3│ลูกเจี๊ยบไม่เด็กแล้ว (2)

ฟังก์ชันบล็อกผลิตมาเพื่อปิดการมองเห็นคนที่ไม่อยากเห็นและไม่อยากให้เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ เขาถึงได้บล็อกพินรีไป เพราะเกรงว่าเธอจะทำตัวยุ่มย่าม อาทิ แสดงความคิดเห็นเชิงลบต่อความรู้สึกของเขา การไม่เห็นเธอในแพลตฟอร์มออนไลน์เป็นทางออกที่ดีที่สุด

ชายหนุ่มระบายลมหายใจอย่างคิดไม่ตก “ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอในนั้นนะ”

“โอเค เฮียจ๋าว่าไงพิก็ว่างั้นค่ะ ไม่ตื้อ”

หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “อย่าเรียกแบบนี้”

“ปลดบล็อก”

“พิ”

คนตัวเล็กทำตาแป๋ว “จ๋า”

มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนหยิบสมาร์ตโฟนออกมา แตะไปที่เฟซบุ๊กเพื่อทำการปลดบล็อก ‘พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย’

เสร็จสรรพแล้วจึงยัดมือถือกลับเข้าที่เดิม “ถ้าเธอเรียกแบบนี้อีกฉันจะบล็อกอีกครั้ง”

หล่อนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย “รับแอดหน่อยค่ะ”

“ไม่”

วสุปฏิเสธเสียงแข็งกับพวกได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา เป็นเหตุให้พินรีทำหน้าหงอย ซึ่งเขาก็หาได้นึกสงสารแต่อย่างใด เด็กพรรค์นี้หากตามใจก็มีแต่จะยิ่งเรียกร้อง อนาคตหากยังต้องอยู่ร่วมกันเขาจะลำบากเอาได้

“งั้นเรียกเฮียจ๋า”

“เชิญ แต่บล็อก”

ว่าจบก็หันมาสนใจข้าวและหน้าจอทีวี ไม่คิดจะง้องอนคนตัวเล็กที่ปั้นหน้าง้ำงอเหมือนเด็กๆ แผลงฤทธิ์ตอนผู้ปกครองไม่ซื้อของเล่นให้ ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนใจดีอะไร หนำซ้ำยังติดนิสัยขี้รำคาญ อย่างพินรีถ้าไม่มีมารดาคอยดันหลังคิดว่าเขาจะยอมให้มาป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตหรือ

ที่ยอมเพราะมีผลประโยชน์ต่างหาก

เจ้าหล่อนครหาเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง “เฮียขี้โกง”

“โกงอะไร”

“ไม่ยอมรับแอด พิอุตส่าห์ไม่เรียกเฮียจ๋า”

“เราตกลงกันแค่เลิกเรียกกับปลดบล็อก ไม่ได้บอกสักคำว่าจะรับแอด” ก่อนพูดเบาๆ “ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนด้วยสักหน่อย”

แต่พินรีได้ยิน “ไม่อยากเป็นเพื่อน อยากเป็นแฟนว่างั้น”

วสุมองเจ้าของประโยคบาดหูนิ่งๆ “อยากเหวี่ยงออกนอกหน้าต่างจริงๆ”

แทนที่พินรีจะสลด หล่อนกลับเปิดปากหัวเราะร่วน สลัดความอึมครึมทิ้งเสียแล้วฉีกยิ้มให้เพื่อนร่วมห้อง คิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ทำให้เขาปลดบล็อกได้แล้ว จากแต่ก่อนที่ไร้วี่แววว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

สาวเจ้าดึงใบหน้ากลับมาสนใจที่สมาร์ตโฟนของตนเอง กดแอดเฟรนด์ทิ้งไว้พร้อมกดติดตาม เลื่อนหน้าจอดูรูปเขาไปเรื่อยๆ

“เฮียหล่อจัง”

ชายหนุ่มได้ยินแต่ไม่คิดตอบโต้ ทำเพียงตักข้าวเข้าปากพร้อมวางสายตาไปที่โทรทัศน์ที่มีการรายงานข่าวความเคลื่อนไหวของการเมือง

“เฮียหล่อแบบนี้ไม่มีสาวๆ มาขายขนมจีบบ้างเหรอคะ”

“เยอะแยะ”

คนฟังปั้นหน้างอ “ห้ามชอบใครนะ”

“เป็นอะไรกันถึงมาสั่ง”

“ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แต่อยากเป็น”

เขาทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของคนข้างๆ แต่แล้วก็จำเป็นต้องพูด “อย่ามัวแต่เล่นมือถือ กินข้าวก่อน”

พอพี่ชายเพื่อนพูดเช่นนั้นพินรีก็วางโทรศัพท์ลงอย่างว่าง่าย ก่อนตักอาหารเข้าปาก ระหว่างมื้อหล่อนอมยิ้มกรุ้มกริ่มด้วยความอิ่มเอมใจ ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของวสุเป็นระยะ ซึ่งเธอค้นพบว่าช่วงเวลาเหล่านี้มันไม่ต่างอะไรกับที่เคยวาดฝันมาตลอด อยากอยู่กับเขา อยากใช้ชีวิตด้วยกัน

เธอไม่กังวลถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงว่าหากต้องแยกจากกันจะเป็นอย่างไร หากมารดาของเขาบอกให้เธอกลับบ้านเพราะไม่ต้องอยู่สอดส่องพฤติกรรมลูกชายของท่านแล้ว ในวันนั้นเธอจะรับมือกับมันได้หรือไม่

ช่างหัวมัน พินรีสนแค่ ณ เวลานี้ได้อยู่กับวสุเป็นพอ

“พรุ่งนี้พิต้องไปส่งของให้ลูกค้า แล้วจะเลยไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารด้วย เฮียมีเมนูที่อยากกินเป็นพิเศษไหมคะ”

ดวงหน้าคร้ามคมส่ายเล็กน้อยเพื่อปฏิเสธ “พรุ่งนี้ฉันมีธุระ จะกินข้าวนอกบ้าน”

“โอเคเลย งั้นพิก็จะเก็บท้องไว้รอไปกินข้าวข้างนอกกับเฮีย”

“บอกตอนไหนว่าให้ไปด้วย”

คนตัวเล็กยักไหล่สองสามที “ต้องให้บอกด้วยเหรอคะ เราอยู่ด้วยกัน ไปไหนต้องไปกันอยู่แล้วค่ะ ป้าวี่บอกพิว่าถ้ามาอยู่ที่นี่เฮียสี่จะคอยดูแลทุกอย่างเพราะพิไม่เคยอยู่กรุงเทพฯ” สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเธอไม่ได้เข้ามาเรียนในเมืองหลวง แต่ไปเรียนที่ภาคตะวันออก ต่างกับวลีที่เข้ามาเรียนในนี้ ซึ่งเธอก็มีโอกาสได้มาหาอยู่บ้างตามโอกาส

จึงยอมรับว่าไม่สันทัดชีวิตในเมืองใหญ่เท่าที่ควร

หล่อนสำทับไปอีกหน “ตอนนี้พิยังมือใหม่ เฮียไปไหนพิก็ขอไปด้วย จะได้รู้เส้นทางไปไหนมาไหนไม่หลงให้วุ่นวาย ลำพังหลงเฮียหัวปักหัวปำหัวใจพิก็ทำงานหนักพอแล้วค่ะ”

วสุทำหน้าขยาด เขาไม่รู้ว่าพินรีสามารถวกเข้ามาหยอดเขาได้อย่างไร

“สรุปว่าพิไปด้วยนะคะ แต่พรุ่งนี้ยังไงพิก็จะไปซื้อของมาตุนไว้ก่อน วันหลังจะได้ทำกับข้าวกินเอง” ชายหนุ่มดึงสายตาออกจากดวงหน้าหวาน เทความสนใจไปที่ข่าวสารบ้านเมือง ปล่อยให้พินรีพล่ามตามใจปรารถนา เพราะต่อให้เขาไม่อยากได้ยินก็คงห้ามปากเล็กๆ ที่ขยันพูดไม่ได้ “แต่เฮียแทบไม่มีเครื่องครัวเลย แต่ก็เข้าใจได้ ปกติเฮียกินแต่ของพรรค์นั้น”

ว่าจบก็วางช้อนลงในกล่องข้าวแล้วคว้าไอแพดมาถือแทน ก่อนจดโน้ตลงไปถึงสิ่งที่จำเป็นต้องซื้อ

