ลูกเจี๊ยบไม่เด็กแล้ว (4)

ไก่เน่าท่านหนึ่งนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในเอสยูวีสัญชาติญี่ปุ่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เจ้าชายน้ำแข็งเพิ่งทำลงไป พินรีไม่ได้หวังว่าวสุจะใจดี ด้วยที่ผ่านมาเขาก็ทำตัวอย่างกับยักษ์กับมารใส่เธอตลอด แต่อีกฝ่ายกลับทำอย่างที่ลั่นวาจาไว้ด้วยการบอกให้สดายุที่รับหน้าที่ดูแลอัปสราอยู่ที่ชาเฮาส์มารับเธอกลับคอนโดฯ เพราะเจ้าตัวไปต่างจังหวัดกับเจ้านาย

ผู้ช่วยสส. ที่ถูกโยกย้ายมาดูแลคนท้องชำเลืองมองสาวน้อยข้างกายพร้อมรอยยิ้มบางๆ บนดวงหน้าคม

พินรีก็เหมือนน้องสาวเขาอีกคน

“พออยู่ได้ไหม”

เจ้าหล่อนผินหน้าไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย พยักหน้าติดกันหลายหน “อยู่ได้ค่ะ สบายมาก”

สารถียกยิ้มแต่ก็นึกเห็นใจคนที่ตนมองเป็นน้องสาวไม่ได้ “อยู่กับเฮียสี่ต้องทำใจหน่อยนะพิ”

“...คะ?”

“มันหน้าเลือด ไหนยังเค็มยิ่งกว่าเกลือ”

ได้รับคำตอบเช่นนั้นเสียงหัวเราะก็ถูกพ่นออกมาจากปากสีหวาน “ไม่เท่าไรค่ะ พิไหว”

เขาถอนหายใจพรืด “เฮียขอเอาใจช่วยเราแล้วกัน มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้ตลอดนะ”

“ค่ะ”

เรื่องพฤติกรรมการใช้เงินของวสุไม่ใช่ปัญหา หากมองอย่างเป็นกลางเขาย่อมทำถูกทุกอย่าง คนอยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยแบ่งเบาภาระซึ่งกันและกัน ค่าน้ำ ค่าไฟ เธอเข้าใจหมด หรือแม้แต่ของกินเล็กๆ น้อยๆ ก็เช่นกัน ปากท้องใครคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเอง และเนื้อแท้ของวสุอาจจะไม่ใช่คนใจร้ายปานนั้น

ที่ร้านสะดวกซื้อเขายืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่ออกให้ก่อน สุดท้ายก็ยอมจ่ายให้ อย่างวันนี้ที่เขาบอกว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง จึงปฏิเสธที่จะหารสองอย่างที่เธอได้ขอไว้ ทว่าในท้ายที่สุดวสุก็ออกปากว่าจะช่วย

สาวเจ้าลองหยั่งเชิง “ปกติเฮียเขาเหนียวมากเลยเหรอคะ”

“มาก เก็บทุกเม็ด เงินไม่เคยกระเด็นออกจากกระเป๋าโดยไม่จำเป็น เรื่องที่จะใจป้ำเลี้ยงคนอื่นนี่ชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่ได้เห็น” แล้วผ่อนเสียงลง “แต่ก็ไม่ใช่พวกที่เอาเปรียบคนอื่นอะไรหรอกนะ มันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรขนาดนั้น”

สดายุเงียบไปอึดใจ

ว่าต่อ “ขนาดนั้นแหละ” แล้วจึงยกยิ้มแหย “แต่ถึงเฮียมันจะเป็นคนแบบนั้นพิก็ยังชอบ ยังไงก็รอพิมาเป็นพี่สะใภ้อยู่นะ ทำให้ได้ล่ะ”

เจ้าหล่อนยิ้มอย่างเขินอาย แต่ก็ทำใจกล้าตอบกลับไป “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ พิจะพยายามค่ะ”

.

.

.

