บทที่๑│สิงสู่ (๑)

บทที่ ๑

สิงสู่

ความเจ็บแปลบที่แล่นเข้ามาบริเวณศีรษะเมื่อคีรีพยายามลืมตาส่งผลให้ฝ่ามือถูกยกไปกุมไว้หวังบรรเทาอาการ แสงสว่างที่ส่องกระทบเปลือกตาบอกเขาว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว แต่ก็คล้ายว่าจะหมดเรี่ยวแรงในการดึงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง

ปกติแล้วเขาเป็นคนตื่นเช้า แต่วันนี้เห็นทีจะครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ ถึงได้ลุกไม่ขึ้น

ความฝันของเมื่อคืนนั้นมันสูบเรี่ยวแรงของพนักงานขนส่งสินค้าไปจนหมด มันสมจริงราวว่าเขาเพิ่งแหวกว่ายอยู่ในน้ำเพื่อช่วยเหลือใครคนนั้น คนที่ไม่ยอมเดินกลับไปขึ้นรถคันหรูของตัวเองแต่เลือกจะปีนราวสะพานกระโดดลงน้ำ

เขาถึงได้...!

เปลือกตาถูกเปิดออกในบัดดล พร้อมสติสัมปชัญญะที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว เป็นเหตุให้เผลอดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ไม่ได้ฝันนี่น่า เขากระโดดน้ำลงไปช่วยผู้ชายคนนั้นไว้จริงๆ

แล้วตอนนี้คีรีก็ยังไม่ถึงคราวตาย จำได้ว่ารุ่นพี่ที่ทำงานคนหนึ่งที่มีความสามารถพิเศษด้านการทำนายดวงชะตาเคยบอกกับเขาว่าในปีนี้จะมีเคราะห์หนัก แต่สำหรับคนที่สูญเสียพ่อ แม่และย่าจนต้องอยู่ตัวคนเดียว เขาคิดว่าไม่มีอะไรหนักหนากว่าที่เคยประสบพบเจออีกแล้ว จึงไม่รู้สึกหวั่นใจ

ก็นั่นแล เขาคิดว่าตัวเองจมน้ำแล้วไปอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ที่ไหนได้ สวรรค์ยังเมตตาเด็กดีคนนี้ให้ได้มีชีวิตอยู่ต่อ

คีรีขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะประพฤติตนให้ดีให้สมกับที่ฟ้าให้โอกาส

“ข่าวลือที่ว่านรกยังไม่เหลือที่ว่างก็คงจะจริงสินะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้น แต่เป็นเสียงที่คีรีไม่คุ้นเอาเสียเลย เขาผินหน้าไปทางผู้พูดก่อนพบกับใครบางคนที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมจนเห็นแผงอกรำไร แขนเสื้อถูกดึงขึ้นจนอยู่แถวข้อศอก เข้าคู่กับกางเกงสแล็กสีดำ ผมเผ้าไม่ค่อยเป็นทรงนัก ข้างกันมีแล็ปท็อปตั้งไว้หนึ่งเครื่องและอุปกรณ์สื่อสารอีกนิดหน่อย

คีรีเพิ่งได้ตรึกตรองว่าสถานที่ที่ตนอยู่นั้นหาใช่บ้านเช่า เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาในห้องนอนขนาดกะทัดรัดอย่างเคย แต่ตื่นมาในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เขาละสายตาจากชายหนุ่มที่แลดูภูมิฐานไปมองรอบๆ ห้อง ก่อนพบว่าเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ในอำเภอเมือง มิใช่พัฒนานิคมที่เขาอาศัยอยู่

ข้างกันมีถุงน้ำเกลือแขวนอยู่หนึ่งถุง และแขนของเขาที่ถูกเข็มเจาะเพื่อสื่อว่าตัวเองเป็นคนป่วย

แต่ทั้งหมดทั้งมวลจะมีอะไรน่าสนใจไปกว่าการที่ใครไม่รู้มาพูดจาแปลกๆ กับเขากันเล่า

หัวคิ้วย่นเข้าหากัน “คุณว่ายังไงนะครับ”

“คุณ?” เจ้าของเรือนร่างสมส่วนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ค่อยๆ ก้าวมาประชิดตัวแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียง “มาไม้ไหนอีกล่ะ”

