บทที่ 3

ลักษณ์กุลีกุจอ หิ้วกระเป๋าเดินเริดนำหน้าเพื่อน ราวกับกลัวว่าไทเกอร์จะหนีเผ่นไปไหนได้ทุกเมื่อกระนั้น จึงต้องเอากระเป๋า ข้าวของของเพื่อนรัก เป็นเกราะป้องกันไว้ก่อน เผื่อว่าเห็นหน้าลูกศิษย์พิเศษแล้ว เกิดว่าหมอนี่เปลี่ยนใจเผ่นขึ้นมา ได้รั้งกันไว้ทัน

แต่...

จะทันหรือเปล่าหว่า...

แอบลอบมองหน้าของเพื่อนไป ชวนคุยไปเจื้อยแจ้ว วีรกรรมวีรเวรของน้องสาวที่ก่อกับเพื่อนตน ก็ไม่ใช่จะน้อยๆ เฮ้อ...ยัยตาหวานนะยัยตาหวาน เด็กดื้อเด็กซนแท้ๆ

ใครเลี้ยงมากันนะ ตามใจกันจนเสียเด็ก! ตอนนี้ก็ยังติดนิสัยซนๆ ขี้แกล้ง ช่างแหย่ติดมาจนเป็นสาว

นึกเคืองแล้วก็ต้องถอนใจ

ก็คนเลี้ยงมันเขาเองนี่หว่า...

อย่างว่าแหละ เจ้าหล่อนเป็นลูกหลงมา ตอนนั้นเขาก็อายุสิบสองปีแล้ว พอมีน้องสาว หน้าตาน่าเอ็นดู โผล่มาให้เลี้ยงให้เล่น โอ้โห...ลักษณ์ทั้งรักทั้งหลง เป็นไปยิ่งกว่าพี่ชาย คือเป็นพ่อคนที่สองของหล่อนไปแล้วก็ว่าได้ แต่เป็นพ่อที่ลูกสาวไม่ยักกะกลัว แถมโดนแกล้งเอาบ่อยๆ เสียด้วย

เฮ้อ...

คนที่ยัยตัวแสบกลัวก็ต้องมารดานั่นแหละ แต่อย่างว่า คุณสุปราณีใครเล่าจะไม่กลัว...ออกจะดุยังกับอะไร เขาเสียอีกคอยพาแม่ตัวแสบวิ่งหนี เวลามารดาจะตีขึ้นมา

นึกถึงท่านบางทีก็แอบวาบโหวงในใจ เพราะทั้งบิดาและมารดาของเขา เสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่เมื่อสองปีก่อน นั่นแหละ มันทำให้เขายิ่งรัก ยิ่งหวงลอออร ที่เหมือนเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเขา อย่างที่เรียกได้ว่าอาการหนัก ยิ่งตอนนี้ ยัยตัวแสบกลายเป็นดาวมหาวิทยาลัย มีหนุ่มๆ มาตอมไม่ขาดสาย จนบางทีพี่ชายอย่างเขานึกอยากจะไว้หนวด ถ้าไม่เกรงใจหน้าที่การงานของตนเองตอนนี้ ก็คงจะไว้ให้รกเฟิ้ม ไว้ให้เจ้าพวกนี้กลัวให้หัวหด

คิดแล้วก็แอบเหลือบตามองหน้าด้านข้างของเพื่อนรักอีกหน ไทเกอร์มองไปรอบๆ อย่างสำรวจ แล้วหันมาหาเขาพอดี ตาต่อตาสบกันวูบ อา...หมอยังคงตาดุวับ ยังกะเสือเหมือนเดิม ไทเกอร์มีสีตาเหมือนสีของตาเสือจริงๆ เพราะตาของเขาเป็นสีน้ำตาลอ่อนเกือบจะเป็นสีทอง ล้อมกรอบด้วยขนตาดกหนา และคิ้วที่ดกเข้มขนานจรดหางตา ยามปรกตินี่ยังเห็นว่าดุ เพราะหมอชอบทำหน้านิ่ง สายตาเลยนิ่งไปด้วย ขนาดเขายังสะดุ้ง ไอ้พวกหนุ่มๆ ที่รุมตอมยัยตาหวาน จะอาศัยโอกาสนี้มายุ่งวุ่นวายกับน้องสาวเขา หึ หึ หึ เห็นหน้าไทเกอร์เข้า คงวิ่งกันป่าราบ

“มีอะไร?” ไทเกอร์เลิกคิ้ว เมื่อเพื่อนสนิทจ้องหน้าเขาเอาจริงจัง แล้วหรี่ตา ลักษณ์รีบสั่นหน้าทันที

“ไม่มีอะไร พอดีตะลึงในความหล่อของนายน่ะ อิอิอิ”

“เดี๋ยวโดนเตะ” แนะ...ขู่แบบนี้ ลักษณ์ก็ได้ที ชายหนุ่มแสร้งเข้าไปใกล้กับเพื่อนรัก แล้วจับก้นของไทเกอร์หมับเข้าทันที

“ไอ้...”

ด่าไม่พอ วาดเท้ามาพร้อม แต่ลักษณ์กระโดดหลบทัน เขาหัวเราะร่า แล้วเดินแกมวิ่งนำหน้าเพื่อนเข้าไปในห้องที่ตระเตรียมไว้ให้ไทเกอร์ ก่อนจะเอ่ยตะโกนออกมาเสียงใส

“มาสิฮะ ไทเกอร์ขา...ทำห้องไว้รอแล้ว รีบมามะ มาเร้วววว”

“...”

ทำได้เพียงแค่สั่นหน้า แต่ก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ ไอ้หมอนี่! ก็ยังล้นเหมือนเดิม กล้าทะลึ่งตึงตังและแกล้งเขาแบบไม่กลัวกันเลยเหมือนเดิม ลักษณ์อาจจะเป็นคนเดียวกระมัง ที่กล้าจะเล่น กล้าจะแหย่กับเขามากขนาดนี้ นัยน์ตาสีสวยของเขาเป็นประกายระยับ เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของตนกับผู้ชายคนนี้ คนที่เขานับเป็นหนึ่งในเพื่อนรักไม่กี่คนในชีวิต

ลักษณ์เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ไปเรียนไฮสคูลเดียวกับไทเกอร์ตอนอายุสิบหกปี ตอนนั้นเขาถือว่าป๊อบและเป็นขาใหญ่ในไฮสคูลแห่งนั้น ไทเกอร์เป็นลูกพี่ใหญ่ ด้วยเพราะบุคลิก และมาดที่นิ่ง แต่มีเรื่องมีราวอะไรล่ะก็ ไทเกอร์จะออกนำหน้า ชายหนุ่มเป็นกัปตันทีมฟุตบอล เป็นนักดนตรีฝีมือดีที่มีวงเป็นของตนเอง ในเมืองเล็กๆ มันก็ยิ่งทำให้เขาเด่นมาก

นักเรียนเอเชียผิวเหลือง ท่าทางตื่นคนทว่ายิ้มเก่ง ตัวเล็กผอมแต่สูงโย่ง เลยกลายเป็นจุดเด่น แต่เด่นคนล่ะแบบกับไทเกอร์ นั่นคือเด่นในด้านด้อย แถมมักจะโดนแกล้งบ่อยๆ ลูกพี่ขาใหญ่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร แต่ก็ไม่ได้ร่วมแกล้งด้วย เพราะมีอะไรน่าสนใจกว่าเด็กชาวเอเชียนี่ตั้งเยอะ

แล้ววันหนึ่ง...ในห้องสมุด ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและพ่อเด็กผอมนี่

“เฮ้!”

เสียงทักทายทำให้คนที่แอบนอนอยู่ในมุมอับของห้องสมุด มุมหมวดตัวหนังสือที่เป็นอักษร Z หนังสือน้อยเล่มที่จะขึ้นต้นด้วยตัวอักษรนี้ จึงเป็นมุมที่ไทเกอร์มักจะมาใช้งีบโดดเรียนเสมอ

“หืม?” นัยน์ตาสีสวยปรือลืมขึ้น พร้อมกับนิ่วหน้าเมื่อเห็นว่าใครมานั่งค้ำหัวเขาแล้วยิ้มเผล่ส่งให้

“ฉันกับนายเราอยู่กลุ่มทำรายงานกลุ่มเดียวกัน”

ภาษาอังกฤษสำเนียงแปลกหูดังขึ้น เขาขมวดคิ้วทำหน้าดุส่งให้ พ่อหนุ่มผอมโย่ง ที่ยังคงยิ้มเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ว่ากำลังคุยกับหัวโจกของโรงเรียน

“ก็ทำไปสิ” นัยน์ตาของเขาหลับลงอีกครั้ง แล้วหนนี้ก็ถูกรบกวนมากยิ่งขึ้นด้วยการเขย่า เฮ้ย! หมอนี่ยังไงกันนะ

“เฮ้!” ไทเกอร์ตวาด ตาของเขาดุวับวาบ คนมองสบด้วยกะพริบตาปริบๆ แต่ก็ยังยิ้มสู้ มือนั้นแม้จะสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยื่นให้เขา

“ยินดีที่ได้ทำงานกับนายนะ พวกของเหลือ”

“หืม?”

“นายกับฉันไง”

คนที่เคยเป็นหนึ่งในทุกด้าน อีโก้สูงลิบอย่างไทเกอร์ พอโดนเรียกว่าพวกของเหลือ ก็ถึงกับอึ้ง แต่แล้ว...ก็เกิดสิ่งแปลกประหลาดขึ้น

เด็กหนุ่มยิ้มและหัวเราะ

ลักษณ์ถึงกับงงไปเล็กน้อย ไทเกอร์พยักหน้าให้ เขาแตะมือแทนจับมือ และก็ลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจ

“เอ้า...จะให้ทำอะไรล่ะ”

“เอ่อ...คือเราจะต้องหาหนังสือเกี่ยวกับ...”

ความสัมพันธ์ของสองหนุ่ม เริ่มต้นอย่างไม่น่าเชื่อ ไทเกอร์นึกชอบเพื่อนชาวเอเชียของเขา ลักษณ์มักจะทำให้เขาหัวเราะเสียงดังได้อย่างไม่มีสาเหตุ และในยามคับขัน เพื่อนตัวเล็กนี้ก็ออกหน้าเคียงข้างเขา เคยถึงขนาดตบหัวเขาเสียด้วยซ้ำ เมื่อเขาเมาแล้วกร่างจะไปหาเรื่องเพื่อนนักเรียนคนอื่น

ตบเสร็จก็เป็นลมไปต่อหน้าต่อตานั่นแหละ...

หึ หึ หึ หึ

แม้จะอยู่ไกลกัน แต่เขาก็ยังระลึก และติดต่อกับลักษณ์มาเสมอ เทคโนโลยีทำให้เขาและเพื่อนต่างทวีปคนนี้ อยู่ไม่ไกลกันเลย ยามมีเวลาพักผ่อน เขามักจะบินมาพักร้อนที่นี่ เมืองไทย...ประเทศที่เขาชอบ กับผู้คน อาหาร และมีที่ที่เพื่อนรักของเขาอยู่

“อยากได้อะไรเพิ่มไหม สบายพอหรือยัง” ลักษณ์ถาม เมื่อพาไทเกอร์มาถึงห้อง ก็ห้องที่เขาพักประจำนั่นแหละ ยามมาที่เมืองไทย

“ดูนายเอาใจฉันยังไงพิกล” ไทเกอร์เอามือล้วงกระเป๋า พอจะดูออกว่าเพื่อนรักคงอยากจะคุยอะไรกับเขาเพิ่มเติม นอกจะคำขอเรื่องสอนกีตาร์ให้กับ...

ใครนะ...

อ้อ...ตาหวาน...เอ...ตาหวาน

ดูเหมือนว่าไทเกอร์เพิ่งจะทบทวน ว่าเพื่อนรักให้เขามาเป็นครูสอนพิเศษให้กับใคร!

เด็กแสบ!

เขาจำหล่อนได้แล้ว....

“มีจริงๆ น่ะแหละ เรื่องจะให้นายช่วยเพิ่มเติมจากการสอนกีตาร์ยัยตาหวานน่ะ”

“ว่ามา” เขาพยักหน้า

“คือฉันมีธุระจะต้องไป แถวๆ แบบว่า” คนพูดเริ่มหน้าแดง ไทเกอร์มองเพื่อนแล้วนัยน์ตาคมดุของเขาก็อ่อนแสงลง

เออ...ดูเขินขนาดนี้ ธุระที่ว่า...คงจะ

“ไปแถวๆ ฮาวาย?”

“แหม...” ลากเสียงยาว เกาหัวเกาหูให้วุ่นไปหมด ไทเกอร์ยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก พลางถามต่อเสียงทุ้ม

“แล้วไงต่อ”

“ก็ ฉันอยากจะฝากยัยตาหวาน ให้แกดูแลให้หน่อย ในระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ได้หรือเปล่าวะ” ลักษณ์เอ่ยรัวๆ พูดฟังแทบจะไม่เป็นศัพท์ ไทเกอร์หลุบตาลง บังประกายตาบางอย่างของตัวเองไว้เสีย

“ก็ได้สิ ไม่เห็นจะยากอะไร นายให้ฉันเป็นผู้ปกครอง น้องสาวนาย ดูแลได้เต็มที่ในระหว่างนายไม่อยู่ ตามนั้นนะ”

เขาเน้นคำว่าดูแล เหมือนจงใจ คนฟังมัวแต่ดีใจที่เพื่อนรับคำ เลยไม่ได้เอะใจกับสาสน์ที่ไทเกอร์ส่งมาเป็นนัยเลยแม้แต่น้อย

“โอ๊ย...ขอบใจมากเลยเพื่อน ที่รับดูแลยัยแสบให้ ฉันจะได้หมดห่วง”

ไทเกอร์ยิ้ม...นัยน์ตาคมดุนั้น กำลังเปล่งประกายระยับ

ดูแลเป็นอย่างดีแน่นอน...

ฉันจะทำตัวเป็นเหมือนพ่อของน้องสาวสุดแสบของนายเลยล่ะ

นายลักษณ์

หึ หึ หึ หึ