ตอนที่ 3 คืนนั้นไม่มีวันลืม(3/5)

โรมันถามผู้เป็นน้องชายออกไปเพราะโรงพยาบาลของเขามีชื่อเสียงและเป็นโรงพยาบาลเอกชน แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายต่างๆย่อมมากตามการรักษาที่ดีอยู่แล้ว 

" จะเป็นไปได้ไหมครับพี่โรม ถ้าเราจะรับเคสนี้เอาไว้ อาจจะไม่ฟรีแต่ให้พยาบาลคนนี้ค่อยๆผ่อนจ่ายกับทางโรงพยาบาลของเราได้ไหมครับ ผมขอเป็นกรณีพิเศษ อย่างน้อยเธอก็ยังทำงานที่นี่ " 

รันกำลังขอร้องพี่ชายตัวเองเพราะเขารู้สึกถูกชะตากับพยาบาลสาวคนนี้ ถึงแม้ว่ายังไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่เขาก็เห็นประวัติของเธอแล้วและวันนี้เขาก็จะเข้าไปในแผนก จะเจอหน้าเธอครั้งแรกด้วย เขารู้สึกเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวไม่ได้คิดเป็นอื่นเลย แล้วจากประวัติการเรียนดีของเธอก็ทำให้เขาตัดสินใจได้ไม่ยากที่อยากจะช่วยเหลือเธอ 

" ทางโรงพยาบาลของเราไม่มีนโยบายรักษาฟรีให้กับคนไข้หรอกนะ ถ้าแกอยากช่วยจริงๆก็ให้พยาบาลคนนั้นทำเรื่องเสนอมาแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะอ่านแล้วเซ็นต์อนุมัติอีกที " 

โรมันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งที่เขาเป็นคนเด็ดขาดและไม่เคยให้คนไข้คนไหนรักษาฟรีมาก่อน เนื่องด้วยโรงพยาบาลของเขาในแต่ละปีมีกำไรมากก็จริง แต่เขาก็ยังไม่เคยช่วยเหลือคนไข้คนไหนฟรีๆทั้งนั้น แต่เมื่อเห็นว่าผู้เป็นน้องชายเห็นสมควรเขาจึงไม่ขัดเพราะยังไงซะก็ไม่ได้รักษาฟรีเพียงแค่ย่นระยะเวลาการจ่ายค่ารักษาไปเท่านั้น 

" ขอบคุณมากนะครับพี่โรม ถ้าพยาบาลคนนั้นรู้เรื่องเธอคงจะดีใจมากไม่น้อย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีจะไปตรวจที่แผนกโรคหัวใจ จะได้ไปบอกพยาบาลสาวคนนั้นด้วย เธอทำงานอยู่ที่แผนกผมครับ " 

" อืม แล้วพยาบาลคนนั้นชื่ออะไรล่ะ " 

" เนตรดาว พริ้งอมร ครับ " 

หลังจากที่เอ่ยถามชื่อกับน้องชายเสร็จแล้วโรมันก็เดินขึ้นไปยังชั้นของผู้บริหารที่อยู่บนสุดของโรงพยาบาลแห่งนี้ เขาเป็นทั้งผู้บริหารและเจ้าของโรงแรมดังในเมืองนี้ เวลาวันๆหนึ่งของเขาจนแทบไม่มีเหลือ และน้องชายของเขาเขาจะให้ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารของโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่น้องชายของเขาก็ยังปฏิเสธและให้เหตุผลว่าอยากทำงานเป็นคุณหมอให้นานที่สุดมากกว่าและเขาก็อนุญาต เพราะสุดท้ายแล้วน้องชายของเขาก็ต้องขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารของโรงพยาบาลนี้อยู่ดีส่วนเขาก็จะได้ไปจัดการงานโรงแรม ซึ่งเป็นอีกงานที่หนักหน่วงเอาการสำหรับเขา 

เนตรดาว 

หลังจากที่ร่างบางออกมาจากโรงแรมแห่งนั้นได้ เธอก็รีบบินตรงกลับบ้านของเธอในทันที บ้านหลังเล็กๆที่เธออาศัยอยู่กับผู้เป็นมารดาเพียงแค่สองคน แต่ตอนนี้มารดาของเธอนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาหลายเดือนแล้วเนื่องจากว่าแม่ของเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ จึงต้องอยู่ในการดูแลของคุณหมอตลอดเวลา 

" ยัยเนตรดาวเอ๊ย! แกทำอะไรลงไปเนี่ย! " 

