บทนำ

บทนำ

ห้องหอที่หล่อนคิดจะย้ายออกตลอดเวลาแต่ก็ไม่ได้ย้ายไปไหนสักทีจนเริ่มคุ้นชิน เตียงกว้างขนาดคิงไซส์ปูด้วยผ้าสีอ่อนตามความชอบของหญิงสาว แต่เจ้าของห้องตัวจริงไม่ค่อยจะถูกใจมากนัก เขาบ่นอยากให้เปลี่ยนทุกวันแต่เธอก็ไปร้องขอแม่บ้านเอาไว้ให้ใช้สีอ่อน

การอยู่กับปภพ วิมลเมฆาก็ไม่ได้แย่มากนัก ถึงตอนแรกจะต้องปรับตัวพอสมควร แต่เมื่อได้รู้จักกันในบางมุมที่คนนอกไม่อาจเห็นก็เริ่มเข้าใจชายหนุ่มมากขึ้น

กลับมาจากบริษัทร่างบางก็เข้าห้องแล้วชำระร่างกายให้เรียบร้อย สวมเสื้อยืดและกางเกงผ้านิ่มสำหรับอยู่บ้าน ไม่น่าเชื่อว่าอายุเข้าเลขสามแต่ใบหน้ายังอ่อนกว่าวัย หลายคนชมว่าหล่อนผิวดีรูขุมขนแทบไม่เห็น ซึ่งนอกจากใช้ครีมช่วยแล้ว ยังเข้าคลินิกให้คุณหมอช่วยอีกแรงจนมีใบหน้านวลใส

มองนาฬิกาเห็นว่าลูกชายน่าจะกลับมาแล้ว หล่อนจึงหยิบโทรศัพท์เพื่อลงไปข้างล่าง ทว่ากลับมีคนผลักประตูเข้ามาเสียก่อน เธอตกใจจนยกมือขึ้นทาบอกเพราะเขาผลักค่อนข้างแรง พร้อมใบหน้าถมึงทึงเตรียมหาเรื่อง

ปัง!

“อ้าว..คุณกลับมา โอ๊ย เป็นบ้าอะไรเนี่ย ฉันเจ็บปล่อยนะ” ข้อมือเล็กถูกกุมเอาไว้แน่น เขาปิดประตูเสียงดังจนร่างบางสะดุ้ง เบิกตากว้างมองคนตัวสูงที่กัดฟันกรอดอย่างน่ากลัว เริ่มรู้สึกว่ามีเรื่องเกิดขึ้นจึงพยายามปลดมือของตัวเองออก

แต่ใบหน้าหวานก็เหยเกเมื่อเขาบีบแรงจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะหัก นี่หล่อนไปทำอะไรให้พ่อเจ้าประคุณโกรธอีกหรือเปล่า ตอนเช้าก่อนออกจากบ้านยังดูปกติอยู่เลย

“เมื่อวานไปกอดกับผู้ชายที่ไหน” ถามเสียงเข้มพร้อมแววตากดดัน เล่นเอาภาพเมื่อคืนโผล่เข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้

งานเลี้ยงที่แสนอึดอัดกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาจ้องสามีของเธอไม่เลิก มันน่าโมโหที่เขาก็ยังไปคุยกับคนเหล่านั้น...จนเธอต้องออกมาสูดอากาศข้างนอกแล้วเจอกับโจทก์เก่าที่พยายามเข้ามาในชีวิตของหล่อนเหลือเกิน

“กอด..ฉันกอด เอ่อ เพื่อน” หลุบตาต่ำไม่กล้าสบตากับเขา เริ่มกังวลว่าปภพรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เพราะเมื่อวานหล่อนคุยกับผู้ชายคนนั้นในที่ลับตาคน

“เพื่อนหรือแฟนเก่า” กัดฟันถามแล้วเชยคางมนให้เงยขึ้นเพื่อสบตา เขาล็อคคางหล่อนเอาไว้แน่นพร้อมกับบีบข้อมือเหมือนต้องการให้จำเลยยอมสารภาพความจริง หล่อนเจ็บจนน้ำตาเล็ดทั้งความรู้สึกกดดันที่ทำเอาหายใจแทบไม่ออก

“ปล่อยก่อนสิ มันเจ็บ” พยายามปลดมือหนาออกถึงรู้ว่ามันไม่เป็นผลก็ตาม

“ฉันถามว่าเพื่อนหรือแฟนเก่าก็ตอบมาสิ” กัดฟันแน่นแล้วถามเพื่อเอาความจริงจากปากเธอ ร่างกายของเขาร้อนรุ่มตั้งแต่เห็นภาพเหล่านั้น ความจริงตอนนี้ต้องอยู่เซ็นเอกสารทว่าเลือกทิ้งงานเพื่อมาเค้นหล่อนว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร

แต่เหมือนจะทำเกินกว่าเหตุไปสักหน่อย...

“แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย ฉันจะกอดกับใครมันก็เรื่องของฉัน..” กลายเป็นร่างบางที่เริ่มโมโหเพราะตนถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว จ้องเขานิ่งด้วยแววตาวาวโรจน์ไม่ยอมแพ้

ปภพจึงปล่อยให้เป็นอิสระ ทำเอาหญิงสาวต้องลูบข้อมือตัวเองปอยๆ เห็นรอยสีแดงเข้มขึ้นชัดจนโกรธคนตรงหน้าที่ใช้กำลัง ถ้าทำได้เธอก็อยากเล่นงานเขากลับให้เจ็บแสบยิ่งกว่าที่ตนโดนกระทำเหมือนกัน

“มันเรื่องของเธอแน่ถ้าพวกนักข่าวไม่เอาภาพไปลงแล้วเขียนข่าวกันโครมๆ ว่าฉันถูกเมียตัวเองสวมเขา!” ภาพหลายใบถูกโยนลงบนพื้น ร่างบางต้องก้มมองแล้วรีบหยิบมาดู ก่อนพบว่ามันคือรูปที่หล่อนกอดกับผู้ชาย ทั้งยังเห็นหน้าพวกเธออย่างชัดเจนจนปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่ตัวเอง

นารากานต์ ฤกษ์เดชาที่ตอนนี้เปลี่ยนมาใช้นามสกุลวิมลเมฆาตามสามีต้องขมวดคิ้วแน่น รู้สาเหตุที่ทำให้ท่านประธานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนจะเผาบ้านได้ทั้งหลัง

เธอหน้าเสียแล้วพยายามอธิบายกับเขาว่าภาพเหล่านี้มันไม่ใช่ความจริง ไม่รู้ว่าใครมาเห็นแล้วถ่ายเอาไว้ได้

“แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวกนั้นคิดสักหน่อย ภาพนี้มันแค่เสี้ยววินาทีเองนะ แล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียด้วย” จ้องเขาตาปริบ เธอพยายามขอความเห็นใจและความยุติธรรมให้ตนเอง เพราะถูกกอดไม่ทันตั้งตัวแต่ก็รีบผลักออกอย่างรวดเร็ว

ใครจะรู้ล่ะว่ามีคนตาดีบันทึกภาพเอาไว้ได้...ไม่รู้ป่านนี้พวกนักข่าวเขียนกันสนุกปากแค่ไหน โดยเฉพาะฝ่ายชายที่โอบกอดเธอเป็นถึงดาราดัง...

“ก็ไม่ใช่เพราะการเล่าปากต่อปากเหรอที่ทำให้เราต้องมาแต่งงานกัน ต่อจากนี้จะทำอะไรก็ช่วยนึกถึงหน้าฉันบ้าง ไม่ใช่ทำตัวง่ายให้ผู้ชายไปทั่ว” เธอกำรูปถ่ายแน่นจนยับยู่ยี่ จ้องคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยด้วยแววตาแข็งกร้าว

ถ้าไม่ระงับอารมณ์ตัวเองอาจโมโหจนเผลอยกมือขึ้นฟาดหน้าอีกฝ่าย

“คุณภพ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์ดูถูกฉัน” กัดกรามแน่นแล้วถลึงตาเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลยามโดนดูถูก เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอให้เขาเห็น ไม่ได้แสดงความเข้มแข็งเลยสักครั้ง

เคยบอกเพื่อนสนิทอย่างวรรณวรินไม่ให้อ่อนไหว แต่กลายเป็นตัวเองที่เริ่มชินกับการมีปภพข้างกาย และไม่สามารถปล่อยผ่านคำพูดแสนเจ็บปวดที่เขากล่าวหาตนได้

“งั้นก็บอกหน่อยสิว่าฉันควรยกย่องผู้หญิงที่ไปกอดกับผู้ชายคนอื่นในที่ลับตายังไงดี ถ้าจะกลับไปคืนดีกันก็ช่วยรออีกสามปีให้ครบกำหนดหย่าของเราก่อน หลังจากนั้นจะไปทำอะไรก็ตามใจเธอ” ดวงตากลมสั่นไหวกับคำพูดนั้น

ปภพคงอยากให้ถึงกำหนดหย่าใจจะขาด...

“แต่ถ้ายังอยู่ในฐานะเมียของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์กอดหรือจูบกับผู้ชายคนไหน...นอกจากฉัน” ประโยคแสดงความเป็นเจ้าของไม่ได้ทำให้นารากานต์รู้สึกดีใจสักนิด นอกจากตระหนักว่าตนก็เป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งที่เขายกย่องออกหน้าออกตาก็เท่านั้น