ตอนที่ 3 ภาระทางบ้าน

แพทตี้ไม่ได้จบการนั่งดื่มกับหนุ่มเกาหลีเพียงแค่นั้น เพราะคืนนั้นทั้งคืนเธอต้องวนเวียนอยู่กับลูกค้าอีกหลายโต๊ะที่เลี้ยงดื่มเพราะพวกเขาอยากพูดคุยกับเธอ ถึงแม้ดงชิกจะพยายามขอบาร์ฟายเธอให้ออกไปพักขา แต่ทว่าสาวสวยดาวอะโกโก้ก็ไม่ยอมเพราะเธอเอาแต่บอกเขาว่ากลัวเขาจะเสียเปรียบ เพราะเสียเงินพาเธอออกไปแต่ไม่ได้มีอะไรกัน เอาตรงๆ ดงชิกไม่เคยเจอผู้หญิงแบบเธอมาก่อนเลยตั้งแต่เริ่มเที่ยวอะโกโก้ที่พัทยามานานถึงห้าปี เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาอยากจะดูแลและห่วงใย

“มองน้องมันขนาดนี้สนใจจริงๆ หรือเปล่าคะคุณดงชิก” มาม่าซังเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาหาระหว่างที่ดงชิกนั่งรอหญิงสาวให้กลับมานั่งกับตนอีกครั้ง

“สนใจก็สนใจอยู่นะครับ แต่ดูแพทตี้จะไม่สนใจใครเลยนอกจากหาเงิน” หนุ่มเกาหลีตอบตามตรงก่อนที่จะตัดพ้อคนร่างเล็กที่เอาแต่สนใจหาดื่ม ทั้งๆ ที่เขาอุตส่าห์จะพาเธอออกไปพักผ่อนแต่เธอก็เลือกที่จะปฏิเสธ

“ถ้าน้องมันไม่เดือดร้อน น้องมันไม่ออกไปกับแขกหรอกค่ะ ช่วงนั้นคุณแดนเนียลคนอเมริกาเข้ามาได้จังหวะพอดี แพทตี้เลยยอมออกไปค้างด้วย”

มาม่าซังบอกพร้อมทั้งเล่าถึงเหตุผลของการออกไปกับแขกครั้งแรกของสาวสวยดาวอะโกโก้ให้เขาฟัง ดงชิกรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อยที่เขาบินมาถึงไทยและเจอเธอช้าไป ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็ยินดีที่จะเป็นทางออกให้เธอเอง

ระหว่างนั้นแพทตี้ที่เริ่มจะกริ่มๆ ก็เดินกลับมานั่งข้างๆ เขา ดงชิกไม่ลืมเลี้ยงดื่มมาม่าซังเช่นกันที่ให้ข้อมูลของเธอกับเขา ดงชิกสำรวจร่างบางด้วยความพอใจ เขาจะโชคดีได้เชยชมร่างกายนี้ของเธอบ้างไหมหนอ

“แพทตี้ ถ้าคุณเดือดร้อนอีกครั้ง ให้คนนั้นเป็นผมได้ไหม” เสียงทุ้มของดงชิกกระซิบบอกสาวสวยที่เริ่มจะเอนกายพิงกับโซฟาตัวที่เขานั่ง

“หืม...คุณว่าอะไรนะคะ” แพทตี้ได้ยินไม่ถนัดจึงเอ่ยถามเขาอีกทีเพื่อความแน่ใจ

“ผมบอกว่าถ้าคุณเดือดร้อน ต้องการหาเงินส่งกลับบ้านอีกครั้ง ขอให้ผู้ชายคนนั้นที่คุณจะยอมไปด้วยเป็นผมได้ไหม” เขากระซิบบอกเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม หญิงสาวที่เริ่มมึนเมาส่งยิ้มหวานให้แต่ทว่าไม่ได้ตกปากรับคำอะไร

