4

Chapter 4

กริชไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาบรรเลงเพลงรักอย่างเร่าร้อนรุนแรง มันดุดันยามผลักดันร่างแข็งแกร่งเข้าไปในซอกทางรัก ความเจ็บแปลบมาเยือนแต่ไม่ได้ทำให้เธอหนี กลับหยัดกายขึ้นไปหาเขาอย่างเร่าร้อน เขากดกระแทกลงมาหาซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดจนถึงรุ่งสาง

ใบข้าวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด เธอกะพริบตาปริบๆ นึกลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างแล้วหน้าแดง พอขยับก็ต้องซี้ดปากด้วยความเจ็บแปลบกลางลำตัวอย่างที่สุด

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงคนที่นอนอยู่เคียงข้างทำให้เธอหันไปมอง ใบหน้าแดงขึ้นสีเรื่อหนักกว่าเดิม

“พี่กริช” เรียกเขาด้วยน้ำเสียงตกใจ ดึงผ้าห่มมาคลุมกาย กริชเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เมื่อคืนเขากับเธอจัดหนักกันทั้งคืน

“พี่ขอโทษ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นความผิดพลาด” เธอบอกเขาเสียงเบาหวิว

“คงต้องจัดการกับยายตัวแสบ” กริชขยับแต่ยังไม่ลงจากเตียง มองร่างที่ขยับไปอีกฟากหนึ่งของเตียงด้วยสายตาอ่อนโยน

“คือพวกเราโดนวางยาแน่ๆ” เขาพยายามนึกคำพูดไม่ให้กระทบกระเทือนจิตใจเธอนัก

“ค่ะ” เธอรับคำ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยิ่งเธอไม่โวยวายไม่เรียกร้องก็ยิ่งทำให้กริชอยากรับผิดชอบ

“ถ้าแก้วท้องพี่จะรับผิดชอบนะครับ”

ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจชะมัด เขาอยากรับผิดชอบก็เมื่อเธอท้องเท่านั้น แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ เขาไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

กริชอยากตบกบาลตัวเองนัก เขาน่าจะพูดให้เธอรู้สึกดีกว่านี้ แต่กลัวเธอหาว่าเขาเผด็จการ รวบรัดอยากได้เธอมาครอบครองอีก เขาแฟร์ๆ ต้องดูก่อนว่าเธอยินยอมพร้อมใจไหม ถ้าเธอไม่ต้องการ เขาไปบีบบังคับเธอก็คงจะไม่ชอบ เรื่องรับผิดชอบก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่ดันหาคำพูดดีๆ ไม่ได้

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ข้าวคงไม่ท้องเพราะประจำเดือนเพิ่งหมดไปน่ะค่ะ” เธอตอบเสียงเบาหวิว กริชหรี่ตามองเพื่อนน้องสาว เขารู้สึกหงุดหงิดใจโดยไม่ทราบสาเหตุ อยากให้เธอพูดสักคำว่าอยากให้เขารับผิดชอบ เขาหยั่งเชิงเพราะกลัวเธอปฏิเสธนี่แหละ คนไม่เคยกล้าจีบตรงๆ อยากรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ถึงไม่ท้องก็เสียจิ้นให้พี่นะ” เขายังพูดต่อ เธอทำท่าเหมือนจะฟันเขาแล้วทิ้งเสียอย่างนั้น เธอเสียหายแทนที่จะเรียกร้อง กลับเฉยเสีย เขาเสียอีก กลับรู้สึกร้อนรนอยากจะรับผิดชอบเหลือเกิน

“ช่างเถอะค่ะ” ใบข้าวพูดแล้วเผลอกัดปากตัวเองเบาๆ อายแสนอายที่ต้องมาอยู่กับเขาในลักษณะนี้ กริชยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด ว่ากันตรงๆ เขาแอบมีใจให้เพื่อนของน้องสาวคนนี้มานานแล้ว เพราะไม่อยากรบกวนการเรียนของเธอ จึงไม่เคยเปิดเผยให้เธอได้รู้ แต่เขาก็แสดงออกเรื่อยมาว่าเขาชอบเธอ ใบข้าวไม่รู้หรือไงนะ เธอก็ทำเหมือนมีใจให้เขานี่นา

