บทที่ 4 ห้ามไม่ฟังต้องโดนดี! [4]

มนสิชาเต็มอิ่มกับการปรนเปรอของชายหนุ่ม แต่นี่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของการทรมานอันยาวนานของเขา

น่านฟ้าไม่คิดเตะถ่วงเวลา เขาหยัดกายยืนขึ้นถอดเสื้อถอดกางเกงพร้อมชั้นในกองลงบนพื้น แล้วค่อยบดเบียดร่างกายแนบกับเรือนร่างอ้อนแอ้น ผิวกายร้อนระอุเสียดสีกันจนซ่านสยิว กองไฟขุมหนึ่งลุกโชนแผดเผาพวกเขาจนทรมาน

“พี่จะทำให้มิ้นท์...ได้สัมผัสกับความสุขที่แท้จริง” เขาขยี้เรียวปากเย้ายวนอีกครั้ง ใช้ร่างกายใหญ่โตห่อหุ้มร่างน้อยไว้ จับท่อนเนื้อแข็งขึงถูไถกับกลีบผกาสร้างความคุ้นเคยกับเธอก่อน เวลาเข้าไปจะได้ไม่หวาดผวาผลักไสเขาไป

“มิ้นท์...กลัว อื้อ...มิ้นท์ไม่เคย มิ้นท์...”

“ชูว์ อย่าพูดอะไรทั้งนั้น รับรู้ถึงตัวตนพี่ก็พอ” เสียงกดต่ำออกคำสั่งอย่างใจเย็น ก่อนกดแทรกท่อนเอ็นอวบใหญ่เข้าสู่ร่องสวาทแฉะชื้น แค่ส่วนหัวที่สอดใส่เข้าไปก็เรียกเสียงครางเจ็บจากมนสิชาได้แล้ว

“พี่น่าน หยุดก่อน!”

น่านฟ้าดวงตาดำมืดด้วยความปรารถนาหลุบมองใบหน้าเหยเกข่มกลั้นความเจ็บปวดไว้ เข้าไปได้ครึ่งลำมือเรียวก็ยื่นมาผลักอกดันให้เขาหยุดไปต่อ เขาที่เจ็บร้าวจากแรงตอดรัดจนต้องขบกรามแน่น เอื้อมมือเคล้นคลึงเต้าขาวอวบขยี้ยอดถันชูชันจนเธอสะดุ้งครางฮือ ก่อนจะหวีดครางลั่นตอนเขาฉวยจังหวะนี้กระแทกรวดเดียวจนสุดลำ

ปึก

“โอ๊ย”

“ซี้ด!”

มนสิชาถึงกับร้องไห้น้ำตารินไหลอาบแก้ม ท่อนล่างหนึบชาจุกเจ็บเหมือนถูกมีดคมกริบกรีดผ่าเป็นสองส่วน ความแกร่งร้อนของเขาซุกสอดตึงแน่นจนอึดอัดหายใจลำบาก แค่ขยับก็เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ไหนล่ะความสุขที่เขาว่า เธอรู้แต่ว่ามันเจ็บมากจนอยากผลักไสเขาออกไปไกลๆ

“อะ...ออกไป! มิ้นท์เจ็บ ฮึก พี่น่าน ออกไปเถอะ มิ้นท์ไม่ไหวแล้ว”

“พี่ถอยหลังกลับไม่ได้ มีแต่ต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น”

น่านฟ้าเลือดเย็นพอจะปฏิเสธคำขอร้องของเธอ มาถึงขั้นนี้แล้วจะยอมปล่อยเธอไปได้ยังไง ครั้งแรกของหญิงสาวย่อมเจ็บเป็นธรรมดา อีกไม่นานก็ปรับตัวได้แล้ว เขาหลุบตามองหยดเลือดที่รินไหลลงมาตามเรียวขาของเธอ ความบริสุทธิ์ผุดผ่องถูกเขาทำลาย เธอกลายเป็นผู้หญิงของเขาโดยสมบูรณ์

มนสิชาร้องไห้ซบหน้ากับบ่ากว้างของน่านฟ้า น้ำตารินไหลเปียกชุ่มด้วยความเจ็บตรงช่วงล่างจนไม่อยากขยับเขยื้อน น่านฟ้าโอบประคองบั้นท้ายงามงอนไว้ด้วยสองมือก้าวเดินไปยังเตียงนอนเชื่องช้าค่อยๆ วางร่างอวบอัดแผ่วเบา แต่ก็ยังได้ยินเสียงสูดปากตัวสั่นน้อยๆ ข่มกลั้นความเจ็บไว้

