2

หลี่ซูอวี้กำลังจะบอกน้องสาว แต่ทว่าอี้กงกงเอ่ยขึ้นเสียก่อน “พระสนมฉู่ทรงเห็นว่าพระนางป่วยจึงเมตตาพ่ะย่ะค่ะ”

“ของฉู่เฟยเฟย”

“ข้าไม่คิดว่าจะเป็นตระกูลฉู่ใส่ร้ายท่านพ่อ ในตอนแรกฉู่เฟยเฟยมาหาข้าที่ตำหนักเย็น อีกทั้งนำของอร่อยมาให้ข้าประจำ เพลาข้าป่วยหมอหลวงก็ไม่มารักษาข้า มีแต่ฉู่เฟยเฟยมาที่นี่”

หลี่ซูไป่หยิบเข็มออกมาจุมไปในชามยา ปรากฏว่าในชามยามีพิษ “พี่หญิงกินยานานเท่าใดแล้ว” หลี่ซูไป๋ดมกลิ่นยาก็พอจะรู้ว่าพิษนี้มาจากแคว้นเหลียง

หลี่ซูอวี้ใบหน้าซีดเผือก “พิษนี้มาจากแคว้นเหลียง กินไปมากๆจะทำลายอวัยวะภายในจนตาย พิษดอกหญ้า ยาถอนพิษข้าพอจะหาให้ได้ ในระหว่างนี้ท่านก็แกล้งป่วยไปก่อน”

สองนายบ่าวไม่คิดว่าฉู่เฟยเฟยจะร้ายกาจถึงเพียงนี้

“น้องหญิงถ้าไม่มีเจ้าโผล่มาข้าคงตายไปแล้ว” นางมีความหวังแล้ว นางจะต้องอยู่ต่อเพื่อน้องหญิง

“ท่านพี่อยากจะแก้แค้นหรือไม่”

นางอยากแก้แค้นอยู่แล้ว

“อยากมาก”

“ดี ท่านพี่ต้องทำให้ฝ่าบาทสนใจในตัวท่านอีกครา เรื่องนี้ข้ามีวิธี ข้าได้ข่าวว่า รัชทายาทแคว้นเหลียงเดินทางมาเจริญสัมพันธไมตรีด้วย ท่านทำอย่างไรก็ได้ให้ได้ออกไปจากตำหนักเย็น ในงานเลี้ยงข้าจะปลอมตัวเป็นท่านเอง ท่านไม่ต้องห่วง”

หลี่ซูอวี้ไม่คิดว่าแผนน้องสาวจะยอดเยี่ยมเยี่ยงนี้

“ข้าจะแสร้งคุยกับฉู่เฟยเฟยดู”

“ดี วันพรุ่งข้าจะมาหาท่านใหม่แล้วกัน” กล่าวจบหญิงสาวยอบกายคำนับพี่สาวแล้วหายเข้าไปในกลีบเมฆ

ใบหน้างามที่หมดอาลัยตายอยากมีความหวังขึ้นมาแล้ว “อี้กงกง ข้าดีใจยิ่งนัก” นางกอดขันทีน้อย สองนายบ่าวดีใจทั้งน้ำตา

ยามเช้าหลี่ซูไป๋เดินที่ตลาดซื้อของกินมากมาย วันนี้นางต้องหายาถอนพิษดอกหญ้าให้พี่สาว แต่ทว่ายาถอนพิษต้องไปหาที่แคว้นเหลียง นางไม่ไปแคว้นเหลียง ยาถอนพิษกับรัชทายาทแคว้นเหลียงน่าจะมีแล้วจะไปแคว้นเหลียงทำไม ใบหน้างามหยักยิ้มเหมือนคิดอะไรได้…

ผู้คนรายล้อมอะไรกัน นางดูบ้างดีกว่า ชายหนุ่มรูปงามแต่งกายดูดีมีภูมิฐาน ยืนกอดอกปรายตามองสองบุรุษที่คุกเข่าต่อหน้า

