เดทแรกงั้นเหรอ……

เช้านี้ไม่ใช่เช้าวันจันทร์ รถราในซอยก็เลยไม่ติดระเนระนาด เหมือนเมื่อวานวันนี้อัยยาตื่นเช้ากว่าปกติ อัยยาเดินเท้าด้วยความเร่งรีบตามแนวฟุตบาท เพราะอะไรนะเหรอ เธอถึงได้รีบขนาดนี้ถ้าไม่ใช่พี่วัฒน์ หัวหน้าเธอโดยตรงโทรมาสั่งให้เธอนำรายงานสรุปหัวข้อประชุมด้านการตลาดไปให้ท่านรองด้วยตนเอง เธอคงจะเดินชิวแวะสภากาแฟข้างออฟฟิศก่อนจะเข้าที่ทำงาน

“ อัยย์ มาถึงแล้วเหรอทำไมมาเช้าจัง “

“ อือ”

“ ตอบแบบนี้แสดงว่าอารมณ์ไม่จอยแหงๆเลย”

“ อือ”

“แล้วนี่จะไปไหนแต่เช้า “

“ เอารายงานไปให้ท่านรองอิน “

“ เอ้าทำไมแย่งงานฉันละ ฉันเลขาเธอนะ “ นิศาบ่นพึมพำ

“ มันคือคำสั่งพี่วัฒน์ “

อัยยาถือแฟ้มเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องรองประธานฝ่ายบริหาร เมื่อมาถึงห้องเลขาเปิดประตูให้เข้าไป อัยยาเดินตรงไปยังโต๊ะใหญ่ที่อยู่กลางห้อง ท่านรองประธานในชุดสูทสีกรมท่า นั่งหน้าเคร่งขรึมเขาเงยหน้ามองร่างบาง ก่อนจะเชิญให้เธอนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ รายงานค่ะ “

“ ครับ จริงๆให้เลขาเอามาให้ก็ได้คุณจะได้ไม่ต้องลำบากเดินมา”

“ เอ้า ก็ท่านรองสั่งพี่วัฒน์ให้วานฉันเอามาให้ แล้วมาพูดแบบนี้ หน่อยมันน่าซัดให้สักที “ อัยยาบ่นพึมพำในใจด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ

“ เดี๋ยวคุณออกไปข้างนอกกับผมนะ เราต้องไปดูงานเปิดสาขาใหม่กัน”

“ คะ? ……ทะที่ไหนคะ “

“ ห้างดังใจกลางเมือง “

“ แล้วทำไม ……”

“ คุณพันลภไม่ว่างไปทำธุระให้ผม “

ยังไม่ทันที่อัยยาจะได้พูดอะไรต่อพันลภก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าของเธอ เขายื่นให้ เธอรับมันด้วยสีหน้างุนงง แต่ก็ต้องรับไว้ด้วยท่านรองหนุ่มเตรียมตัวก้าวเท้าออกจากห้อง

“ คุณพันลภคะนี่มันเรื่อง.……อะไร”

“ รีบไปเถอะครับคุณอัยย์ อย่ามัวแต่ถามเลย “ พันลภกล่าวพร้อมกับยิ้มกว้าง

‘ แค่เริ่มภารกิจจีบสาวก็สนุกแล้วอะ หนูนาไม่อยากจะเม้าว่าท่านรองอินโรแมนติคชนิดที่ว่ามดเดินผ่านยังเฉาอะแก มาต่อกันเถอะ ทั้งคู่ไปยังไงเมื่อคุณพันลภไม่ได้เป็นกขค…เอ้ย!คนขับรถให้ ‘

ที่ลานจอดรถผู้บริหารระดับสูง รปภ เดินมาเปิดประตูรถให้อัยยา เธอก้าวขึ้นรถทันโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าคนขับรถของผู้บริหารวันนี้คืออินทัช

“ เออ คุณอินคะ “

“ มีอะไรเหรอ ทำไมถึงต้องทำหน้าตกใจด้วย “

“ เออ ทำไมถึงขับรถเองละคะ “

“ ก็ลุงสมหมายลาพักร้อน ผมก็เลยขับรถเอง “

“ คุณพันลภก็อยู่นี่คะ “

“ คุณจะเดือดร้อนอะไร คุณก็นั่งเฉยๆไม่ได้ ขับสักหน่อย”

