EPISODE 4 [เธอตอบสนองฉันอยู่]

ใต้ปีกพายัพ : EPISODE 4

[เธอตอบสนองฉันอยู่]

[บันทึกพิเศษ : พายัพ]

ผมหลุบสายตามองยัยตัวจิ๋วที่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่ผมกดตรึงเธอไว้ใต้ร่าง ยิ่งพูดกันใบข้าวก็ยิ่งกวนอารมณ์ให้ผมหัวเสียไม่หยุด ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะเก็บนักฆ่าอย่างเธอไว้ใกล้ตัวไปเพื่ออะไร

แค่ฆ่าเธอทิ้ง...แค่นั้นมันก็น่าจะจบแล้ว ทว่าทุกครั้งที่คิดจะลงมือ ผมกลับเสียดายที่จะปลิดชีพเธอ

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าช่วงเวลาที่ใบข้าวอยู่ที่นี่ เธอพยายามหาทางฆ่าผมวันละนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมกลับรู้สึกสนุกที่ได้เห็นสีหน้าผิดหวังของเธอที่ไม่สามารถฆ่าผมได้สำเร็จเสียที

กลายเป็นว่าการมองดูปฏิกิริยาของเธอ มันได้กลายเป็นความเคยชินของผมเสียแล้ว

และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นใบหน้าสวยอ่อนใสที่ดูอ่อนกว่าวัยที่มี ผิวพรรณนวลเนียนนุ่มมือที่กระจ่างใสเสียยิ่งกว่าผิวเด็ก ตัดกับเส้นผมยาวสลวยดำขลับที่เธอมักจะมัดรวบมันไว้ด้วยโบว์ผูกผมสีแดง ดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้แพขนตาหนายาวราวกับตุ๊กตานั่นที่มักจะมองผมเป็นศัตรูเสมอ เรียวปากอิ่มสวยสีสดที่ไร้ซึ่งสารลิปสติกทว่ากลับดูอวบอิ่มเย้ายวนที่เอาแต่พูดว่าจะฆ่าผมให้ได้ ทุกอย่างของใบข้าวผมยอมรับว่ามันมีเสน่ห์ดึงดูดมาก น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ทำตัวให้น่ารักเหมือนอย่างรูปลักษณ์ที่มี

ราวกับรู้ว่ากำลังถูกผมจ้องมองอยู่ เธอจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ถ้าไม่บอกว่าอายุสิบแปดแล้วผมคงคิดว่าตัวเองกำลังรังแกเด็กน้อยอยู่ เพราะไอ้ส่วนสูงที่ไม่รู้ว่าถึงร้อยห้าสิบห้ารึเปล่านั่นแหละ ที่ทำให้ผมฉุกคิดทุกครั้งว่าผมกำลังคุกคามเด็ก

“เธอสิบแปดแล้วจริงดิ” ผมถามทำให้ใบข้าวหันขวับมามองจ้องตาผมเขม็ง ท่าทางจะไม่ชอบให้ใครมองว่าเธอเหมือนเด็กสินะ

“นายชอบบลูลี่คนอื่นเหรอ คิดว่าตัวเองสูงมากมั้ง” นั่นไงล่ะ! เธอต่อว่าผมมาทันทีเลยแฮะ ดุเก่งตลอด

“ร้อยแปดสิบกว่าฉันว่าก็พอตัวนะ” ผมบอกเสียงเนิบ มองดูสีหน้าของเธอที่แสดงความไม่พอใจออกมาให้เห็นชัดขึ้น เวลาโกรธเธอเหมือนลูกแมวที่กำลังกางกรงเล็บหวังจะตะกุยหน้าผมไม่มีผิด

“...”

“ทำไม? เถียงไม่ออกรึไง” ราวกับไม่รู้จะโต้เถียงผมยังไงต่อเธอจึงเลือกจะเบือนหน้าหนีและเงียบไปทั้งอย่างนั้น และไม่รู้ว่าเพราะอะไรสายตาของผมถึงเอาแต่วนเวียนอยู่กับลำคอขาว ๆ นั่นของเธอ มันอยากรู้ไปหมดว่าภายใต้เสื้อผ้าพวกนี้ได้ซุกซ่อนอะไรไว้ และไอ้กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนแป้งเด็กนี่ก็ด้วยที่กวนใจผมไม่หยุด

“อย่าให้ฉันมีโอกาส ฉันฆ่านายแน่นอน” เธอส่งเสียงลอดไรฟันราวแค้นเคืองผมนักหนา

“แต่ก่อนจะฆ่าฉันได้ เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ กันไหม” ผมถาม ทำให้เธอหันมามองสบตาผมนิ่ง

“...”