ค่ำคืนแห่งการรวยดื่มของสาวสวยดาวอะโกโก้ผ่านไปพร้อมกับร่างบางที่ต้องมีเพื่อนมาช่วยพยุงถึงสองคน หนึ่งในสองคนนี้อิจฉาแพทตี้อยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหากับเจ้าของอะโกโก้และบรรดามาม่าซังที่ชื่นชอบและชื่นชมในตัวสาวสวยที่เป็นถึงดาวอะโกโก้และเป็นตัวเรียกลูกค้าและหาดื่มได้เยอะที่สุดของร้าน ยกเว้นเรื่องการบาร์ฟายเท่านั้นที่หญิงสาวเพิ่งจะรับไปเพียงแค่หนึ่งครั้งในระยะเวลาสองเดือนที่เธอมาทำงาน

“ทีหลังขอเป็นพวกน้ำส้มบางก็ได้นะแพทตี้ ดูสิต้องหิ้วปีกหลายวันติดแล้วนะ”

แอมมี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าให้เพื่อนสาวอย่างระอา แอมมี่นั้นไม่เคยอิจฉาริษยาใครเลยเพราะรู้ดีว่าเหตุผลของการที่ทุกคนมาทำงานที่นี่คือเงิน ความสงบสุขในการทำงานคือการมีเพื่อนที่คอยดูแลกันได้ และดูเหมือนแพทตี้จะเป็นคนคนนั้น ในขณะที่เธอเมาแพทตี้เองก็ดูแลเธอเช่นกัน

“เพื่อนเธอ เธอก็ดูแลเองแล้วกัน ฉันไปก่อนล่ะ คืนนี้ฉันได้ดื่มน้อยต้องไปหาจับแขกตามคลับต่อ” โรสเอ่ยออกมาหลังจากที่ช่วยประคองแพทตี้เข้ามาในห้องพักแล้ว

“ไปเถอะ เดี๋ยวเราดูแลแพทตี้เอง”

แอมมี่บอกก่อนที่จะหันไปสนใจแพทตี้ต่อโดยไม่สนใจโรสอีก เพราะเธอรู้จักนิสัยของโรสดีว่าเป็นอย่างไร ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากคบโรส แต่โรสก็ยังพยายามที่อยากจะคบเธอ หลังจากโรสเดินจากไปแอมมี่ก็จัดการพาแพทตี้เข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่จะพยายามปลุกเพื่อนให้ตื่นขึ้นมา

“แพทตี้... อาบน้ำสระผมหน่อยนะ จะได้หายเมา” เสียงหวานบอกเพื่อนพร้อมทั้งเขย่าร่างงามไปด้วย

“อืม...แอมมี่หรอ ขอบใจนะที่หิ้วเรากลับมาด้วย เอิ้ก.....”

เสียงของคนเมาเอ่ยถามพร้อมทั้งปรือตามอง พอเห็นว่าเป็นใครจึงเอ่ยคำขอบคุณพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้ แอมมี่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ให้กับคนเมา ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อให้แพทตี้ได้อาบน้ำสระผมด้วยตนเอง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวจึงรู้สึกว่าตนเองเริ่มที่จะหายเมา จึงสามารถแต่งตัวและออกไปจากห้องน้ำได้เอง ร่างบางล้มตัวลงนอนทันที แอมมี่เดินเข้าไปดูภายในห้องน้ำก็พบว่าชุดที่เพื่อนสวมใส่กลับมาจากทำงานนั้นกองอยู่ที่พื้นในสภาพเปียกโชก เธอจึงลงมือซักให้อย่างไม่นึกรังเกียจ ด้วยความเป็นคนพูดน้อยและไม่ค่อยนินทาใคร จึงทำให้เธอและแพทตี้อยู่ด้วยกันได้อย่างสบายใจ

เช้าวันใหม่แพทตี้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะ มือเรียวเล็กกุมศีรษะเอาไว้ ก่อนที่จะพยายามทรงตัวให้ลุกขึ้นด้วยความเงียบเพียงเพราะเธอไม่อยากจะรบกวนเพื่อนร่วมห้องที่เธอคาดว่าน่าจะเป็นคนพาเธอกลับห้องมาเมื่อคืน แถมยังน่าจะพาเธอเข้าไปในห้องน้ำอีกด้วย ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มบางๆ ออกมา อย่างน้อยในสังคมใส่หน้ากากแบบนี้เธอก็ยังโชคดีที่ได้เจอมิตรแท้