“ เดือดร้อนสิ นั่งเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย ถ้าใครมาเห็นเข้าว่าพนักงานอย่างฉันนั่งรถให้ผู้บริหารขับให้นั่ง ฉันคงโดนเม้าไปทั่วออฟฟิตไหนจะบริษัทในเครืออีก ……โอ้ย!!!แค่คิดก็ปวดกะบาล” อัยยาบ่นพึมพำในใจ ในขณะที่รถแล่นบนท้องถนน ภายในรถที่มีแต่เพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ อินทัชกดปุ่มเปิดเพลงเป็นการกลบความเงียบ เสียงเพลงจังหวะป๊อบที่แสนโรแมนติกดังขึ้น สร้างความประหลาดใจให้อัยยาไม่น้อย

“ ฟังเพลงแบบนี้ด้วยเหรอ ใครจะไปคิดว่าคนหน้าเคร่งขรึมทุกครั้งในที่ประชุม จะมีอารมณ์แสนหวานแบบนี้ “ อัยยาลอบยิ้ม ทว่าอินทัชกลับเห็นรอยยิ้มนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

“ ท่านรองยิ้มอะไรคะ มีอะไรติดหน้าอัยย์เหรอคะ “ อัยยารีบเปิดกระเป๋าพร้อมกับหยิบกระจกบานเล็กขึ้นมาส่องหน้าทันที

“ ไม่มีอะไรติดหรอกครับ ถ้ามีคงเป็นความสวยของคุณละมั้งหรือไม่ก็รอยยิ้มที่แสนน่ารักนั้นมันลอยมาติดใจผม“

อัยยาหันไปมองหน้าท่านรองหนุ่มทันที พลันเมื่อเขาหันหน้ามามองช้าๆพร้อมยิ้มหวานให้เธอกลับ อัยยาถึงกลับมือไม้อ่อนทำกระจกในมือร่วงหล่นลงบนตักของเธอ ก่อนจะรีบเก็บอาการด้วยการทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด

“ คุณอัยย์ ทานอาหารจีนได้มั้ย”

“ ก็ได้ค่ะ ทานได้หมด “

“ งั้นเดี๋ยวเราทานข้าวกันก่อนเข้าไปในสาขา “

“ แต่…ท่านรองอินคะ นี่มันเวลางานอยู่เลย “

“ แล้วไงมากับผม ……เชิญครับ “

อินทัชเชิญให้อัยยาลงจากรถก่อนจะเดินนำหน้าเธอไปยังร้านอาหารจีนในห้างสรรพสินค้า อาหารถูกสั่งมาเต็มโต๊ะจนอัยยาคิดว่านี่มาทานกันสองคนหรือสั่งมาเลี้ยงทั้งแผนกกันแน่

“ ผมไม่รู้ว่าคุณอัยย์ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผมก็เลยสั่งทุกเมนูที่มีในร้าน “

“ อ๋อ………ค่ะ “ อัยยาทำหน้าแหยงๆเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเมื่อรับประทานอาหารเสร็จอัยยาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ อินทัชได้โอกาศจึงรีบเดินไปยังร้านเพชรแถวนั้น

“ ผมมาพบคุณอ้อครับ “

“ สวัสดีค่ะ คุณอินทัชใช่ไหมคะ “

“ ครับ “

“ นี่ค่ะ สร้อยข้อมมือเพชรที่สั่งไว้ “

อินทัชรับกล่องกำมะหยี่สีเขียวขึ้นมาเปิดดู เขาพอใจมากกับของในกล่อง เมื่ออัยยาออกจากห้องน้ำมาก็ไม่พบท่านรอง เธอจึงโทรหา ถึงได้รู้ว่าเขาอยู่กับผู้จัดการสาขาอัยยาจึงรีบเดินตามมาทันที ที่หน้าสาขาของธนาคาร อินทัชเดินออกมาพร้อมกับผู้จัดการเดินมาส่ง อัยยาเดินมาถึงพอดี