คีรีงงหนัก ไม่แม้แต่จะรู้จักกันด้วยซ้ำ แล้วการที่เขาเรียกขานอีกฝ่ายอย่างมีมารยาทว่าคุณเป็นสิ่งผิดมหันต์ขนาดนั้นเชียวหรือ

มุมปากหยักยกขึ้นข้างหนึ่งจนก่อเกิดรอยยิ้มเย้ยหยัน “ฉันมันโง่ในสายตานายมากเลยสินะ”

“ไม่หรอกครับ คนเราไม่ได้โง่หรอก ก็แค่มีเรื่องที่ไม่ถนัดเท่านั้น”

คิ้วเข้มขมวดเป็นปม “ยียวนกันเรอะ”

“เปล่านะครับ ผมแค่ไม่อยากให้คุณคิดว่าตัวเองโง่”

ถึงจะอธิบายไปด้วยความสัตย์จริง แต่ดูเหมือนมันจะกู้สถานการณ์ไม่ได้

“อย่าทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย แล้วยังไง คิดจะตายหนีความผิดหรือเพราะทนไม่ได้ที่ถูกชู้รักหักหลังล่ะ”

คีรีมึนหัวกว่าเก่า เขาไม่มีคนรัก ตัวคนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยไปจีบใครที่ไหนด้วย แม้แต่คนมาจีบยังไม่มี แล้วชู้ที่เพิ่งออกจากปากของผู้ชายคนนี้คืออะไรกัน

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ เจ็บจนจะตายเลยใช่ไหม แต่ความตายมันไม่สาสมกับคนอย่างนายหรอกฝุ่น คนทรยศแบบนายมันต้องตายทั้งเป็นแบบนี้แหละ”

ฝุ่น?

ใครกัน

แล้วคีรีก็สำเหนียกอะไรบางอย่างได้ เสียงที่เขาเปล่งออกไปมันไม่เหมือนเสียงของตัวเอง

นัยน์ตาคมกริบยังคงจดจ้องมายังร่างที่นั่งมองเขาตาแป๋วอยู่บนเตียง แต่ก็มิอาจสั่นคลอนความมั่นคงภายในจิตใจของเขาได้ กับคนคนนี้ เขาพอแล้ว

“ได้ลิ้มรสการถูกทรยศบ้างแล้ว นายคงเข้าใจฉันมากขึ้น”

“...”

“ใช่ไหม”

คีรียังคงเงียบ

“ใช่ไหมฝุ่น เข้าใจเฮียแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นยังไง”

เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจตั้งแต่คนคนนี้เอาแต่พูดอะไรไม่รู้อยู่ฝ่ายเดียว หนำซ้ำยังเรียกขานเขาว่าฝุ่น

“มันน่าตลกมากเลยนะที่นายไม่เคยแยแสว่าทำอะไรกับฉันไว้ ไม่มีสักนิดที่นายจะรู้สึกผิดที่ทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของฉัน แต่กลับจะเป็นจะตายกับการกระทำของไอ้คม ทำไม รักมันมาก?”

เดี๋ยวฝุ่น เดี๋ยวคม ตัวละครเยอะเสียจริง

“ถ้ารักมันมากก็ทนดูมันหักหลังนายไปแล้วกัน แล้วคนอย่างนายที่ไม่เคยรักฉันเลยก็อย่าหวังจะหลุดพ้นจากสิ่งชั่วๆ ที่ตัวเองทำ นายต้องอยู่กับฉัน อยู่กันไปอย่างนี้แหละ มันทรมานดี” แววตาคมกริบบาดลึกไปถึงหัวใจคนฟัง เขามั่นใจว่าตัวเองหาใช่คนชั่วช้าสามานย์ เหตุใดชายคนนี้ถึงได้เอาแต่กล่าวคำติเตียนกัน ไหนเล่าแววตายังเจ็บปวดราวว่าเขาเผลอทำสิ่งไม่ดีกับอีกฝ่ายไป “นายทำกับฉันขนาดนี้ นายอย่าคิดหนีไปเสวยสุขที่ไหน จำใส่หัวไว้ว่าฉันไม่จับนายเข้าคุกก็ปราณีมากแล้ว”

คีรีตาโต “คุณ! ผมทำอะไรผิดกฎหมายเหรอครับ ผมไม่เคยนะ เหล้าเบียร์ผมยังไม่กินเลย บุหรี่ก็ไม่สูบ ยาเสพติดไม่เคยข้องแวะ คุณจะเอาผมเข้าคุกข้อหาอะไรครับ”