กริ๊ง.....กริ๊ง....กริ๊ง.... เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนราคาไม่แพงนักของแพทตี้ดังขึ้น หญิงสาวจึงรีบสาวเท้าไปหยิบมาปิดเสียง พอมองรายชื่อผู้โทรเข้าหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา ที่บ้านคงมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆ เบอร์ของมารดาจึงโทรมาหาเธอเช้าขนาดนี้ หญิงสาวเดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียงห้องเช่าก่อนที่มือบางจะกดรับสาย

“ฮัลโหล.... แม่ หนูเพิ่งตื่น เมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย” เสียงหวานส่งไปตามสาย

“แพร... ตอนนี้หนูพอจะมีเงินสักสามหมื่นไหมลูก พอดีหนี้ธนาคารที่พ่อไปกู้มาสมัยหนูยังเรียนมอต้นอยู่มันส่งใบมาทวงให้จ่ายดอกรายปี” นางบังอรผู้เป็นมารดาของแพรวาหรือแพทตี้บอกบุตรสาวด้วยความเกรงใจ

“สามหมื่นเลยหรอแม่ สามหมื่นมันเยอะมากเลยนะ”

เธอมีเงินเก็บก็จริงแต่มันก็ยังคงไม่ถึงสามหมื่น เพราะเธอต้องใช้หนี้บัตรเครดิตสมัยที่ยังทำงานตามห้างสรรพสินค้าแล้วกู้มาเพื่อหมุนเวียนเป็นค่าใช้จ่าย ไหนจะค่าเช่าห้องที่ราคาแพงพอสมควรเพราะมันสะดวกและปลอดภัย ถึงแม้จะหารครึ่งกับเพื่อนแต่ในหนึ่งเดือนเธอก็ต้องจ่ายถึงสามสี่พันอยู่ดี

“ช่วยพ่อเค้าหน่อยนะลูก เงินที่เอามาตอนนั้นก็เอามาให้แม่นี่แหละไปรักษาตัว”

น้ำตาของแพรวาไหลลงมาอาบแก้มนวล มารดาป่วยตั้งแต่ที่คลอดเธอออกมา จากผู้หญิงที่เคยแข็งแรงทำงานหนักได้สบายๆ พอมีลูกก็กลับกลายเป็นตรงกันข้าม ร่างกายของมารดาอ่อนแอลงหลังจากคลอดเธอ และถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นท่านก็ยังคงไปช่วยบิดาของเธอทำไร่ ปลูกพริก ปลูกหอม

“แม่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวหนูโอนไปให้ แต่ขอเวลาอีกสองวันได้ไหม” เสียงหวานสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้ ก่อนที่จะบอกมารดาออกไป

“ขอบใจนะลูก อยู่ที่นั่นก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ แม่คิดถึงหนูนะ”

คำพูดของมารดายิ่งทำให้เธอน้ำตาไหลออกมา แต่ก่อนที่เธอจะร้องไห้ฟูมฟายเพราะความคิดถึงหญิงสาวก็ตัดสินใจวางสาย พอวางสายได้แพรวาหรือแพทตี้ก็ปล่อยโฮออกมาทันที เป็นเพราะมีเธอมารดาของเธอจึงเจ็บป่วย ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดเธอก็จะต้องดูแลบิดามารดาให้ดีที่สุด อีกไม่นานเธอจะให้พวกท่านได้สุขสบาย ได้พักผ่อนในบั้นปลายชีวิตแบบไม่ต้องทำงานหนักอีกต่อไป

ตกเย็นสาวสวยดาวอะโกโก้ก็แจ้งกับมาม่าซังทันทีว่าเธออยากจะรับออฟเพราะทางบ้านมีเหตุต้องใช้เงินด่วนและชายหนุ่มผู้โชคดีคนนั้นคงจะไม่พ้นดงชิก หนุ่มเกาหลีที่มาคอยเลี้ยงดื่มเธอเกือบทั้งสัปดาห์ เมื่อเขารู้ว่าเธอยอมออกไปกับเขาก็รู้สึกตื่นเต้นและดีใจ เพราะนี่มันเป็นเพียงครั้งที่สองของเธอและเขาก็ได้สิทธิ์นั้น

“คืนนี้ผมเดี๋ยวผมเลี้ยงดื่มทุกคนในอะโกโก้นี้คนละดื่ม”

