บท
ตั้งค่า

เพราะเขาคือเพื่อน

Part พิชชา

" อื้อออ..."

"...." ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของฉัน ทันทีที่ดวงตาของฉันเปิดขึ้น ภาพตรงหน้าที่เห็นคือเขา...ใบหน้าหล่อคม..สายตาที่เรียบนิ่ง ตั้งสติก่อนนะพิชชา..เอ้า..นึง..ซ่อง..ซั่ม

" เป็นยังไงบ้าง.." ใช่ล่ะ..คนจริงๆ เขาจริงๆ ฉันไม่ได้ฝันไป เขาถามฉันขึ้น

" เอ่อ..." ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไรกลับไป

" อ้าวยัยพิช ตื่นล่ะเหรอ หลับยังไงได้นี่แก..พวกชั้นสองคนออกจะเสียงดัง..กินยาเข้าไปเหรอ " เสียงของชมพูนั่นเองที่มันถามขึ้น

"อืม..กินยาแก้อักเสบกะยาแก้ปวดหน่ะ เมื่อเช้าลองเดินไปเซเว่นข้างล่าง ตกบ่ายมาได้เรื่องเลยปวดตุ๊บๆที่ขาไม่หาย เลยกินยาหน่ะ " ฉันว่า

" แล้วใครใช้ให้แกเดิน..เค้าก็สั่งห้ามละ.. แค่เดินในห้องนี่ชั้นก็ว่าเยอะแล้ว..นี่ซ่าลงไปถึงข้างล่าง " มันว่า

" ก็อยู่แต่ในห้อง..มันเบื่ออ่ะ.." ฉันพูดพลางทำหน้าเซ็งๆ

" ประคบดูรึยัง..กินแต่ยาอย่างเดียวไม่ได้หรอก " คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น

"....." ฉันหันไปหาเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

" เอ้อ..ชั้นลืมแนะนำ..แกยังไม่เคยเจอเพื่อนชั้นคนนี้นี่ ยัยพิช...นี่วิน..กวิน เพื่อนชั้นตั้งแต่มอปลายละ เหมือนไอ้พวกนั้นนั่นแหละ.. " ชมพูเอ่ยขึ้น

"อ๋อ..หวัดดี " ฉันตอบแบบเกร็งๆ แต่ก็ถือได้ว่าเก็บอาการได้ดี

" ลองประคบดูมั้ยล่ะ..เผื่อดีขึ้น .." เขาจ้องหน้าพลางเอ่ยถามฉัน

" เอ่อ..อ .. กินยาแล้วได้นอนนี่ก็ดีขึ้นมาก ไม่ปวดเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว ถ้าไม่เดินมาก..น่าจะโอเคแล้วล่ะ " ฉันตอบ

ติ๊งต่องๆๆ...

" พวกนั้นคงมาล่ะ " ชมพูว่าพลางเดินไปเพื่อเปิดประตู

" หวัดดีพิช..ขาเป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง?" นิวที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยถามฉัน

" ไอ้สองตัวนั่นล่ะ " ใบหน้าหล่อเอ่ยแทรกขึ้น

"...." นิวไม่ตอบแต่กลับทำหน้าบึ้งใส่คนตัวสูงที่นั่งอยู่

" จะไปเรียนได้วันไหนล่ะเนี้ย..ดูยังบวมๆอยู่เลยนะ " ไม่ตอบเพื่อนตัวเองแต่หันมาถามฉันเนี้ยนะ นิวนะนิว

" เอ่อ..น่าจะอีกสัก 2-3 วันแหละ วันนี้ก็ปวดขึ้นมาอีกละ " ฉันตอบกลับไป

ติ๊งต่องๆๆ....

" นิว..แกไปเปิดประตูให้ชั้นหน่อย..สงสัยพวกนั้นมา " เสียงของชมพูที่ดังมาจากห้องครัวตะโกนออกมา..คงจะกำลังเตรียมของว่างสินะ

" เออๆ...ใช้เหมือนเป็นเมียกูเลยนะ " นิวตะโกนกลับไปบ้าง

" ก็อยากได้อยู่ไม่ใช่เหรอ.." เป็นเขาที่พูดขึ้น

" ไอ้ห่า..กูโกรธมึงอยู่..แม่งทำกูค้าง " นิวว่าพลางเดินไปเปิดประตู

" หวัดดีพิช/ หวัดดี..." ทั้งหมอกและปลาวาฬเอ่ยทักทายฉัน

" หวัดดี.." ฉันตอบ

" ดีขึ้นรึยัง " หมอกเอ่ยถาม ซึ่งผิดกับปลาวาฬที่พอมาถึงก็นั่งนิ่งอย่างเดียว

" ดีขึ้นกว่าเก่ามาก แต่วันนี้ก็ปวดหน่อยๆ " ฉันตอบ

" มึงคิดยังไงนี่ไอ้วิน อยากทำงานกลุ่มวันนี้..ไอ้นิวมันชวนมาตั้งแต่วันก่อนแล้ว มึงยังอ้างนั่นอ้างนี่อยู่เลย " หมอกหันไปหาเพื่อนตัวเองแล้วเอ่ยถาม