คล้อยหลังการไปของสดายุ ห้องทั้งห้องก็หลงเหลือเพียงแม่ค้าน้ำหอม ด้วยเธอซื้อของหลายชิ้นอีกฝ่ายจึงอาสาช่วยขนขึ้นมาไว้บนห้อง ก่อนจะขอตัวกลับไปที่ชาเฮาส์เพราะมิอาจปล่อยปะละเลยเมียเจ้านายไว้ได้นานๆ แต่เรื่องที่เขาปลีกตัวออกมารับพินรีกลับคอนโดฯ นั้นสัตรารับรู้และอนุญาตแล้ว เพราะวสุเป็นคนเอ่ยปากขอ

พินรีง่วนอยู่กับการจัดห้องครัว จัดเก็บวัตถุดิบเข้าตู้เย็น แต่ในวันนี้ยังคงไม่ต้องทำอะไรในเมื่อเจ้าของห้องจะพาไปทานข้าวนอกบ้าน

โทรศัพท์มือถือถูกยกขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศภายในห้องครัว ก่อนภาพเหล่านั้นจะถูกส่งไปให้เจ้าของคอนโดมิเนียมราคาแพง

พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย ส่งรูป

พิ เป็นไก่เน่าทุกทีเยย: กำลังจัดของอยู่ค่ะ

ไม่นานนักมันก็ขึ้นว่าถูกอ่านแล้ว แต่ไร้การตอบกลับ ซึ่งตรงนี้พินรีไม่ได้นึกน้อยใจอะไร เธอแค่อยากรายงานความเคลื่อนไหวให้อีกฝ่ายได้ทราบก็เท่านั้น ถ้าเทียบกันระหว่างเมื่อก่อนที่ถูกวสุบล็อก กับตอนนี้ที่เขาสามารถเห็นข้อความของเธอได้ แบบนี้มันก็ดีกว่าที่ฝันไว้แล้ว

กว่าพินรีจะจัดของเรียบร้อยก็ปาไปบ่ายคล้อย จึงเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาเพื่อพักเหนื่อย ด้วยวันนี้ก็ตื่นตั้งแต่เช้า ออกไปทำธุระครึ่งค่อนวัน จะเพลียก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทว่าจังหวะที่จะเอนตัวลงนอนกลับนึกอะไรน่าสนุกได้ จากที่เหนื่อยล้าก็กลับมามีแรงเสียอย่างนั้น

พินรีสาวเท้าเข้าห้องนอนของตัวเองเป็นการด่วน หล่อนเป็นคนที่มีสารพัดของกุ๊กกิ๊กเก็บไว้มากมาย จึงคว้าเอาสิ่งของเหล่านั้นติดมือมานั่งที่ห้องนั่งเล่น ก่อนทำการตกแต่งป้ายชื่อหน้าห้องทั้งของตัวเองและพี่ชายเพื่อน

ป้ายทั้งสองถูกเขียนไว้ต่างกันเพราะมีเจ้าของคนละคน แล้วตกแต่งด้วยสติกเกอร์สุดน่ารักที่ขยันซื้อจากอินเทอร์เน็ต

เงินที่หาได้นอกจากเก็บไว้ไถ่ที่ดินก็มักจะหมดไปกับของน่ารักเหล่านี้ เธอเห็นไม่ได้เลยล่ะ ผีจะเข้าสิงให้กดซื้อทันที

หญิงสาวมองดูผลงานตัวเองที่โชว์หราเป็นสง่าอยู่บนบานประตู เผยยิ้มที่อุดมไปด้วยความภาคภูมิใจออกมา

ห้องของวสุถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างไร้สีสันฉูดฉาด มีแค่สีพื้นๆ เหมือนที่ผู้ชายส่วนมากนิยมชมชอบ ส่งผลให้แลดูเรียบหรูไปในที ทว่าข้าวของที่พินรีซื้อเข้ามานั้นค่อนข้างสดใสและมีสีสัน

หลังทำตามใจเสร็จแล้วก็พาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า เพราะตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว อีกประเดี๋ยววสุก็คงจะกลับมา เช่นนั้นแล้วเธอจึงต้องรีบเตรียมตัวเพื่อไป ‘เดต’ กับชายในดวงใจ