“แสดงว่าเป็นคนง่ายๆ ไม่ได้คิดอะไร มีเซ็กซ์กันแล้วก็เฉยๆ อย่างนั้นเหรอ” เขาถามเธอเสียงเข้มเหมือนโกรธ ใบข้าวค่อยๆ เหลือบสายตามอง ก่อนจะหลบวูบ

“ไม่ใช่นะคะ”

“แล้วยังไง” เขาถามอีก

“ก็มันเป็นอุบัติเหตุ ข้าวแค่ไม่อยากให้พี่กริชต้องมารับผิดชอบ ไม่อยากให้ลำบากใจน่ะค่ะ”

“รู้ได้ยังไงว่าลำบากใจ”

“ก็เอ่อ... ไม่ทราบสิคะ ข้าวคิดว่าพี่กริชคงไม่ชอบให้ใครทำแบบนี้”

“สรุปว่าคิดหรือไม่คิด” เขาขยับเข้าไปหา เธอหนีแต่เขาคว้าเอวบางเอาไว้ ร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนาแนบชิดเข้าหากัน ใบข้าวหน้าแดงก่ำ เธอดันแผ่นอกของเขาเอาไว้

“คิดอะไรคะ” เธอถามเสียงสั่นๆ

“คิดจะให้พี่รับผิดชอบไหม”

“ถ้าพี่กริชลำบากใจ”

“รู้ดีจริงนะว่าพี่ลำบากใจ”

“เอ่อ...” เธออึกๆ อักๆ เขาขยับใบหน้าเข้ามาหา

“เจ็บมากไหม” จู่ๆ เขาก็ถามคำถามที่ทำเอาเธอหน้าแดงซ่านลามไปถึงใบหู

“เอ่อ...” เธอเป็นโรคติดอ่างเพราะเขารุกหนักมาก เอาแต่หลบหน้าหลบตา ในขณะที่เขาลูบสะโพกของเธอเบาๆ ด้วยความรัญจวน

“ถามว่าเจ็บมากไหม”

“เจ็บค่ะ” เธอตอบออกไป หน้าแดงหนักกว่าเดิม เขาแนบชิดเข้ามาอีก ทำเอาเธอตัวสั่นระริก

“มากไหม” เขากระซิบถาม แทะเล็มริมฝีปากกับซอกคอหอมกรุ่น

“พี่กริชคะ คือว่าข้าวอยากอาบน้ำน่ะค่ะ” เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ดีนะ พี่ก็เหนียวตัว เดี๋ยวไปอาบน้ำกัน จะได้จัดการกับยายตัวแสบด้วย” เขาหมายถึงน้องสาวที่ทำให้เขาต้องได้เมียแบบกะทันหันแบบนี้ แต่ลึกๆ ก็นึกขอบใจยายตัวแสบอยู่เหมือนกัน

“ข้าวอยากไปอาบน้ำที่ห้องน่ะค่ะ” เธอก้มงุด จะให้เธอไปอาบน้ำกับเขาเหรอ ไม่เอาหรอก

“อาบที่นี่จะเป็นอะไรไหม” เขารั้งเธอเอาไว้ ไม่ยอมให้หนีไปไหนได้

“ไม่ดีกว่าค่ะ ว้าย!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาจับเธออุ้มขึ้น ใบข้าวอายแสนอายเพราะร่างกำลังเปลือยเปล่าอยู่ เขาก้มมองเรือนร่างบอบบาง ด้วยสายตาปรารถนา นั่นทำให้เธออยากจะหายตัวได้เสียจริงๆ ในเวลานี้

“พี่กริช” ใบข้าวร้องเมื่อเขาวางให้เธอยืนบนพื้นห้องน้ำ ใบหน้าและลำตัวแดงก่ำเพราะไม่มีอะไรปกปิดกายเลย

“จะไปไหน” เขาคว้าแขนเธอเอาไว้ เมื่อเธอทำท่าจะหนี ดันร่างเธอไปกับผนังห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำจากฝักบัวที่อยู่ด้านหลังของเธอ สายน้ำอุ่นที่กระทบผิวกายทำให้เธอครางเบาๆ เพราะรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