“งั้นผมขอตัวก่อน “

“ สวัสดีครับท่านรอง” ผู้จัดการยกมือไหว้

อัยยาอดสงสัยไม่ได้ว่าพาเธอมาทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้คิดจะให้เธอมาดูงานที่สาขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ ท่านรองคะ ไม่ให้อัยย์เข้าไปด้านในเหรอคะ “

“ ไม่ต้องหรอก เราไปดูหนังกันดีกว่า “

“ หา!!!!ดูหนัง “

“ อือนี่ไง……ตั๋วของคุณ “

อัยยาตะลึงกับใบตั๋วหนังตรงหน้า นี่ท่านรองประธานธนาคารใหญ่ว่างขนาดมาดูหนังกับลูกน้องเขากำลังคิดจะทำอะไร เธอเดินตามหลังเขาเข้าไปในลิฟต์ แต่เมื่อลิฟต์ถูกเปิดออกสิ่งที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าโรงหนังที่เธอและชายหนุ่มกำลังจะเดินเข้าไม่มีแม้แต่เงาของผู้ร่วมเข้าชมภาพยนตร์ในครั้งนี้

“ ชอบมั้ยละ ส่วนตัวดีนะ ผมเหมาโรงไว้ดูกับคุณสองคนเลยนะ “

“ ห๊ะ!!!!เหมาโรง “ อัยยายกมือขึ้นแนบอก

“ ใช่ ไปกันเถอะหนังใกล้ฉายแล้ว “

‘ อร๊ายย!!นี่แค่เล่าให้ฟังนะยังอินเลยอะ ถ้าสลับกันจากอัยยามาเป็นหนูนานะรับรองจะขอเหมาโรงอีกรอบดูวนไปจ้าหนัง ฉายหลายๆรอบค่ะพี่ …ก็ได้แต่คิดอะนะนี่มันเรื่องของอัยยาไม่ใช่นังหนูนาดังนั้นมันจึงลงเอยแบบนี้ไง ‘

สองชั่วโมงภายในโรงภาพยนต์ที่มีแค่อัยยาและอินทัช หากเป็นคู่รักกันมันคงโรแมนติกไม่น้อย แต่นี่ใครจะไปคิดละว่าลูกน้องกับผู้บริหารจะมานั่งดูหนังด้วยกัน แม้เครื่องปรับอากาศภายในโรงภาพยนตร์จะเย็นเฉียบแต่ตอนนี้กลับตรงกันข้าม เมื่ออัยยาหันไปเจอสายตาคมกริบที่ตอนนี้ทอแววหวานส่งมาหาเธอ แถมยังเอาแต่แอบมองใบหน้าเธอทุกครั้งที่เธอหันไปสบตา ทำให้ร่างบางเหงื่อออกราวกับวิ่งออกกำลังกายอย่างหนักใจเต้นรัว

“ รู้มั้ยท่านรองการกระทำแบบนี้มันทำลายสติสาวโสดเช่นเธอไม่น้อย “

“ คุณอัยย์……คุณอัยย์ “ อินทัชเรียกเธอหลายครั้ง

“ คะ “

“ หนังจบแล้วครับ “

“ อ๋อ ค่ะ “

อินทัชผายมือให้อัยยาเดินก่อน เมื่อทั้งสองเดินลงบันไดมาเรื่อยาจากหน้าทางเข้าโรงหนัง อัยยาก็เกิดความสงสัยอีก เมื่อเขาเลือกที่จะเดินลงบันไดที่ไกลกว่าการใช้ลิฟต์ที่เปิดมาก็เจอลานจอดรถเลย

“ ทำไมเราไม่ลงลิฟต์เหมือนตอนมาละคะ”

“ ผมไม่อยากให้ถึงที่รถเร็วๆ”

“ ทำไมคะท่านรองจะไปทำธุระที่ไหนต่อเหรอคะ”

“ เปล่าครับ ผมอยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้นานๆ “

“ คะ…ท่านรองพูดว่าอะไรนะคะ “

“ เปล่าครับ “

ที่ลานจอดรถอินทัชเดินมาเปิดประตูรถให้ อัยยากล่าวขอบคุณก่อนจะขึ้นนั่งด้านข้างคนขับเมื่อรถแล่นออกจากห้างสรรพสินค้าอัยยาก็พบว่าไม่ใช่เส้นทางกลับที่ทำงาน