หล่อนใช้เวลาในการอาบน้ำนานกว่าปกติเพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองสะอาดทุกซอกทุกมุม ทั้งยังสระผมเพราะวันนี้ค่อนข้างมอมแมม เจอฝุ่นเจอควันตั้งแต่เช้า เป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างพินรีจะยอมปล่อยให้ตัวเองไม่สวยต่อหน้าวสุ

พินรีหมดเวลาไปกับการเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน จนในที่สุดก็เลือกเป็นเสื้อเบลาส์ปาดไหล่ ผ่าหน้าเล็กน้อยเพื่ออวดสรีระจนเห็นหน้าท้องแบนราบ เข้าคู่กับกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่าและกระเป๋าแบรนด์ไทยที่ราคาจับต้องได้ เพียงเท่านี้พินรีก็กลายเป็นคนน่ารักแล้ว

พยานคือเพื่อนๆ ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นในเฟซบุ๊กหลังเธอโพสต์รูปถ่ายของตนเองลงไป

เธอน่ารักออกปานนี้ ถ้าวสุยังไม่ชอบก็แย่แล้ว

ผู้เชี่ยวชาญประจำตัวสส. สัตรา กลับมาถึงที่พักในเวลาเกือบหกโมง เขาเหนื่อยล้านิดหน่อยแต่ก็ตั้งใจที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับอิสรีในเรื่องที่จะพาอีกฝ่ายไปทานอาหารที่เยาวราช

ขายาวก้าวเข้าไปในห้องของตนในขณะที่น้องๆ คนอื่นก็เดินไปห้องตัวเอง เขารู้ว่าพวกมันแอบส่งสายตามาที่ห้องของเขาแล้วซุบซิบอะไรบางอย่าง ที่ก็ไม่จำเป็นต้องคาดเดาให้มากความ แม้จะยืนกรานหนักแน่นไปแล้วว่าแค่น้องสาวที่แม่ฝากเลี้ยง พวกมันเชื่อกันที่ไหน ไอ้ตัวพ่อก็ไม่เชื่อ วันทั้งวันหลังเขาเอ่ยปากขอแรงสดายุให้ไปรับพินรีกลับมาส่งที่ห้อง สัตราก็กัดไม่ปล่อย

เป็นเหมือนกันหมดทั้งพ่อทั้งลูก!

และเพราะเคยอธิบายไปแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพินรีเป็นแบบไหน แต่ในเมื่อไม่มีใครเชื่อก็ป่วยการจะต้องพูดซ้ำๆ เขามีหน้าที่พิสูจน์เท่านั้นว่าที่พูดไปเป็นเรื่องจริง...เรื่องที่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าหล่อนเลยสักนิด

ความคิดยุ่งเหยิงในหัวทั้งหมดถูกแทรกด้วยอะไรบางอย่างที่อยู่ในครรลองสายตา เป็นเหตุให้ฝีเท้าชะงักกลางอากาศ

ห้องน้องพิของเฮียสี่...

ห้องเฮียสี่ของน้องพิ...

อะไรวะนั่น?

ก่อนเหลือบไปมองยังร่างแน่งน้อยที่ยืนจังก้าอยู่บริเวณหน้าทีวี พร้อมฉีกยิ้มจนตาปิด ขาเรียวก้าวมาหวังช่วยถือกระเป๋าและแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือหนา ทว่าวสุกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วก้าวเดินผ่านหน้าก่อนไปหยุดอยู่ตรงห้องนอนของตนเอง

“อะไร”

“ป้ายชื่อห้องไงคะ”

“ใครให้ติด”

“พิติดเอง”

คนตัวใหญ่หน้ายุ่ง “แล้วไอ้เฮียสี่ของน้องพิกับน้องพิของเฮียสี่นี่คือ?”

สาวเจ้ายิ้มร่า “ก็ถูกนี่ ว่าแต่น่ารักไหมคะ”

วสุได้แต่ขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน ส่งเสียงกระหึ่มในลำคอหวังผ่อนโทสะ ก่อนได้กล่าวคาดโทษผู้ร่วมอาศัยเสียงลอดไรฟัน “น่าไล่ไปนอนนอกห้องน่ะสิไอ้เด็กนี่!”