ตอนที่ 1 คืนนั้นไม่มีวันลืม(1/5)

" อื้อ...เช้าแล้วหรอเนี่ย ปวดหัวชะมัดเลย " 

ร่างเล็กยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นมากุมขมับไว้ ตอนนี้เธอกำลังมีอาการแฮงค์หลังจากที่เมื่อคืนปาร์ตี้อย่างหนักกับเพื่อนสาวทั้งสองคนและอีกหนุ่มหนุ่ม ซึ่งเป็นเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนพวกเธอพากันดื่มฉลองอย่างหนักเพราะเพิ่งได้รับข่าวดีว่าได้งานใหม่พร้อมกันทั้งสี่คน แล้วที่สำคัญยังเป็นแผนกเดียวกันและโรงพยาบาลเดียวกันอีกต่างหาก หลังจากที่ดื่มกันหนักมากแต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน รวมทั้งตัวเธอเนตรดาว พริ้งอมร เธอคิดว่าเธอขึ้นรถแท็กซี่เพื่อที่จะกลับบ้านมาแล้ว แต่เมื่อเธอมองไปรอบๆภายในบริเวณรอบห้องตอนนี้กลับพบกับห้องสีขาวรายรอบไปด้วยการประดับตกแต่งที่แสนหรูหรา เธอรู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ห้องของเธออย่างแน่นอน เธอรีบปรับโฟกัสสายตาแล้วมองไปรอบๆห้องสายตากลมโตก็ปะทะเข้ากับร่างหนาของใครบางคนที่เธอไม่เคยรู้จัก ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆเธอเรียบร้อยแล้ว 

" เฮ้ย!!! ใครวะเนี่ย!! เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมฉันถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้ แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน " 

ร่างบางกำลังตั้งคำถามกับตัวเองด้วยความตกใจ พร้อมกันนั้นเธอรีบตั้งสติแล้วมองหาเสื้อผ้าที่กำลังกระจัดกระจายอยู่รอบๆห้อง แล้วรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนนั้นก่อนที่ผู้ชายคนนี้จะตื่นเมื่อเธอลุกขึ้นมาแล้วก้าวได้เพียงก้าวเดียวลงมาจากเตียงก็ทำให้เธอล้มพับลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด 

" โอ้ย!! อุบ... " 

ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ เนื่องจากกลัวว่าเสียงของเธอจะทำให้ชายตรงหน้านี้ตื่นขึ้นมา เธอรีบรวบรวมกำลังแล้วกัดฟันลุกขึ้น หลังจากนั้นก็รีบเข้าไปในห้องน้ำแล้วแต่งตัวออกมาด้วยชุดที่เธอใส่ไปปาร์ตี้เมื่อคืน ชุดสายเดี่ยวสีดำเดรสสั้นแสนเซ็กซี่ของเธอ หลังจากนั้นก็เดินเบาๆออกมานอกห้องแล้วรีบเก็บกระเป๋าที่หล่นอยู่ตรงปลายเตียงข้าวของกระจัดกระจาย เธอรีบเก็บเฉพาะของที่จำเป็นโดยที่ไม่รู้ว่าเก็บไปหมดหรือเปล่า แล้วรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่ผู้ชายคนนี้จะตื่นเธอจำหน้าของเขาได้เป็นอย่างดี แต่เธอไม่รู้จักเขาและหวังว่าต่อจากนี้จะไม่ต้องเจอกันอีก 

โรมัน 

ร่างหนาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาบ่ายโมงของวันพร้อมกับมือหนาควานหาร่างบางของใครบางคนที่เขานอนกอดเอาไว้ตลอดทั้งคืน แต่เมื่อกวาดมือหนาไปก็พบแต่ความว่างเปล่า เขาจึงลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆก็ไม่เห็นสาวสวยคนนั้นเสียแล้ว 

" หายไปไหนของเขานะ เมื่อคืนบอกให้รอก่อนอย่าเพิ่งกลับก่อนไม่ฟังกันบ้างหรือไง " 

โรมันพูดออกมาติดหงุดหงิดเพราะผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเขาล้วนแล้วแต่อยากเป็นเจ้าของตัวเขาทั้งนั้น แต่กับหญิงสาวที่เขาวันไนท์สแตนด์ด้วยเมื่อคืน เขาไม่ได้ตั้งใจจะวันไนท์สแตนด์กับเธอแต่เพราะเหตุการณ์พาไป จึงทำให้เขาอดใจไม่ไหว แล้วสาวเจ้าก็ยินยอมพร้อมใจกับเขาด้วย ก่อนหลับไปในตอนเช้าเขากระซิบข้างหูเธอให้เธอรอเขาก่อน แต่พอเขาตื่นขึ้นมาเธอกลับไม่รอเขาเสียแล้ว ร่างสูงคิดว่าผู้หญิงที่นอนกับเขาเมื่อคืนคือคนที่บอดี้การ์ดหามาให้ จึงไม่ได้เดือดร้อนอะไรเพราะเขาคิดว่าหลังจากนี้จะให้บอดี้การ์ดเรียกตัวเธอมาอีกครั้งหนึ่ง 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