“ถึงไม่ท้องก็ต้องรับผิดชอบ ปกติพี่ไม่ยอมให้ใครเห็นขาอ่อนง่ายๆ หรอกนะ” เขาจับมือของเธอมาสัมผัสกับแก่นกายชาย ใบข้าวยิ่งฟังยิ่งหน้าแดงลามไปถึงใบหู ยิ่งมือเธอถูกบังคับให้รูดรัดแก่นกายของเขา นั่นยิ่งทำให้เธอเงอะงะทำอะไรไม่ถูก

กริชมองริมฝีปากน้อยไม่วางตา เขาเกลี่ยนิ้วโป้งกับปากน้อยของเธอด้วยความปรารถนา ก่อนจะบดจูบอย่างดื่มดูด มือหนาเลื่อนลูบไปตามผิวกาย ผุดผ่อง วกกลับมาตรงหว่างขา ทำเอาเธอสะดุ้งสุดตัว

“เจ็บเหรอ” เขาเอ่ยถามเสียงแหบพร่า เธอพยักหน้าเบาๆ จริงๆ ตกใจด้วยไม่คิดว่าเขาจะแทรกนิ้วเข้ามาบดบี้ขยี้กายสาวของเธอแบบนี้ คนพยักหน้าหน้าแดงก่ำ จะหนีก็หนีไม่พ้นเขาพันธนาการเธอเอาไว้ด้วยร่างที่แข็งแรงกว่า กักเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

“รีบอาบน้ำเถอะ” เขาเลื่อนมือออกห่าง จัดการถูสบู่ไปตามเนื้อตัวของเธอ ใบข้าวหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก ไม่คิดว่าจะต้องมาเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาแบบนี้ มือหนาของเขาลูบไล้ปอยขนอ่อนละมุนกลางกายของเธอเบาๆ เธอก้มมองแล้วตะครุบมือของเขาเอาไว้ ฟองสบู่กำลังแทรกซึมทำให้สัดส่วนนั้นนุ่มลื่นน่าลูบไล้ กว่าจะอาบน้ำเสร็จเล่นเอาใจหายใจคว่ำเหลือกำลัง

เธออยากหนีกลับห้อง แต่เขากักเอาไว้ไม่ให้ไปไหน อุ้มเธอกลับไปแต่งตัวที่ห้องไม่ให้ห่างกาย

“ออกไปก่อนสิคะพี่กริช”

“ออกไปไหนครับ” คนหน้ามึนแกล้งถาม ปักหลักอยู่ในห้องของเพื่อนน้องสาวไม่ยอมไปไหน

“ก็ข้าวจะแต่งตัว” เธอบอกเขาอย่างอายๆ

“ก็แต่งไปสิครับ” เขาตอบหน้าตาย ยิ้มให้เธอเล็กน้อย ใบข้าวรีบคว้าเสื้อผ้าเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร พอออกมาก็เห็นว่าเขานั่งรออยู่บนขอบเตียงไม่ยอมไปไหน

“เดินไหวไหม” เขาลุกเดินมาหา ประคองเธอเอาไว้เมื่อเห็นท่าทีเดินติดๆ ขัดๆ ของเธอ

“ไหวค่ะ”

“ถ้าปวดมากๆ ต้องกินยานะ” เขาบอกเสียงนุ่มอย่างห่วงใย เหลือบมองเธอเล็กน้อย ใบข้าวอึกอักหน้าแดง รีบส่ายหน้า

“ไหวค่ะ ว้าย!” เธอร้องเพราะโดนอุ้ม เขาอุ้มเธอขึ้นเร็วมาก ไม่ทันให้ได้ตั้งตัว สิ่งที่ทำได้คือต้องรีบเกาะกอดลำคอแกร่งของเขาเอาไว้

“ให้พี่อุ้มดีกว่า เห็นท่าเดินแล้วท่าจะไม่ไหว” เขาจัดการอุ้มเธอลงมาด้านล่าง ที่โต๊ะอาหารไม่มีใครแม้แต่น้องสาว พอเขาวางร่างน้อยลง ป้าสมรก็ออกมาจากห้องครัวพอดี

“ป้าเห็นยายแก้วไหมครับ” เขาเอ่ยถามถึงน้องสาวกับแม่บ้านวัยกลางคน