ตอนที่ 6 เรื่องของน้องสาว

(Part อดีต)

-หลายสัปดาห์ต่อมา-

@ บ้านตระกูลอาทิตย์พาณิช

“ทำไมน้องเทียร์ถึงอยากไปอยู่หอ” ตรัยคุณ ผู้นำตระกูลอาทิตย์พาณิช กำลังเอ่ยถามหลานสาว

“แต่พ่ออนุญาตแล้วนะคะ” เทียร์ทำหน้าซื่อตาใสบอกคุณลุง

“ตอนสมัยป้าเรียนก็อยากไปอยู่หอนะ แต่บ้านใกล้มหาลัยมาก” อินแอร์กำลังจินตนาการถึงสมัยตัวเองเรียน

“เห็นมั้ย ป้าก็อยู่บ้าน” ตรัยคุณหันไปบอกหลาน

“เปล่า ก็เลยไปขออยู่กับเพื่อนไง แทรกตัวเป็นสามคน ฮ่าๆ พี่ตรัยจำไม่ได้หรอก แต่ว่าพี่ธิน่าจะจำได้นะ ใช่มั้ยๆๆ” อินแอร์เล่าความหลัง พยักพเยิดหันไปหาธิคุณที่กำลังร่วมประชุมอนุมัติการไปอยู่หอพักให้หลานสาว

“ก็ให้ไปอยู่คอนโดมั้ย ใกล้ๆ ร้าน” ธิทัตบอกทุกคน

“เย้ แบบนั้นได้ ตกลง อนุมัติ” หลานคนเล็กของตระกูลพูดอนุมัติตัวเอง ลุกขึ้นปรบมือดีใจ วิ่งขึ้นชั้นสองไปเก็บกระเป๋าทันที อันที่จริงเตี๊ยมกับพี่ชายไว้แล้ว รอให้ธิทัตพูดแค่นั้น แต่อันที่จริง เธอต้องรอให้ผู้ใหญ่เป็นคนพูดอนุมัติ คนใจร้อนอยากลักไก่ เลยพูดเองเออเอง แล้ววิ่งหนีทุกคนไป

“ดูๆๆ ลูกใครวะเนี่ย” ตรัยคุณมองหลานสาว นี่ขนาดยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย ยังขนาดนี้

“งั้นธิทัตก็ดูน้องด้วย” อินแอร์ ภรรยาของตรัยคุณกำชับหลานคนโต เพราะเขารับผิดชอบร้านข้าง ม.T เป็นหลัก ใกล้ที่เรียนของหลานสาวพอดี

“ก็ดูอยู่แล้ว” ชายหนุ่มพูด เพื่อรับปากผู้ใหญ่ทุกคน

“ธิทัต ก็ต้องทำงาน แล้วตอนกลางคืนหลานจะอยู่กับใคร ไม่กลัวผีหรอ” ธิคุณถามทุกคน เพราะรู้ว่าเทียร์กลัวผีมาก

“เดี๋ยวรอดูเถอะ คนเรามันต้องรู้จักเอาตัวรอด” อินแอร์บอกทุกคน

“นึกสภาพสิคะ หลานพาเพื่อนๆ มานอนที่คอนโด ธิทัตคงปวดหัวน่าดู” เจ้าขาหันไปมองหน้าลูกชาย

“ฮ่าๆ เอาเถอะๆๆ ฝากเราด้วยนะธิทัต” อินแอร์บอกหลานชาย

“คร้าบ”

“แต่ก็ต้องเข้าไปดูร้านที่ซอยอาทิตย์พาณิชเรื่อยๆ นะ” ลุงบอก

“คร้าบ”

ธิทัตละจากโต๊ะประชุมครอบครัว ขึ้นบ้านไปชั้นสองเพื่อไปหาน้องสาว

“ดีใจเกินไปมั้ย”

“รักพี่ธิที่สุด” คนเก็บกระเป๋าพูดราวกับโลกทั้งใบเธอก็ยกให้พี่ชายได้ เพราะเขาใจดีกับเธอเสมอ

“ชวนใครมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ย” เขาถาม

“เพื่อนหรอ...ต้องไปหาใหม่ ลิลิณญ์ วงศ์ภาสกร ทุกอย่างใหม่หมด พี่ธิไม่ต้องมาทำเป็นรู้จักหนูนะ หนูเป็นคนใหม่แล้ว”

“ยังไม่ทันจะออกจากบ้าน ก็เริ่มแล้วสินะ”

“แต่สัญญาเลย จะตั้งใจเรียน ไม่เกเรใดๆ เป้าหมายหนูคือ อายุน้อยร้อยล้าน”

“เอาไปทำไม เงินก็มี”

“พูดไปงั้น แต่ว่าเป็นเด็กมหาลัยแล้ว ต้องสนุกสุดๆ แน่เลย พี่ธิ เอาเครื่องสำอางบนโต๊ะมาให้หน่อย” น้องชี้นิ้วบอกพี่ชาย คนตัวโตเดินไปกวาดเครื่องสำอางลงกระเป๋าใบกลางๆ ของเธอ ก่อนจะหันไปเห็นรูปโพลารอยด์ใบครึ่งฝ่ามือเสียบอยู่ที่ขอบกระจกบานใหญ่

“นี่อะไร” เขาถาม

“อ่อ วันไปส่งชาลิสาน่ะ”

“ไปไหน”

“ไปเรียนภูเก็ต”

“ภูเก็ต!?!?”

