บทที่ 5

รถสปอร์ตคันหรูสีแดงสะดุดตา แล่นเข้ามาในบริเวณที่จัดงานของโรงเรียน แค่เสียงก็กินขาด เรียกสายตาและความสนใจเกือบทุกคู่ในงานให้หันมอง แถมด้วยโลโก้ม้าสีดำบนพื้นเหลืองที่ติดอยู่หน้ารถ บอกราคาของมันได้ดี

บางคนถึงกับร้องโอ้โห แล้วก็เริ่มหันไปซุบซิบกัน ว่าศิษย์เก่าคนไหนกันนะ ที่ได้ดิบได้ดีขนาดขับเฟอร์รารี่มาในงานเลี้ยงรุ่นแบบนี้

เมื่อประตูรถเปิดออก ความสนใจจึงพุ่งตรงไปหาคนขับ หญิงสาวร่างเพรียวในชุดสีแดงสด ก้าวลงมาจากรถ เธอมีรูปร่างงดงามสมส่วนเหมือนนาฬิกาทราย แบบเสื้อเกาะอก เน้นบริเวณทรวงอกขนาดอวบอิ่ม ล้นหลาม ความที่เธอตัวเล็ก เอวคอด สะโพกพาย จึงเด่นสะดุดตากับเสื้อผ้าชุดที่รัดรูปไปกับหุ่นอันแสนเซ็กซี่

ใบหน้าเรียวมีแว่นกันแดดปิดไว้ ก่อนจะถอดออก แล้วสะบัดผมที่ทำเป็นลอนมาอย่างเก๋ ยาวเกือบถึงสะโพก เมื่อเห็นใบหน้านั้นถนัดชัดเข้า ผู้ชายหลายคนในงานถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเจอะเจอเข้ากับนางฟ้าเดินดินตัวเป็นๆ

เจ้าหล่อนยิ้มเยือน แจกรอยยิ้มเกลื่อนให้กับคนในงาน แทบจะโบกมือเสียด้วยซ้ำเมื่อสายตาทุกคู่มองตรงมายังเธออย่างชื่นชม ส่วนเพื่อนที่เดินข้างๆ หุ่นตัดกันราวกับเลขหนึ่งกับเลขศูนย์ เดินอย่างเก้ๆ กังๆ ไม่มั่นใจเพราะเป็นเป้าสายตา เธอสวมชุดเสื้อเอี๊ยมยีน เสื้อตัวในเป็นเสื้อหลวมๆ สีแดงลายจุด รองเท้าผ้าใบง่ายๆ ยิ่งแตกต่างกันเหมือนกับคุณหนูไฮโซกับคนรับใช้ประจำตัว

“ใครน่ะนั่น สวยสุดๆ ไปเลยน่ะยัยกี้”

“ไม่รู้สิ เพื่อนยัยทิช่ารึเปล่า ไม่เคยเห็น”

กี้ หรือ กิรณาว่าเสียงเหยียดๆ ตามองจับจ้องหญิงสาวแสนเซ็กซี่ในชุดแดงเกาะอกอย่างหมั่นไส้ปนริษยา คนอะไรสวยเป็นบ้า ทั้งปากคอคิ้วคาง เหมาะเจาะยังกับทำศัลยกรรมมาอย่างนั้นแหละ

ถ้าตาเธอไม่พลาด นังนี่ต้องทำอะไรมาสักอย่างสองอย่างแน่ๆ ถึงได้สวยสุดใจขนาดนั้น กิรณามองอย่างจ้องจับผิด ขณะที่เพื่อนคนข้างๆ โบกไม้โบกมือเรียกทิพย์ทิวาให้มานั่งด้วย ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับสาวอวบมากนักหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ เท่านั้นว่าหญิงสาวแสนสวยจนชวนตะลึงข้างๆ นั่นเป็นใคร

“ทางนี้ทิช่า ทางนี้เลย”

“ยัยเบลล์เรียกอะ”

ทิพย์ทิวาหันมาสะกิดแม้นศรีซึ่งตอนแรกตั้งใจจะไปนั่งกับเพื่อนอีกกลุ่ม แต่เมื่อทางอริโบกมือชวนขนาดนี้ ก็ต้องไปปะทะกันตรงๆ แล้วล่ะ

จะกลัวอะไร ตอนนี้เธอ สวย รวย เชิด เปรียบแล้วยังกับราชสีห์ จะไปกลัวแมวขี้เรื้อนอย่างพวกยัยกิรณาทำไมกัน!

“ลุย”

“เอาจริงหรือแม้น”

“เมนี่”

“เออๆ เอาจริงหรือเมนี่” ทิพย์ทิว่า เอ่ยเรียกคนข้างๆ เสียใหม่

“เอาจริงสิยะ ถ้าไม่เอาล่ะก็ จะลงทุนเช่ารถมาทำไม”

ว่าแล้วก็คล้องแขนเพื่อนรัก เดินโบกมือทักทาย พร้อมกับตะโกนเสียงค่อนข้างดัง ราวกับจะประกาศตน

“เฮลโหล ยัยกี้ จำกันได้ด้วยหรือ? เซอร์ไพรส์”

“เออ...จำได้สิ” กิรณาโบกมือตอบ แล้วยิ้มให้อย่างกลัวเสียหน้า

ใครหว่า?

“มามะ มากอดที”

สาวสวยอ้าแขนออกพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ กิรณาจำต้องเดินเข้าไปกอดหล่อน แม้จะตะขิดตะขวงใจและยังจำไม่ได้ว่าเป็นใครก็ตามที

“อ้วนขึ้นรึเปล่า ไม่ดีๆ เป็นสาวเป็นนางอย่างปล่อยตัวนะ อ้อ...จริงสิ โดยเฉพาะกี้ ปล่อยตัวไม่ได้ ได้ข่าวว่าเพิ่งหย่ามาหมาดๆ เป็นยังไงบ้าง มีวี่แววจะได้ผัว เอ๊ย...สามีใหม่บ้างรึยังจ้ะ”

“แหม...” กิรณาลากเสียง เธอคลายกอด และมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเริ่มไม่พอใจ เปิดตัวแรงขนาดนี้

ใครกันวะ?

“เบลล์ เป็นไงบ้าง ร้านดอกไม้เพิ่งเจ๊งไปหมาดๆ นี่จะทำธุรกิจใหม่รึยังอะ”

ดูทักแต่ล่ะอย่าง ฟังแล้วไม่เข้าหูอย่างแรง แถมรู้จักดี รู้ลึกตะเรื่องเสียๆ แบบนี้ บัณฑิตาก็ถามคำถามเดียวกันกับกิรณาในใจว่า

ใครวะ!

“ยังจ้ะ อยู่ชิลๆ ให้แฟนเลี้ยงน่ะ เค้าบอกเองล่ะว่าไม่ให้ทำงาน เราก็ดื้อ ทำบ้างเล่นบ้าง ก็เลย...อย่างที่เห็น”

“นึกว่าเบลล์เป็นเหมือนตอนเด็กๆ ไง ก็เลยร้านเจ๊ง”

ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ปิดปากหัวเราะร่วน ด้วยท่าทีของนางมารร้ายสุดๆ คนในโต๊ะเริ่มมองมาอย่างสนใจ บัณฑิตากระแอม หน้าแดงเรื่อเล็กน้อยด้วยความโมโหกรุ่นๆ

อีนังนี่ใครวะ!

“เธอเป็นใคร รุ่นเดียวกับพวกเราหรือ หน้าตาไม่ค่อยคุ้นเลย”

กิรณาอดรนทนไม่ได้ ถามขึ้นมาในที่สุด แม้นศรียกมือทาบอก พลางทำตาปริบๆ เธอจงใจให้มือนั้นดันสร้อยเพชรขึ้นมา มันส่งแสงวิบวับล้อแสงไฟทันที

“ตายล่ะ! จำเราไม่ได้รึยังไงกัน กี้ เราแม้นศรียังไงล่ะ”

“หา! นังแม้น” เสียงประสานพร้อมกันทั้งโต๊ะ เมื่อเธอแนะนำตัว แม้นศรีเชิดหน้าขึ้น แล้วเอ่ยต่อเสียงเข้ม

“ถ้าจะให้ดี กรุณาเรียกเมนี่ด้วยย่ะ!”