ตอนที่ 2

มอร์แกนส่งยิ้มกว้างทักทาย เขาพูดภาษาไทยได้คล่องแคล่ว เพราะอยู่เมืองไทยมานานหลายปี

อรทัยรู้สึกแปลกใจ ที่เห็นว่าท่าทางของมอร์แกนกับดาริกาดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งหย่ากันเลยสักนิด ทั้งสองไม่เคร่งเครียดหรือเศร้าโศกกับชีวิตรักที่ต้องปิดฉากลง

“งั้นฉันกลับก่อน... บังเอิญมีธุระด่วน”

ดาริกายกมือขึ้นโบกลาอดีตสามีและเพื่อนสนิท ก่อนจะยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา ก้าวฉับออกมาจากร้านกาแฟด้วยท่าทางรีบร้อน ตอนนั้นมอร์แกนกำลังยืนสั่งกาแฟอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์

“ทานกาแฟหรือยังครับ?”

ร่างสูงใหญ่ทำท่าว่าจะสั่งกาแฟให้อรทัย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ... ขอบคุณค่ะ”

หล่อนยิ้มให้เขา มอร์แกนถือถ้วยกาแฟร้อนเดินเข้ามาทรุดร่างสูงใหญ่ลงนังใกล้ๆ กับอรทัย

“เมื่อสักครู่ดาริกาบอกว่าคุณจะขายบ้านแล้วย้ายกลับไปอยู่ต่างประเทศใช่ไหมคะ”

อรทัยถามด้วยความอยากรู้ เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะขายบ้านหลังใหญ่ที่อาทิตย์ยกให้ภายหลังหย่า แล้วจะซื้อบ้านชั้นเดียวเอาไว้อยู่อาศัยต่อไป

“อ๋อ... ครับ ผมกำลังตัดสินใจว่าจะกลับไปอยู่อิตาลีครับ”

มอร์แกนตอบก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม

“ถ้าจะขายบ้านบอกฉันนะคะ... ฉันกำลังมองหาบ้านอยู่พอดี”

อรทัยทำเสียงจริงจัง

“จริงหรือครับ”

มอร์แกนทำหน้าประหลาดใจ

“จริงค่ะ... ”

อรทัยเคยแวะไปที่บ้านของมอร์แกนมาแล้วหลายครั้ง ก็เพราะว่าดาริกาชอบจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้วชักชวนบรรดาเพื่อนฝูงไปร่วมดื่มกินสังสรรค์กันบ่อยๆ

อรทัยยังจดจำได้ว่าบ้านที่มอร์แกนอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิด บริเวณรอบๆ ปลูกหญ้าและต้นไม้เล็กๆ เอาไว้ได้อย่างน่ารักลงตัว และที่สำคัญมันเป็นบ้านซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ ทะเลสาบขนาดย่อม อรทัยชอบบรรยากาศริมน้ำ

“งั้นผมขอเบอร์โทรคุณได้ไหม”

มอร์แกนมองใบหน้าสะสวยของอรทัย เธอรีบบอกเบอร์โทรศัพท์ ชายหนุ่มกดบันทึกแล้วโทรเข้าเครื่องของเธอในทันที ซึ่งหญิงสาวก็กดบันทึกเบอร์ที่ขึ้นโชว์ว่า ‘Miss call’ ของเขาโดยทันทีเช่นกัน

“เรื่องบ้าน... เอาเป็นว่าถ้าตัดสินใจแน่แล้วว่าจะขายจริงๆ ผมจะบอกคุณเป็นคนแรกนะครับ... ”

เขาบอกยิ้มๆ

“ขอบคุณมากค่ะ... ”

อรทัยตอบ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านกาแฟ หลังจากมีสายเรียกเข้าดังขึ้นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอได้เดินทางมาถึงแล้ว

ย้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เสร็จจากทำเรื่องหย่า อาทิตย์เดินมาส่งอรทัยที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ที่ลานจอดรถ

“ไปก่อนนะคะ”

หญิงสาวมองหน้าบุรุษผู้สูงวัยกว่าด้วยแววตาขอบคุณ แม้วันนี้ทั้งคู่มีความจำเป็นที่จะต้องแยกทางกัน แต่อาทิตย์ก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสมอ

“แม้ว่าเราจะหย่ากันแล้วก็ตาม... แต่คุณจะยังเป็นเพื่อนของผมเสมอ มีอะไรให้ช่วยก็โทรหาผมนะครับ”

อาทิตย์บอกตอนที่เดินมาถึงรถ

“ขอบคุณค่ะ”

เธอฝืนยิ้มให้เขา แม้จะไม่เสียใจเลยสักนิดที่ต้องจบชีวิตรักด้วยการ ‘หย่า’ หากก็อดรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่ลึกๆ ในใจไม่ได้ ยังไงก็ยังนึกขอบคุณอดีตสามีที่ยอมยกบ้านหลังใหญ่และรถเบนซ์ให้เธอ อีกทั้งเงินสดก้อนโตในธนาคารกับร้านอาหารเล็กๆ ที่ทิ้งไว้ให้บริหารจัดการต่อไป

อันที่จริงอาทิตย์รักอรทัยมาก หากดูเหมือนว่า ‘ความรัก’ ที่เขาให้นั้นจะไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของผู้หญิงคนนี้

“ขอบคุณค่ะ... โชคดีนะคะ”

อรทัยสวมกอดอดีตสามี แม้หลายๆ อย่างระหว่างเธอกับอาทิตย์จะ ‘เข้า’ กันไม่ได้... ไปกันไม่รอดอย่างที่เห็น แต่ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนดี เขามีข้อดีหลายๆ อย่าง... อย่างน้อยก็เป็นผู้ชายใจกว้างและใจดี เป็นสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่อยู่กินกันมาปีกว่าๆ อาทิตย์ไม่เคยลงไม้ลงมือกับอรทัยเลยสักครั้ง

สัปดาห์ต่อมา

ใกล้ค่ำของวันหนึ่ง ในระหว่างที่อรทัยกำลังเตรียมตัวจะออกไปดูร้านอาหารย่านชานเมือง จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์มือถือของเธอ

อรทัยกดรับโทรศัพท์ในทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของมอร์แกน

“สวัสดีค่ะ... คุณนั่นเอง”

เสียงใสกรอกไปตามสาย ช่างน่าแปลกที่เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ในทันทีที่ได้ยินเสียงเซ็กซี่ของเขา อรทัยจับความเร่าร้อนในกระแสเสียงนั้นได้

“ว่างไหมครับวันนี้ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะขายบ้านให้คุณ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณเข้ามาดู... เผื่อว่าเราจะได้คุยกันในรายละเอียด”

คำพูดที่ได้ยินทำให้หญิงสาวยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา

“ดะ.. ได้ค่ะ... แล้วเจอกันนะคะ”

เธอตอบกลับไปเพียงสั้นๆ โดยแทบไม่ต้องคิด ก่อนวางสายของเขาแล้วโทรไปสั่งงานว่าวันนี้เธอจะไม่เข้าไปที่ร้านอาหาร

ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ อรทัยก็เดินทางมาถึงบ้านของมอร์แกนซึ่งอยู่ย่านชานเมือง

เธอจอดรถเบนซ์สีเปลือกมังคุดเอาไว้หน้าบ้านไม้ชั้นเดียว ลงจากรถแล้วก้าวย่ำมาตามถนนโรยกรวดซึ่งทอดยาวจากประตูรั้วสีขาวไปสู่ตัวบ้าน ตั้งตระหง่านอยู่บน