ตอนที่ 4 จำฉันได้ไหม

(Part อดีต)

ที่ดินรอบๆ THI-NIGHT ไนต์คลับหรูแถว ม.T ถูกจัดสรรเป็นร้านอาหารหลากหลายในเครืออาทิตย์พาณิช สำหรับทำเงินยามดวงอาทิตย์ลอยเด่นกลางหัวจนกว่าจะพลบค่ำ

เมื่อปิดร้านอาหารบ้านตัวเองเพื่อเลี้ยงฉลองให้น้องคนเล็ก แต่คนที่มาจัดการดูแลก็คือพี่ชายคนโตนี่แหละ ธิทัตออกมายืนสูบบุหรี่ที่หลังร้าน กำลังคิดอะไรหลายๆ อย่าง

“มีไรหรอ” ไต้ฝุ่นเอ่ยถามธิทัต เพราะเห็นพี่ทำหน้าแปลกๆ แถมยังแยกตัวออกห่างจากน้องสาวสุดที่รักด้วย

“เพื่อนเทียร์ดูเป็นไง”

“ก็ดี เรียบร้อยกว่าน้องเราเยอะ” ใต้หล้าตอบ

“หรอวะ” พี่ชายที่รู้วีรกรรมชาลิสาถึงกับเลิกคิ้ว เมื่อฟังคำตอบจากน้องชาย

“ไมวะ มีไรหรอ” ไต้ฝุ่นถาม พลางขอบุหรี่มาสูบบ้าง

“เปล่า เดี๋ยวพวกมึงเข้าไปปาร์ตี้กับน้อง คอยดูเทียร์ด้วยนะ อย่าให้ถึงขนาดต้องหิ้วปีก” ธิทัตบอกน้อง เขาไม่อยากเล่าว่าเห็นอะไรมาบ้าง

“โถ่พี่ ให้แม่งทิ้งตัวไปเลย เชื่อกู ดีไม่ดี มันแอบไปเที่ยวต่อนะ แล้วไม่ไปร้านเราหรอก” ไต้ฝุ่นบอก

“เออ…เด็กเดี๋ยวนี้แม่งเที่ยวตั้งแต่ 15 แล้วมั้ง เทียร์ยังดี เพื่อนผมแม่งท้องแล้ว” ใต้หล้าเล่าให้ฟัง แต่เขาหมายถึงเพื่อนที่อเมริกา

ที่กลับมาเพราะเป็นงานเลี้ยงฉลองสอบเข้ามหาวิทยาลัยของน้องเล็ก เลยได้ตั๋วเครื่องบินจากพ่อ ไม่มาไม่ได้เลยล่ะ เพราะจะเป็นการท้าทายอำนาจที่ไม่มีวันชนะเปล่าๆ

สองคนนั้นกลับเข้าไปในงาน ส่วนธิทัตกำลังชั่งใจอยู่ว่าเด็กนั่นมาไม้ไหน เพราะทำเหมือนไม่รู้จักเขา

ไม่มาตามนัดที่เขาเรียกด้วย ดีที่เป็นช่วงปิดเทอม เทียร์เลยอยู่ที่บ้านตลอด ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องตามติดชีวิตน้องสาวจนกว่าจะเคลียร์เรื่องชาลิสาจบ

.

.

“เดี๋ยวกูไปส่งหม่อนเอง” แสงเหนือบอกเพื่อนๆ

“ฝากด้วยน้าาาา พี่เทียร์แฮปพี้มาก” พี่เทียร์ คนเมาโดนหิ้วปีกโดยพี่ชายสองคน ขาลอยจากพื้นดีดดิ้นเพื่อความสนุก แต่ไต้ฝุ่นกับใต้หล้านั้นอยากเอาภาระไปโยนทิ้งที่บ้านให้ไวที่สุด เพราะใจอยากจะเที่ยวต่อ