คนฟังนึกโกรธาจนเผลอกำฝ่ามือแน่น เส้นเลือดปูดโปนเด่นชัด ชายร่างใหญ่บดกรามแน่นก่อนพูดลอดไรฟันอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์คุกรุ่น “อย่า-มา-ตี-หน้า-ซื่อ”

“ผมไม่ได้ตีหน้าซื่อครับ ผมสาบานได้-”

เสียงแค่นหัวเราะดังแทรกขึ้นมา “สาบานก็ตายเปล่าน่า คนอย่างนายมันไม่ได้มีสัจจะตั้งแต่คิดกล้าหักหลังฉันแล้ว เพราะงั้นไม่ว่านายจะมาไม้ไหนก็ไม่สามารถหลอกฉันได้อีก เพราะฉันมีบทเรียนเยอะมาก”

ร่างหนายันปลายเท้าลงบนพื้นพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืน นัยน์ตาดุดันชำเลืองมองคนตัวเล็ก โน้มกายลงเล็กน้อยจนระยะห่างระหว่างกันถูกลดไปโดยปริยาย กระทั่งใบหน้าทั้งสองอยู่ในระนาบเดียวกัน คีรีคล้ายต้องมนตร์สะกดให้ไม่อาจผละออกไปได้ เขาสบสายตากับผู้ชายคนแรกที่ตื่นขึ้นมาเจอพร้อมเรื่องวุ่นวายที่ยังไม่มีเวลาว่างพอจะตกตะกอนให้เข้าใจ

ลมหายใจของเขาไม่สามารถไหลเวียนไปทั่วท้อง ยิ่งหนักกว่าเดิมเมื่อลมร้อนจากคนตัวใหญ่รินรดมายังใบหน้า

เกิดมาทั้งชีวิตคีรีไม่เคยเข้าใกล้ใครขนาดนี้มาก่อน

เขาหลับตาปี๋ สองมือกำผ้าห่มไว้แน่น

แต่แล้วกลับได้ยินเสียงแค่นหัวเราะในลำคอ “มารยาของนายมันใช้กับฉันไม่ได้ผลแล้วว่ะฝุ่น”

ก่อนลมหายใจร้อนๆ จะหายไป เปลือกตาถูกเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้าจึงได้เห็นร่างกำยำอยู่ในครรลองสายตา ชายคนนั้นหลุบตาลงต่ำคล้ายเย้ยหยันอยู่ในที มุมปากข้างหนึ่งถูกยกขึ้น ชัดว่าเป็นรอยยิ้ม ทว่ามิอาจค้นหาความเป็นมิตรจากแววตาและรอยยิ้มนั้นได้เลย

“พยาบาลบอกว่าน้ำเกลือหมดก็กลับบ้านได้ ก็กลับไปทนอยู่กับผัวในนามอย่างฉันให้อกแตกตายไปข้างแล้วกันนะ”

ผัว!?

คีรีปากคอสั่น รวมถึงมือก็อยู่ไม่นิ่งจนต้องกุมมือไว้เพื่อบรรเทาความตระหนกที่ตีแสกหน้าเข้าอย่างจัง เขาเป็นผู้ชายแต่มีผัวหรือ แล้วคนที่เอาแต่พูดจาว่าร้ายตั้งแต่ตื่นขึ้นมาคนนี้ก็คือ ‘ผัว’ ของเขา

ไม่น่าจะใช่เรื่องจริง

“ผมคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจอะไรผิดไปมากเลยล่ะครับ ผมไม่ใช่เมียของใครและคุณก็ไม่ใช่ผัวของผม”

“ไม่ใช่เมีย?”

“ครับ”

“ฉันไม่ใช่ผัวนาย?”

พนักงานขนส่งเงียบไปชั่วอึดใจ “...นั่นก็ใช่ครับ”

ใช่สิ มันต้องใช่อยู่แล้ว เขาจะไปเป็นเมียใครได้ไง หล่อเหลาเอาการออกปานนี้ต้องมีเมียสวยๆ ต่างหากถึงจะถูก ไม่ใช่มาเป็นเมียของคนอื่นอย่างที่ถูกกล่าวหา

“ตรงนี้? ตอนนี้? ที่โรงพยาบาล?”

“อะไรครับ”

“เอาไหม”

คนตัวสูงโน้มกายลงมาอีกครั้ง

“ให้จับกระแทกเลยไหมถึงจะสำนึกได้ว่าเราเป็นผัวเมียกัน”