ตอนที่ 1 นัมเบอร์วัน

ร้านลับกลางเมืองหลวง เป็นที่รู้จักเฉพาะในกลุ่มของหญิงสาวที่เป็นสมาชิกเท่านั้น เบื้องหน้าสถานที่แห่งนี้ก็คือสถานบันเทิงธรรมดา แต่เบื้องหลังกลับซ่อนชายหนุ่มหน้าตาดีเอาไว้มากมายเพื่อบริการสาวๆ ที่ต้องการเพื่อนคุย เพื่อนรู้ใจ หรือแม้แต่เพื่อนนอน และแน่นอนค่าสมาชิกที่แสนแพง แต่คุณภาพที่ได้ ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

"นี่แกจะพาฉันไปไหน นังฟา"

รินรดา เอ่ยถามพลางขืนตัวไม่ยอมเดินตาม ฟาติมา ที่ตอนนี้ทั้งลากทั้งดึง ให้คนข้างหลังตัวเองก้าวขาตามมา

"พาแกไปขึ้นสวรรค์ไง แกต้องปลดปล่อยบ้างนะ ดูหน้าแกสิ แค่สามสิบแต่ทำตัวเป็นมนุษย์ป้าไปได้"

"ไม่เอาหรอก ไอ้ที่บ้าๆ แบบนั้นของแกน่ะ"

"ต้องไป ฉันจองไว้ให้แล้ว ฉันลงทุนจ่ายค่าสมาชิกให้แกเองเลยด้วยนะ แล้วกว่าจะได้คนนี้ ขอบอกยากมาก แต่แกต้องรีบเดินกว่านี้ เดี๋ยวไม่ทันเขาแคนเซิลทันทีเลยนะ"

"ก็ช่างมันซิ เอ๊ะนังนี่" รินรดายังโวยวายอยู่ที่ลานจอดรถไม่เลิก เมื่อรู้ตัวว่าถูกเพื่อนหลอกให้มาสถานที่ ที่ฟาติมาชอบคุยนักคุยหนาว่าแสนวิเศษ

"มาเถอะน่า รับประกันความสะอาด ปลอดโรคทุกคน มิหนำซ้ำแกกลับไปจะรีบทิ้งของปลอมแกทันที"

ฟาติมายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เพราะค่าสมาชิกแสนแพงที่เพิ่งจ่ายไปวันนี้ และไหนจะคิวทองของพ่อหนุ่มอันดับหนึ่งของที่นี่อีก ถ้าช้าเพียงแค่วินาทีเดียว ทุกอย่างเป็นอันยกเลิก เธอจะยอมไม่ได้เด็ดขาด

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" เสียงทักมาจากทางด้านหลัง ทำเอาสองสาวถึงกับสะดุ้งตกใจ

"เอ่อ...."

ฟาติมาไปกระซิบกระซาบกับหนุ่มน้อยหน้าใส ที่แต่งตัวด้วยชุดพนักงานของที่นี่ เสร็จแล้วหนุ่มน้อยคนนั้นก็พาเธอสองคนเดินเข้าไปภายในร้าน ทีแรกรินรดาก็ยังขืนตัวไม่เดินตาม แต่เมื่อหนุ่มพนักงานคนนั้นโค้งตัวให้เธอนิดแล้วแตะแขนเธอเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เธอตามเขาไป รินรดาก็เผลอเดินตามไปอย่างว่าง่าย

"เห็นไหมล่ะ นี่ขนาดพนักงานธรรมดา ยังหล่อขนาดนี้ คนที่ฉันจองให้แกยิ่งกว่านี้อีก แถมยังแซ่บอีกต่างหาก" ฟาติมากระซิบกระซาบบอกเพื่อนสาวที่ทำหน้าดุใส่ เพราะไม่กล้าออกฤทธิ์ต่อหน้าพนักงาน

พนักงานของร้านพาเธอเข้ามาภายในร้าน แล้วพาขึ้นบันไดวนมาที่ชั้นสอง รินรดาหันไปมองด้านล่างของสถานบันเทิงแห่งนี้ ดูก็ไม่ต่างจากทั่วไป เสียงเพลงดังในจังหวะสนุกสนาน หนุ่มสาวด้านล่างล้วนโยกย้ายส่ายจังหวะ บ้างก็นั่งดื่มกินกัน

รินรดาเดินตามพนักงานร้านมาที่ห้องรับรองขนาดใหญ่ ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหรา คงจะราคาแพงอย่างฟาติมาว่าจริงนั่นแหละ

"คุณนั่งรอที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้" พนักงานหนุ่มเอ่ยบอกแล้วก็หายออกไปจากห้อง

"นังฟา แกดูสภาพฉัน นัมเบอร์วันของแกจะไม่ตกใจหรือไง"