“ ท่านรองจะไปไหนเหรอคะ “

“ ไปส่งคุณที่คอนโดไง “

“ ห๊ะ แต่นี่มันเพ่งจะสี่โมงเย็นเองนะคะ ยังไม่ได้เวลาเลิกงานเลย “

“ กว่าจะถึงบ้านคุณ ก็หกโมงพอดี เลยเวลาเลิกงานแล้ว “

“ ท่านรองคะ แต่……”

“ ผมอนุมัติ”

‘ หึ!!……เป็นคนดีไปอีกเพื่อนตู มึงจะมารักงานอะไรตอนนี้ สุดท้ายก็ต้องยอมเมื่อได้ยินน้ำเสียงดุดันของเจ้านายอัยยาจึงรีบหุบปากลง รถแล่นไปจนถึงหน้าคอนโดอัยยาขอให้เขาจอดส่งเธอที่ด้านหน้าก็พอแต่ คุณอินทัชจ้าไม่ยอมเขาขับเข้าไปด้านหน้าก่อนจะไปหยุดรถที่หน้าลิฟต์แก้วใส เมื่อคุณอินเลื่อนกระจกรถลง รปภก็รีบกดปุ่มให้ ลิฟต์แก้วใสนำรถขึ้นมายังชั้นที่อัยยาอยู่ ‘

“ ส่งแค่นี้พอค่ะ อัยย์ขอร้อง “

อัยยากำลังจะเปิดประตูรถลง แต่อินทัชก็ดึงแขนเธอเอาไว้ อัยยาหันมามองหน้าของเขาช้าๆ อินทัชส่งยิ้มให้พร้อมกับยื่นกล่องกำมะหยี่สีเขียวให้

“ อะไรคะ? “

“ ลองเปิดดู “

อัยยารับกล่องนั้นมาเปิด เธอมองสร้อยข้อมือเพชรในกล่องอย่างสงสัย

“ แล้วให้อัยย์ดูทำไมคะ “

“ ผมให้คุณ “

“ ให้อัยย์ทำไมคะ อัยย์รับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“ รับไปเถอะผมให้สำหรับเดทแรกของเรา “

“ หึ!! เดทแรกงั้นเหรอ “

“ ครับ “

“ ตายแล้วไปกันใหญ่แล้ว ใครไปออกเดทกับท่านรองกันคะ เพ่งรู้นะเนี่ยนอกจากความหล่อกระชากใจสาวๆความเนียบและความเด็ดขาดแล้ว ท่านรองยังหลงตัวเองและชอบคิดไปเองอีกด้วย จะทำไงดีว่ะ อัยยา “ อัยยาบ่นพึมพำในใจ

ชายหนุ่มคว้ากล่องกำมะหยี่สีเขียวใส่ในกระเป๋าของเธอพร้อมกับรูดซิปปิดประเป๋าทันที หญิงสาวได้แต่ตะลึงกับการกระทำอันแสนรวดเร็วของเขา

“ กลับห้องดีๆนะครับ พรุ่งนี้เช้าผมมารับเจ็ดโมงตรงนะ “

“ เออ……ท่านรองคะ ไม่ต้อง……”

เมื่อก้าวลงจากรถยังไม่ทันที่อัยยาจะได้พูดอะไร ท่านรองประธานก็กดลิฟต์หายไปพร้มกับรถคันงามทิ้งไว้แต่ความหงุดหงิดใจให้กับอัยยาไม่น้อย

“ คนบ้าเอาแต่ใจชะมัด ใครออกเดทกับใคร……โอ้ย!! แล้วฉันจะยังไงต่อละทีนี้ เกิดเป็นคนสวยอย่างอัยยานี่มันยากเย็นจริงจิ๊ง”

‘ เหมือนจะรุกสำเร็จตามที่คาดไว้ แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด ถ้าการจีบผู้หญิงอย่างอัยยามันง่ายขนาดนี้ละนะรับรองเพื่อนของฉันคงไม่โสดสนิทมานานขนาดนี้ อะยังไงเม้าต่อไม่รอละนะ ‘