“เจ็บมากเหรอ”

“ค่ะ มิ้นท์เจ็บ…พี่น่านถอยออกไปได้ไหม” เสียงสั่นเครืออ้อนวอนอย่างน่าสงสาร แต่น่านฟ้ากลับโน้มตัวลงมาโอบเอวบางไว้

ดวงตาสีนิลฉายแววอ่อนโยนกอดปลอบเจ้าของร่างอวบอัดนุ่มนิ่ม ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้แผ่นหลังเปลือย หวังคลายความเจ็บให้คนตัวเล็กใต้ร่างได้บ้าง มิ้นท์เพิ่งเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายครั้งแรก เขาไม่อยากรีบร้อนเกินไปจนทำเธอบาดเจ็บ แต่ถ้าจะให้ปล่อยตัวไปตอนนี้เขาอาจเป็นฝ่ายขาดใจตายซะเอง

ความอ่อนนุ่มของมิ้นท์บีบกระชับจับกุมรอบความแกร่งร้อนของเขาแนบแน่น สัมผัสที่แสนวิเศษน่าคลั่งไคล้นี้ให้หยุดยั้งไว้คงทำไม่ได้

“หายเจ็บยังคะ”

“อื้อ…ดะ...ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่พี่น่าน…พี่น่านอย่าเพิ่งขยับ อ๊ะ! พี่น่าน!”

ดวงตาสวยเฉี่ยวเบิกกว้างถลึงมองใบหน้าหล่อร้ายแกมเจ้าเล่ห์อย่างตกใจปนขุ่นเคือง มนสิชาหน้าร้อนวาบรีบยกมือดันแผ่นอกกว้างไว้ เมื่อคนด้านบนถอดถอนแก่นกายออกไปแล้วผลักดันเข้ามาใหม่แล้วหยุดค้างไว้ ความเจ็บลดน้อยลงกว่าตอนแรกมาก แต่ยังเจ็บแปลบระคนเสียวแปลกๆ เขาทำซ้ำแบบเดิมอย่างใจเย็น จ้องมองเธอด้วยสายตาลุ่มลึกห่วงใย ทว่าช่วงล่างยังคงบดเบียดเข้ามาเนิบช้า เสียดเสียวหวามไหวจนเธอรู้สึกอึดอัดจนต้องขยับเอวเล็กน้อย

“อ๊ะ อื้อ!”

“ซี้ดดด…มิ้นท์หายเจ็บแล้วสินะ กำลังอึดอัดอยู่ใช่ไหม ตอบพี่สิ”

“มิ้นท์รู้สึกแปลกๆ พี่น่านขยับ…ขยับเร็วอีก มิ้นท์ต้องการพี่”

“ได้สิ พี่จะไม่ยั้งตัวเองไว้แล้ว คนเก่งเตรียมรับมือดีๆ พี่จะพาเราขึ้นสวรรค์” น่านฟ้ากระตุกยิ้มบางแล้วก้มหน้าจูบหน้าผากมนชื้นเหงื่อ

เขาลุกขึ้นนั่งคุกเข่าจับเรียวขาขาวเนียนให้แยกออก บดคลึงเอวช้าๆ จนได้ยินเสียงหลุดครางหวาน เธอตัวสั่นริกจับแขนทั้งสองข้างของเขาไว้พลางจิกเล็บระบายความเสียวซ่าน ดวงตาฉ่ำวาวเอ่อคลอน้ำตาพริ้มลงกว่าครึ่งมองเขาด้วยสีหน้าเย้ายวนยั่วใจ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยถูกมิ้นท์มองด้วยสายตาแบบนี้คงรีบกระโจนปลุกปล้ำเธอให้สาสมใจ

“อื้อ! มิ้นท์เสียว อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ พี่น่าน…”

“มิ้นท์ต้องการอะไรบอกพี่สิเด็กดี กำลังมีความสุขมากใช่ไหม ดุ้นของพี่ทำให้มิ้นท์เสียวถึงใจไหม ครางดังๆ สิคนสวย ดังอีก...” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มมีเสน่ห์ส่งให้เพื่อนของน้องสาวที่นอนตัวสั่นคลอนอยู่ใต้ร่างเขา หน้าอกขาวอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นตามแรงกระแทก ภาพวิวจากมุมสูงสวยงามจนเผลอจ้องมองตาไม่กะพริบ

“พี่ไม่คิดเลยว่ามิ้นท์จะสวยขนาดนี้ สวยไปทั้งเนื้อทั้งตัว...”

“อื๊ออ พี่น่าน! อ้า อ๊ะ อ๊ะ...อ๊าๆๆ!”