5

หอบุปผาในยามนี้ชินอ๋องช่างสำราญยิ่งนักสาวงามแนบข้างซ้ายและข้างขวา หลงเสียอึ้งงันไม่คิดว่าเจ้านายจะเป็นเยี่ยงนี้ ปกติแล้วเวลางานชินอ๋องจะไม่เกเร ทำไมวันนี้ถึงเป็นเยี่ยงนี้

หลี่ซูไป๋ปรายตามองหลงเสียนั่งฝั่งตรงข้ามเขา

“เจ้าเป็นอะไร”

“เปล่าขอรับ”

“วันนี้ข้ามาหาความสำราญกับสตรี เจ้าทำหน้าให้มีความสุขสิ” ชินอ๋องตัวปลอมเอ็ดหลงเสีย

สาวงามหอมแก้มชินอ๋องอย่างเอาอกเอาใจ หลี่ซูไป๋ยกจอกสุราขึ้นดื่ม งานนี้นางจะทำให้ชื่อเสียงเจ้าอ๋องหน้าวอกป่นปี้เลย

“ขอรับท่านอ๋อง” ในเมื่อเจ้านายพามาหาความสำราญ หลงเสียก็ได้แต่ยกจอกเหล้าขึ้นดื่มแล้วดื่มอีกจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลงเสียเริ่มตาปรือแล้ว

ชินอ๋องตัวปลอมหยักยิ้มอย่างมีความสุข “ข้าจะเข้าไปหาความสำราญกับแม่นางทั้งสองคน”

หลงเสียไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เจ้านายเอ่ยขึ้น สองคนเชียวรึ ไหนบอกว่าแท่งนั้นยังปวดทำไมเจ้านายถึงรีบใช้งาน

“ระวังนะขอรับ”

ชินอ๋องตัวปลอมถลึงตาใส่ลูกน้อง จากนั้นก็ลากสาวงามทั้งสองคนเข้าห้องไป หลงเสียหลับคาโต๊ะเตี้ย ภายในห้องเสียงสตรีทั้งสองร้องอย่างมีความสุข หลี่ซูไป๋มองดูพวกนางทั้งสองเปลื้องผ้า บนเตียง ที่จริงหลีซูไป๋สาดผงเพ้อ ผงเพ้อก็คือ หลงคิดเอาเองว่าได้เสพสังวาสที่จริงแล้ว พวกนางแค่นอนหลับตาละเมอไปพอพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมา พวกนางก็จะคิดว่าเป็นของเจ้าอ๋องหน้าวอก

แค่คิดก็มีสนุกแล้ว งานนี้เจ้าอ๋องหน้าวอกได้เสียชื่อเสียงแน่ ชายหนึ่งหญิงสองเสพสังวาส รู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก

“พวกเจ้าทั้งสองนอนเพ้อต่อไปนะ ข้าไปล่ะ” ในคืนนั้น

หลี่ซูไป๋ใช้วิชาตัวเบา กระโดดออกไปทางหน้าต่าง…

ยามเช้าตรู่ หลงเสียเพิ่งตื่นเดินเข้าไปหาแม่เล้าพร้อมจ่ายเบี้ย แล้วถามหาชินอ๋อง ทางด้านแม่เล้าบอกว่าไม่อยู่ในห้อง สงสัยกลับไปแล้ว จึงทำให้หลงเสียรีบกลับมาที่จวนอ๋องทันที

ทางจวนอ๋องบัดนี้กำลังร้อนเป็นไฟ เมื่อท่านอ๋องตัวจริงเพิ่งออกจากห้องเก็บฟืน ทำเอาคนในจวนต่างตกใจ เพราะเมื่อวานนั้นท่านอ๋องอีกคนได้ออกไปกับหลงเสียแล้ว ชินอ๋องนั่งที่ตั่งยาวดวงหน้าหล่อเหลาอึมครึมราวกับว่ามีเมฆมาบดบัง ใบหน้าหล่อเหลาขมกราบ เมื่อหวนคิดถึงเรื่องเมื่อวาน จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ใช้เข็มพิษทำให้เขาสลบ จากนั้นก็ปลอมตัวเป็นเขา เขาถามสาวใช้ในจวนว่าสตรีนางนั้นมีใบหน้าพิมพ์เดียวกับเขา หรือนางจะเป็นลูกศิษย์หรูอวี้พันหน้า

มือหนาใหญ่กำแน่น

อย่าให้เจอตัว เขาจะสับนางให้เละเป็นหมื่นๆ ชิ้น

“เรียนท่านอ๋อง หลงเสียมาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้เดินเข้ามามารายแล้วล่าถอยออกไป

ด้านหลงเสียที่เข้ามาในจวนจากนั้นก็มุ่งหน้าสู่ห้องโถง ภายในใจหลงเสียคิดว่า ชินอ๋องต้องโกรธเขาแน่ๆ ที่เขามัวแต่นอน หลงเสียเดินเข้าในห้องโถงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารความไม่พอใจของเจ้านาย

“คารวะท่านอ๋อง” หลงเสียประสานมือคำนับเจ้านาย

“เจ้าไปไหนมา” หลงเสียมองหน้าเจ้านาย เหตุใดชินอ๋องถึงได้เอ่ยเยี่ยงนี้ เมื่อคืนเจ้านายของเขายังมีความสุขที่หอนางโลมอยู่เลย หรือว่าเจ้านายเขาหักโหมเรื่องนั้นเกินไปจึงมาลงที่เขา

“ข้าน้อยกับท่านไปหอนางโลมบุปผาด้วยกันขอรับ แล้วเหตุใดท่านอ๋องจึงเอ่ยถามข้าน้อยราวกับว่า ท่านมิได้ไปกับข้าน้อย”

ดวงตาดอกท้อเปล่งประกายไฟอย่างน่ากลัว เมื่อหลงเสียกล่าวจบ “ข้าไม่ได้ไปกับเจ้า!!!”

