ตอนที่ 5 สเปกผู้ชายที่ชอบ

ตอนที่ 5 สเปกผู้ชายที่ชอบ

"ว๊าย!...เอาคืนมานะ" หนูดีรีบลุกขึ้นพรวดพราดวิ่งตรงเข้ามาหาพี่กัปตันทันที พร้อมกับแย่งเอาสมุดของเธอที่เขาถืออยู่ในมือคืน

"เอาคืนมานะ" คนตัวสูงยกแขนชูขึ้น ไม่ยอมคืนให้เธอ ด้วยช่วงลำตัวของเขาที่สูงกว่าเธอมาก ทำให้หนูดีต้องกระโดดแล้วกระโดดอีก แต่ก็ยังแย่งกลับคืนมาไม่ได้สักที

"ขอดูด้านในก่อน เขียนอะไรไว้เหรอ" เขาพยายามเปิดอ่าน แต่เธอก็ยังแย่งไม่ยอมหยุด

"ขายาว หุ่นดี หน้าอกแน่น..." กัปตันยังอ่านไปได้ไม่ทันถึงไหน แว่นตาที่เขาสวมใส่อยู่ตลอดเวลาก็ถูกหนูดีตึงออกจากใบหน้าแล้วเอามาถือไว้

"หนูดี เอาแว่นพี่คืนมา" สายตาของกัปตันสั้นมาก ถ้าไม่ได้สวมแว่นตาภาพที่เห็นจะดูเลือนลางไปหมด แม้แต่ใบหน้าของหนูดีตอนนี้ก็ด้วย

"พี่กัปตันต้องเอาสมุดของหนูดีคืนมาก่อน" ยื่นแว่นยื่นสมุด ถ้าเขาไม่คืนสมุดให้เธอ เธอก็ไม่คืนแว่นตาให้เขา

"ยังไม่ได้อ่านเลย เอาแว่นตาคืนมาก่อน" เขาอ่านไปได้แค่นิดเดียวเอง รู้สึกว่าด้านในนั้นน่าสนใจจึงอยากอ่านต่อ กัปตันพยายามแย่งแว่นตาคืน แต่ไม่ยอมคืนสมุด

"พี่กำลังเสียมารยาทนะ จะคืนหรือไม่คืน" ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมยื้อแย้งกันไปมาอยู่อย่างนั้น

"ไม่คืน..." แว่นไม่มีแต่อยากอ่านต่อ ว่าแล้วเขาก็พยายามเพ่งมองตัวหนังสือในสมุด

"ตัวสูง ผิวขาว..." กัปตันต้องเอาสมุดเล่มนั้นมาจ่ออยู่ที่ใบหน้าใกล้ๆ ถึงจะอ่านเห็น จึงไม่ทันได้ระวัง ไม่คิดว่าหนูดีจะกระโจนตัวลงมาแย่ง

"เอาคืนมาเลยนะ!" ซึ่งเขาเองก็ไม่ทันได้ระวัง เสียหลักล้มลงก้นกระแทกพื้นหงายหลัง แต่ที่เป็นเรื่องก็คือเขาดันมือไวคว้าเอวของเธอดึงลงมาด้วย ภาพที่เห็นเขานอนหงายอยู่ที่พื้น ส่วนหนูดีนอนทับอยู่ด้านบนตัวเขาอย่างจัง เนื้อตัวของทั้งสองแนบชิดติดกัน มดสักตัวก็ไม่สามารถเดินผ่านไปได้ ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึงคืบดี นั่นจึงทำให้เขาเห็นหน้าเธอชัดแจ๋ว โดยที่ไม่ต้องสวมแว่นสายตา

กัปตันนอนมองใบหน้าจิ้มลิ้มอยู่อย่างนั้น ในขณะที่หนูดีไม่กล้าแม้แต่ขยับ ดวงตากลมโต นัยน์ตาใส ดั้งรั้น ปากนิดจมูกหน่อย แต่สิ่งที่กำลังทับอยู่ที่หน้าอกแกร่งของเขามันกลับไม่นิดน่ะสิ และนั่นจึงทำให้พี่ชายอย่างเขาเริ่มได้สติ

"หนูดี แว่นตาพี่ล่ะ" จังหวะที่ล้มลงก้นกระแทกพื้น เหมือนว่าหูของเขาจะบังเอิญได้ยินเสียงอะไรสักอย่างหัก

"อยู่นี่ค่ะ" เธอชูแว่นตาที่ถืออยู่ให้เขาดู เธอถือติดมือเอาไว้อย่างเหนียวแน่น เพียงแต่ไม่ทันได้ระวัง และแล้วตอนนี้ขามันก็ได้หายไปหนึ่งข้าง กัปตันมองแว่นตานิ่งๆ เขาไม่แน่ใจว่าขามันหายไปหนึ่งข้างหรือเป็นเพราะเขามองมันไม่ชัดเองกันแน่ แต่หนูดีเห็นชัด เธอเห็นว่าขาแว่นตามันหายไปหนึ่งข้าง นั่นก็แปลว่าเธอทำแว่นตาของเขาเสียหาย เธอจึงรีบขยับตัวลุกขึ้นพรวดพราด ตกใจยิ่งกว่าตอนที่เขาแย่งเอาสมุดของเธอไปอ่านเล่นซะอีก แต่จังหวะที่เธอขยับตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วนั้น ฝ่ามือของเธอไม่ทันได้ระวังเผลอไปเท้าโดนตรงเป้ากางเกงของเขาอย่างแรงเต็มๆมือ

