บทที่ 11 เป็นขี้หนูทั้งสองก้อนแล้วยังจะมาแข่งกันว่าใครเหนือกว่าอีก?

หลิงจิ่งจ้องมองฝูหยุนอย่างแปลกใจทีหนึ่ง ไม่รู้ทำไม พอได้ยินคำพูดนี้ของนางแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกกังวลอีกเลย

ชูกำปั้นขึ้นมาก็เหวี่ยงไปที่ใบหน้าหลี่เสี่ยวหู่อย่างแรงเลย

หลี่เสี่ยวหู่กำลังมองไปขอความช่วยเหลือทางมารดา ยังไม่ทันจะตั้งสติขึ้นมาได้ ก็ถูกต่อยเข้าหมัดหนึ่ง

เขาตกใจไปทั้งหน้า ชูกำปั้นขึ้นมาแล้วก็ต่อยกลับไป

เด็กทั้งสองต่อยกันอย่างดุเดือด

ดีที่หลิงจิ่งเคยร่ำเรียนมาสองสามกระบวนท่า แล้วก็อดกลั้นจิตใจโกรธเกรี้ยวมา แรงที่ใช้ก็เลยแข็งแกร่งมาก

พอผ่านไปครู่หนึ่ง ก็คล่อมตัวหลี่เสี่ยวหู่ไว้ข้างล่างแล้ว กำหมัดเล็ก ๆ ไว้แล้วก็อัดใส่หน้าเขาเลย

หลี่เสี่ยวหู่สู้ไม่ไหว ก็เริ่มร้องไห้เสียงดังเอะอะโวยวาย ร้องหาพ่อหาแม่

แม่หม้ายหลิวถูกฝูหยุนรัดคอเอาไว้ เปล่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ออกมา

ผู้คนที่มุงดู ไม่เพียงไม่ห้ามปราม แต่เกือบจะปรบมือชื่นชมแล้ว!

เจ้าเด็กนี่ ในที่สุดก็ถูกคนสั่งสอนสักที ช่างทำให้คนรู้สึกสะใจจริง ๆ!

“หยุดนะ!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังสะใจอยู่ จู่ ๆ ก็มีตะโกนดังขึ้นมา รอบข้างเงียบสงบไปทันที

ผู้ใหญ่บ้านหลี่ต้าเต๋อสวมรองเท้าแตะไว้ แล้ววิ่งเหยาะ ๆ มาอย่างรีบร้อน

พริบตาเดียวหลิงจิ่งก็กระโดดถอยออกมาเลย ฝูหยุนเองก็ปล่อยตัวแม่หม้ายหลิวออกด้วย

พอแม่หม้ายหลิวลุกขึ้นมา ก็เข้าไปเตะหลิงจิ่งเลย แต่ฝูหยุนว่องไวกว่า คว้าผมเปียของนางได้ก็กระชากตัวกลับมาเลย

“แม่เสี่ยวหู่ พวกเราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องของเด็กก็ให้เด็ก ๆ จัดการกันเอง! ถ้าเจ้ากล้าลงมืออีก ข้าก็จะลงมือด้วยเหมือนกัน”

พูดแล้ว นางก็ก้าวใหญ่ ๆ เข้าไป แล้วดึงตัวหลิงจิ่งมาปกป้องไว้ด้านหลัง

“ทำอะไรกัน ทำอะไรกัน? กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำใช่ไหม? ถึงได้รู้จักแต่เอะอะโวยวาย! ชื่อเสียงที่ดีของหมู่บ้านตระกูลหลี่เราถูกผู้หญิงสองคนอย่างพวกเจ้าทำลายไปหมดแล้ว!”

หน้าอกของหลี่ต้าเต๋อกระเพื่อมขึ้นมาอย่างแรง เห็นได้ชัดเลยว่าโกรธเคืองไม่น้อยเลย

สองแม่ลูกแม่หม้ายหลิว นั่งลงกับพื้นทันที แล้วปากก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา

การกระทำเหมือนกันเปี๊ยบ!

แม่หม้ายหลิวโอดครวญขึ้นว่า “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน หลี่ชุ่ยฮวาเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก มาตีลูกชายข้า! ตัวนางตีเองยังไม่พอ ยังบอกให้ลูกชายนางมาต่อยลูกชายข้าด้วย!”　　

“ท่านดูซิ ตีจนใบหน้าลูกชายข้าเป็นแบบนี้เลย! สามีที่บ้านข้าตายแล้ว ก็เหลือแต่ข้ากับลูกชายตามลำพัง ยังมาถูกคนตระกูลหลี่ของพวกท่านรังแกอีก! ข้าไม่อยากอยู่แล้ว ข้าไม่อยากอยู่แล้ว!”