“ค่ะ สอบติดที่นั่น อันที่จริงเหมือนชาลิสาเลือกไปวิทยาเขตที่นั่นเลยอ่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไร”

“เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว วันที่ชวนพี่ไปด้วยกันไง แต่พี่บอกว่าติดงานอะไรสักอย่าง”

ธิทัตกำลังคิดว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นโดยเขาไม่รู้ด้วยหรอ

“เพื่อนเทียร์คนนี้ เป็นคนยังไง”

“แอ๋ๆๆๆๆๆ สนใจล่ะซี่ แต่พี่ไม่ใช่สเปคมันหรอก”

“ทำไม”

“มันชอบฝรั่ง ลูกครึ่งไรงี้”

ธิทัตนึกหน้าไอ้ดีน...นั่นลูกครึ่งสินะ

“เลยไปภูเก็ต!?”

“เห็นมันบอกแบบนั้น ฮ่าๆๆ ไม่รู้เหมือนกัน จริงจังเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้คือ หนูไปอยู่คอนโดคนเดียวแล้ววว เย้ๆๆๆ พี่ขนของตัวเองออกไปจากคอนโดเลยนะ หนูจะแต่งห้องใหม่”

“ไล่พี่เลยหรอ”

“แต่ว่าๆๆ อาทิตย์แรกๆ มานอนเป็นเพื่อนก่อน รู้เปล่า เดี๋ยวชินแล้วค่อยไปแบบไปแล้วไปเลย ไม่ต้องมาอีก”

“หืม...น้องกูแม่ง”

“น่ารักที่สุด” เทียร์ต่อประโยคให้พี่ชาย

“เดี๋ยวให้ณคุนไปอยู่เป็นเพื่อน”

“พี่ณคุนหรอ...”

“ไม่เรื่องเยอะเทียร์ พี่มีงานต้องทำ”

“ค่า”

----

@ ภูเก็ต

พีระ เป็นสามีใหม่ของแม่ เขาทำหน้าที่พ่อให้กับชาลิสามานานมาก แม้ตัวสาวๆ ในบ้านจะไม่รู้ว่าพีระต้องทำงานยากง่ายอย่างไร สิ่งที่รู้คือ พ่อทำงานที่ตริมาเบฟเวอเรจ เงินเดือนเยอะ แถมมีเงินโบนัสมากพอที่แต่ละปี เธอสามารถไปเที่ยวต่างประเทศได้พร้อมกันทั้งครอบครัว

บุศรินทร์ แม่ของชาลิสา เป็นภรรยาที่เหมือนแม่บ้านทั่วไป ไม่ได้มีงานทำจริงจัง กิจกรรมหลักของเธอคือการได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้คนในกลุ่มตีกอล์ฟที่สโมสรของหมู่บ้าน

เมื่อลูกสาวไม่อยู่ ย้ายไปเรียนไกลถึงภูเก็ต พ่อแม่ไม่ได้เดือดร้อนใจอะไร พร้อมส่งเงินก้อนโตให้ใช้อย่างเต็มที่

การมาอยู่ที่ใหม่ เพราะความกลัวเรื่องที่สร้างไว้ ชาลิสาหายไปจากโซเชียล จะคุยกับเพื่อนที่ทักมาหาส่วนตัวเท่านั้น เธอตระเวนหาหอพักเอง และเมื่อได้แบบที่ต้องการ ก็แค่โทรบอกให้ที่บ้านส่งของมาให้ แน่นอนว่าพ่อต้องส่งเงินมาให้เพิ่มด้วยเช่นกัน

CHAT

THITAT: ไปไม่บอกไม่กล่าว อยากตายหรอ

Chalisa: แต่มาไกลๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ

THITAT: ฉันจับตาดูเธออยู่ ถ้าไปก่อเรื่องอะไรที่นั่น แล้วถูกสาวมาที่ฉัน เธอจะโดนไม่ใช่น้อย

Chalisa: ฉันไม่พูดเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียหายหรอกน่า เลิกพูดเรื่องนั้นได้แล้วนะ

THITAT: คิดว่าอยู่ไกลแล้วจะพูดอะไรก็ได้สินะ

Chalisa: ก็นิดนึงนะคะ หวังว่าพี่จะไม่มือยื่นมือยาวมาถึงนี่

THITAT: เธอคงไม่ไปซื้อของที่ห้างของเรา หรือเข้าไปดื่มในร้านของฉันที่ภูเก็ตนะ หรือ...อย่าบอกนะว่าเช่าคอนโดที่นั่น

Chalisa: o_O

คำพูดที่ชวนให้คิดนั้น ทำเอาชาลิสารีบเสิร์ชข้อมูลดูว่าคอนโดที่เลือกเช่านี้ เป็นของบริษัทไหน