“เหตุใดเจ้าจึงขโมยเงิน” เขาเอ่ยถามสองบุรุษจรจัด

“ข้าไม่มีเงินขอรับ นายท่านโปรดเมตตาด้วย เมียข้าป่วยหนัก”

“ลูกข้าก็ป่วยขอรับ”

“ข้าไม่สน พวกเจ้ากล้าขโมยต้องไปรับโทษที่กรมอาญา บ้านเมืองมีขลุ่ยมีแปร หาใช่ที่พวกเจ้าจะขโมยเงินใครก็ได้ พวกเจ้าสมควรโดนลงโทษเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง”

“นายท่านโปรดเมตตาข้าน้อยด้วย” สองบุรุษโขกศีรษะให้เขา เหล่าชาวบ้านมุงดูต่างสงสาร แต่ทว่ากฎก็ต้องเป็นกฎ ใครขโมยจะต้องรับโทษ ถ้าไม่รับโทษจะมีกฎไว้ทำไม

เขาเป็นถึงชินอ๋องแห่งแคว้นต้าฮั่น เป็นพระอนุชาของจ้าวหยางฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน มีหน้าที่ทำให้บ้านเมืองสงบสุข ชินอ๋องหรือจ้าวจาง ปรายตามองสองนักโทษ ส่งสายตาไปทางองครักษ์อย่างหลงเสีย

“นายท่านโปรดเมตตาด้วย” บุรุษสองคนร่ำไห้ราวกับสตรีจะโดนเชือด

สองบุรุษกำลังจะถูกนำตัวไป

“หยุด!!!” น้ำเสียงนี้ต่างทำให้ทุกคนหันไปมอง พบว่าแม่นางน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มเป็นคนเอ่ยออกมา นางตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านเสียแล้ว หญิงสาวยืนกอดอกแล้วก้าวออกมาอย่างเชื่องช้า

ชินอ๋องปรายตามองสตรีนางนี้ “เจ้ามีอันใด” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามนาง หลี่ซูไป๋ปรายตามองบุรุษผู้นี้คงจะเป็นบุตรขุนนางแน่แท้

“ข้าขอให้ท่านปล่อยพวกเขาเถอะ ค่าเสียหายข้าจะจ่ายให้” นางสงสารพวกเขา ถึงจะขโมยเงินก็คงจะเอาไปรักษาภรรยากับบุตรสาว คงหมดหนทางจริงๆ กระมังที่ต้องทำเยี่ยงนี้

สองบุรุษเอ่ยขอบคุณมิหยุดปาก

“ไม่ได้ยังไงสองคนนี้ต้องได้รับโทษ”

“ท่านจะเอายังไงถึงจะยอมปล่อยสองคนนี้” ดวงตาหงส์มองเขาอย่างหาเรื่อง เขามองสตรีนางนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

ใบหน้าหล่อเหลาเผยอยิ้มเล็กน้อย “เจ้าอยากให้ข้าปล่อยสองคนนี้ เจ้าต้องประลองเพลงกระบี่กับข้าเสียก่อน”

“ตกลง”

ชาวบ้านต่างตกใจที่นางรับคำท้าบุรุษ นางเองใช่ว่าจะไม่เคยเรียนเพลงดาบ ตอนที่อยู่หุบเขาเหลียงซานอาจารย์หรูอวี้สอนนางทุกอย่าง วิชาตัวเบา เพลงดาบกระบี่ เข็มพิษ วาดภาพ กวี เพลงพิณ หมากล้อม อาจารย์หรูอวี้สุดยอดจริงๆคนเดียวเป็นหมดทุกอย่าง