" กูอยากทำวันนี้ " เขาเอ่ยหน้าตาย

" หึ " ปลาวาฬยิ้มที่มุมปากพร้อมกับทำเสียงออกมา

" มึงดูหน้าไอ้นิวซิ..จะกินหัวมึงอยู่โน่น " หมอกพูดขึ้นครั้ง

เขาไม่ตอบแต่ทำเพียงแค่ยกไหล่ขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น นี่เขากับนิวทะเลาะกันงั้นเหรอ แต่มันก็ดูไม่ค่อยรุนแรงและจริงจังเท่าไหร่เลยนะ

" ว่าไงพวกแก..กะทันหันขนาดนี้ ว่างกันเหรอ " ชมพูที่เดินเข้ามาพร้อมกับจานขนมและผลไม้ที่ปอกเรียงใส่จานอย่างสวยงาม เอ่ยขึ้น

" ก็มาได้อยู่...นัดกันไว้อยู่แล้ว " หมอกพูด

" นัดกันไปไหนวะ..ทำไมชั้นไม่รู้เรื่อง " ชมพูถามหมอก

" ให้ไอ้นิวตอบ" หมอกพูดพลางหันไปหานิวพร้อมกับแสยะยิ้ม

" ก็แถวๆนี้แหละ...กะออกไปนั่งชิวๆกัน " นิวว่า

" แล้วนี่ถ้าไอ้วินไม่เรียกมาทำงานกลุ่มคือ ออกไปนั่งชิวๆโดยไม่ชวนชั้น..ว่างั้น " ชมพูโวยวาย

" แหม..ก็กะจะโทรมาชวนอยู่..แต่ไอ้วินมันโทรให้มานี่ซะก่อนไง " นิวทำเสียงอ้อนชมพู

:

:

:

Part กวิน

หลังจากที่พวกเรานั่งทำงานกลุ่มจนตอนนี้เสร็จไปประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ทุกคนจึงพร้อมใจกันขอหยุดพักงานก่อน ร่างกายที่อ่อนแรงก็ไม่เท่าสมองที่เหนื่อยล้า..ที่พวกเราต่างก็ระดมงัดมาใช้เพื่อให้งานกลุ่มครั้งนี้ออกมาดีที่สุด ก็นี่มันสิบคะแนนแบบไม่หารอะไรเลยเชียวนะ

ระหว่างที่นั่งทำงานผมก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกับพิชชาเธอเลย..ไม่สิ..ไม่ได้คุยเลยต่างหาก เพราะเวลาทำงานผมค่อนข้างจะจริงจัง..แต่ผมก็แอบมองเธอบ่อยอยู่นะ..เธอนั่งอ่านหนังสือ..อ่านไปยิ้มไป ..มันหนังสืออะไรกันวะ

" พอเถอะว่ะพวกมึง..กูจะตายแล้ว..สมองจะระเบิด " ไอ้นิวมันพูด

" เออ..เห็นด้วยว่ะ " ไอ้หมอกอีกคน

" โอเค..งั้นวันนี้เราพอแค่นี้ก่อน..วันหลังเดี๋ยวค่อยนัดกันใหม่ เหลือเวลาอีกอาทิตย์นึงอยู่ " ชมพูมันว่า

....................

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอหน้าเธอเลยครับ ตารางชีวิตของผมถูกจองไปซะจนหมด ไหนจะเรื่องเรียนซึ่งทุกคนก็รู้ว่าคณะนี้เรียนยากแค่ไหน ทั้งงานบริษัทที่ตอนนี้พ่อเริ่มให้ผมเข้าไปเรียนรู้ ซึ่งงานบางอย่างพ่อก็ลองให้ผมเป็นคนตัดสินใจเอง ถามว่าเหนื่อยแค่ไหน? ...ก็คงต้องตอบว่า....มาก แต่!!....แค่ได้คิดถึงใบหน้าของเธอ..ใจของผมก็มีพลังขึ้นมาทันที

ท่าจะเป็นเอามาก..ไอ้วินเอ้ยย!!!