“ฟู่ว์” เสียงถอนหายใจยาวๆ โล่งอก ดีที่ที่นี่เป็นของคนอื่น

การมาใช้ชีวิตในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอนั้นเหมือนเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่

แม้ในโลกออนไลน์ ชาลิสายังคงตามดูว่าดีนเป็นอย่างไรบ้าง เธอคิดว่าเรื่องยาเสพติดที่ธิทัตบอกมานั้น ถ้าเธอไม่ได้จากดีน ก็ต้องได้จากในร้านนั้น พวกเหล้าที่เขามาเสิร์ฟแหละ มันจะมาอยู่ในตัวเธอได้อย่างไร ถ้าไม่ดื่ม ไม่กิน หรือฉีดเข้าไป หรือพูดง่ายๆ คือการยัดยา เพื่อให้มีประเด็นเอาผิดเธอได้แบบจังๆ

สิ่งที่หญิงสาวที่ย้ายมาภูเก็ตตัวคนเดียวไม่รู้เลย คือ

[เห็นรูปเด็กที่กูส่งไปใช่มั้ย ไปตามหาตัว มันไปเรียนมหาลัยศิลปะที่นั่น]

“ครับนาย”

[แล้วจับตาดูไว้ จะห้างเราหรือร้านอาหาร ร้านเหล้า ทุกอย่างระวังให้ดี เด็กนี่เคยมาก่อเรื่องที่กรุงเทพฯ มันเล่นยาด้วย]

“อ่อ เข้าใจแล้วครับนาย หรือให้ตบสั่งสอนมันสักหน่อยมั้ย วัยรุ่นเดี๋ยวนี้ชอบเห็นผลไวๆ”

[ไม่ต้องๆ มันเพื่อนน้องเทียร์ คอยรายงานความเคลื่อนไหวมาเรื่อยๆ ถ่ายรูปส่งมาก็ได้]

“รับทราบครับ”

[อีกเรื่อง ถ้ามันส่งพัสดุอะไรก็ตามที่จ่าหน้ามาหารายชื่อที่กูส่งไป รีบรายงาน เผื่อแม่งเดินของ]

“อ่อ ครับๆ ผมจะส่งคนไปตามประกบให้”

----

แล้วตลอด 1 ปีแรกของการอยู่ภูเก็ต ภาพเฟรชชี่ปี 1 ของชาลิสาถูกส่งไปหาธิทัตทุกวัน

ไม่ว่าจะกิน จะเรียน คบเพื่อน ร่วมกิจกรรม หรือแม้แต่การเที่ยวกลางคืน

ชายหนุ่มนั่งสไลด์ภาพในแชทที่ลูกน้องส่งมาให้

บางวันเขาก็จะดูด้วยสีหน้าจริงจัง

บางวันก็ดูเป็นหน้าที่ ทำเบื่อๆ ดูไปอย่างนั้น

บางวันหัวเราะที่เห็นหญิงสาวทำอะไรตามประสานักศึกษา

เวลาเปลี่ยนผ่าน…

กำลังขึ้นปีที่ 2…ของชาลิสา ส่วนธิทัตเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ

CHAT

THITAT : มึงไม่ต้องส่งมาทุกวันแล้ว กูงานยุ่ง แชทกูไหลหมด อาทิตย์ละหนพอ

PHU : ครับนาย

THITAT : แล้วนี่เด็กนั่นหาห้องทำกิจกรรมได้ยัง

PHU : ยังครับ เห็นว่าเพื่อนๆ รู้สึกว่าแพงกับห้องที่น้องเค้าหา เลยยังหากันต่อไปอีก

THITAT : มึงลองปล่อยโกดังเล็ก ที่เราใช้เก็บสินค้า ย้ายของเราออกไปไว้ที่ HUB แทน

PHU : แต่นั่นก็เป็นหมื่นนะครับ

THITAT : ปล่อยแค่ 3 พันก็พอ ถือว่าช่วยเด็ก

PHU : อ่อ เข้าใจแล้วนาย เด็กคนนี้ดูท่าไม่ได้เกี่ยวกับยาเลยนะ มาอยู่นี่ ถ้าจะเอาจริงๆ ก็หาซื้อง่ายมาก สงสัยคงเลิกแล้วนะผมว่า

THITAT : มึงดูไปเรื่อยๆ แล้วกัน เพราะยังไงก็เพื่อนน้องเทียร์ด้วย

PHU : ครับเจ้านาย

THITAT : เดี๋ยวเพื่อนเวเนสซาจะติดต่อไปที่ร้านเรา เขาอยากจัดปาร์ตี้

PHU : ใครครับ เวเนสซา

THITAT : แฟนกูนี่ไง

PHU : ได้เมียฝรั่งหรอเนี่ย ไปเรียนหรือไปทำไรครับ

THITAT : รอกูกลับไปก่อนไอ้ภูมึงตาย

PHU : ถ้าเพื่อนเขามาก็แจ้งได้เลยครับ ผมจะบริการให้อย่างดี ฝากบอกวาเนสซาด้วยครับ

----