ตอนที่ 16 ข้าไม่ตกใจสักนิด

ตอนที่ 16

ข้าไม่ตกใจสักนิด

“จู่ๆ เจ้าก็วิ่งออกมาจากจวน...รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นกังวล” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อรถม้าเคลื่อนตัวแล้วและเขาแน่ใจว่าฮูหยินน้อยของตนจะไม่สามารถหนีได้อีก “ฮูหยินคงไม่คิดจะโดดหนีไปหรอกใช่หรือไม่”

“ข้าจะโดดหนีไปได้อย่างไร” นางเอ่ยปฏิเสธพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อน ความคิดที่จะโดดหนีไปมีตั้งแต่เห็นเขาอยู่บนรถม้าแล้ว แต่นางก็เลือกที่จะไม่ทำ มิใช่สินางโดดไม่ทันรถม้าออกตัวเสียก่อนนางจะเคลื่อนไหวได้ทันต่างหาก “อีกอย่างต้องขออภัยที่ทำให้ท่านพี่กังวล...ที่ข้าวิ่งออกจากจวนมาก็เพราะห่วงงานที่เรือนน่ะวันนี้มีปรับสูตรใหม่” นางอ้างไปเรื่อยอีกครั้ง

“ข้านึกว่าฮูหยินตกใจการกระทำของข้าซะอีก”

“มิใช่...ข้าจะตกใจทำไม” รอยยิ้มเจื่อนๆ ถูกนางเผยออกมาอีกครั้ง

“ฮูหยินไม่ตกใจการกระทำของข้า?”

“ข้าไม่ตกใจสักนิด” เขาอยากจะถามซ้ำไปมาทำไมนัก ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่านางพยายามกลบเกลื่อนแต่เขาก็จะให้นางยอมรับให้ได้

“เช่นนั้นก็ดี…ครั้งหน้าข้าจะได้ไม่ต้องกลัวว่าฮูหยินจะตกใจอีก”

“.........” เขายังจะเอ่ยออกมาถึงครั้งหน้าอะไรอีกได้หน้าตาเฉยเช่นนี้ นางไร้คำจะเฉไฉได้แต่หันไปมองเขาอย่างงงงัน

กู้ซืออันจ้องฮูหยินน้อยของเขาอย่างไม่วางตาเช่นกัน “วันนี้ข้าคุยกับท่านแม่เรื่องที่เจ้าอยากเปิดร้านด้วยตนเองโดยไม่ใช้ชื่อสกุลกู้”

“ท่านแม่ว่าอย่างไรบ้าง” นางเอ่ยถามขึ้นทันที อย่างต้องการรู้คำตอบ

“ท่านแม่เอ่ยว่าหากเป็นเรื่องที่เจ้าอยากทำนางก็จะส่งเสริม”

“ท่านแม่ช่างดีต่อข้าจริงๆ” หลิงฉงหลงเอ่ยออกมาอย่างตื้นตัน

“สกุลกู้มีผู้ใดไม่ดีต่อเจ้าด้วยหรือ” กู้ซืออันกล่าว

ก็จริงอย่างที่สามีกล่าวมาทุกคนในสกุลกู้ดีต่อนางทุกคนจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นนายหรือบ่าวในจวนก็ไม่เคยมองนางว่าไม่คู่ควรกับตำแหน่งฮูหยินน้อยเลยทั้งๆ ที่นางก็เป็นเพียงสตรีตัวคนเดียวที่มาจากบนเขา

“ข้าแต่งเข้าสกุลกู้ช่างดีจริงๆ”

กลับถึงจวนสกุลกู้ พวกเราได้ตรงไปที่เรือนใหญ่เพื่อทานอาหารกับท่านแม่สามี แต่กลับเรือนของตนไปทานอาหารเย็นกันสองคน นางไม่เข้าใจจึงถามกู้ซืออันไปว่าไม่ต้องไปทานอาหารเย็นกับท่านแม่สามีหรือ เขาเพียงตอบกลับนางมาเพียงสั้นๆ ว่าวันนี้ท่านแม่ออกไปฟังงิ้วกับสหายตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา....

ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา....

ไม่กลับมา....

นางเข้าใจในทันทีว่าตนถูกหลอกให้ขึ้นรถม้ากลับจวนมา

“ไหนท่านบอกว่าท่านแม่รอข้ากินข้าวอยู่ล่ะ”

“อ่อ...ข้าหลอกเจ้า”

กู้ซืออันออกไปรับท่านแม่สามีกลับจวน ทว่าเมื่อยามที่ท่านแม่สามีกลับมาถึงจวนกับมีเพียงจางจงที่ติดตามดูแลความปลอดภัยส่วนกู้ซืออันผู้เป็นบุตรชายกับไม่ได้กลับมาด้วย

เหตุท่านแม่สามีบอกว่าระหว่างทางกลับจวนจู่ๆ ชายหนุ่มก็นึกอยากจะเข้าไปดูบัญชีร้านของสกุลกู้ที่รถม้าเคลื่อนผ่านพอดีจึงได้ขอตัวลงจากรถและให้จางจงดูแลความปลอดภัยส่งผู้เป็นมารดากลับจวนแทน

ด้านหลิงฉงหลงที่รอรับท่านแม่สามีอยู่ที่หน้าประตูจวนนางตามไปส่งท่านแม่สามีที่เรือนใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับเรือนของนางเพราะคิดว่าท่านแม่สามีคงอยากพักผ่อนแล้ว

เมื่อกลับถึงเรือนตนนางก็สามารถแช่น้ำได้ทันทีเพราะอาจินได้สั่งให้คนเตรียมน้ำสำหรับให้นางแช่ตัวเอาไว้แล้ว

น้ำหอมแช่ตัวกลิ่นเถาฮวาที่นางใช้เมื่อครั้งก่อนยังเหลืออยู่ หลิงฉงหลงจึงให้อาจินผสมใส่น้ำอาบให้นาง กลิ่นหอมหวานของเถาฮวาหลิงฉงหลงเองก็ชื่นชอบอยู่มากเพราะทั้งไม่ฉุนเกินไปแต่กลิ่นก็ไม่อ่อนเกินไปเช่นเดียวกัน สำหรับนางที่ไม่อยากชอบกลิ่นหอมฉุนจนเกินไปน้ำหอมอาบน้ำกลิ่นนี้จึงเหมาะกับนางมาก

นางยังไม่ได้นำน้ำหอมอาบน้ำออกขายแต่ใจกลับอยากทำน้ำหอมสำหรับใช้สระผมเพิ่มด้วยเสียแล้ว นางคิดว่าเอาไว้นางต้องเร่งคิดเตรียมสูตรเอาไว้ตั้งแต่เนินๆ หลังจากที่น้ำหอมอาบน้ำเปิดขายสักระยะก็คงจะมีสินค้าตัวใหม่มาเพิ่มและนั้นก็คงจะเป็นน้ำหอมสระผมกลิ่นดอกไม้ต่างๆ ซึ่งก็คงแตกเป็นคู่กลิ่นสำหรับใช้แช่ตัวและสระผม

เพราะวันนี้ในหัวนางมีเรื่องให้คิดมากมายจึงให้อาจินอยู่ช่วยนางอาบน้ำจนเสร็จ หลังจากประทินผิวและใบหน้าเล็กน้อยโดยมีอาจินช่วยหวีผมให้นางอย่างเบามือหญิงสาวจึงเอ่ยออกมากับผู้เป็นสาวใช้

“อาจินต่อจากนี้ทุกเช้าเจ้าไม่ต้องมาปรนนิบัติข้าแล้วเจ้าไปดูการผลิตน้ำหอมดอกไม้ที่เรือนถนนที่สิบสามเถิด ช่วงสายข้าก็จะตามไป...ข้ากับท่านพี่คุยกันแล้วหากอยากเปิดร้านให้ทันเดือนหน้าเราก็ต้องมีสินค้าพร้อมขายในมือไม่ต่ำกว่าสามร้อยขวดจากสามดอกไม้”

