ตอนที่ 7 ไม่มีอารมณ์

(Part อดีต)

-ปีต่อมา -

@ โรงแรมแห่งหนึ่ง กรุงเทพฯ

สาวสวยหุ่นเด็ดนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก นั่งหน้าเง้าหน้างอเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเธอ

“เอาเงินไปสิ จะมานั่งทำไร” ธิทัตถาม เขากำลังโทรศัพท์คุยงานกับคนที่ร้าน หลังจากเรียนโทจบตามเป้าหมายชีวิต เขากลับมาทำงานที่ร้านพ่ออย่างจริงจัง...และได้รับมอบหมายให้ดูแลร้านอื่นเพิ่มเติมมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความสามารถที่แสดงให้ครอบครัวเห็น

“ถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้ จะเรียกมาทำไม” เธอสะบัดเสียงใส่อีกฝ่าย

ชายหนุ่มสวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนสูบบุหรี่ กดมือถืออยู่ริมระเบียงห้องพักหรูของโรงแรมใจกลางกรุง หุ่นล่ำเต็มไปด้วยมัดกล้าม ทั้งตัวเขานั้นสะอาดราวกับเป็นหนุ่มเจ้าสำอาง ไม่มีร่องรอยการสักสักนิดเดียว แต่เพราะหน้าที่การงานที่ทำนั้น ต่อให้ไม่ทำอะไร คนรอบข้างก็กลัวเขาโดยธรรมชาติ คงเพราะอำนาจที่ปากนั้นเยอะเหลือเกิน เพียงแค่พูด ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามนั้นอย่างไม่มีการอิดออด

งานร้านช่างดูน่าเบื่อ

แม้จะทำอยู่ทุกวัน

แม้จะมีเป็นสิบเป็นร้อยล้าน

แม้แต่ละวันจะเต็มไปด้วยปัญหาส่งมาให้ต้องตัดสินใจหรือไปจัดการอยู่วันเว้นวัน

ชายหนุ่มยังคิดว่า สงสัยเพราะช่วงนี้เทียร์ทำตัวดีผิดปกติ เขาเลยไม่มีเรื่องให้ปวดหัว

Rrrrrrr

Rrrrrrr

“ถ้าคุณธิทัตรับสายนั้น รี่จะกลับนะคะ นี่มันกี่รอบแล้ว ที่เรียกให้มานั่งมองหน้ากันเนี่ย”

“ฉันมองหน้าเธอด้วยหรอ”

“หึ้ย!!! คุณมันบ้าจริงๆ”

ใช่...เขาไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำไง

เชอรี่ สาวฮอตที่ไม่เข้าใจว่าจะเรียกเธอมาทำไม หากไม่คิดทำอะไร แต่ละสัปดาห์จนห่างเป็นแต่ละเดือนที่เจอกัน มาให้เสียอารมณ์

ไม่ใช่แค่ไม่แตะต้อง แต่กลับไปถึงขั้นไม่มองด้วยซ้ำ

Rrrrrrr

Rrrrrrr

“อย่ารับสายนะคะ มานี่เถอะ คุณอยากให้ทำอะไรก็บอก ฉันทำให้ได้ทุกอย่างแหละ”

“อยากให้อยู่เฉยๆ หยิบเงิน แล้วกลับไปก่อน”

“อะไรกันเนี่ย หรือ...ไม่แข็งหรือเปล่า ไหนขอดูหน่อย”

ร่างบางลุกเดินฉับๆ จะดึงผ้าเช็ดตัวอีกฝ่าย

หมับ!!!

คนแข็งแรงคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้

“อย่าจับ จับแล้วจะเสียใจ” เขาพูดพลางแสยะยิ้ม

“ทำไมล่ะ จะมีอะไรให้เสียใจ”

Rrrrrrr

Rrrrrrr

ธิทัตโยนมือถือที่เสียงเรียกเข้าดังตลอดเวลาไปที่เตียง ส่วนเขาจับหญิงสาวที่เข้ามาบดเบียด มือกำปลายผ้าเช็ดตัวเขาไว้รอจังหวะตวัดผ้าให้หลุดออก