เนตรดาวสาวน้อยร่างบางเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เธอก็เริ่มจับต้นชนปลายถูก เมื่อคืนเธอออกมาจากผับแล้วไปส่งยัยพายที่โรงแรมแห่งนั้น หลังจากนั้นเธอเมามากเลยนั่งรออยู่ที่หน้าล็อบบี้ให้ตัวเองส่างเมาอีกนิดแล้วค่อยกลับบ้าน แต่หลังจากที่นั่งรอไปได้สักพักเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินชนกับใครก็ไม่รู้แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยรู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาแล้วอยู่กับผู้ชายคนนั้นเสียแล้ว 

" ฉันอยากจะจับหัวตัวเองเขกผนังบ้านสักสิบรอบ เสียตัวให้ผู้ชายที่ไม่รู้จัก แถมเมื่อคืนเขายังไม่ป้องกันอีกด้วย แกโคตรซวยที่สุดเลยเนตรดาว "

ร่างบางพึมพำกับตัวเองเพราะหลังจากที่เธอลุกขึ้นมา ก็พบกับคราบน้ำรักที่ไหลลงไปตามหว่างขาของเธอ ก่อนที่เธอจะเข้าห้องน้ำไปจัดการกับตัวเองในโรงแรมนั้น เธอหนีออกมาได้เธอก็รีบแวะร้านขายยาก่อนที่จะเข้าบ้านมา จากนั้นก็รีบกินยาคุมฉุกเฉินเพื่อป้องกันเอาไว้อย่างดีแต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่าเธอจะติดโรคจากผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า 

" เฮ้อ!!! ยังไงก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ยัยเนตรต่อจากนี้ไปแกห้ามเมาปลิ้นแบบนี้อีกเด็ดขาด " 

หลังจากที่โทษตัวเองอยู่สักพักใหญ่ เนตรดาวก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเข้าเวรดึกทันทีเพราะวันนี้เธอมีเข้าเวรดึกและเป็นวันทำงานวันแรกของเธอ เธอรีบสลัดความเครียดทุกอย่างออกจากหัวสมองแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับซื้อกับข้าวมากมายเพื่อเอาไปฝากแม่ของตัวเองก่อนที่จะเข้างาน 

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเนตรดาวก็แวะเข้าไปหาแม่ตัวเองที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยทันที 

" แม่คะ วันนี้หนูซื้อของกินมาเพียบเลยค่ะ " 

เนตรดาวเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้นอนอยู่ที่เตียง พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานๆมาให้กับลูกสาว

" ไม่เห็นต้องซื้อมาเยอะแยะเลยลูก เปลืองตังค์เปล่าๆหนูเก็บตังค์ไว้ใช้บ้างนะ เอามาลงกับแม่หมด แม่รู้สึกไม่ดีเลยกลัวเป็นภาระให้กับลูก " 

ปัทมาผู้เป็นแม่เอ่ยตัดพ้อให้กับลูกได้ฟัง เธอรู้สึกผิดมาโดยตลอดที่เธอเป็นภาระให้กับลูก เธอล้มป่วยอาการหนักในวันที่ลูกสาวของเธอเรียนจบพอดีและเธอก็มารักษาตัวที่นี่พร้อมกับลูกสาวของเธอได้มาทำงานที่นี่เป็นวันแรก ตลอดระยะเวลาที่เธอรักษาตัวที่นี่ลูกสาวของเธอมาหาเธอทุกวันพร้อมกับเดินออกไปหางานด้วย แล้วก็เป็นข่าวดีที่โรงพยาบาลแห่งนี้รับพยาบาลจบใหม่อย่างลูกสาวเธอเอาไว้ด้วย 

" แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หลังจากนี้เนตรจะดูแลแม่เอง เนตรได้งานทำแล้วนะคะ โรงพยาบาลที่นี่เขาก็ให้เงินเดือนตั้งหลายบาทรับรองค่ะว่าเราจะไม่ลำบากอีกแล้วนะ แม่แค่ตั้งใจรักษาตัวเองให้ดีแล้วกลับมาเป็นร่มโพธิ์ร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับเนตรอีกครั้งก็พอแล้วค่ะ " 

ร่างบางของเนตรดาวโผเข้ากอดมารดาของตัวเอง พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลเพราะความที่เธอต้องแบกรับภาระคนเดียวตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่แม่ของเธอเข้ามารักษาตัวอยู่ที่นี่ ซึ่งใช้เงินเป็นจำนวนมาก เงินเก็บที่เธอและแม่พยายามเก็บออมกันมา เธอก็เอามาใช้ในการรักษาแม่ของเธอจนแทบจะหมดแล้ว โรคหัวใจที่แม่ของเธอเป็นการรักษาต่อครั้งก็ทำให้ต้องใช้เงินจำนวนมาก หลังจากที่เธอกอดกับแม่อยู่สักพักคุณหมอก็เข้ามาตรวจอาการของแม่ 

" สวัสดีครับคุณปัทมา หมอชื่อโรเบิร์ตนะครับ เป็นเจ้าของไข้ของคุณปัทมานะครับ "