ตอนที่10 ดูแลนาย

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กับอ่านหนังสือถูกใจของสองชายหญิง

จิวซินจึงเริ่มตระหนักว่ากำลังทำกิริยามิบังควรกับเจ้านายทั้งยังเป็นบุรุษอีกด้วย หญิงสาวจึงละสายตาจากหนังสือที่กำลังก้มมองก่อนจะเอียงหน้ามองเจ้านายของตน

แต่แล้วพลันต้องผงะเมื่อใบหน้าหล่อเหลากำลังก้มอ่านหนังสืออยู่ในระยะที่ใกล้กันมาก ใกล้เสียจนปลายจมูกเกือบจะชนแก้มนาง

“อุ๊ย!”

หญิงสาวถึงกับเปล่งอุทานเสียงธรรมชาติอันหวานกังวานใส ลืมไปแล้วว่ากำลังปลอมตัวเป็นชาย

นางรีบก้าวเท้าถอยหลังจนหัวชนเข้ากับตู้หนังสือเสียงดังโป๊ก

“โอ๊ย!”

เจ็บจนน้ำตาเล็ด

ขณะเอื้อมมือขึ้นจับหัวตนก็เกิดเจ็บรุนแรงที่หัวไหล่ขึ้นมาอีกที่

“อา...” จิวซินอุทานเสียงหวานสั่นพร่า นางเปล่งออกมาคำโต เมื่อหัวไหล่ที่เนื้อถลอกก่อนหน้านี้เริ่มระบมหนักยิ่งขึ้น

อาการบอบช้ำสะสมหลังจากนางบ้าพลังหักโหมแบกถังน้ำตามด้วยพรวนดินนี้ เมื่อเวลาผ่านมานานจากที่ยังไม่เจ็บก็เริ่มเจ็บขึ้นมา กล้ามเนื้อขากล้ามเนื้อแขนเริ่มอ่อนแรง นางถึงกับต้องค่อยๆ หย่อนกายลงนั่งกับพื้นห้อง น้ำตาเริ่มปริ่มรื้นขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

จ้าวหนิงหลงจึงละสายตาจากหนังสือในมือเพื่อมองใครบางคนที่ร้องครางหลากหลายเส้นเสียงเหลือเกิน

จิวซินพลันได้สติ รีบกับเก็บน้ำตาที่รื้นขึ้นมาให้หดกลับไปก่อนจะข่มกลั้นความเจ็บเอาไว้ให้ลึกสุดใจ นางเร่งลุกขึ้นไปทำความสะอาดเงียบๆ ที่มุมห้องอันไกลโพ้นจากสายตาเรียวคมของเจ้านายหนุ่ม

ท่าทางประหนึ่งเด็กสาวกำลังเจอปัญหา พามรสุมชีวิตเข้ามา รอบกายอึมครึมจนน่าใจหาย คล้ายนกน้อยผลัดตกจากรังบนต้นไม้

ท่าทางบอบบางชวนน่าเวทนาอย่างยิ่ง

จ้าวหนิงหลงถึงกับหรี่ตามอง

นางกำลังร่ายมารยาอันใด? ถอยห่างจากเขาไกลปานนั้น! หมายความว่าอย่างไร? เกินไปหรือไม่?

ชายหนุ่มนึกขัดเคืองฉับพลัน เมื่อรับรู้ได้ว่าสตรีที่พระบิดาคิดหมั้นหมายให้ตบแต่งกับเขานางนี้ มีท่าทีรังเกียจกันมากหนักหนา

นางหนีเขามาเป็นเพียงบ่าวไพร่ยังไม่พอ นางยังหนีเขาต่อกระทั่งเป็นบุรุษด้วยกัน ฮึ่ม! มันใช่หรือไม่!?

จิวซินที่กำลังบรรจงเช็ดหนังสืออันมีค่าทั้งหลายอย่างเบามืออยู่ที่มุมห้องไกลมากๆ เริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายเย็นเยียบบางอย่าง

นางจึงค่อยๆ หันหน้าไปมองตามทิศทางที่มีพลังเร้นลับคล้ายก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่จับก้อนแข็งกระด้างดั่งหินผา แต่แล้วนางพลันผงะ เมื่อบังเอิญสบตากับเจ้านายหนุ่มที่ผู้มีไอเย็นเฉียบไม่ธรรมดา แต่ทว่ากลับมอบความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ผสมปนเปให้แก่นาง

หญิงสาวมองเช่นคนโง่งม “คุณชาย...ท่านควรไปอาบน้ำ”

นั่นคือสิ่งที่จิวซินคิด แต่กลับพูดออกมาแบบไม่คิด

นางเห็นคุณชายผู้งดงามคล้ายกับมีไฟบรรลัยกัลป์ลุกพึ่บพั่บท่วมร่างสง่า นางจึงคิดว่าเขาคงร้อน

“บ่าวพาไปอาบน้ำดีหรือไม่ขอรับ?”

จ้าวหนิงหลงยิ่งหงุดหงิดเหลือประมาณ นี่นางคิดว่าเขาสกปรกใช่หรือไม่ ไยไล่ให้ไปอาบน้ำ!?

ชายหนุ่มผู้ขุ่นเคืองถูกบ่าวชายคนใหม่ประคับประคองให้เดินมาตามทาง กระนั้นเขากลับทำได้เพียงเดินตัวเกร็งแข็งทื่อคล้ายท่อนไม้ เนื่องจากกำลังถูกฝ่ามือนุ่มนิ่มของใครบางคนจับต้องเนื้อตัว ทั้งยังมีหน้าอกนุ่มๆ ชนกับแขนและถูไถสีข้างไปมา

นางคงคิดว่ารัดหน้าอกเอาไว้ดีแล้ว แต่ไม่เลย! มันนุ่มมาก...