“เชอรี่ ไม่ได้ผิดที่เธอหรอก แต่ฉันไม่มีอารมณ์จะทำน่ะ”

“เอ้า แล้วเรียกมาทำไม นี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วคะเนี่ย เชอรี่คิดถึงคุณนะ” หญิงสาวเริ่มอ้อน ใครจะอยากพลาดล่ะ คุณธิทัตที่ขย้ำเธอคาเตียง ถึงสวรรค์แบบที่ไม่มีใครทำให้ได้ แถมให้ค่าขนมหนักเหลือเกิน

“อย่าบอกนะ ว่ามีคนอื่น”

“หึ...เคยเห็นฉันคบใครซ้อนหรอ”

“แล้วมันอะไรคะ ไม่คิดถึงเชอรี่หรอ นี่บินมาหาเลยนะ”

“บินมาเลยหรอ”

“ก็บินมาสิค่ะ มาทำกันเถอะ คืนนี้ฉันอยากให้คุณอยู่ในตัวฉันทั้งคืนเลย มานะคะ”

เธอหันหลังบดบั้นท้ายกับสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวนั้น ลำกายแกร่ง ไม่ใช่ไม่แข็งหรือไม่ตอบสนอง มันชูชันตั้งโด่ตอบสนองก้นนุ่มกับกายหอมๆ ตรงหน้า แต่เป็นเขาที่ไม่อยากทำเอง

Rrrrrrr

Rrrrrrr

“กลับไปก่อนเถอะ นั่นเทียร์โทรมา น้องไม่โทรมานานแล้วเนี่ย”

“น้องเทียร์อีกแล้ว อะไรๆๆ ก็น้องเทียร์”

“เธอจะบ่นเรื่องอะไรก็บ่นได้ แต่อย่าบ่นเรื่องน้องสาวฉัน”

“เอาสิ คุณคุยโทรศัพท์ ฉันทำให้ระหว่างรอ”

“ไม่ต้องหรอก กลับไปก่อน ไว้เจอกันใหม่”

ฟังคำพูดที่ไม่สบอารมณ์ เชอรี่หันหน้ามาหาอีกฝ่าย มือประคองกรอบหน้าหล่อของลูกชายตระกูลใหญ่

“คุณธิทัต...ดูปากเชอรี่นะ...ถ้าทำแบบนี้ ก็เลิกกันค่ะ”

“โอเค ตามนั้น”

“.......” เชอรี่เบิกตากว้าง คิดว่าเขาจะห้าม หรือรั้งกันไว้ แต่กลับพูดตอบรับออกมาง่ายๆ

“นี่คุณ!!!”

“อย่าพูดเรื่องความรัก ถ้าไม่โอเค ก็ไป อย่าลืมหยิบเงินไปด้วย”

“ฉันไม่ใช่อีตัวนะ”

“แต่ก็รับทุกทีไม่ใช่หรอ”

“.......”

เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องทำตาโกรธเขา ธิทัตเดินไปหยิบมือถือที่เพิ่งปาไปที่เตียง แล้วออกไปที่ระเบียงพร้อมๆ กับสูบบุหรี่ที่วางทิ้งไว้เมื่อครู่

Rrrrrrr

Rrrrrrr

[พี่ธิ]

“ว่าไง”

[หนูอยากไปเรียนโทที่เดียวกับพี่]

“ว่าไงนะ”

[หนูอยากไปเรียนโทที่เดียวกับพี่ อาจารย์ที่เขียนแนะนำให้พี่อ่ะ ชื่อไรนะ หนูจะไปให้ท่านเขียนให้หนูบ้าง]

“จะไปเมกาหรอ”

[ตอนนี้มันยังไม่มีเป้าหมายอะไร เลยอยากเรียนต่อก่อน]

“อะไรวะ จู่ๆ มาพูดแบบนี้ เธอเพิ่งจะเรียนปี 3 ไม่ใช่หรอ”

[จะจบปี 3 ต่างหาก อ้อ...ไม่ใช่ๆๆ จะจบมหาลัยแล้ว]

“ห๊า!?!?!?”

