บทที่ 17 ช่อดอกกุหลาบ

เหมยลี่เปิดประตูออกมาโดยไม่ทันระวังจนชนเข้ากับอะไรบางอย่างเต็มแรง ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอพบว่าตัวเองกำลังชนอยู่กับอกแกร่งของหยวนเฉินอย่างจัง เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม

“คุณจะรีบไปไหน ถ้าผมไม่อยู่ตรงนี้ คุณคงล้มลงแล้วล่ะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฝัน เธอถอยออกจากอ้อมกอดของเขาสีหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย เพราะเธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่อะไรเลย เธอจึงใช้มือเรียวและเรียวแขนพาดปิดเต้านมอวบอิ่ม และมือเรียวอีกข้างปิดที่กลีบร่องอวบอูมปิดสนิท

“คุณออกไปเลยนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแกมข่มขู่ เขากลับเผยรอยยิ้มมองเธออย่างจาบจ้วง

“ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นสักหน่อย ผมน่ะ เห็นทุกสัดส่วนบนเรือนร่างของคุณอย่างแจ่มชัด ถึงคุณปิดผมก็จดจำได้อย่างดี ผมยังจำได้ว่าไฝรูปหัวใจของคุณอยู่ตรงโหนกอูมเป็นสีแดงตรงด้านซ้ายของคุณ ไม่เชื่อคุณลองแหวกเส้นขนดูก็ได้ ว่าผมพูดจริงไหม” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง แต่ทว่าสายตาที่จ้องมองเธอช่างเร่าร้อนและหิวกระหายในเรือนร่างของเธออย่างไม่ปิดบัง เธอจึงเดินออกจากห้องน้ำโดยไม่สนใจเขาแต่อย่างใด

แต่ทว่าสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ช่อกุหลาบช่อใหญ่สีแดงสดวางอยู่บนเตียงกว้าง กลีบดอกบานสะพรั่งอย่างงดงาม แต่ละดอกดูเหมือนถูกคัดสรรมาอย่างพิถีพิถัน จำนวนดอกกุหลาบในช่อนั้นมีมากกว่าสิบดอก จนดูอลังการ

เหมยลี่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองหยวนเฉินด้วยสายตาสงสัย

“นี่มัน...” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว หยวนเฉินเพียงยิ้มบางๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรในทันที เขาเดินไปหยิบช่อกุหลาบนั้นขึ้นมาด้วยท่าทีสบายๆ กลิ่นหอมของกุหลาบอวลไปทั่วห้อง

“สวยใช่ไหมล่ะ ผมตั้งใจคัดดอกกุหลาบมาให้คุณเลยนะ ตั้งเก้าสิบเก้าดอก” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วส่งช่อดอกกุหลาบให้เธอ เธอรีบรับช่อดอกกุหลาบจากมือของเขามาปิดบังเรือนร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ในทันที เธอกลับได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากช่อดอกกุหลาบ “คุณรู้ความหมายของดอกกุหลาบแดงเก้าสิบเก้าดอกไหม” เขาเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่รอให้เธอตอบ “ความหมายนั้นก็คือ ‘จะรักคุณไปจนวันตาย’ เขาเอยบอกเธอด้วยน้ำเสียงเบิกบานใจ

“เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหน ฉันจะไปทำงาน” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่สนใจในคำพูดของเขา เพราะตอนนี้ใกล้จะสองทุ่มแล้ว เธอยังไม่ได้ออกจากบ้านของเขาเลย ฟางเฟยต้องเอาเธอตายแน่ๆ

“ผมจำได้ว่าวันนี้คุณหยุดงานนะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง วันนี้วันอาทิตย์ไม่ใช่วันจันทร์นี่น่าจะเป็นวันหยุดของเธอได้อย่างไง และที่สำคัญทำไมเขาถึงบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ

“ฉันไม่ได้หยุดวันนี้นะ ฉันหยุดวันจันทร์ และวันนี้วันอาทิตย์ลูกค้ามากฉันต้องขึ้นแสดงร้องเพลง ถอยไปฉันจะไปแต่งตัว” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วผลักเขาให้ถอยออกไปห่างๆ ตัวเธอ เธอจึงก้าวเดินไปยังห้องแต่งตัวกลับไม่มีชุดของเธอวางอยู่ แม้แต่ผ้าขนหนูก็ไม่มี

“วันนี้ก็อยู่กับผมสักวันหนึ่งเถอะ คุณอยากได้เท่าไหร่ผมจะให้คุณ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย เธอหันใบหน้ามามองเขาด้วยสายตาเดือดดาล ขณะที่เขามายืนด้านหลังเธอลมหายใจของเธอและเขาแทบจะสอดผสานเป็นหนึ่งเดียว

“ฉันเป็นนักร้อง แต่ฉันไม่ใช่โสเภณี หรือหญิงขายบริการ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดูไม่สบอารมณ์ เขากลับดึงเธอมาจูบที่ริมฝีปากในทันที เพื่อไม่เธอพูดสิ่งใดต่อ มือหนาโอบกอดแผ่นหลังแนบชิดกับอกแกร่ง เธอดิ้นรนให้เขาปล่อยพันธนาการ แต่เปล่าเลยเขากลับประคองคอของเธอไว้แทบชิด เธอแทบหายใจไม่ออกจนเธอต้องเผยริมฝีปากออกประท้วงในลำคอ เธอจึงเผยริมฝีปากออกเพื่อหายใจ เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ ลิ้นของเขาดุนเม็ดอะไรสักอย่างลงไปในคอของเธอ เธอเบิกตากว้างก่อนผลักเขาออกเต็มแรง

“คุณเอายาอะไรให้ฉันกิน” เธอตวาดใส่เขาด้วยความโกรธ พยายามถ่มสิ่งนั้นออกจากปากแต่ไม่เป็นผล เพราะเธอเผลอกลืนมันลงไปแล้ว เธอจ้องเขาเขม็ง น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความเดือดดาล เธอตบหน้าเขาเต็มแรงจนใบหน้าหันไปตามแรงตบ แต่เขากลับยืนนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณมันไอ้สารเลว...เอายาอะไรให้ฉันกิน” เธอจึงใช้มือเรียวตบใบหน้าเขาเต็มแรง เขาหันตามมือเรียวที่เธอตบ “คุณนี่มัน...!”

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ ช่อดอกกุหลาบที่เธอไม่ทันสังเกตมาก่อนหล่นจากมือเธอลงพื้น แล้วเธอก็หมดสติกลางอากาศทันที

เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ทันก่อนร่างบางจะร่วงลง เขาช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไปยังเตียงกว้างอย่างเบามือ นั่งลงข้างๆ ร่างที่ไร้สติบนพรมเปอร์เซียราคาแพง มือหนาค่อยๆ จับมือเรียวขึ้นมาจูบเบาๆ ใจเขาเต้นรัวเหมือนกลองศึก ทั้งที่เคยนอนกับนางเอกดังก็ไม่เคยใจเต้นแบบนี้มาก่อน มันเป็นเพราะเธอหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกใจเต้นแบบนี้กันนะ