“อืม พวกเครื่องปรุงพิก็ไม่เห็นว่ามันจะมี เห็นมีแค่ซอสมะเขือเทศ ซอสพริก เดี๋ยวไปเช็กอีกรอบแล้วกัน ส่วนเนื้อสัตว์เฮียชอบหมูกับไก่ ไม่กินเนื้อวัว ไม่แพ้กุ้ง งั้นพิจะซื้อหมู ไก่ กุ้ง มาแล้วกันค่ะ” ว่าพลางจดลงไปในเครื่องมือสื่อสาร “เฮียไม่กินถั่วงอก ถั่วฝักยาว พิจะไม่ทำเมนูที่มีสองอย่างนี้ แต่จะเน้นแขนงแทน เฮียชอบแขนงที่สุดเลยนี่ แล้วเดี๋ยวนี้มีของที่ชอบนอกจากแขนงไหมคะ เราไม่ค่อยได้คุยกันมานาน บางทีอาจจะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง”

ตาเขาดูทีวี แต่หูได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วชัดถ้อยชัดคำ จึงขยับปากตอบด้วยน้ำเสียงเรียบสนิท

“ไม่เปลี่ยน อะไรที่ฉันชอบฉันก็ชอบแบบนั้น แต่อะไรที่ฉันไม่ชอบ” ว่าแล้วชำเลืองสายตาไปทางเพื่อนน้องสาว “ยังไงฉันก็ไม่ชอบ”

คำพูดและแววตาของวสุมีนัยแฝง แต่พินรีกลับฉีกยิ้มกว้าง

“เหมือนกันเลยค่ะ อะไรที่พิไม่ชอบยังไงก็ไม่ชอบ แต่อะไรที่ชอบให้ตายก็ไม่เลิกชอบค่ะ” พูดพลางชี้นิ้วไปทางร่างหนา “แบบเฮีย นานแค่ไหนพิก็ชอบ”

เขาทอดถอนลมหายใจพรืดใหญ่ เพียงแค่วันแรกที่ยังเจอกันได้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ แต่เขากลับโดนแม่นี่เล่นงานจนพรุน และวสุรู้ดีว่าพินรีในตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ ยิ่งเป็นเด็กเส้นของคุณนายวิไลด้วยแล้วเขาก็ยิ่งขยับตัวลำบาก ถ้าแม่นี่ฟ้องแม่ว่าเขาทำตัวไม่ดี มรดกหลายสิบล้านอาจหลุดมือได้

แล้วทำไมแม่จะต้องเป็นมาดามดันให้เด็กนี่ด้วย มีอะไรดีกันยายเด็กปากไม่มีหูรูดน่ะ

“ไม่ต้องมาชอบฉันหรอก บอกไปแล้วว่าไม่ชอบเด็ก ที่หมายถึงไม่ชอบเธอ”

ความรู้สึกปวดหนึบแล่นสู่กลางอก เรื่องนี้เธอรู้มานานมากแล้ว รู้ตั้งแต่เริ่มชอบเขาด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่เขาย้ำเตือนว่าไม่ชอบกันมันก็อดหน่วงที่ใจไม่ได้ แต่ก็รีบสลัดมันทิ้งเพราะถึงน้อยใจไปเขาก็ไม่ง้ออยู่ดี เธอมาที่นี่มีเป้าหมายหลักในการมัดใจเขา

ถ้ายังไม่ได้ใจของวสุมาครอบครอง เธอจะไม่พิสูจน์ความสำคัญของตัวเองให้เสียเปล่า เพราะหากเธอหายไป แน่นอนว่าเขาจะไม่ตามหา

“รู้ค่ะ”

“รู้แล้วก็ถอดใจไปเถอะ ฉันมองเธอเป็นน้องจริงๆ นะพิ”

“แต่เฮียรู้ใช่ไหมคะว่าพิจะไม่ตัดใจแค่เพราะเฮียบอกว่าไม่ชอบกัน ต่อให้เฮียบอกว่าไม่ชอบพิพันครั้ง พิก็จะรอให้ครั้งที่หนึ่งพันหนึ่งเปลี่ยนเป็นเฮียบอกว่าชอบพิ”

“ครั้งที่หนึ่งพันหนึ่งฉันก็จะพูดว่าไม่ชอบเธอ”

ริมฝีปากสีระเรื่อเบนออก แววตาไร้ความหมองใจ ยังคงสดใสเหมือนทุกครั้ง “งั้นพิจะรอครั้งที่หนึ่งพันสอง หนึ่งพันสาม หรือหนึ่งพันสี่ มันต้องมีสักครั้งที่เฮียใจอ่อน แต่อย่านานนักนะคะ”

วสุเพียงมองนิ่งๆ ไม่คิดขยับปากตอบโต้

“เฮียอายุไม่น้อยแล้ว พิเป็นห่วง”