ตอนที่ 3 รับแขก 2

เขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำหยิบแว่นตาออกมาให้ รินรดารีบรับแล้วมาสวมทันที แต่เมื่อเธอเห็นอะไรๆ ชัดขึ้นมาก็แทบอยากจะนึกเปลี่ยนใจโยนแว่นตาทิ้ง ใบหน้าคมคายของเขาเธอแทบไม่กล้าสบตา เธอเห็นเขาเดินไปหยิบแก้วเหล้า ทั้งตัวเขามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ มันออกจะต่ำกว่าสะดืออยู่มากทีเดียว จนเธอเผลอนึกไปถึงของของเขาเสียได้ รินรดารีบไล่ความคิดนั้นออกจากสมอง

"เอาด้วยไหม" เขาหันไปชูแก้วเหล้าให้เธอเป็นเชิงถาม

"ค่ะ" รินรดาตอบเขาแล้วเธอก็ชันตัวขึ้นนั่งบนที่นอน ผ้าห่มก็ยังคลุมเอาไว้ตลอดร่าง

"โดนหลอกมาหรือ"

"เอ่อ.. ก็ไม่เชิง" รินรดารับแก้วเหล้ามาเธอก็กระดกออนเดอะร็อกนั้นเสียอึกใหญ่

"เห็นจะเอานายซีให้ได้ ไม่นึกว่าจะครั้งแรก..กับ..คน นึกว่าเคยมาแล้วติดใจนายนั่น"

"เปล่าค่ะ" แม้ปากจะตอบดีด้วย แต่ใจก็นึกอยากถาม ครั้งแรกกับคน มันหมายความว่ายังไงยะ

เขาเห็นเธอกระดกเหล้าที่เหลือจนหมด จึงเดินมาเติมให้ เธอก็กระดกเหล้าอีกอึกใหญ่ เขาจึงจับแก้วเหล้าที่เหลือออกจากมือเธอ รินรดางุนงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยประท้วงว่าจะเอาแก้วเหล้าเธอไปไหน รู้ตัวอีกทีเขาก็ดึงผ้าห่มเธอออกจากร่างอีกครั้ง

"อุ๊ย" เธออุทานเบาๆ เงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง และก็ถูกเขาถอดแว่นออกไปวางไว้ที่หัวเตียง

เขาจับเธอนอนเอนลงอีกครั้ง ครั้งนี้เธอดูไม่เกร็งเท่าครั้งแรก คงจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เธอสาดเข้าคอไปอึกใหญ่ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อ แค่เพียงเขาซุกหน้าลงที่สองเต้าอิ่มของเธอ รินรดาก็เผลอเอามือสอดเข้าไปที่ท้ายทอยเขาเบาๆ ปลายนิ้วเรียวเสยผมเขาอย่างเบามือ แต่ยามเมื่อเขาขมเม้มแรงเข้าเธอก็ละมือจากผมเขาไปกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เธอเห็นเขาฉีกซองถุงยางอีกครั้ง เรียวขางามถูกเขายกพาดไว้บนบ่าก่อนที่เขาจะเชื่อมสองทางรักเข้าด้วยกัน จังหวะที่เน้นหนักกว่ารอบแรก ทำให้รินรดาเผลอครางกระเส่าออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ และเหมือนเธอจะไม่ได้พยายามกลั้นเหมือนเช่นครั้งแรก ยิ่งยามจังหวะช้าลงเธอก็ดันสะโพกขึ้นหาเขา ยามที่จังหวะรัวเร็วเธอก็เกร็งตัวไปเสียหลายครั้ง เขารู้ว่าเธอเสร็จก่อนเขาไปเสียหลายรอบ จนเมื่อเขาเสร็จตามเธอไปติดๆ ร่างอรชรก็นอนหอบไม่เรียกร้องหาผ้าห่มเหมือนเช่นเคย กลายเป็นเขาที่ต้องห่มผ้าให้เธอ และแค่เพียงเขาเหลียวหลังไปหยิบผ้าขนหนู หันกลับมาอีกครั้งเธอก็นอนหลับไปเสียแล้ว

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังอยู่ในกระเป๋า แม้จะไม่ได้เปิดเสียง แต่ระบบสั่นมันก็ทำให้เสียงสะเทือนออกมาจนได้ยิน เขาจึงไม่ได้สนใจมันอีกในเมื่อมันไม่ได้แผดเสียงจนน่ารำคาญ แต่เพียงครู่ต่อมาโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นตามเธอมาติดๆ

"คุณนนท์ครับ คุณฟาติมาติดต่อคุณรินไม่ได้ครับ" เมื่อเขารับโทรศัพท์จึงได้รู้ว่าเธอชื่อริน เพราะเขารู้จากพนักงานตอนที่มากระซิบบอกเรื่องราวในห้องรับรองนั้นแล้วว่า คุณฟาติมาเป็นลูกนายตำรวจใหญ่ และเพราะเขาอยากตัดปัญหา จึงได้รับแขกคนนี้ให้แทน ซึ่งปกติเจ้าของอย่างเขาจะไม่รับแขกเด็ดขาด

"เธอหลับอยู่ บอกว่าเดี๋ยวเธอตื่นทางเราจะส่งเธอกลับให้เอง" เขากรอกเสียงสั่งพนักงานลงไป

"ดูคุณฟาติมายังไม่ค่อยวางใจครับ" เสียงกระซิบเบาๆ ของพนักงานเอ่ยฟ้องเจ้านายหนุ่ม

"ให้เธอรับสาย"

"คุณฟาติมานะครับ" ปลายสายเพียงขานรับ นนทิวัฒน์ก็เอ่ยต่อทันที

"เพื่อนคุณหลับสนิทอยู่ แล้วชุดของเธอก็เปียกน้ำหมด ทางเราส่งซักให้อยู่ ถ้าเธอตื่นเราจะส่งเธอให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ หวังว่าคุณจะเชื่อใจร้านเรา"

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้เธอก็ต้องยอมเชื่อใจ ซึ่งฟาติมาก็ค่อนข้างมั่นใจในบริการที่ค่าสมาชิกแสนแพงนี้ 'หึ นังริน เป็นไงถึงกับหลับสนิทเลย' ฟาติมาได้แต่โคลงหัวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงเพื่อน

รินรดาตื่นขึ้นมาช่วงเช้ามืดเธอรีบควานมือหาแว่นตาหรือหวังว่าจะเจอสวิตช์ไฟที่หัวเตียงก็ยังดี แม้ตรงเตียงนอนจะมืด แต่เธอก็เห็นแสงไฟสลัวๆ จากด้านนอกสาดส่องเข้ามาตรงผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทนั่น

"ตื่นแล้วหรือ" เสียงทักจากด้านหลังทำเอารินรดาถึงกับสะดุ้ง

เจ้าของเสียงทักพร้อมเดินมาเปิดไฟที่หัวเตียง และส่งแว่นตาให้เธอ

"กี่โมงแล้ว" เสียงร้อนรนเอ่ยถาม

"ตีห้า"

"ฉันต้องรีบกลับ"

"ชุดคุณยังไม่มาส่ง"

"คะ ??"

"เปียกน้ำเมื่อคืนไง ส่งไปซักให้"