" พวกแก..อาทิตย์นี้งานกลุ่มของเราต้องส่งแล้วนะ ว่างกันวันไหน? " ชมพูเอ่ยถามขณะที่พวกเรากำลังเก็บของเตรียมออกจากห้อง

" เออ..จริงด้วย..เหลือสรุปอย่างเดียวใช่มั้ย ?" ไอ้นิวถามขึ้น

" อืม..น่าจะไม่เยอะหรอก บางอย่างชั้นทำไว้แล้ว รอพวกแกอ่านซ้ำอีกทีเผื่อต้องแก้ไขอะไร "

"น่ารักจริงๆ" ไอ้นิวมันหันไปจับแก้มชมพู

" นี่..เอามือแกออกไปไอ้บ้านิว..เดี๋ยวนี้เอะอะถึงเนื้อถึงตัวนะแก..ชั้นผู้หญิงนะโว้ยย..เผื่อแกลืม " ชมพูมันหันไปโวยวายไอ้นิว

" ก็ใช่ไง..ผู้หญิง..ก็เห็นเป็นผู้หญิงนี่แหละ " ไอ้นิวมันจ้องหน้าชมพู ..เป็นชมพูซะเองที่เบือนหน้าหลบมันไป

" งั้น..ทำวันนี้เลยละกัน..จะได้เสร็จ " ผมพูด

"แล้วแกไม่ต้องเข้าบริษัทเหรอวันนี้หน่ะ " ชมพูมันถามผม

" ไม่เป็นไร..เดี๋ยวบอกพ่อ.."

" แล้วแกล่ะ ไอ้หมอก..ไอ้วาฬ ..ว่างป่ะ " ชมพูหันไปถามไอ้สองตัวที่เหลือบ้าง

" อืม/อืม "

" งั้นเจอกันที่คอนโดชั้นเลยนะ " ชมพูว่า

............

17.00 น.

หลังจากที่ผมกลับคอนโดตัวเองเพื่ออาบน้ำอาบท่าให้ร่างกายมันสดชื่น ผมก็ขับรถมายังคอนโดชมพูทันที ตึก..ตึก.. นี่แค่คิดว่าจะได้เจอหน้าเธอนะ ใจมันก็เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะละ

ติ๊งต่อง ..

ผมกดออดหน้าประตู...แอ๊ดดด... ประตูถูกเปิดออก.. พิชชานั่นเอง..ผมจ้องใบหน้าของเธอพร้อมกับเอ่ยทักทาย

" หวัดดี.." ผมว่า

" เอ่อ..มาหาชมพูเหรอ ..ยังไม่กลับเลยนะ " เธอว่า

ใจจริงก็อยากบอกเธอนะ..ว่า..มาหาพิชนั่นแหละ

แต่ !!!!

. ไม่กล้าไง

" อืม..พอดีวันนี้นัดกันทำงานกลุ่มหน่ะ..ขอเข้าไปนะ " ผมว่าพลางแทรกตัวเข้าไปในห้อง

" อืม..งั้นเราขอตัวเข้าห้องก่อนนะ " เธอว่า

แต่...มีหรือที่โอกาสเป็นใจให้ผมได้อยู่กับเธอสองต่อสองแล้วผมจะพลาด..ผมแกล้งแกะสร้อยที่อยู่ในคอออก

" เดี๋ยว..เธอ..ช่วยดูสร้อยให้เราหน่อยสิ..ใส่ยังไงก็ไม่ได้สักที " ผมเอ่ยขึ้น

" เอ่อ..เอ่อ.. อืมมาซิ " เธอเดินเข้ามาหาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าของผม ผมยื่นสร้อยในมือให้เธอ

" อึม..ใส่ยากอยู่นะนี่ " เธอว่าพลางกดตะขอของสายสร้อยไปมา ก็ยากไง..เพราะมันเป็นสร้อยเงินแท้ซึ่งแข็งและหนาเอาการ แรงผู้หญิงแบบเธอรึจะไหว

" ได้มั้ย " ผมถาม

"เดี๋ยวลองดูอีกทีซิ " เธอว่า

ผมก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของเธอที่กำลังทำหน้ายู่เพราะใส่ตะขอสายสร้อยไม่ได้ ดูเธอตั้งใจเอามากๆเลยนะ กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาเตะจมูกของผม หอมชะมัดเลย ผมไล่สายตาลงต่ำมาเรื่อยๆ...จนถึง

เนินอก...ตึกๆๆๆๆๆตึก ผมเข้ามาก็มัวแต่มองใบหน้าของเธอจนไม่ได้ดูชุดที่เธอใส่ ก็..นี่มันชุด..คลุมอาบน้ำ

การที่เธอขยับมือไปมาเพื่อใส่ตะขอยิ่งทำให้ชุดคลุมของเธอเปิด..เห็นเนินอกมากขึ้น

...................

Spoil.: Next

" แล้วคุณล่ะ? ...เคยเป็นมั้ย.. แอบชอบคนที่เรากำลังพูดคุยด้วย พวกคุณเป็นยังไงกันบ้าง หัวใจเต้นดังโครมครามเหมือนฉันในตอนนี้มั้ย สิ่งที่ยากที่สุดของฉันในตอนนี้ คือ ทำตัวให้ปกติที่สุด ทำให้เหมือนเราคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ..เขาจะรู้ไม่ได้ว่า..เขาคือคนที่ฉันแอบชอบ "

" ถ้าบอกไปแล้วหน้าแตกฉันจะทำยังไง "

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel