ตอนที่2 | โดนปฎิเสธ

3ปีก่อนหน้านั้น....

@ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

หลังเลิกเรียน ผมและพวกเพื่อนได้ขับรถกันมากินข้าวที่ห้างแห่งนี้

“พวกมึง วันนี้กินชาบูกันดีกว่า อย่างหิวเลย”สายฟ้าพูดพร้อมเดินนำเข้าไปในร้านชาบูทันที และผมที่กำลังก้มหน้าเล่นเกมส์อยู่พร้อมกับเดินตามหลังพวกเพื่อนเข้าไปนั้นก็ดันชนกับร่างเล็กบอบบางเข้า

“อ๊ะ” เธอล้มลงทันที พวกเราชนกันแรงอยู่พอสมควร ผมรีบเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วรีบเข้าไปช่วงพยุงเธอขึ้นมาทัน

“เป็นไรมั้ย พี่ขอโทษด้วยนะ พี่มัวแต่เล่นเกมส์ ไม่มองทางเองอ่ะ”ผมพูดพร้อมกับขอโทษน้องคนนั้น

“เอ่อ มะไม่เป็นไรค่ะพี่ พราวก็มัวแต่คุยกับเพื่อนด้วย ไม่ได้มองทางเลยค่ะ ถือว่าหายกันนะคะ”ร่างบอบเงยหน้าขึ้น แค่เห็นใบหน้าของบุคคลที่เธอชนเข้าก็ใบหน้าเริ่มแดงแล้ว

“โอเค งั้นพี่ขอตัวนะ”ผมพูดขึ้นกับน้อง แล้วกำลังจะเดินตามเพื่อนไปนั่ง แต่อยู่ๆเด็กคนนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“พี่ธาวินคะ คือว่าพราวมีเรื่องอยากคุยกับพี่สักครู่ พี่พอมีเวลาไหมคะ”เธอพูดไปพรางก้มหน้าไป

“นี่เรารู้จักพี่ด้วยหรอ ได้สิ” พวกมึงเดินเข้าไปนั่งก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”ผมบอกเพื่อน แต่ก็แอบแปลกใจอยู่ว่าเธอคนนี้รู้จักผมได้ยังไง แล้วก็เดินนำน้องเดินออกไปจากหน้าร้านชาบู พาไปตรงมุมหน้าห้องน้ำ

“ว่ามาสิ”

“คือพราวอยากจะบอกว่า พราวชอบพี่ อยากจะขอไลน์ขอ..ง” ยังไม่ทันที่น้องจะพูดจบ ผมก็พูดส่วนขึ้นทันที

“เธอเป็นใคร แล้วอยู่ดีๆมาสารภาพรักกับฉันเนี้ยนะ เด็กน้อย เอาเวลาไปเรียนไปอ่านหนังสือสอบดีกว่าไหมครับ และอีกอย่างพี่ไม่ชอบเด็ก!!! ” ผมพูดจบก็เดินออกมาจากเด็กสาวมัธยมปลายทันที อายุก็แค่นี้แต่ทำไมกล้าที่จะมาสารภาพรักกันนะ แต่ก็ชั่งเถอะ ผมไม่สนใจอยู่แล้ว

ปัจจุบัน

ทางด้านสาวๆปี1

“หิวข้าวแล้วอ่ะ ไปหาข้าวกินกัน คณะนี้เขาว่ามีของอร่อยหลายร้านเลย” ฉันพูดกับเพื่อนสาวของฉัน ตอนนี้กลุ่มของพวกฉันมีกันอยู่สี่คน ฉันชื่อพราวมีเพื่อนสนิทที่เรียนกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมต้นนั้นก็คือยัยมายู และก็ได้เพื่อนสาวในคณะมาเพิ่มอีกสองคนคือ อลิส กับ ชะเอม

“ไปๆอลิสหิวแล้ว เดี๋ยวช่วงบ่ายรุ่นพี่นัดเรียกรวมอีก เห้อ “อลิสพูดพร้อมทำหน้าเศร้า แต่มันก็น่าเบื่อจริงนั่นแหละ เรียกรวมปี1ทุกคณะแล้วอากาศก็ร้อนเหลือเกิน

จุดนัดรวมปี1ทุกคณะ..