“ฮูหยินน้อยวางใจได้เจ้าค่ะ”

“เรื่องสมุนไพรข้าได้คำนวณจำนวนที่ต้องการแล้ว เรื่องขวดแก้วสำหรับบรรจุขายเองท่านพี่รู้จักที่สำหรับรับทำเรื่องเหล่านี้เขาบอกจะช่วยข้าจัดการ”

“หากคุณชายใหญ่จัดการย่อมเป็นเรื่องง่ายจริงๆ เจ้าค่ะ ทั่วทั้งเมืองหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับกิจการการค้าคุณชายใหญ่ย่อมมีลู่ทางเสมอ”

สิ่งที่อาจินเอ่ยมานั้นไม่ผิดกู้ซืออันหากเปรียบเทียบแล้วในแวดวงการค้ากิจการในเมืองเขาก็ถือว่าเป็นอันดับหนึ่งจริงๆ เรื่องเส้นสายยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“พรุ่งนี้เจ้าต้องตื่นแต่เช้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

หลังจากที่อาจินกลับไปพักตามที่นางสั่งแล้ว ในจังหวะที่นางกำลังจะก้าวขึ้นเตียงนอน กู้ซืออันก็กลับมาที่ห้องพอดี

“อยากให้ข้าเรียกคนมาให้หรือไม่” นางตะโกนเอ่ยถามชายหนุ่มที่เวลานี้อยู่หลังม่านกั้นห้องอาบน้ำ นางได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นยามนี้เขาคงกำลังยืนอาบน้ำอยู่ด้านใน

“ไม่ต้องเรียกใครเข้ามา...ข้าเพียงล้างตัวเล็กน้อยเท่านั้น”

“น้ำไม่ร้อนแล้วท่านพี่อาบน้ำเย็นจะจับไข้เอาได้” นางยังคงตะโกนเอ่ยกับเขาเมื่อนึกได้ว่านอกจากน้ำต้มที่นางใช้เหลือเอาไว้ขึ้นถังซึ่งเวลานี้น่าจะกลายเป็นน้ำเย็นแล้วนอกนั้นก็ไม่มีน้ำสะอาดอีก “ท่านเพิ่งหายจากอาการเบาเจ็บนะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยขึ้นอีกอย่างเป็นห่วง จากที่นอนอยู่บนเตียงก็เปลี่ยนเป็นลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงแทน

“ตรงนี้ไม่มีชุดนอนของข้าเตรียมเอาไว้...ฮูหยินหยิบเข้ามาให้ข้าหน่อยได้หรือไม่”

“ได้...ท่านพี่รอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ” นางรีบลุกออกมาจากเตียง ตรงไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้าและหยิบเอาชุดนอนของผู้เป็นสามีออกมาชุดหนึ่งอย่างไม่ได้คิดอะไร

ปกติแล้วในห้องอาบน้ำทุกวันจะมีผ้าสะอาดผืนใหญ่สำหรับใช้เช็ดตัวให้แห้งและเสื้อผ้าชุดใหม่เตรียมเอาไว้เสมอ วันนี้เป็นเพราะนางให้อาจินรีบกลับไปพักผ่อนและไม่ได้ให้ผู้ใดเข้ามารอท่ารับใช้อีกจึงทำให้การจัดเตรียมคงบกพร่องไป

“ท่านพี่ข้านำชุดมาให้แล้วเจ้าค่ะ” นางยื่นมือที่มีชุดนอนของบุรุษไปหลังฉากกั้นแล้วยืนรอให้บุรุษหลังฉากกั้นมารับไป

“ฮูหยินอุตส่าห์นำเสื้อผ้ามาให้ข้าแล้ว...คงไม่ถือว่าเป็นอะไรหากจะเข้ามาช่วยข้าสวมใส่ชุดด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดึงข้อมือเล็กกระตุกให้นางเข้ามาหลังม่านกั้นได้สำเร็จ

เสื้อผ้าที่นำมาเกือบหลุดมือต้อนที่หญิงสาวถูกชายหนุ่มดึงให้เข้าไปหา โชคดีที่นางกำชุดเอาไว้แน่นพอจึงไม่ได้ตกไปตามแรงดึงของเขา

“ท่านโตแล้ว...ยังจะให้ข้ามาช่วยสวมชุดอันใดอีก” นางเอ่ยพร้อมกับหลบสายตาเสมองไปด้านข้างอีกฝั่งหนึ่งแทน

เพราะอะไรที่นางต้องเสมองไปทางอื่นน่ะหรือ ก็เพราะยามนี้เบื้องหน้านางมีบุรุษเพิ่งอาบน้ำเสร็จเนื้อตัวช่วงบนเปลือยเปล่ามีหยดน้ำเกาะอยู่เล็กน้อย ส่วนช่วงล่างตรงบั้นเอวใช้ผ้าผูกเป็นปมยาวลากพื้นลงมาคิดว่าเขาคงใช้ผ้าแห้งผืนใหญ่นี้เช็ดตัวก่อนแล้วจึงผูกเอาไว้ที่เอวหลวมๆ

“ข้าโตแล้วก็จริง แต่หน้าที่ฮูหยินก็คือหากไม่ช่วยข้าถอดชุด...ก็ต้อง ช่วยข้าสวมชุดมิใช่หรือ” ชายหนุ่มจงใจขยับไปชิดร่างเล็กก่อนจะกระซิบลง ที่ใบหนูเล็กของนาง “หากเจ้าไม่อยากช่วยข้าสวมชุดคืนนี้ก็ใช่ว่าข้าจะนอนทั้งอย่างนี้ไม่ได้เสียหน่อย”

“นอนไม่ใส่เสื้อผ้าจะป่วยเอาได้” นางเอ่ยกลบเกลื่อน ทว่าน้ำเสีย กลับสั่นเล็กน้อยอย่างปกปิดเอาไว้ไม่อยู่แต่ก็ยังทำใจสู้ นางแม้ยามนี้จะใจสั้นแต่ก็พยายามจะสวมชุดให้ชายหนุ่มโดยเลี่ยงที่จะมองใบหน้าหรือสบตากับเขา

นางรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกยั่วยวนอยู่อย่างไรอย่างนั้น ยามนางสวม เสื้อให้เขาได้แขนหนึ่งและอ้อมหลังไปเพื่อที่จะสวมให้อีกแขนแต่เหมือนกับว่าเขาจงใจปล่อยแขนลงไม่ให้นางสวมชุดให้ได้สำเร็จเสียที

ครั้งเมื่อนางเริ่มทำทุกอย่างใหม่อีกครั้งจึงไม่ลืมที่จะหยิกไปที่แขน ของเขาและข่มขู่พร้อมกันไปอีกเล็กน้อย “หากท่านไม่ยอมให้ความร่วมมือข้าก็จะไม่ทำแล้วจริงๆ”

โดนทั้งขู่ทั้งหยิกไปเขาถึงได้ยอมสวมเสื้อสำเร็จจนได้ ฉงหลงจึง เหลือเพียงมัดปมเชือกเสื้อให้กับเขาก็ถือว่างานนางสำเร็จ

แต่เมื่อนางเอื้อมมือไปคว้าเชือกมือเล็กของนางก็ถูกมือใหญ่รวบจับเอาไว้ทั้งสองข้าง เท่านั้นยังไม่พอเขายังก้มหน้าลงมาพร้อมกับโน้มเข้ามาหอมแก้มนางแรงๆ ก่อนจะก้มหน้าลงหอมที่ลาดไหล่เล็กพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายนางอีกด้วย

“กลิ่นกายเจ้าหอมนัก”