ตอนที่ 9 กลัวเอาคืนลูกชู้

“ใช่ค่ะ ลุงโดนทิ้ง......เลยกินไม่ลง” เขากระตุกยิ้มช้อนตามองแม่เด็กที่ยืนอึกอักก่อนจะหันหน้าไปมองพ่อค้ากำลังเอาแก้วข้าวโพดใส่ถุง

“น่าสงสารจัง กอด ๆ ไม่เป็นไรนะคะ” เมลินดาเงยมองคนตัวโตแล้วกางสองแขนออกกว้าง เขาอมยิ้มย่อตัวลงคุกเข่าโอบกอดเด็กหญิงแขนเล็กเกาะกายหนาลูบมือไปมาอย่างอ่อนโยน พสุธรหลับตาลงซาบซึ้งอ้อมกอดน้อย ๆ ช่างอบอุ่นมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มารินตัวชายืนมองทั้งสองกอดกันอยากจะแยกลูกออกมาแต่ดูเหมือนว่าเขารู้สึกดีเลยไม่ขัดจังหวะ

“หนูปลอบเก่งจัง....”

“เวลาแม่ร้องไห้เสียใจ หนูจะโอ๋ ๆ แม่แบบนี้.....” เมลินดาตอบเสียงแจ๋วภายใต้อ้อมกอดอุ่น พสุธรลืมตาขึ้นช้อนตามองมารินยืนมองเขากอดกับลูกสาวของเธอ

“เสร็จแล้ว กลับกันเถอะลูก” มารินสะดุ้งเผลอแอบมองตอนเขาหลับตาไม่คิดว่าเขาจะลืมตามามองกลับ เมลินดาผละออกยิ้มหวานจะเดินไปหาแม่

“ช่วงนี้ลุงกินข้าวไม่ค่อยลง อยากมีเพื่อนกินข้าวด้วยเผื่อจะกินได้เยอะ ๆ ” พสุธรแสร้งทำเศร้าออดอ้อนเด็กน้อย

“ไปกินข้าวที่บ้านหนูสิคะ”

“ลินดา........” เธอลากเสียงหนักใจที่ลูกสาวชวนสามีเก่าไปบ้าน

“ไปสิ ขอลุงกินข้าวด้วยนะ” พสุธรรีบลุกยืนคว้ามือเด็กน้อยมาจับแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์กับแม่เด็ก มารินมองเคืองถอนหายใจไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงมาตามติดลูกของเธอ

บ้านทาวเฮ้าส์ชั้นเดียว

มารินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกแล้วพาไปนั่งทำการบ้านบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กกลางห้องรับแขก ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัวที่มีเสียงถุงก็อบแก๊ปกับเสียงจานชาม เธอกอดอกมองด้วยความสงสัยทำไมพสุธรต้องมาวุ่นวายกับเธอและลูก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็บอกว่าสะอิดสะเอียนไม่อยากเห็นหน้า

“ตั้งใจทำอะไร?”

“เปล่า” เขาก้มหน้าแกะถุงกับข้าวเทใส่จานอย่างใจเย็น

“โกหก ธรไม่ได้บังเอิญมาแถวนี้แต่ตั้งใจตามมาที่บ้านของริน เกลียดขี้หน้ามากแล้วจะตามมาทำไม”

“เกลียดแม่ไม่ได้เกลียดลูก ลินดาน่ารักจะตายใครก็อยากเล่นด้วย”

“กลับไป อย่ามายุ่งกับลูกริน” มารินไม่พอใจที่เขาจะยุ่งกับลูก เธอกดเสียงต่ำไม่อยากให้ลูกได้ยินว่ากำลังทะเลาะกับเขา

“...กลัวธรเอาคืนลูกของชู้รักหรือไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นหันมองด้วยสีหน้ายียวน

“เออ! รินรักลินดากับพ่อของลูกมาก กลับไปและอย่ามายุ่งกับพวกเราอีก” หน้าสวยเชิดขึ้นจ้องหน้าเอาเรื่อง

“รักมากแล้วมันอยู่ไหนถึงปล่อยให้ลูกเมียลำบากหรือว่าตายห่าไปแล้ว!”

“นี่ไง ธรอยากรู้เรื่องของรินจริง ๆ ด้วย”

“อยากรู้ว่าคนที่ทำเลวกับฉันมันฉิบหายหรือยัง!” เขาขบกรามแน่นขอบตาร้อนผ่าวแค่พูดคนที่แย่งเธอไปจากเขาใจก็เจ็บ ทั้งคู่ต่างมองกันด้วยความรู้สึกที่หลากหลายขอบตากับปลายจมูกเริ่มแดงเสียใจกับรักครั้งเก่าที่พังทลาย

“แม่คะ มีคนโทรมา…….” เสียงใสดังแว่วมาแต่ไกล ทั้งสองผละออกปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมลินดาวิ่งถือโทรศัพท์มาส่งให้แม่ที่ยืนยิ้มแต่หน้าแดง เด็กหญิงเงยมองหน้าแม่แดงเหมือนทุกครั้งที่จะร้องไห้เลยมองลุงธรว่าทำอะไรแม่แต่หน้าลุงธรก็แดงไม่ต่างจากแม่ยิ่งทำให้เด็กหญิงมองด้วยสงสัย

“สวัสดีค่ะ.........อยู่โรงพยาบาลไหนคะ............ได้ค่ะ............รินจะรีบไปหานะคะ............” มารินรับโทรศัพท์จากลูกค้าน้ำเสียงเครียดเมื่อกดวางสายก็โน้มตัวลงคุยกับลูก

“เดี๋ยวไปบ้านยายก่อนนะลูก แม่ต้องไปดูแลลูกค้าที่โรงพยาบาล”

“ยายไปขอหวยต่างจังหวัดสองวันค่ะ” เสียงใสๆ บอกกับแม่ที่คงลืมว่าตากับยายไม่อยู่บ้าน มารินชะงักนึกขึ้นได้

“งั้นเอาไปโรงพยาบาลกับแม่นะ”

“ค่ะ” เด็กหญิงรับคำวิ่งกลับไปเก็บกระเป๋านักเรียนและเข้าไปหยิบพี่ฮิบที่หัวเตียงมากอดเตรียมตัวไปโรงพยาบาลกับแม่ พสุธรยืนมองสองแม่ลูกเดินหยิบข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ

“หมดเวลางาน ต้องดูแลลูกค้าด้วย?”

“ต้องดูแลลูกค้ามันเป็นหน้าที่ของตัวแทน ธรกลับไปได้แล้ว.....” มารินเก็บอาหารยัดเข้าตู้กับข้าวคว้ากระเป๋าสะพายเดินปิดไฟในบ้านไล่แขก พสุธรหน้าตึงไม่สบอารมณ์อยู่ ๆ ก็โดนไล่ออกจากบ้านเขาเดินตามสองแม่ลูกที่เอากระเป๋าขึ้นรถเก๋งคันเก่าเมลินดากำลังจะขึ้นรถไม่ลืมหันมาโบกมือบ้ายบายพสุธรที่กำลังเดินออกนอกรั้วบ้าน