พอนางร้องตะโกนขึ้นมา เสียงก็ดังก้องจนหูแทบหนวก

พฤติกรรมของแม่หม้ายหลิวกับหลี่ชุ่ยฮวานั้นไม่ดีมาตลอด หลี่ต้าเต๋อไม่ชอบสองคนนี้มาตลอด และไม่อยากพูดอะไรกับพวกนางสักคำ

หลี่เสี่ยวหู่ก็ร้องไห้จนแทบขาดใจ เขาได้แต่จ้องมองไปที่หลิงจิ่ง แล้วถามขึ้นว่า : “หลิงจิ่ง ทำไมเจ้าต้องทำร้ายคนอื่นด้วย?”

หลิงจิ่งยกมือขึ้นมาคำนับผู้ใหญ่บ้าน แล้วเล่าความเป็นมาเป็นไปออกไป

“ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน เมื่อช่วงสายข้ากับน้องสาวไปหาปลาที่ริมธาร แต่หลี่เสี่ยวหู่พาพวกหลี่โก่วตั้นมาแล้วก็มาแย่งปลาของข้าไป”

“เขาบีบคอข้า ด่าว่าข้าเป็นเจ้าเด็กเลวทราม ต่อมา ก็ผลักน้องสาวข้าตกลงไปในลำธาร จนเกือบจมน้ำตาย แม่ แม่ข้าถึงได้ลงมือตีเขาขอรับ”　　

“จากนั้น แม่ของหลี่เสี่ยวหู่ก็ฉวยโอกาสตอนที่แม่ข้าไม่อยู่บ้าน มาทำร้ายข้า นางเตะข้า แล้วก็ผลักน้องสาวข้าไปชนกับกำแพง ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ท่านดูซิ มือข้า……”

หลังมือหลิงจิ่งยังมีรอยเท้า ผิวบางส่วนยังถลอกไปด้วย ฝ่ามือก็ถลอกไปด้วยเช่นกัน

พอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องรออีกหลายวันท่านพ่อถึงกลับมา เขาก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจขึ้น แล้วน้ำตาเม็ดโต ๆ ก็ไหลลงมา

ปกติหลิงจิ่งเป็นเด็กเชื่อฟัง หน้าตาเป็นที่ชื่นชอบ พอร้องไห้แบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกน่าสงสารมาก แล้วหลี่ต้าเต๋อก็ทำใจไม่ลงที่จะลงโทษเขาเรื่องทำร้ายคนอื่น

แล้วอีกอย่าง หลี่เสี่ยวหู่ถูกคนที่เด็กกว่าเขาขี่อยู่บนตัวแล้วต่อย พอสู้ไม่ไหวยังร้องไห้ ช่างน่าขายหน้าจริง ๆ!

หลี่ต้าเต๋อไม่เอาเรื่อง แต่แม่หม้ายหลิวก็ไม่มีทางปล่อยฝูหยุนไป ปกติมีแต่แม่หม้ายหลิวเป็นคนรังแกคนอื่น ใครกล้ามาลงมือกับนางบ้าง?　　

พอเห็นหลี่ต้าเต๋อเงียบขรึม นางก็เกาะขากางเกงเขาไว้แล้วพูดขึ้นว่า “ท่านผู้ใหญ่บ้าน หลี่ชุ่ยฮวานางไม่เพียงทำร้ายลูกข้า ยังทำร้ายข้าด้วย การกระทำที่ชั่วร้ายแบบนี้ ปล่อยไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”

พอเห็นนางผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก ผู้ใหญ่บ้านก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก เตะนางออกแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร!”

“ท่านผู้ใหญ่บ้าน นางเป็นคนลงมือก่อนนะ! วันนี้ถ้าไม่ลงโทษนาง เดี๋ยววันหลังเกิดนางเป็นบ้าขึ้นมา เกรงว่าคงจะทำร้ายท่านด้วยก็ได้!” แม่หม้ายหลิวแทบจะบ้าคลั่งแล้ว

“นางกล้าหรือ!” หลี่ต้าเต๋อจ้องมองรอบข้างอย่างโกรธเคือง “หลี่ชุ่ยฮวาทำร้ายคนเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง แต่เจ้าไม่สั่งสอนลูกให้ดี ๆ เจ้าเองก็มีความผิด ไม่มีใครถูกทั้งนั้น!”　　

“ท่าน ท่าน ท่าน” หลี่ต้าเต๋อชี้ไปที่พวกผู้ชาย “พวกเจ้าคุมตัวพวกนางไปที่ศาลบูชาบรรพบุรุษ ให้ไปสำนึกผิดสักสองชั่วยาม! ข้าจะรอดูซิว่า พอออกจากศาลบูชาบรรพบุรุษมาแล้ว วันหลังจะต่อสู้กันอีกไหม!”

พูดจบ เขาก็ส่ายหน้าเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วก็จากไป ปากก็พึมพำไปด้วยว่า “ขี้หนูสองก้อนยังจะมาแข่งกันว่าใครเหนือกว่าอีก?”