[สามปีครึ่ง เสียดายอ่ะ ถ้ารู้ว่าอัดจบได้ หนูทำจบไปแล้วเนี่ย เสียดายตังค์ชิบ]

“ลิลิณญ์ ใจเย็นก๊อนน้องพี่ หนูจะไปทำไมเมกา”

[ไปตามหาความฝันค่ะ]

“เรียนที่ไทยนี่แหละ”

[พี่ยังไปเลย พี่ไปได้ หนูไปได้]

ธิทัตโบกมือไล่เชอรี่ หญิงสาวที่ยืนในห้อง เธอเดินไปแต่งตัวประวิงเวลาเผื่ออีกฝ่ายจะรั้งเธอไว้บ้าง เขาถอนหายใจกับเนื้อหาที่ได้รับจากน้องสาว ความสงบจะอยู่กับเราไม่นาน

“จำชื่อจารย์ไม่ได้แล้ว มันนานแล้ว”

[มีเพื่อนพี่ที่คณะบริหารบ้างมั้ย หนูไปถามเพื่อนๆ พี่ก็ได้]

“ไม่มี ไม่เคยคบใครทั้งนั้น”

[โห่...ใจร้อนอ่ะ อยากได้ตอนนี้ นี่หนูเตรียมพอร์ตแล้วนะ]

“เฮ้ย ถามลุงแทนยัง”

[ไม่ จะเตรียมตัวก่อน โอเคแล้วค่อยบอกทุกคน หนูบอกพี่คนแรกเลยนะ น่ารักมั้ย]

“เออ...งั้นเดี๋ยวพี่ดูให้ น่าจะเก็บไว้ในคอมเครื่องที่บ้านอ่ะ”

[ข้อมูลอยู่ในคลาวด์ป่ะคะ]

“ไม่ๆ น่าจะไม่ ไว้พี่หาให้ ใจเย็นๆ”

[เนี่ย ค่าเทอมที่มหาลัยพี่ก็ถูกดีนะ เออๆๆ น่าสนใจอ่ะ]

ธิทัตรู้เลยว่า น้องสาวพลังแรงตอนนี้น่าจะอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ และเธอจะทำจนกว่าจะได้แบบที่ต้องการ

“แค่นี้นะ พี่ทำงานอยู่”

[อะเคค่า บุ้ยบุย]

สมองกำลังคิดว่าจะเปลี่ยนใจน้องอย่างไรดี ไม่อยากให้เทียร์ไปซ่าที่ต่างประเทศเลย เกรงจะกู่ไม่กลับ

ถ้าเรียงลำดับในความหวงน้องเทียร์ อันดับ 1 คือ ตรัยคุณ อันดับ 2 คือ ธิทัต นี่แหละ ลุงว่าไง หลานว่างั้น เป็นเหมือนกัน

เสียงข้อความดัง

จากคนภูเก็ต

CHAT

PHU SEND PHOTO

ธิทัตยืนมองดูรูปหญิงสาวที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่น้องเทียร์ของเขา ยังเหมือนหยุดความเป็นผู้ใหญ่ไว้ที่ไฮสคูล ทางนี้กลับดูมีความรับผิดชอบมากขึ้น

เพราะอยู่คนเดียวหรือเปล่านะ

โตขึ้นเยอะเลย แถมสวยขึ้นด้วย

ความคิดเหม่อลอย พลางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะโทรสั่งเลขาให้จองตั๋วไปภูเก็ต

ท่อนเอ็นแข็งปูดขึ้นมาอีกรอบ เขาโยนมือถือทิ้ง เดินเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อย

มีบางเวลาที่เผลอนึกไปถึงเด็กไฮสคูลที่ทำท่าจะขึ้นขย่มเขาราวกับสัตว์ป่า

น้ำขาวขุ่นข้นล้นเต็มมือ…

แม้ไม่มีอารมณ์กับใคร ไม่มีอะไรน่าสนใจ

แต่หากวันไหนอยากปลดปล่อย

เขาก็ช่วยตัวเอง

ถ้าใครมาได้ยินเข้าคงตกใจน่าดู

เพราะเด็กที่ร้านก็เยอะ

ผู้หญิงของเขาเองที่มีควงๆ กันอยู่ ก็ไม่ขี้เหร่

แต่นั่นแหละ…ไม่มีอารมณ์อ่ะ

----