"โอ๊ย!" กัปตันร้องเสียงหลงเนื่องจากเกิดอาการจุกขึ้นมากะทันหัน เขารีบเอามือลงไปกอบกุมอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง ราวกับว่าอวัยวะส่วนนั้นคือของรักของหวง

"ขอโทษค่ะ หนูดีเท้าแรงไปหน่อย" เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ มันเป็นอุบัติเหตุ

"คอจะหักมั้ยเนี่ย" หนูดีงง คออะไรอยู่ตรงเป้า

"หนูดีไม่ได้ตั้งใจ หนูดีขอโทษค่ะ"

"........" เขายังคงหน้าดำหน้าแดงไม่หาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้สักครู่ อาการจุกก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆดีขึ้นไปตามลำดับจนหายเป็นปกติ

"หายเจ็บแล้วใช่มั้ยคะ" หนูดีเข้าใจว่าเขาคงเจ็บ กัปตันลุกขึ้นมานั่งก่อนที่จะพยักหน้าให้หนูดีเป็นคำตอบ

"ทำไมถึงหวง ขออ่านหน่อยไม่ได้เหรอ" แว่นก็พัง ส่วนสมุดเล่มนั้นก็ถูกเธอแย่งเอาคืนไปแล้ว

"ไม่ได้ค่ะ" หนูดีส่ายหน้าให้ สมุดเล่มนี้เธอเขียนไว้นานแล้ว ด้านในมีชื่อพี่กัปตันด้วย

"ถ้างั้นหนูดีอ่านให้พี่ฟังหน่อยสิ...พี่อยากรู้"

"ใครอ่านแล้วมันต่างกันตรงไหน ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ไม่ได้ หนูดีเขิน"

"แต่หนูดีทำแว่นตาพี่พัง"

"แต่พี่กัปตันแกล้งหนูดีก่อน" สมน้ำหน้า!

"เถียงเก่งขึ้นนะเราน่ะ"

"หนูดีพูดความจริง ว่าแต่พี่มีแว่นตาสำรองมั้ยคะ"

"ไม่มี คงต้องไปหาร้านตัดใหม่ ไม่มีแว่นใส่พี่มองอะไรไม่ชัดเลย เลือนลางไปหมด"

"ขอโทษอีกครั้งนะคะ แพงมั้ย หนูดีไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" เรื่องราคาแว่นช่างมันเถอะ สิ่งที่เขาสนใจก็คือสเปกผู้ชายที่เธอชอบต่างหาก

"บอกหน่อยสิ สเปกผู้ชายที่หนูดีชอบเป็นแบบไหน" เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอเพราะอยากมองเห็นหน้าเธอชัดๆ แต่หัวใจของหนูดีกลับสั่นไหวรุนแรงขึ้นมาเอาดื้อๆ จนเธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

"........." เขาจ้องหน้าเธอ หนูดีกำลังรู้สึกเหมือนถูกสะกด

"บอกหน่อยนะ...อยากรู้"

"ใบหน้าขาวใส ปากแดง..." หนูดีมองหน้าเขาแล้วพูดเหมือนคนละเมอ แต่พอพูดออกมาแล้ว ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเสียอาการอย่างหนัก ส่วนกัปตันเขาเห็นสายตาของเธอที่มองมาก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน ริมฝีปากแดงระเรื่อขยับมุบมิบอยู่ตรงหน้าหนูดี เธอแอบสงสัยว่าพี่เขาทาลิปสติกหรือว่าแดงธรรมชาติ

"อะแฮ่ม!" เวลาเขินหรือเสียอาการ เขาชอบยกมือขึ้นขยับแว่น แต่ตอนนี้แว่นขาหักเขาจึงเปลี่ยนมาเป็นใช้นิ้วเกาปลายจมูกแทน

"อื้อ...ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ" เขารีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที ทั้งหนูดีและกัปตันหน้าแดงไม่ต่างกัน

"ไปไหนคะ"

"ร้านแว่นไง"

"หนูดียังจัดห้องไม่เสร็จเลยค่ะ"

"ใกล้เสร็จหรือยังล่ะ พี่รอได้"

"หนูดีเกรงใจ งั้นไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวค่อยมาจัดใหม่ แต่หนูดีต้องอาบน้ำก่อน" ย้ายของเก็บกวาดเนื้อตัวของเธอตอนนี้มีแต่เหงื่อ

"พี่ให้เวลาครึ่งชั่วโมงพอมั้ย" "พอค่ะ"

"งั้นพี่ลงไปรอที่ชั้นล่างนะ เสร็จแล้วรีบตามลงไปล่ะ" หนูดีพยักหน้ารับทราบ กัปตันจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของเธอไป โดยไม่ลืมที่จะหยิบแว่นพังๆของตัวเองไปด้วย

ทันทีที่เขาหันหลังเดินออกไป หนูดีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก...ผู้ชายบ้าอะไร หน้าส๊วยสวย เธอคิดในใจก่อนที่จะรีบจัดการตัวเอง ไปเป็นเพื่อนเขาตัดแว่นใหม่