ใบหน้างามยักยิ้มให้เขา นางจะต้องชนะแน่ คนแพ้ต้องเป็นบุรุษหน้าวอกเยี่ยงเขา

“ดี!!!” เขาเกิดมาครบยี่สิบห้าปีไม่เคยเห็นสตรีนางไหน กล้าเยี่ยงนี้มาก่อน

ทั้งสองประลองกระบี่ท่ามกลางชาวบ้านมุงดู หลี่ซูไป๋ชักกระบี่ออกมาจากฝักวาดเป็นจันทร์เสี้ยว ชินอ๋องประเมินนางไม่เลว เขาตั้งท่ารับกระบี่นางเช่นกัน ชายหนุ่มพุ่งตัวไปหานางหมายจะฟันนาง แต่ทว่านางรับกระบี่เขาไว้ได้ ตวัดกระบี่เขาออก หมายจะแทงเขาแต่ทว่าชายหนุ่มหลบได้ทัน พวกเขาสู้กันสามกระบวนท่า ทั้งคู่เริ่มเหนื่อยหอบแล้ว

ชินอ๋องไม่เคยเห็นสตรีแรงเท่าบุรุษมาก่อน

หลี่ซูไป๋ไม่เคยเห็นบุรุษแรงกระบือมาก่อนเลย นอกจากบุรุษหน้าวอกเช่นเขา

นางไม่มีวันยอมแพ้ หญิงสาวตวัดกระบี่ฟันที่แขนเขาจนแขนเสื้อขาดทันที ชินอ๋องหยักยิ้มในที่สุดเขาก็แพ้ให้กับสตรี

หญิงสาวเก็บกระบี่เข้าฝัก “ข้าชนะ”

ชายหนุ่มสั่งให้หลงเสียปล่อยบุรุษชุดดำ ชาวบ้านปรบมือให้นาง สองบุรุษเอ่ยขอบคุณนางแล้วจากไป “ข้าไปก่อนนะ” แต่ว่าเขาจับมือนางไว้

“ข้าไม่ให้เจ้าไป บอกมานะเจ้าเป็นใคร” นางเป็นยอดฝีมือแน่ๆ

“ปล่อยข้า” หญิงสาวสลัดเขาออก แล้วเหาะไปทางหลังคา ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้เขาเหาะตามนางไปทันทีอย่างไม่ลดละ

หน็อยแน่ !!! เจ้าบุรุษหน้าวอกยังคิดจะตามนางอีกรึ หลี่ซูไป๋ไม่ยอมให้จับง่ายๆ หรอกนะ ร่างงามเหาะอย่างไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย แต่ทว่าคนไล่ตามอย่างชินอ๋อง หายใจอย่างเหนื่อยหอบเสียแล้ว

นางมองไปข้างหลังไม่เห็นเขาตามมาแล้ว ใบหน้างามหยักยิ้มที่มุมปาก นางจึงตัดสินใจกระโดดลงข้างล่างซึ่งเป็นเรือนร้างไร้ผู้คนอาศัย นางกวาดสายตามองดูรอบๆ เหาะมาไกลขนาดนี้ บุรุษหน้าวอกคงมิตามมากระมัง หญิงสาวจะเดินกลับไปที่โรงเตี๊ยม

แต่ทว่าอาวุธคมกริบพาดอยู่ที่ลำคอระหงของนางเสียแล้ว “เจ้าคิดว่าจะหนีข้าพ้นรึ” ชายหนุ่มยืนด้านหลังของนาง ทุกตรอกซอยในเมืองหนานอัน ชินอ๋องเยี่ยงเขาชำนาญทุกทาง

หลี่ซูไป๋แทบจะหยุดหายใจ นางได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมา “พี่ชาย ปล่อยข้าไปเถอะ ข้ากับท่านหาได้มีความแค้นต่อกัน”

นางเป็นปลาทองรึ ถึงได้ความจำสั้น นางเพิ่งท้าเขาปะมือเพลงกระบี่ สุดท้ายเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แก่นาง ทำให้ชินอ๋องอย่างเขาขายหน้า

