ตอนที่ 1

“ดา... มาทำอะไรที่นี่”

‘อรทัย’ ร้องถาม ‘ดาริกา’ ซึ่งคบหาเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ขณะเดินสวนกันที่ลานจอดรถบริเวณด้านหน้าที่ว่าการอำเภอแห่งหนึ่งโดยบังเอิญ

“เอ่อ.. มะ... มาทำเรื่องหย่าจ้ะ ฉันกับ ‘มอร์แกน’ ตัดสินใจแล้วว่าจะแยกทางกัน”

คนถูกถามอึกอัก ด้วยมันเป็นเรื่องที่เธอเองก็เพิ่งตัดสินใจกะทันหัน เมื่อคืนนี้เอง จึงยังไม่อยากให้ใครรู้ แต่ดูเหมือนว่าคงหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว

“หย่า! อะไรนะ?”

อรทัยตกใจเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ใครจะเชื่อว่าครอบครัวของเพื่อนรักซึ่งภายนอกดูอบอุ่นรักใคร่กันดีจนเพื่อนฝูงบางคนนึกอิจฉา หากลึงลงไปในความสัมพันธ์... กลับซ่อนปัญหาถึงขั้นทำให้ต้องหย่า

แต่จะแปลกอะไรที่ครอบครัวของดาริกาประสบปัญหาเช่นนี้ เพราะของครัวของเธอเองก็เจอ ‘ปัญหา’ ถึงขั้นต้องหย่าร้างเช่นกัน และช่างเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน ที่ต้องมาหย่าในวันเดียวกัน

“เสียใจด้วยนะดา”

อรทัยเอื้อมมือไปแตะที่แขนของเพื่อนรักเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ เธอรู้ดีว่าถ้าเลือกได้คงไม่มีสามีภรรยาคู่ไหนอยากหย่าร้าง แต่ถ้าปัญหานั้นแก้ไม่ได้... การหย่าก็อาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด

“แล้วเธอล่ะอร... มาทำอะไรที่นี่”

ดาริกาถามบ้าง

“ฉัน... เอ่อ มาหย่าเหมือนกัน เพราะว่าอรกับคุณ ‘อาทิตย์’ ตกลงกันแล้วว่าเราจะแยกกันอยู่”

อรทัยตัดสินใจบอกเรื่องที่ทำให้หล่อนครุ่นคิดเป็นกังวลมาตลอดสัปดาห์ หลังจากเผชิญปัญหามานานนับปี

“อุ๊ย... ทำไมบังเอิญอย่างนี้... ”

ดาริกาทำท่าตกใจ อรทัยชำเลืองไปยังร้านกาแฟซึ่งแลเห็นอยู่ไม่ไกลจากลานจอดรถ ก่อนจะชักชวนกันไปนั่งคุยปรับทุกข์ ด้วยตอนนั้นยังเช้าอยู่มาก คงอีกพักใหญ่ๆ กว่าที่สามีของสั้งสองจะเดินทางมาถึง

ภายในร้านกาแฟเล็กๆ ซึ่งตกแต่งได้อย่างลงตัว ร่มรื่นไปด้วยต้นลีลาวดี ออกดอกสีขาวสะพรั่งไปทุกกิ่งก้าน ช่วยบดบังแสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาทางผนังกระจกด้านข้าง

“ประเดี๋ยวมอร์แกนคงมา”

ดาริกาเอ่ยถึงสามีของเธอซึ่งเป็นชาวต่างชาติ

“สักพักคุณอาทิตย์ก็คงมาถึงเหมือนกัน”

อรทัยมักจะเรียกสามีว่า ‘คุณ’ จนติดปาก เพราะว่าอาทิตย์แก่กว่าเธอถึงหนึ่งรอบอายุ เขาเป็นคนไทยเชื้อสายจีน รูปร่างสันทัดสมส่วน

“ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะหย่ากัน”

ดาริกาถามเพื่อนรัก

“ใช่จ้ะ... ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้ว... เพิ่งคุยกับคุณอาทิตย์จริงๆ จังๆ ก็เมื่อวานนี้เอง”

อรทัยตอบเสียงเศร้า

“คุยกัน... อย่างนี้แสดงว่าไม่ได้หย่าเพราะทะเลาะกันใช่ไหม”

ดาริกาสงสัย

“เปล่า... คุณอาทิตย์เป็นผู้ใหญ่ใจดี เขาเป็นคนใจเย็นมาก ตั้งแต่อยู่กันมาฉันกับเขาแทบไม่เคยทะเลาะกัน”

อรทัยบอกไปตามตรง บางครั้งภายหลังจากสามีภรรยาหย่ากันก็ไม่จำเป็นต้องวางตัวเป็นศัตรูกันเสมอไป แม้ไม่เหลือความเป็นสามีภรรยา... แต่มิตรภาพดีๆ ก็ยังมีอยู่

“อ้าว!... แล้วทำไมจะหย่ากันล่ะ”

ดาริกาอยากรู้

“มีหลายๆ อย่างที่เราเข้ากันไม่ได้”

อรทัยตอบเลี่ยงๆ เธอไม่อยากสาธยายลึกลงไปในรายละเอียด เมื่อสำนึกขึ้นได้ว่าบางอย่างสมควรเก็บไว้เป็นความลับส่วนตัวมากกว่า

“แล้วเธอล่ะ... ทำไมตัดสินใจหย่ากับมอร์แกนล่ะ”

อรทัยนึกอยากรู้เหมือนกัน ว่าเหตุใดดาริกาจึงตัดสินใจจบชีวิตคู่กับมอร์แกนซึ่งเป็นหนุ่มต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาเสียจนเพื่อนๆ นึกอิจฉา

“ก็เข้ากันไม่ได้หลายๆ อย่าง... ”

ดาริกาตอบเสียงเศร้า เธอรู้ว่าการแต่งงานไม่ใช่บทสุดท้ายของความรักที่สุกงอม หากแท้จริงแล้วมันคือการเริ่มต้น ‘ความอดทน’ ในการครองคู่ของคนสองคนต่างหาก และวันนี้ความอดทนของเธอมาถึงที่สุดแล้ว

“เธอกับมอร์แกนทะเลาะกันบ่อยหรือ น่าจะค่อยๆ ปรับความเข้าใจกันก่อน ค่อยๆ แก้ปัญหา... อย่าใจร้อนไปตามอารมณ์ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ”

อรทัยให้กำลังใจเพื่อนรัก แนะนำในสิ่งซึ่งตัวเธอเองก็ไม่สามารถทำไม่ได้

“เรื่องหย่าเราทั้งคู่ตัดสินใจดีแล้ว”

ดาริกาตอบ ก่อนเหลือบไปมองรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีตะกั่วคันหรู แล่นฝ่าประกายแสงแดดของยามสายเข้ามาจอดในลานจอดรถบริเวณด้านหน้าที่ว่าการอำเภอ

“โน่นแน่ะ มอร์แกนมาแล้ว... ขอตัวก่อนนะอร”

ดาริกายกกาแฟที่เหลือครึ่งแก้วขึ้นมาดื่มแล้วเดินจากมา ปล่อยให้อรทัยนั่งมองด้วยสีหน้างุนงง เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าดาริกากับมอร์แกนกำลังจะหย่ากัน

เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ

ในระหว่างที่อรทัยกำลังนั่งรอคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ดาริกากับมอร์แกนที่เพิ่งจดทะเบียนหย่าเสร็จสิ้นก็พากันเดินลงมาจากอำเภอ ทั้งสองตรงรี่มายังร้านกาแฟซึ่งอรทัยยังนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะ”

อรทัยเอ่ยทักทายมอร์แกนเมื่อเห็นว่าเขาเหลือบมองมาที่เธอ แอบนึกชื่นชมเค้าโครงหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ในใจ มอร์แกนเป็นชายชาวต่างชาติซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่มาก ส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรทำให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตา

“สวัสดีครับคุณอร”