หลงเสียเบิกตากว้าง อ้าปากหวอขึ้น “ท่ามมิได้ไปแล้วใครไป ขอรับ”

“จะมีใครอีกเล่านอกจากนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ใช้วิชาแปลงโฉมเป็นข้า แล้วไปกับเจ้า”

แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนที่หอนางโลม สตรีนางนั้นก็ทำชื่อเสียงชินอ๋องย่อยับเสียแล้ว

“บอกข้ามาเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง”

หลงเสียกลืนน้ำลายลงคอ เล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่ในจวนอ๋อง พบกับฉู่อิงเอ๋อคุณหนูสามตระกูลฉู่ พ่นน้ำชาใส่หน้าคุณหนูสาม อีกทั้ง นางตกสระบัว แล้วรีบส่งนางกลับจวนฉู่

ชินอ๋องได้ฟังดวงหน้านั้นพลันเปลี่ยนสี จากขาวเป็นแดง จากแดงเป็นเขียว จากเขียวเป็นคล้ำ!!! เพราะนังจิ้งจอกคนเดียว

“อย่าให้เปิ่นหวางเจอ จะสับให้เละ!!!”

หลงเสียงถอนหายใจแล้วเล่าต่อ

คราวนี้เป็นเรื่องที่หอนางโลม หลงเสียไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเจ้านายรู้วีรกรรมเข้า อาจจะเป็นลมตายเสียด้วยซ้ำ

“ในตอนนั้น นางได้ดื่มสุราจนเมา จากนั้นลากสาวงามเข้าไปในห้องแล้วก็…” หลงเสียอ้ำอึ้งพูดมิออก คนรอฟังนั้นอยากจะรู้เหลือเกินสตรีหน้าหนาไปทำอะไรไว้

“พูดมา!!!” ชินอ๋องตะคอกใส่ลูกน้อง จนหลงเสียตกใจจนลืมหายใจ

“นางมีอะไรกับสาวงามทั้งสองขอรับ” ในที่ที่สุดหลงเสียก็พูดออกมาแล้วถอนหายใจอย่างแรง

“จะเป็นไปได้อย่างไร? นางเป็นสตรี”

ในตอนนั้นหลังจากที่หลงเสียตื่นแล้วเข้าไปในห้อง สภาพห้องดูไม่ได้จึงล่าถอยออกมาแล้วถามแม่เล้าว่า ชินอ๋องไปรึยัง แม่เล้าว่าไม่เห็นสงสัยกลับไปแล้ว

“หรือว่า นางใช้ยาสะกดจิต ผงเพ้อ” ผงเพ้อเป็นยาที่ใช้ในยุทธภพ เป็นผงที่หลอกตัวเองว่ามีการเสพสังวาสผู้ใดได้รับผงนี้เข้าไป จะคิดว่าตนนั้นได้มีการเสพสังวาสจริง ช่างร้ายยิ่งนัก

“นังจิ้งจอกช่างร้ายจริงๆ ชื่อเสียงข้าป่นปี้หมดแล้ว ไปตามตัวนางให้พบ ต่อให้พลิกแผ่นดินหา เปิ่นหวางต้องหาตัวนางให้เจอ”

“ขอรับ” หลงเสียรับคำแล้วล่าถอยออกไปจากห้องโถง

“เรียนท่านอ๋อง อัครเสนาบดีฉู่กับคุณหนูฉู่ขอพบเจ้าค่ะ” เพราะนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์คนเดียวที่ทำให้เขาประสบเจอกับเรื่องแย่ๆ ชินอ๋องย่างกรายไปพบพวกเขาที่ศาลาแปดเซียน ดูท่าอัครเสนาบดีฉู่คงอยากได้เขาเป็นลูกเขายกระมัง เขากับคุณหนูฉู่หาได้ชอบพอกันไม่!

มีแต่นางที่วุ่นวายกับชีวิตเขามาตลอด

ด้านหญิงสาวตัวต้นเหตุในเพลานี้นางลักลอบเข้ามาที่ตำหนักเย็นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่สาวอย่างหลี่ซูอวี้ฟัง

“น้องหญิง เจ้าร้ายไม่เบาไปแกล้งชินอ๋อง” หลี่ซูไป๋ยกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อย มิน่าเล่าเมื่อคืนนางรอน้องหญิงรอนานแค่ไหนก็ไม่มา ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เองโดนชินอ๋องจับตัวไปทั้งยังปลอมตัวเป็นบุรุษไปเที่ยวหอนางโลมอีกต่างหาก

“ใครใช้ให้บุรุษหน้าวอก มาจับข้าไปเล่า หมายจะให้ข้าสอนเพลงกระบี่ เป็นลูกน้องภายใต้การบังคับบัญชาเขา” เมื่อหวนคิดถึงใบหน้าขาววอก หลี่ซูไป๋ถึงกับเบ้ปากออกมา หลี่ซูอวี้ฉุดคิดน้องสาวของนางคงจะเกลียดชินอ๋องเข้าไส้เป็นแน่แท้