“ณคุน ขับรถ” ธิทัตบอกน้องให้ขับให้สองใต้หน่อย

“NO! ผมมีนัด”

“นัดอารายอีกเนี่ย ไปส่งน้องก่อน” พี่คนโตเสยผม หงุดหงิด

“ให้ไอ้ใต้ไปส่ง โอเคมั้ย มึงมีใบขับขี่นี่” ณคุนหันไปถามสองคนนั้น

“กูขับเองๆ” ใต้กล้าบอก ส่วนไต้ฝุ่นอุ้มเทียร์ขึ้นรถ น้องสาวนอนหลับน้ำลายยืดหมดสวย

แชะๆๆๆ

ณคุนหยิบมือถือมาถ่าย แสงแฟลชพุ่งยิ่งกว่าสายฟ้าฟาด ภาพไต้ฝุ่นจับเทียร์ปาใส่รถ สภาพน้องสาวหัวห้อยไปมา คนพี่ใช้เท้าถีบๆ ให้คนตัวเล็กกองลงไปที่พื้นรถ แล้วตัวเองก็เบียดเข้าไปนั่งด้านหลัง ส่วนใต้หล้านั่งหน้าเตรียมขับ

“ไอ้ฝุ่น มึงจับน้องดีๆ” ธิทัตชี้นิ้วสั่ง พลางเรียกบอดีการ์ดให้ขับรถตามเด็กๆไปด้วย

“ใครแม่งมาจีบนะ กูจะเอารูปนี่ส่งให้มัน” ณคุนที่ยืนข้างรถ กดแชร์รูปไปยังกรุ๊ปครอบครัว เพื่อบอกพ่อแม่ญาติพี่น้องว่า น้องเทียร์ผู้น่ารักกำลังถูกเก็บกลับบ้านแล้ว

ชาลิสาที่เห็นทุกอย่าง จะหัวเราะก็ไม่กล้า สงสารเพื่อนด้วย เธอโบกมือให้รถที่เคลื่อนตัวออกไป ก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่ด้วยตัวเอง

“ไปไหน” ธิทัตถามเป้าหมายเขา

“กลับบ้านค่ะ พี่ก็กลับได้เลยนะคะ ฉันกลับเองได้”

“หึ...เดี๋ยวเธอกลับเข้าไปในร้านก่อน ฉันมีอะไรจะคุยด้วย”

“กับฉันหรอคะ”

“ใช่สิ”

คนแอบงงๆ แต่ก็ใจเต้นนิดหน่อย

พี่เขาจะบอกชอบเราหรอ...บ้าจริง ตกใจนะเนี่ย ชาลิสาคิดไปไกล

“พวกมึงออกไปให้หมด” ธิทัตที่เดินเข้ามาในร้านก่อน เขาออกปากสั่งลูกน้อง พนักงานในร้านออกไปจนไม่เหลือใคร เมื่อเด็กสาวที่เดินเข้ามาในร้านต้องสวนกับทุกคนที่เริ่มเดินออกไป เธอมองตามอย่างงงๆ

“นั่งนี่” ธิทัตสั่ง

“มีอะไรหรอ” เธอถาม

“เธอจำฉันไม่ได้หรอ”

“จำหรอคะ...” ชาลิสาเอียงหัวซ้ายที ขวาที พยายามมองและคิด

“..........”

“เราเคยเจอกันมาก่อนหรอคะ” เธอถามอีกที เพราะพยายามนึกก็นึกไม่ออก เขาเด่นอยู่นะ ถ้าเจอก็น่าจะจำได้หรือเปล่า หล่อเบอร์นี้

ธิทัตที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย เขาประสานมือเข้าด้วยกันจนเป็นสะพานมั่นคงก่อนจะเท้าคางลงมองหน้าหญิงสาวแบบใกล้ชิดกันแค่มีโต๊ะเล็กคั่นกลาง

แววตา...ยามสบกันเนิ่นนาน

จังหวะลมหายใจ

รอยยิ้ม...ที่ไม่ใช่มิตรสหายหรือความอ่อนโยน

ชาลิสา ไม่รู้จักเขา แต่ข้างในอกกลับใจเต้นแรง และเริ่มมีความกังวล...เพราะดันรู้สึกคุ้น...ขึ้นมา

ธิทัตขยับตัว ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง

จู่ๆ พี่ชายเพื่อนที่ดูใจดี แถมคอยใส่ใจเทียร์ทุกอย่าง จนพวกเธอพากันอิจฉา กลับมีรังสีอำมหิต แผ่ซ่านออกมาทางแววตาและรอยยิ้มนั่น

ชายหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบมือถือออกมา กดเล่นคลิปแบบคว่ำหน้า แต่เสียงคมชัดระดับที่สาวซ่าสะดุ้งเฮือก หน้าถอดสี

ฟังไม่ออกว่าเสียงใคร แต่ชื่อดันออกมา

“สาทำแบบนี้ได้มั้ย...อ๊า....อยากให้แรงๆ อ๊ะ...อ๊า...”

ร่างบางปิดปากตัวเอง ดวงตาเบิกกว้าง หัวเล็กๆ กวาดหันไปมาซ้ายขวาราวกับกลัวคนอื่นได้ยิน

“พี่ธิ คือ...” ผู้ชายคนนั้นที่ทำเธอหรอ...ชาลิสาใจเต้นรัว ความกลัวเข้าครอบงำจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว

“จำขึ้นได้บ้างมั้ย” น้ำเสียงทุ้มต่ำ แววตาไม่รักเธอ ไม่เมตตา ช่างแตกต่างจากยามที่มองน้องสาวของเขา

“เด็กอายุ 18 ปี ที่ลักลอบเข้าไนต์คลับ แถมยังทำตัว...”

“พี่...เรื่องนั้นสำคัญด้วยหรอ ถ้าเทียบกับที่พี่ทำฉัน”

“ฉันทำอะไรเธอ”

“ต้องพูดด้วยหรอ ถึงพี่จะเป็นพี่ชายเพื่อน แต่...เลวมากนะ”

“ฉันเลว!?”

“ฉันจะนึกว่า เสียให้หมามันแล้วกัน” ชาลิสาที่เริ่มเข้าใจแล้ว ผู้ชายคนนี้ดีกับน้องสาวตัวเองคนเดียว แต่ทำชั่วกับผู้หญิงคนอื่น

ธิทัตเก็บมือถือเขาเข้าที่ เปลี่ยนมานั่งยืดอก ไขว่ห้าง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม

“เธอเสียอะไรให้ฉัน” เขาถาม

“ฉันไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น ถึงจะไม่เห็น แต่ฉันรู้นะ” เธอไม่อยากพูดออกไป คำมันฟังแล้วแสลงหูเกินกว่าจะเอ่ยออกมา

“อ้อ...ที่เธอนอนอ้าขาขอให้ฉันกระแทกแรงๆ หรอ” ธิทัตถามอีกครั้ง ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาด้วยความโกรธ ความอาย และความรังเกียจท่าทีอีกฝ่าย

“ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าเทียร์ก็ดูเป็นคนดี แต่ลับหลังเที่ยวเอาคนไม่มีทางสู้”

“คนไม่มีทางสู้หรอ!? แปลกแฮะ...เธอชื่ออะไร...”

“ชื่อ ชาลิสา แล้วจะทำไม!?!?!?”

“ชาลิสา...ชื่อก็เพราะดีนะ แต่ทำตัวไม่ไพเราะเสนาะหูพี่เท่าไร เธอเป็นฝ่ายอ้าขาร้องขอให้ทำอยู่แบบนั้น จะส่งกลับบ้านก็ดูเสี้ยนกีเกินกว่าจะยอมลงจากรถ คนที่ลำบากคือฉันนะ”