ตอนที่ 12 ยังหวง

พักกลางวัน

พนักงานและผู้บริหารร่วมรับประทานอาหารกลางวันกันในห้องรับรองที่จัดอาหารแบบบุฟเฟต์เลือกโต๊ะนั่งได้ตามใจ ระหว่างที่พนักงานทานอาหารพูดคุยกันเสียงอื้ออึง พสุธรก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องจัดงานสวมเสื้อยืดกางเกงยีนสบาย ๆ แทบไม่เหมือนผู้บริหาร ยุรีเลขาของดานุหันไปเห็นพอดีรีบลุกขึ้นตรงเข้าไปต้อนรับและเชิญให้ไปนั่งที่โต๊ะอาหารของผู้บริหาร ดานุเงยมองเพื่อนที่หน้าอิ่มขึ้นไม่ซูบผอมเหมือนหลายวันก่อนก็รู้สึกดีที่เพื่อนเลิกเศร้าเรื่องเมียเก่าเสียที

“ดีใจที่นายมา”ดานุเอ่ยทัก พสุธรยิ้มอ่อนไม่ค่อยอยากมองหน้าคนที่กำลังจีบเมียเก่า ผู้บริหารอีกคนเอ่ยขึ้น

“ร่วมเล่นเกมด้วยกันไหมครับ”

“ไม่ดีกว่า ผมแค่แวะมาดู”เขาส่ายหน้านิ่ง ๆ พลางหันมองรอบงานเพื่อมองหามารินและได้เห็นเธอนั่งอยู่ไกล ๆ กับกลุ่มเพื่อน

“เย็นนี้มีปาร์ตี้ด้วย นายจะมาไหม”ดานุถามเพื่อนที่มีท่าทางแปลก ๆ เหมือนสร้างกำแพงกั้นระหว่างกัน

“คงไม่มา”เสียงทุ้มเรียบนิ่งเลี่ยงสายตาไปทางอื่น เขาไม่มาร่วมงานตอนเย็นเพราะไม่ชอบความวุ่นวายมีแต่คนเมาพูดจาโวยวายเหมือนพ่อเขาที่ติดเหล้าทั้งด่าทอตบตีแม่กับเขาเลยทำให้ฝังใจไม่อยากเจอพวกคนเมา

ช่วงหัวค่ำ

เหล่าพนักงานแต่งตัวสวยออกมาปาร์ตี้กันสนุกสนานดื่มกินเต็มที่ไม่อั้นดื่มกันหนักแม้เมาก็ไม่สนเพราะมีห้องพักในโรงแรมถ้าเมาก็หิ้วปีกแป๊บเดียวถึงห้อง

มารินสวมชุดเซตสีน้ำเงินตัวเสื้อเอวลอยนิด ๆ แยกกับกระโปรงตัวสั้น ตัดกับผิวขาวใสรูปร่างสูงสมส่วนทำให้เธอมีออร่าเป็นที่จับตามองของคนในงาน ทีมประกันนั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารยกแก้วเหล้าชนดื่มกันซ้ำ ๆ นั่งโยกตัวไปตามเสียงเพลง เพื่อนบางคนก็ไปยืนเต้นรวมกับคนของบริษัทอย่างสนุกสนานที่กลางห้อง แสงไฟวิบวับสลับแสงสีเขียวแดงกับเสียงเพลงจากดีเจดนตรีเร้าใจผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ยิ่งทำให้ครึกครื้นพูดคุยกันเสียงดังอื้ออึงทั่วห้องจัดเลี้ยง

มารินนั่งอยู่กับเพื่อนถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเหล้าชนแก้วดื่มไม่ขาดสาย เธอจิบนิด ๆ เพราะรู้ตัวว่าคออ่อนไม่ค่อยได้ดื่มแอลกอฮอล์เพราะตอนที่คบกับพสุธรเขาไม่ชอบให้ดื่มเหล้า

ดานุถือแก้วเหล้าหน้ามึนจากการดื่มเหล้าไปหลายแก้วเดินตรงมาหามารินและกลุ่มประกัน วันนี้ทั้งวันเขาสังสรรอยู่กับเหล่าผู้บริหารและพนักงานจนไม่ค่อยมีเวลาได้พูดคุยกับเธออย่างที่ตั้งใจไว้ เมื่อได้โอกาสเลยรีบแวะมาคุย