ริมฝีปากหนาเผยอยิ้มเล็กน้อย “เจ้ากับข้าเพิ่งปะมือเพลงกระบี่กันมา ความจำสั้นเสียแล้ว”

บุรุษหน้าวอกต้องการอะไรจากนางกันแน่ “พี่ชายรูปงาม ข้าแค่ทนเห็นสองบุรุษยากไร้โดนจับไปมิได้ ขอให้พี่ชายรูปงามอภัยให้ข้าด้วยที่ล่วงเกินท่าน”

นางช่างปากหวานเสียจริง คนฟังเยี่ยงเขายิ้มไม่หุบเลย เมื่อเอ่ยถึงความหล่อของเขา เป็นหนึ่งในใต้หล้าหาที่เปรียบมิได้ บรรดาคุณหนูในเมืองหนานอันต่างหลงใหลกับความหล่อของเขา พวกนางเดินย่างกรายผ่านเขา ต่างต้องหันมาเมียงมองจนคอแทบเคล็ดก็ว่าได้ สตรีนางนี้ช่างเจรจายิ่งนัก

“ได้” ชายหนุ่มเก็บกระบี่เข้าฝักตามเดิม หญิงสาวหันกายมาทางเขา

“ข้าชอบ…” เขายังเอ่ยไม่ทันจบ ผงสีขาวคลุ้งกระจายไปทั่ว

“บุรุษหน้าวอก ข้าไปก่อนนะ” เสียงหัวเราะนางดังกระฉ่อนทั่วท้องฟ้า

ดวงตาเขาแสบยิ่งนัก “นังเด็กเหลือขอ” เขาหมายจะให้นางมาอยู่รับใช้เขาเห็นว่าเพลงกระบี่ของนาง เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม อย่าให้เจอตัวนะ เขาจะตีก้นนางเสียให้ลายเลย

“โอ๊ย!!!” ชินอ๋องกุมดวงตาที่แสบร้อนอย่าทรมาน

“ท่านอ๋อง”เหล่าทหารเพิ่งมาถึงมองดูเจ้านายร้องอย่างเจ็บปวดทรมานปางตาย วิ่งกรู่เข้ามาดูประคองชินอ๋องกลับจวนอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนชินอ๋องจะเจ็บหนักน่าดูงานนี้…

ชั้นสองของโรงเตี๊ยมในห้องพักของหลี่ซูไป๋ วันนี้ทั้งวันนางมีความสุขนักที่ได้ยืดเส้นยืดสายกับบุรุษหน้าวอกนั่น คืนนี้ต้องไปที่ตำหนักเย็นหารือกับพี่สาวเรื่องรัชทายาทแคว้นเหลียง หญิงสาวนั่งมือเท้าคางให้ขบคิดเรื่องพิษดอกหญ้า นางจะต้องหายาแก้พิษมาให้พี่สาวให้จนได้แต่ทว่าให้นางเดินทางไปที่แคว้น

เหลียงนับว่านานโขใช้เวลาแรมเดือนกว่าจะกลับมา

ไม่ได้นางจะเดินทางไม่ได้ นางเชื่อว่ายาถอนพิษกับรัชทายาทแคว้นเหลียงต้องมีเป็นแน่ แล้วนางจะเดินทางไปแคว้น

เหลียงทำไม มิสู้ขโมยจากรัชทายาทแคว้นเหลียงดีกว่า ในวันที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับ นางหวังว่าพี่สาวของนางจะต้องได้เข้าไปในงานเลี้ยงแห่งนี้ด้วย นางจะปลอมตัวเป็นหลี่ซูอวี้เอง คิดจะแก้แค้นตระกูลฉู่ต้องเริ่มจากทำให้ฉู่เฟยเฟยหมดประโยชน์เสียก่อน ครานี้ถึงคราวซวยตระกูลฉู่ของพวกเจ้า ข้าหลี่ซูไป๋มาแก้แค้นแล้วเตรียมรับมือให้ดี