“สวัสดีครับน้องๆนักศึกษาปี1 กิจกรรมรับน้องของวันนี้ยังไม่ถือว่าเสร็จสิ้นนะครับ ทางพวกพี่ยังมีกิจกรรมสุดพิเศษมาให้น้องได้ร่วมสนุกกัน”

“อะไรอ่ะ/ น่าตื่นเต้นจัง” เสียงบรรดาเหล่านักศึกษาปี1ต่างพูดขึ้น ดูสนุกครึกครื้นตื่นเต้นกัน ต่างจากฉันที่อยากกลับคอนโดไปนอนเปิดแอร์ฉ่ำๆแล้ว

“เงียบครับน้องๆ ”รุ่นพี่ปี4 ตะโกนพูดขึ้นด้วยเสียงดังเด็ดขาด เพราะเหล่านักศึกษาปี1ต่างพากันส่งเสียงดังวุ่นวายและเมื่อเสียงของน้องๆเงียบลงแล้ว พี่ปี4ก็เริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

“งั้นเรามาเริ่มเล่นเกมส์ทำกิจกรรมกันดีกว่า ” เหล่ารุ่นพี่ปี4นำลูกบอลขนาดเท่าฝ่ามือสีต่างๆออกมา มันมีทั้งหมดห้าลูกด้วยกัน และรุ่นพี่ปี4ก็เริ่มอธิบายการเล่นเกมส์

“คือแบบนี้นะครับน้อง พี่จะเปิดเพลงและให้ส่งต่อลูกบอลกันไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเพลงหยุดและลูกบอลอยู่ที่มือของน้องคนไหน คนนั้นก็ต้องออกมายืนหน้าแถวนะครับ รุ่นพี่ปี4เริ่มแจกบอลตามคณะได้เลยนะครับ”

เสียงเพลงบรรเลงจังหวะเร้าใจสนุกสนานได้เริ่มเปิดขึ้นแล้ว บรรดาเหล่ารุ่นน้องปี1ต่างพากันส่งเสียงวี๊ดว๊าย ตื่นเต้นต่างพากันส่งลูกบอลไปให้เพื่อนด้านข้าง ลูกบอลใกล้จะมาถึงมือของฉันกับกลุ่มเพื่อนของฉัน

พรึ่บ

ยัยชะเอมส่งลูกบอลมาให้ฉัน และฉันที่กำลังจะยื่นมือส่งลูกบอลจะไปยังเพื่อนอีกคน เสียงเพลงก็หยุดบรรเลงพอดี ลูกบอลยังอยู่ที่มือของฉัน ฮือออ

“น้องปี1 คนไหนที่มีลูกบอลอยู่ในมือ เดินออกมาที่ด้านหน้าเลยครับ เร็วๆด้วยครับ” ฉันนี่อยากจะร้องไห้เลย ฉันไม่ชอบทำกิจกรรมใด้ๆทั้งสิ้น สิ่งที่ฉันชอบที่สุดในตอนนี้ก็คือ

การนอน แต่ฉันก็ต้องลุกเดินออกไป

“แต่ละคน แนะนำตัวด้วยครับ” รุ่นพี่ปี4บอกให้น้องปี1ที่มีลูกบอลอยู่ในมือ แนะนำตัวต่อหน้าเพื่อนๆทีละคนและ5คนนั้นล้วนแต่เป็นผู้หญิงทั้งหมดซะด้วยนะ

“สวัสดีค่ะ เบลล์ วิศวะค่ะ”หูย คนนี้น่ารักๆ เสียงแซวออกมาเป็นรอบๆ พร้อมเสียงปรบมือ

“สวัสดีค่ะ แอมมี่ การโรงแรมนะคะ”คนนี้ก็ดี คนนั้นก็ใช่

“สวัสดีค่ะ จูน การท่องเที่ยวค่ะ” ว้าววคนนี้สวยจังอ่ะ เสียงยังคงดังอยู่เรื่อยๆ

“สวัสดีค่ะ มิ้นท์ ธุรกิจการบินนะคะ” หึย มิ้นท์น่ารักจังอ่ะ เสียงปี1วิศวะผู้ชายแซวขึ้น และสุดท้ายคือฉัน

“สวัสดีค่ะ พราว บริหารค่ะ”แต่คนนี้น่ารักที่สุด สีผมสวยจังอยากได้บ้างๆ ดูหุ่นสิกินขาดเลยสิ วี๊ดดดด

ฉันยังคงเฉยๆไม่ได้แสดงอาการว่าดีใจออกแต่อย่างใด ไม่ทำหน้าเบื่อโลกออกมาก็ดีแค่ไหนแล้วเพราะว่ามันน่าเบื่อฉันไม่ชอบกิจกรรมแบบนี้