“อุ้ย! คุณนุมา ๆ”เปิ้ลรีบสะกิดเพื่อนให้หันมาต้อนรับดานุ ทีมประกันลุกขึ้นโน้มหน้าลงเล็กน้อย ดานุขอชนแก้วกับทุกคนและพูดคุยถามไถ่เกี่ยวกับความพอใจของงานเอ้าท์ติ้งวันนี้ ซึ่งแน่นอนคำตอบที่ได้ก็ต้องดีอยู่แล้วเพื่อประจบเจ้าของบริษัท เขาอมยิ้มเหลือบมองมารินที่ยืนยิ้มตาหวานจิบเหล้าไปแค่นิดเดียวก็ง่วงนอนเต็มที

“ไหวไหมครับคุณริน”

“ยังไหวค่ะ”

“ขอชนแก้วด้วยนะครับ”ดานุยกแก้วเหล้าขึ้นมารินรีบคว้าแก้วชนกับเขาแล้วจิบเล็กน้อยดื่ม

“คุณนุดื่มด้วยทั้งทีดื่มแค่นี้ได้ไง”มายกับเปิ้ลคะยั้นคะยอให้ดื่มอีกแล้วดันแก้วของรินให้เธอดื่มลงคอไปหลายอึก ดานุยกดื่มเป็นเพื่อนจนเกือบหมดแก้วพร้อมกับสายตาหวานเยิ้มที่คอยมองมาริน เพื่อนร่วมทีมที่เห็นก็หลุกหลิกแอบสะกิดแขนกระซิบกระซาบกัน

“มันยังไงอยู่นะ”เปิ้ลพูดกับพี่มาย

“ใช่ คุณนุสนใจรินเป็นพิเศษตลอดเลย”มายเอนกระซิบเห็นด้วยตั้งแต่มาเสนองานเจอกันมาหลายครั้งดานุชอบคุยกับมารินและมองตาหวานเยิ้มตลอด

ด้านมารินดื่มเหล้าเพิ่มไปเยอะก็มึนตึบอย่างรวดเร็วหนักหัวแทบยืนไม่ไหว ดานุรีบถลาเข้าไปช่วยประคองให้เธอนั่งลงเก้าอี้ มารินก้มหน้าขมวดคิ้วปวดหัวท้องไส้ปั่นป่วนอยากจะอ้วก

“เป็นไงบ้างริน”มายเอ่ยถามมองด้วยความเป็นห่วง

“อยากเข้าห้องน้ำ”มารินพะอืดพะอม สีหน้าไม่ค่อยดีคว้าน้ำเปล่ามาดื่มหลายอึก ดานุห่วงใยและอาสาพาเธอไปเข้าห้องน้ำ เพื่อน ๆ มองหน้ากันว่าเอายังไงดีจะเอ่ยขัดก็เกรงใจลูกค้ารายใหญ่ อีกอย่างก็โต ๆ กันแล้วมารินเป็นแม่ลูกหนึ่งมีประสบการณ์คงไม่โดนหลอกเจาะง่าย ๆ

สปอยตอนต่อไป

“ลูกก็ต้องแรดเหมือนแม่จะไปเหมือนใคร คนอื่นไม่ต้องสาระแน......” เธอเชิดหน้าเถียงกลับด้วยความโมโห พสุธรหน้าตึงเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงวางมือบนโต๊ะเครื่องแป้งสองแขนแกร่งขวางเธอไว้ไม่ให้หนี

“งั้นขอพิสูจน์หน่อยว่ายังแรดเหมือนเดิมหรืออัพเลเวลขึ้น” สายตาคมจับจ้องเธอตาเป็นมันราวกับจะตะครุบเหยื่อ มารินแก้มแดงหลบสายตาที่ทำให้ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเอนตัวหนีหลังแทบแอ่นเขาก็ยังคงโน้มเข้าใกล้

“อย่าแกล้ง!” เธอเอ่ยขัดอย่างประหม่า เขากลับกดปลายจมูกโด่งซุกซอกคอเรียวแผ่วเบาชวนให้ขนลุก มือเรียวกำขอบโต๊ะเครื่องแป้งแน่นตื่นเต้นแทบหยุดหายใจเผลอเชิดหน้าหงายให้เขาสูดความหอมจากกายสาว