" เข้ามา " 

ร่างสูงอนุญาตให้บอดี้การ์ดที่เคาะประตูอยู่หน้าห้องได้เข้ามาหาตนที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนหัวเตียง พร้อมกับคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันทำให้เขายิ้มออกมาได้โดยไม่รู้ตัว โดยที่ตัวเขาเองก็แปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อยเพราะปกติเขานอนกับผู้หญิงคนไหนมากสุดก็แค่สองครั้ง แล้วเขาก็ไม่เคยคิดถึงใบหน้าของเจ้าหล่อนหลังจากนั้นอีกเลย แตกต่างกับเธอคนนี้ที่ทำให้เขาตราตรึงเพราะเมื่อคืนเขารู้สึกได้ทันทีว่าเขาเป็นคนแรกของเธอ พร้อมกับหลงไหลในร่างกายของเธอจนถึงขั้นไม่ป้องกัน 

" นายครับเวลาบ่ายสามโมงจะถึงเวลาประชุมที่โรงพยาบาลแล้วครับ หุ้นส่วนทั้งหมดตอนนี้มากันครบแล้ว เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งชั่วโมง " 

แดนนี่บอดี้การ์ดมือขวาของเขาพร้อมกับพ่วงตำแหน่งเลขาประจำตัว ได้เอ่ยบอกกับเขาเพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าวันนี้เขามีธุระสำคัญอะไรบ้างที่จะต้องทำ 

" อืม เดี๋ยวไม่เกินครึ่งชั่วโมงกูออกไป วันนี้ตอนเย็นเรียกผู้หญิงคนเมื่อคืนมาเหมือนเดิมนะกูต้องการคนเดิม " 

ร่างสูงเอ่ยบอกกับลูกน้องของตัวเองเพราะเขายังรู้สึกไม่อิ่มหนำสำราญกับเธอมากพอ และยังอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น เมื่อคืนเขาลืมถามแม้กระทั่งชื่อของเธอ 

" เอ่อ...นายครับ คือผู้หญิงคนเมื่อคืนไม่ใช่คนที่พวกผมหามาให้ครับ " 

แดนนี่สารภาพผิดกับผู้เป็นนายไป เพราะเมื่อคืนหลังจากที่เขาพาหญิงสาวที่จะต้องมารับใช้เจ้านายของเขา เมื่อมาถึงยังคอนโดสุดหรูเขาก็ได้ยินเสียงจากข้างในแล้วนึกว่าผู้เป็นนายพาผู้หญิงเข้ามา จึงให้สาวสวยคนนั้นกลับไป 

" หมายความว่ายังไง ผู้หญิงคนที่รออยู่ข้างล่างแล้วเดินเข้ามาหาฉันคนนั้นไม่ใช่คนที่แกหามาหรือไงแดนนี่ " 

ร่างสูงครุ่นคิดไปถึงเมื่อคืนที่เขาเจอสาวน้อยขี้เมาที่นั่งอยู่ข้างล่างล็อบบี้คนเดียว พร้อมกับเดินเซเข้ามาหาเขา เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่บอดี้การ์ดหามาให้เสียอีก ทีแรกเขาจะไม่พาเธอขึ้นมาเพราะเขาไม่ชอบคนเมาแต่เมื่อได้มองหน้าของเธอแล้วเขาก็รู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูกจึงลากเธอขึ้นมาบนห้องนี้ด้วย 

" ครับ เมื่อคืนผมออกไปรับสาวสวยที่จะมาบริการนายที่หน้าโรงแรม แต่เมื่อกลับมาก็ไม่เจอเจ้านายแล้ว พอขึ้นมาข้างบนก็ได้ยินเสียงเจ้านายกับผู้หญิงคนอื่น ผมเลยให้คนที่จะมารับใช้เจ้านายกลับไปก่อน ผมคิดว่าเจ้านายหิ้วเธอมาจากผับเสียอีก " 

โรมันได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเขารู้แล้วว่านี่คือความผิดพลาด ผิดตัวผิดฝากันไปหมด แต่อย่างน้อยเขาก็ดีใจที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการพวกนั้น แล้วเขาก็หายสงสัยในข้อสงสัยของเขาที่ว่าทำไมเธอยังบริสุทธิ์ทั้งๆที่เป็นสาวไซด์ไลน์ 

" กูเข้าใจแล้ว แล้วกูก็มีเรื่องที่จะให้มึงทำ และวันนี้กูต้องได้รู้คำตอบ " 

" อะไรครับนาย "