“อย่างเช่น...” ผมว่าแล้วลากไล้ฝ่ามือไปตามเรียวขาแสนเนียนนุ่มของเธอ ทำให้ใบข้าวมีปฏิกิริยาตอบโต้ทันที

“อย่าคิดจะทำอะไรทุเรศ” เธอส่งเสียงดุ พยายามจะดิ้นหนีผมให้ได้

“จะฆ่าเธอทิ้งมันก็ดูง่ายเกินไป คนที่กล้าคิดจะฆ่าฉัน อย่างน้อยก็ต้องรู้รสชาติของชีวิตบ้าง เธอว่าไหมสาวน้อย?” ผมว่า แล้วเริ่มสอดมือเข้าไปใต้เสื้อตัวเล็ก ๆ นั่น ผิวสัมผัสที่ได้รับรู้ผ่านฝ่ามือมันนุ่มมาก ยิ่งส่วนที่ถูกบราเซียห่อหุ้มไว้พอได้สอดไล้เข้าไป ก็ทำให้ผมรู้ว่าใบข้าวเธอซ่อนรูปไม่น้อย

แม่ง! นมโคตรนุ่มเลย

“อื้อ! เอามือออกไปนะ อ๊ะ! อย่าบีบ” เธอครางออกมาเสียงสั่น ส่งเสียงให้ผมเลิกบีบคลึงเต้าอวบหยุ่นนั่น แต่ผมแม่งกำลังมันมือทีเดียว

“ไหนดูหน่อยว่าเธอซ่อนอะไรไว้ใต้ไอ้เสื้อเล็ก ๆ นี่”

แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจว่าเธอจะดิ้นเร่าแค่ไหน หรือครวญครางยังไง ผมจัดการถลกเสื้อเธอเลิกขึ้นสูง เพียงปราการที่ปดปิดเรือนร่างเล็กนั้นถูกเปิดออก ผมก็รู้สึกว่าในคอตัวเองมันแห้งผากไปหมด...แม่ง! โคตรดี

เรือนร่างขาวจัดที่มีสรีระคล้ายเด็กมัธยมต้นทว่ากลับมีส่วนโค้งเว้าและอวบนูนชัดเจน ทั้งไอ้ความชมพูที่ล่อตาอยู่บนยอดเต้าอวบ ๆ นั่นมันอะไรวะ

[จบบันทึกพิเศษ : พายัพ]

“นายบ้าไปแล้วรึไง!” ฉันส่งเสียงตวาดใส่เขา ใบหน้าร้อนฉ่าไปหมดที่ถูกพายัพเห็นอะไรต่อมิอะไรขนาดนี้ เขาบ้าไปแล้ว นี่เขากำลังคุกคามทางเพศฉันชัด ๆ

“เธอไม่ใช่เด็กแล้วนี่ อย่าทำเป็นดีดดิ้นไปหน่อยเลยน่า เด็กเดี๋ยวนี้ไวไฟกันจะตาย เธอเองก็น่าจะเคย ๆ มาแล้วสิ” ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้พายัพคิดได้ขนาดนั้น แต่นั่นมันบ้าและดูเสียสติมาก

“นายเอาบรรทัดฐานตัวเองมาพูดรึไง คิดว่าคนอื่นเขาจะบ้ากามแบบนายเหรอ ทุเรศ!” ฉันตวาดใส่หน้าเขา หมอนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆ

“ให้ตาย! ในสายตาเธอฉันดูบ้ากามสินะ” ทว่าพายัพกลับกลั้วหัวเราะออกมาราวกับว่าสิ่งที่ฉันปรามาสไปมันไม่ได้ไปสะกิดติ่งสำนึกเขาเลยแม้แต่น้อย

“นายมันทุเรศ” ฉันเอ่ยลอดไรฟัน

“ผู้ชายบ้ากามเป็นยังไง แบบที่ฉันจะทำกับเธอรึเปล่า หืม...” ประโยคที่มาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่บีบคลึงทรวงเต้าของฉันจนเนินเนื้อล้นทะลักไปตามง่ามนิ้วเรียวยาวนั่น ทำให้ฉันได้แต่ดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของเขา แรงของเขาเยอะมากจริง ๆ ฉันไม่สามารถหลุดจากเงื้อมมือเขาได้เลย

“อื้อ! เอามือออกไปนะ” สัมผัสที่ชวนขยะแขยงนั่นสร้างความปั่นป่วนให้ร่างกายฉันไม่น้อย พายัพดูจะสนุกมากทีเดียวที่เห็นฉันดิ้นพล่านได้

“ทำไม...ทำเป็นไม่อยากแต่ร่างกายเธอมันกำลังตอบสนองมือฉันอยู่นะ ตรงนี้ก็ด้วย...มันเด้งสู้มือฉันน่าดู”

พายัพว่าแล้วใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดอกฉันไปด้วย ทุกครั้งที่นิ้วของเขาสัมผัสโดนราวกับร่างกายส่วนนั้นมีกระแสไฟอ่อน ๆ แล่นผ่านไม่มีผิด

“อื้อ! ยะ...อย่า” ฉันได้แต่ร้องห้ามน้ำเสียงสั่น หัวใจเริ่มเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งจนแทบหายใจเข้าออกไม่ทัน

“แค่นี้ก็ทำเหมือนจะเป็นจะตายแล้วรึไง แล้วถ้าฉันทำแบบนี้เธอจะว่าไง...” น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความเยือกเย็นของคนที่ก้มหน้าลงมากระซิบอยู่ข้างใบหูยิ่งทวีความรุนแรงของจังหวะหัวใจฉันมากขึ้น ฝ่ามือที่ไล้คลึงเคล้นไปทั่วเนื้อตัว ก่อนที่เขาจะสอดเข้าไปลูบไล้ส่วนที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงขาสั้นก็ทำเอาสติฉันแทบเตลิด