขอโทษนะครับที่รบกวนเวลาพักผ่อน แต่หมอขอคุยด้วยนิดเดียว ใช้เวลาไม่นานหรอก”

“ค่ะ” หญิงสาวจ้องมองเจ้านายยกมือถือขึ้นแล้วยื่นมาให้

“คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย” ภาพเพื่อนเขานั่นเอง

“ค่ะ”

หญิงสาวรับคำแล้วส่งกลับคืนให้ ก็ถ้าใครไม่รู้จักเจ้าของโรงพยาบาลอีกคนคงจะแย่เต็มที เพราะมีการแนะนำตั้งแต่วันเข้าปฐมนิเทศน์ไว้แล้ว เพียงแต่ไม่เคยเห็นตัวจริง

กระทั่งเมื่อวานบ่าย ที่ใครต่อใครต่างเก็บเอาไปพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่ารูปหล่อราวพระเอกละคร แถมร่ำรวยล้นฟ้า ที่สำคัญ ประวัติการใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่าถุงเท้าซะอีก

“งั้นหมอขอพูดตรงๆ ง่ายๆ เลยก็แล้วกันนะ และไม่ว่าผลจะออกมายังไง หมอก็ขอให้เรื่องนี้ รู้แค่เราสองคน สัญญากับหมอได้มั้ย”

“ได้ค่ะ”

พิมพ์ภิษาจ้องมองนิ้วขาวยาวเรียวของเจ้านาย กำลังเคาะลงไปกับโต๊ะทำงานเบาๆ สีหน้าก็เคร่งขรึมกว่าที่เคยเห็น ยิ่งทำให้ใจไม่ค่อยดีขึ้นมาอีกหลายสิบเท่า อยากให้เรื่องนี้จบไปเร็วๆ จะได้รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดกันแน่

“คืออย่างนี้นะ คุณคฑาธรน่ะสนใจในตัวคุณ อยากจะทาบทามให้ไปอยู่ด้วยระยะสั้นๆ สามหรือหกเดือน ก็แล้วแต่จะตกลงกัน ระหว่างอยู่ก็จะมีเงินเดือนให้หนึ่งแสนบาท มีรถ มีบ้านให้ ส่วนราคาจะเท่าไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะตกลงกันยังไงกับเพื่อนหมอเอาเองน่ะ หมอเพียงแค่เป็นคนนำสารมาบอกเท่านั้น คุณจะรับข้อเสนอนี้หรือไม่ก็ไม่มีใครว่าอะไร และไม่มีผลกับงานของคุณแต่อย่างใด คุณยังทำงานที่นี่ได้สบายไม่มีปัญหา อันนี้ถือเป็นความสมัครใจไม่ได้บังคับ คุณจะว่ายังไง”

พิมพ์ภิษาไม่อาจจะเอ่ยคำใดออกมาได้ เพราะยังคงช็อก! อึ้ง! กับการถูกเรียกตัวมาแบบด่วนๆ ไม่หาย ในหัวก็ใช้ความคิดอย่างหนัก กับคำตอบที่จะให้เจ้านาย