น้ำเสียงดีใจของชายหนุ่มที่มาม่าซังเข้ามาพูดคุยตกลงราคาด้วย เขาไม่เกี่ยงเลยถึงแม้ว่าค้างคืนจะราคาถึงห้าพันและต้องจ่ายให้กับทางอะโกโก้ถึงสองพันห้า หนุ่มเกาหลีที่มีธุรกิจส่วนตัวแบบเขาจ่ายได้สบาย มาม่าซังพอได้ยินแบบนั้นก็เดินไปสั่นระฆังเพื่อเป็นการบอกพนักงานในร้านว่ามีลูกค้าเลี้ยงดื่มทุกคน เสียงโห่ร้อง และคำขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษดังไปรอบๆ กายของดงชิก เขาทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้สาวๆ เท่านั้น

แพรวาหรือแพทตี้ถอนลมหายใจออกมาหนักๆ ถึงจะไปกับเขาแล้วได้ห้าพัน แต่เธอก็ยังต้องหาลูกค้าที่จ่ายเงินหนักๆ แบบคราวแดนเนียลอยู่ดี ร่างงามในส้นสูงและชุดบิกินีสีแดงอวดหุ่นสวยสุดเซ็กซี่ วาดลวดลายโยกย้ายไปมาตามจังหวะเสียงเพลง สายตาหนุ่มๆ นักเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติต่างมองมาที่เธออย่างสนใจและมีหลายคนที่อยากจะเลี้ยงดื่มเธอ แต่มาม่าซังแจ้งว่าจบรอบนี้เธอกำลังจะออกไปกับลูกค้าที่ริงกะเบลทำให้ลูกค้าหนุ่มๆ อดที่จะเสียดายเธอไม่ได้ เพราะนอกจากหน้าตาของหญิงสาวจะสะสวยแล้ว หุ่นของเธอก็ช่างเย้ายวนชวนกระแทกเป็นที่สุด

ดงชิกส่งยิ้มให้กับหญิงสาวที่ใส่ชุดเดรสสีดำสะพายกระเป๋าเดินเข้ามาหาเขา มือหนาแบออกเธอจึงวางมือบางลงบนมือของเขาอย่างรู้กัน สองหนุ่มสาวกอบกุมมือกันเดินออกจากอะโกโก้ไปตามด้วยสายตาอิจฉาของหนุ่มๆ ที่เทียวมาเลี้ยงดื่มเธอและสาวๆ ในอะโกโก้ก็อดที่จะอิจฉาแพทตี้ไม่ได้ที่เพิ่งจะยอมออกลูกค้าไม่ทันไรก็เจอแต่ลูกค้าหน้าตาดีแถมกระเป๋าหนักๆ ทั้งนั้น

“ไปหาอะไรทานก่อนนะแพทตี้”

เสียงของดงชิกทำให้เธอหันมามองหน้าเขา ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์เกาหลีส่งยิ้มมาให้ ถ้าเธอเป็นแฟนเขาคงจะดีกว่าเป็นผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อมาแบบนี้ แม้ลึกๆ ภายในใจจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ใบหน้าสวยก็ฉีกยิ้มให้กับเขา เพราะภาระหน้าที่ของความเป็นลูก เธอย่อมทำทุกอย่างได้เพื่อให้คนข้างหลังไม่ลำบาก เธอรู้ดีว่าบิดามารดาเหน็ดเหนื่อยและลำบากกันมามากขนาดไหน เธอเป็นลูกเมื่อยังมีเรี่ยวแรงก็ต้องดูแลท่านให้สุขสบายให้ได้สักวันหนึ่ง สองหนุ่มสาวต่างวัยเดินจูงมือกันไปทานอาหารร้านข้างทางร้านหนึ่งที่ดูสะอาดสะอ้านและดงชิกก็คอยบริการเธอเป็นอย่างดีจนเธอเองก็รู้สึกเกรงใจ

*ริงกะเบล คือ การสั่นระฆังเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าลูกค้าต้องการเลี้ยงดื่มสาวๆทั้งร้านบางครั้งอาจจะรวมไปถึงมาม่าซังพนักงานเสิร์ฟ และการ์ดของร้านด้วย แล้วแต่ความต้องการของลูกค้าว่าจะเลี้ยงทุกคนในร้านไหมแต่ส่วนมากจะได้แค่สาวๆเท่านั้น