1/2 น้องปี 1

“ได้สิ กินแบบไม่ซ้ำร้านเลยนะ” ลูกพีชส่งยิ้มหวานมีเสน่ห์กลับมา

เก็บของ ปูที่นอน กวาดห้อง ถูห้อง ทั้งสองคนช่วยกันทำเองไม่นานก็ใกล้เวลาอาหารเย็น ซัมเมอร์จึงชวนเพื่อนใหม่ ลงไปหาอะไรกิน ทั้งคู่เพิ่งอยู่ปีหนึ่งจึงยังไม่มีจักรยานหรือมอเตอร์ไซค์ใช้ จึงต้องใช้เดินเอา

“นั่นใช่สวนสาธารณะไหม”

ลูกพีชชี้ไปทางด้านหน้าหอพัก ตรงบริเวณที่มีต้นไม้เยอะๆ มีบ่อน้ำล้อมรอบ

“น่าจะใช่นะ ดูสิมีคนวิ่งออกกำลังกายด้วย ไว้กินข้าวเสร็จเราค่อยมาเดินดูว่า มีอะไรบ้าง เราว่าน่าจะมีเครื่องออกกำลังกายด้วย”

ซัมเมอร์เสนอ เพราะไม่อยากกลับขึ้นไปอุดอู้อยู่แต่ในห้องอยู่แล้ว

ทั้งคู่เลือกกินร้านอาหารตามสั่งที่ อยู่ไม่ไกลจากหอ ในซอยที่อยู่ห่างไปจากหอไม่ถึง500 เมตร เป็นแหล่งกิน แหล่งซื้อของ ของบรรดานักศึกษาที่นี่ ถึงแม้จะเป็นซอยแคบๆ แต่ผู้คนเดินไปเดินมา กันเต็มไปหมด ซัมเมอร์ไม่ชอบที่จะต้องคอยเดินหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่เข้ามาในซอย จึงชวนลูกพีชกินร้านๆแรกๆที่เจอเลย

“เธอมองอะไรซัมเมอร์”

สาวน้อยขี้อายดุใส่เพื่อน เมื่อเห็นเธอกำลังส่งสายตาหวานให้โต๊ะข้างๆ ที่มีแต่ผู้ชายนั่งอยู่ทั้งโต๊ะ

“ก็เขามอง เราก็มองตอบ ไม่มีอะไรหรอก” คนตอบไม่สนใจจริงจัง

ถึงแม้ตอนนี้ซัมเมอร์จะเลิกสนใจมองผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆแล้ว แต่ผู้ชายหนึ่งในนั้นยังนั่งมองเธออยู่ ลูกพีชรู้สึกไม่ชอบเลย ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะมองด้วยสายตาที่ดี แต่มันเหมือนพวกเธอกำลังตกเป็นจุดสนใจ

“ซัมเมอร์อิ่มหรือยัง ไปกันเถอะ”

“ยังๆ อีกนิดนะ เธอกลัวพวกนั้นเหรอ ” ซัมเมอร์ รู้ใจคนชวนกลับ

“ก็ดูพวกเขามองสิ เล่นจ้องไม่ละสายตา โดยเฉพาะเจ้าคนที่นั่งตรงข้ามเธอ ส่งตาหวานเชียว” คนพูดอายแทนคนถูกมอง

“ปล่อยให้มองไป เราสวย เรารู้ ฮ่าๆ ๆ” ยังมีข้าวอยู่ในปากแต่คนพูดก็ขำอย่างลืมตัว

ผู้ชายรูปร่างหน้าตาแบบนั้น ไม่ได้อยู่ในความสนใจ ของซัมเมอร์หญิงสาวที่มีผู้ชายหลายคนมารุมจีบ แต่ที่เธอหันไปส่งยิ้มให้เขา เพราะคิดว่ามีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียด ยิ่งมีคนชอบเธอเยอะๆยิ่งดี

สองสาวพากันไปเดินเล่น ตรงสวน ที่ตอนลงจากหอ ลูกพีชชี้ถามซัมเมอร์ว่าใช่สวยสาธารณะไหม นอกจากมีผู้คนกำลังวิ่งออกกำลังกายแล้ว ยังมีสนามชกมวย มีสนามแบต มีสนามบาสเกตบอล มีเกือบทุกกีฬาเลย ทุกที่ก็มีนักศึกษามาใช้บริการกันเต็มไปหมด

“จะเข้าไปทำไม”

ลูกพีชดึงแขนเพื่อนก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในสนามมวย

“ก็อยากรู้ว่าข้างใน เขามีอะไรบ้าง ที่สำคัญ พวกนักมวยหุ่นดีๆทั้งนั้น”

คนสวยกระซิบข้างหูเพื่อนขี้อายเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน

“น่ากลัวจะตาย แต่ละคนกล้ามเป็นมัดๆลูกพีชกลัวผู้ชายตัวใหญ่

หญิงสาวผู้มั่นใจในตัวเอง เดินดูรอบๆสนาม เธอพยายามมองหาเผื่อจะมีใครหน้าตาดี สะดุดตาเธอบ้าง แต่ก็ไม่เจอ มีก็แต่นักมวยที่กำลังซ้อมอยู่บนเวที แอบมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากผู้ชายที่ร้านข้าวมอง

“ออกก็ออก นักมวยที่นี่ตัวดำกันจัง” ซัมเมอร์ ส่ายหัวไม่ถูกใจ

ออกจากสนามมวยแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเล่นในสวนสาธารณะต่อ เพราะยังไม่อยากขึ้นไปบนห้องทั้งคู่ ระหว่างที่กำลังเดิน มีผู้หญิงรุ่นพี่วิ่งมาชนจนลูกพีชล้มลง