รินรดาชี้ให้ฟาติมาดูสภาพหน้าตาและชุดที่ตัวเองใส่มาวันนี้ ใบหน้าที่ถูกแต่งไว้บางๆ ผมมวยที่ถูกมัดไว้บริเวณท้ายทอย แว่นตาใสอันใหญ่ อีกทั้งชุดสูทตัวบางแบบไม่เป็นทางการนัก แต่เมื่อชุดนี้มาอยู่ในสถานที่แบบนี้ก็ออกจะแปลกตาอยู่ไม่น้อย

"แล้วทำไมแกต้องแต่งตัวแบบนี้ล่ะ มีของดีไม่รู้จักเอาออกมาใช้"

"ก็หน้าที่ฉันมันต้องทำให้ดูน่าเชื่อถือซิ ไม่งั้นจะงัดกับพวกมนุษย์ลุงได้ยังไง"

"เฮ่อ..." ฟาติมาได้แต่ถอนหายใจกับเพื่อน

ประตูห้องด้านหน้าถูกปิดออกอีกครั้ง แต่คนที่เข้ามาไม่ใช่พนักงานหนุ่มน้อยคนนั้นแล้ว เป็นคนใหม่ที่เข้ามาสองคน รินรดาแอบมองสองหนุ่มที่เข้ามาก็เห็นจะจริงอย่างนังเพื่อนตัวดีของเธอว่า ที่นี่งานดีทุกคน

"คุณฟาติมา ใช่ไหมครับ"

"อ๋อ ค่ะ ใช่ค่ะ แล้ว..?" ฟาติมาอึกอักเอ่ยถาม รินรดาหันไปมองเพื่อนที่ดูจะเอ่ยเหมือนคำถามให้ชายหนุ่มสองคนนั้น

"ต้องขอโทษด้วยนะครับ พี่ซีไปรับแขกท่านอื่นแล้วครับ คุณมาช้าไป แต่พี่อาร์มคิวยังได้อยู่ครับ" พนักงานเอ่ยบอกเพื่อนเธอด้วยเสียงสุภาพ กิริยาก็นอบน้อม จนรินรดาเผลอมองอยู่เพลิน

"อ้าว ได้ไงคะ พี่มาถึงเวลาพอดีเลยนะ"

"ช้าไปจริงๆ ครับ ถ้ายังไง พี่เปลี่ยนคนได้ไหมครับ เดี๋ยวทางเรามีของขวัญปลอบใจให้ด้วยครับ หรือคุณพี่จะรอพี่ซีไหมครับ อีกสองชั่วโมง"

"ไม่เอา ไม่รอหรอก ได้น้ำสองน้ำสามจะไปฟินอะไร พี่ไม่ยอมหรอก ไปเรียกผู้จัดการมา" รินรดาแทบจะอ้าปากค้างกับคำพูดของเพื่อนในประโยคแรก

"เฮ้ย ใจเย็น ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก แกไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปรอที่นี่"

รินรดาเห็นเพื่อนของขึ้นก็รีบสะกิดบอกให้ใจเย็น เธอจึงเห็นพนักงานอีกคนออกจากห้องไป เพียงครู่เดียวก็มีพนักงานคนใหม่เข้ามาอีกหนึ่งคน คนนี้ดูจะมีอายุกว่าพวกหนุ่มๆ อยู่สักหน่อย น่าจะประมาณรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

"ผมขอโทษจริงๆ ครับคุณฟาติมา มีอะไรที่ผมพอจะชดเชยให้ได้บ้างไหมครับ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎแหละครับ เอาอย่างนี้ไหม ผมนัดคุณซีให้พรุ่งนี้เป็นคิวแรกเลย" ผู้จัดการเอ่ยบอกฟาติมา

"ไปเรียกกลับมาไม่ได้หรือคะ นี่ยังไม่ถึงห้านาทีเลย แล้วเราก็มาถึงตรงเวลา ย้ำค่ะว่าตรงเวลา" ฟาติมายังเสียงแข็งไม่ยอมท่าเดียว

ก๊อก ก๊อก !!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องแค่สองที คนตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกพับแขนไว้อย่างลวกๆ ที่ข้อศอก แม้จะแต่งตัวไม่ค่อยประณีตแบบอย่างพนักงาน แต่ก็สะอาดตาชวนมองคงจะเป็นเพราะใบหน้าหล่อเหลาถึงจะไม่คมเข้ม แต่คิ้วเข้มเรียวได้รูปนั้นก็ส่งให้สายตาดูดุอยู่ไม่น้อย เขาเพียงก้าวขาเข้ามาในห้องแค่ก้าวเดียวมือยังจับลูกบิดประตูไว้อย่างนั้น คงจะเพราะประตูที่ปิดไม่สนิท แล้วเสียงของฟาติมาที่เล็ดลอดออกไป

"มีอะไรหรือเปล่า" เสียงเข้มเอ่ยถาม

"เอ่อ พี่ซีไปรับแขกแล้วครับ คุณสองคนมาพอดีเวลาเกินไปครับ" เสียงหนุ่มคนที่ออกไปตามผู้จัดการเอ่ยตอบ

"ซี ไปรับใครเรียกกลับมาได้ไหม"

"คุณอรกัญญาครับ"

เสียงพนักงานเอ่ยตอบให้ชายหนุ่มที่ยังเพียงยื่นตัวเข้ามาในห้องแค่ขาเดียวนั้น แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินไปกระซิบกระซาบกับชายหนุ่มหน้าประตู

"ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจัดการเอง เอาเหล้ามาด้วย" เสียงเขาเอ่ยบอกพนักงาน ตอนนี้ทั้งห้องจึงเหลือเพียงแค่ผู้จัดการที่เข้ามา และก็เขา

"นั่งก่อนครับ" เสียงทุ้มเอ่ยเชิญให้สองสาวนั่งลงอีกครั้ง

"น่าจะมีอะไรผิดพลาดน่ะครับ คนไหนจองคุณซีเอาไว้ครับ" ฟาติมาชี้มาที่รินรดา

"เอางี้ เดี๋ยวคุณผู้หญิงคนนี้ ผมรับให้เอง ของคุณเป็นคุณอาร์มใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมตามให้ เซตนี้ถือว่าเป็นคำขอโทษจากทางร้านแล้วกันนะครับ" พอดีกับที่พนักงานยกเหล้าชุดใหญ่เข้ามา

ฟาติมา มองหน้าชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด เพราะเธอไม่เคยเห็นหน้าหนุ่มคนนี้สักทีตั้งแต่มา แล้วดูเขาพูดอะไรผู้จัดการก็ออกจะไว้เนื้อเชื่อใจอีกต่างหาก หรืออาจจะเป็นเบอร์ลับของที่นี่ แถมคำพูดที่เขาบอกจะรับเอง ผู้จัดการใหญ่ยังถึงกับหันหน้าไปมอง

"แกไปเถอะ ฉันรอที่นี่แหละ ฉันไม่ต้องก็ได้"

รินรดากระทุ้งแขนใส่เพื่อนเบาๆ พลางกระซิบกระซาบ แต่ดูก็จะไม่รอดพ้นสายตาชายหนุ่มไปได้ เขายังพินิจมองเธอด้วยความแปลกใจ ในสถานที่แห่งนี้เขาเจอผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ก็เพิ่งจะเจอคนที่มาเที่ยวบาร์โฮสต์แล้วแต่งตัวเป็นทางการออกจะมนุษย์ป้าเสียด้วยซ้ำ เพราะความอยากรู้ของเขาจึงยอมรับงานนี้แทน ซึ่งปกติเขาจะไม่รับลูกค้าเองเด็ดขาด แล้วลูกค้าน้อยคนนักที่จะได้เห็นหน้าเขา

พนักงานเสิร์ฟที่ยกเหล้ามาให้ชงเหล้าแจกสองสาว ฟาติมาเพิ่งดื่มไปแค่เพียงอึกเดียว หนุ่มโฮสต์ชื่ออาร์มของเธอก็มารับ ผู้จัดการจึงได้ออกไปพร้อมสองคนนั้น ในห้องใหญ่ตอนนี้จึงเหลือแค่เพียงเธอกับเขา รินรดาออกจะประหม่าเล็กน้อย แต่เธอก็พยายามสงบนิ่ง แก้วเหล้าในมือที่เธอถือไว้จึงถูกกระดกเข้าไปอึกใหญ่ คล้ายจะให้มันช่วยบรรเทาอาการตื่นเต้น

"เพิ่งมาครั้งแรกหรือครับ" ชายหนุ่มเอนตัวพิงโซฟาในท่าไขว่ห้างสบายๆ เอ่ยถาม

"ครั้งแรกค่ะ"

"หวังว่าจะไม่ใช่..ครั้งแรกด้วยนะครับ" น้ำเสียงเว้นช่วง เน้นย้ำบางคำ จนทำให้รินรดาเงยหน้าขมวดคิ้วมองเขา

"ไม่ใช่ค่ะ" เสียงหนักเอ่ยตอบแบบไม่พอใจนิดๆ

"อีกแก้วไหมครับ" ชายหนุ่มเอื้อมตัวมาเทเหล้าให้เธอ รินรดาก็กระดกไปเสียรวดเดียวหมด

"ไปเลยไหมครับ" รินรดายังไม่ทันเอ่ยตอบชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เขาก็ลุกมาแตะแขนเธอเบาๆ เป็นเชิงให้ลุกขึ้นตามเขาไป

เพราะการมาครั้งแรก รินรดาจึงไม่รู้ว่าทางที่เขาพาเดินไป เป็นคนละโซนกับที่แขกทุกคนจะไป